Volcano van Temples is een zelfverzekerd staaltje muziekproductie

Het is even schrikken, de eerste noten van Certainty, de vooruitgestuurde single en tevens openingstrack van Volcano, de vandaag verschenen tweede plaat van Temples. De band uit Kettering, Engeland nam vier jaar de tijd voor de opvolger van het immens succesvolle Sun Structures uit 2013. En dat is te horen.

Toegegeven: de schrik die de zware synth op de openingstrack aanvankelijk teweegbrengt, duurt welgeteld twaalf seconden. Daarna ontvouwt Certainty zich in een fraai barok popliedje met fris klinkend, stuwend refrein dat onmiskenbaar als Temples klinkt.

 

 

Desondanks maakt de track direct duidelijk dat er wel degelijk iets veranderd is in de wereld van Temples. Op zichzelf niet een heel vreemd gegeven voor een band die vier jaar deed over de opvolger van zijn razend succesvolle debuutplaat, met navenant hoge verwachtingen. Het is meer dat je direct het gevoel bekruipt deze transformatie al eens eerder te hebben gezien.

Transformatie
Herinner je je die ene Australische band nog, die ook populair werd met een eigentijdse interpretatie van psychedelische retropoprock, en vervolgens verraste met een elektronisch gestuurde plaat, waarvan de openingstrack zowaar de dansvloerklapper van 2015 werd?

Het is wellicht wat flauw om direct parallellen te trekken tussen Temples en Tame Impala, maar toch: vergelijk alleen de platenhoes van Volcano een met die van Currents. Ook muzikaal lijkt Temples de lijn van zijn Australische evenknie te volgen, maar laten we vooral duidelijk zijn: dat pakt absoluut niet negatief uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Je ontkomt niet aan vergelijkingen, ook met de eerste plaat van de band, maar Temples klinkt op Volcano zelfverzekerder dan ooit. De invloeden van psychedelische, barokke sixtiespop zijn er absoluut nog wel, maar geschoolde audiotechnici en productienerds James Bagshaw en Thomas Warmsley hebben Volcano van een duidelijker sonisch palet voorzien: over de hele lijn klinken de instrumenten dikker en eigentijdser. Daardoor is dit, paradoxaal genoeg, niet alleen een veel elektronischer plaat dan Sun Structures, maar ook meer een gitaarplaat.

Ook zanger en gitarist Bagshaw spreekt een groter deel van zijn vocale spectrum aan. Hij zingt regelmatig aanmerkelijk hoger (we proberen wederom krampachtig de vergelijking met Kevin Parker te vermijden) en zijn teksten zijn stukken directer en down-to-earth dan die op het grotendeels achter mystieke, Bijbelse thematiek verscholen Sun Structures.

 

 

Coherent en zelfverzekerd
Net als zijn voorganger is Volcano ook een bijzonder coherente plaat: op de eerste helft lopen tracks als All Join In, (I Want To Be Your) Mirror, Born Into The Sunset en Oh The Savior bijna naadloos in elkaar over. How Would You Like To Go? is een rustmomentje, waarna met Open Air het tempo omhoog gaat.

Het is in die uptempo-songs, zoals ook Mystery Of Pop en tracks met een duidelijke signatuur, zoals ook Certainty of afsluiter Strange Or Be Forgotten, waar Bagshaw en Warmsley laten horen dat ze daadwerkelijk goede liedjes kunnen schrijven. De overige songs op Volcano worden vaak opgebouwd met een beproefd recept van breed uitgesponnen synths en catchy refreintjes.

Hierdoor valt er weinig onderlinge dynamiek te bespeuren en zijn de tracks op Volcano, met name op het eerste gehoor, wat braaf en inwisselbaar. De twaalf nummers zitten zonder uitzondering razendknap in elkaar, maar enig gebrek aan eigen karakter zorgt er wel voor dat dit meer een ‘plaat’ is dan een verzameling op zichzelf staande, sterk geschreven ‘songs’. Ongetwijfeld een gevolg van de achtergrond van Bagshaw en Warmsley, die meer techneut dan songschrijver zijn.

Op zich niet iets negatiefs voor mensen die een album graag op repeat zetten, natuurlijk. Want Temples is anno 2017 directer en zelfverzekerder, en hoeft zich niet meer te verschuilen achter pretentieuze thematiek of een sixties-pastiche. Volcano is een waardige opvolger, een ‘moeilijke tweede’, die door de band wordt aangegrepen om een indrukwekkend staaltje van eigen productionele kunnen te tonen.

Morgen lees je op The Daily Indie een uitgebreid interview met Temples. Bovendien hebben we met PIAS een heel toffe winactie, want we mogen een elpee verloten onder één gelukkige winnaar. En dat is degene die als eerste lid wordt van The Daily Indie! Stuur eerst een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl en dan regelen we het vanaf daar.