The Moonlandingz buitenaards op bizar Interplanetary Class Classics

 Al twee jaar glibberen en glijden Lias Saoudi en Saul Adamczewski zich – bij voorkeur ingevet met olijfolie – onder de naam Fat White Family een weg door de muziekwereld. Een pauze zou na psychedelische punkplaten als Champagne Holocaust (2014) en Songs for Our Mothers (2016) op zijn plaats zijn, maar het duivelse duo neemt geen gas terug. In plaats daarvan schiet het zich door middel van de schizofrene samenwerking The Moonlandingz richting de rock-‘n-roll-ruimte.

Niemand minder dan Sean Lennon – precies, de zoon van – drukt op de lanceerknop. Hij ziet Fat White Family ongeveer een jaar geleden op South by Southwest en wordt naast fan ook goede vrienden met de Britse branieschoppers. Hij helpt al een handje bij de productie van tweede plaat Songs For Our Mothers, maar werkt met name aan een ander project: Johnny Rocket, Narcissist & Music Machine… I’m Your Biggest Fan. De onderneming is een album met spoken word dat ontstaat als samenwerking tussen Fat White Family en Adrian Flanagan en Dean Honer van The Eccentronic Research Council uit Sheffield. De plaat is een soort Sgt. Pepper’s dat gaat over een fictieve band, The Moonlandingz, en een van hun obsessieve fans. Nu wordt The Moonlandingz écht tot leven gewekt met Interplanetary Class Classics, dat uitkomt op Lennons label Chimera Music.

 

 

Op dat album is niet alleen een gastrol weggelegd voor Lennon zelf, maar ook voor zijn The Ghost of a Saber Tooth Tiger-bandgenoot Charlotte Kemp Muhl, zijn moeder Yoko Ono (This Cities Undone). Dat zij niet de vreemdste gast is, dat is de verdienste van The Village People’s cowboy Randy Jones, die een bijdrage levert aan Glory Hole, naast vooruitgesnelde singles als Black Hanz en The Strangle of Anna een van de hoogtepunten van de plaat.

Op dat album klinkt The Moonlandingz precies als de fictieve band die het ooit was. De synthesizercollectie van The Eccentronic Research Council zorgt voor psychedelische elementen die aan Pink Floyd doen denken, maar tegelijkertijd zijn de melodieën zo poppy dat het haast geloofwaardig wordt dat The Moonlandingz inderdaad bestaat uit popsterren met obsessieve fans. Het allergekste aan Interplanetary Class Classics? Dat is dat het – hoewel het album geen concept heeft als Johnny Rocket – een gebalanceerd geheel is dat niet alleen als gekkenwerk, maar ook als album zonder moeite op zichzelf kan staan. Op naar de sterren, en daar voorbij!