The Orwells doet op Terrible Human Beings normaal maar gek genoeg

The Orwells is een band die bestaat uit vijf jonge Amerikanen uit een voorstadje (van Chicago in dit geval) die rock maakt zoals veel jonge Amerikanen uit een voorstadje dat doen en deden. Met Black Francis bevat derde plaat Terrible Human Beings bijvoorbeeld een directe verwijzing naar Pixies. Die strategie legde The Orwells geen windeieren. In hun tienerjaren tekende het kwintet bij het gerespecteerde Atlantic Records, speelde het een beruchte show bij David Letterman en toerde het met Arctic Monkeys en anderen. Nu blijkt waarom het zo goed werkte: omdat er helemaal geen sprake is van strategie.  
 
Terrible Human Beings is namelijk gewoon een goed album. Niet veel meer, vooral niet minder. Was The Orwells Brits van afkomst geweest (zoals referenties aan de BBC en NME op Ring Pop onterecht doen vermoeden), dan was de band zonder twijfel al duizendmaal gedoopt tot ‘redders van de rock-‘n-roll’. Dat zijn The Orwells niet en juist daardoor eigenlijk wél.  
 
Terrible Human Beings staat namelijk vol met rocknummers als They Put a Body in the Bayou die niet voor de radio gemaakt zijn, maar eigenlijk de ether eisen. Kortste track Buddy – nog geen anderhalve minuut lang – is zelfs het hoogtepunt van de plaat. Dat is niet alleen de verdienste van Mario Cuomo & co., maar ook van producer Jim Abbiss, die samenwerkte met eerdergenoemde Arctic Monkeys (aan het klassieke debuut), Kasabian en Editors.  
 
Tegelijkertijd toont The Orwells een verder gevorderde volwassenheid door zichzelf te becommentariëren met humoristische en bewust hypocriete nummers als Creatures en Hippie Soldier. Die tegenstelling zorgt ervoor dat Terrible Human Beings soms overkomt als vlees noch vis, maar we kunnen prima als vegetariër door het leven. Immers, het draait hier niet in de eerste plaats om concept of cohesie, maar om de muziek.
 
In een uitgebreid Consequence of Sound-artikel over De Staat van Rock illustreert gitarist Matt O’Keefe dat: “Ik denk niet dat deze plaat rock terug zal brengen. Ik denk gewoon dat het een rockplaat is waar een aantal mensen van zal genieten.” Dat is de kern van Terrible Human Beings: rock hoeft niet gered te worden en vernieuwing is niet altijd synoniem aan vooruitgang. The Orwells doen normaal, maar doen daarmee gek genoeg. Zal Mark Rutte blij mee zijn.