The Jesus And Mary Chain klinken catchy doch ongeïnspireerd op nieuwe single Always Sad

The Jesus And Mary Chain braken halverwege de jaren 80 door met grensverleggende noisepop, maar wie in de aanloop naar het nieuwe album Damage And Joy hoopt op een Psychocandy 2.0, komt alvast bedrogen uit. 

De Mary Chain klinkt in Always Sad zoals ze medio jaren 90 klonken: bitterzoet en oorwurmend als altijd, maar zonder het overstuurde gitaargeweld en de claustrofobische sfeer van het eerdere werk.

Het nummer opent met een nogal knullige kakofonie van (bewust) slecht gestemde gitaren, rammelende drums en wanneer de vocalen inzetten, blijkt al snel dat we te maken hebben met een song die niet had misstaan op het grotendeels akoestische Stoned And Dethroned uit 1994.

De rechttoe-rechtaan teksten en riffs van de gebroeders Reid zijn effectief, het is een beproefde formule, maar de power, die op Amputation nog enigszins aanwezig was, lijkt hier volledig uit het eindproduct weggesijpeld. En waar Amputation deed denken aan Automatic, met zijn blikkerige beats en too-cool-for-school vocalen, klinkt Always Sad als een late-career b-side die het uiteindelijke album niet gehaald heeft.

Het is allerminst slecht, en wie niet van oorsplijtende feedback houdt, maar de melodieën van JAMC wel erg waardeert, zal in Always Sad een heerlijke single vinden, maar met monumentale platen als Psychocandy en Darklands op hun naam, had er toch meer ingezeten.