Album Review

Weinig nieuws onder de zon op Death Song van The Black Angels en toch een bevredigende dosis neo-psychedelia


21 april 2017

The Black Angels zijn alweer een goede tien jaar actief en opereren vanaf het begin aan de frontlinies van de psychedelische rockscene, aangestuurd door de machtige stem van vocalist Alex Maas en de typerende, herkenbare gitaarsound van Christian Bland. De echte doorbraak bleef altijd uit, maar de band is één van de grotere spelers binnen hun genre en werd bovendien geprezen door Roky Erickson, de legendarische frontman van psychpioniers The 13th Floor Elevators. Na vier albums en een handjevol EP’s komt nu Death Song uit, een nieuwe plaat waar al een tijdje halsreikend naar werd uitgekeken door de liefhebber. 

De albumtitel is alvast niet zomaar gekozen, maar speelt met de titel van een nummer dat ergens achteraan het debuutalbum van The Velvet Underground te vinden was, genaamd The Black Angels’ Death Song. Dat het iconische album met de door Andy Warhol ontworpen hoes met de banaan dit jaar zijn vijftigste verjaardag viert, zal ongetwijfeld mee hebben gespeeld in deze hommage van de Texanen aan Reed & co.

Vooral ook omdat de sound van The Black Angels grotendeels gestoeld is op de stevigere, meer droning kant van de Velvets, zoals voor veel bands in de neo-psychedelische kringen geldt. De band speelde op zijn eerdere werk al naar hartelust met feedback, galmende vocalen en motorisch voortbewegende drums. Dat is op Death Song niet anders. De plaat opent met Currency, dat al eerder werd uitgebracht als single en hier de spirituele inwijding verzorgt, en zet eigenlijk de koers van voorgaande platen voort. Ook de hieropvolgende nummers zijn opgetrokken uit dezelfde formulaïsche klei, verrassen weinig, maar imponeren altijd in kracht, sfeer en uitvoering.

The Black Angels zijn nooit een vernieuwende band geweest, maar kozen er al vanaf het begin voor om een retrogeluid te scheppen, waarmee een ode gebracht werd aan hun muzikale voorbeelden en de vervlogen sixties weer tot leven kwamen in de 21e eeuw. Soms gaat het gas even terug, zoals in Half Believing, maar net wanneer je een folky ballad verwacht, knalt de band er ineens een epische slotsectie vol donderende riffs en monolithische drums uit. Slaperig wordt het nooit op Death Song, er is altijd de voorwaartse beweging, de genadeloze instrumentenpartijen waarover Alex Maas zijn bezwerende teksten uitblaast en dat gevoel van naderend onheil en actie dat als een rode draad door het oeuvre van The Black Angels loopt.

Wie een verrassend nieuw geluid verwachtte, of op zijn minst een muzikale koerswijziging, zal teleurgesteld zijn, want de band weet van geen wijken qua sound en uitstraling. Wie echter geen genoeg kan krijgen van die typisch overstuurde woestijnsongs en niet bang is voor geklaag van de onderbuurman, doet er goed aan om Death Song ook gewoon weer een luisterbeurt te geven. Luid, natuurlijk. Met je zonnebril op.