TDI Tipt

TDI TIPT: welke acts je niet wilt missen op London Calling? Onder meer Flyte, Palm, Snapped Ankles en Snail Mail (25 & 26 mei, Paradiso)


22 mei 2018

London Calling
25 & 26 mei | Paradiso

 

De eerste editie van London Calling in 2018 barst komende vrijdag los en daar zit je op de eerste rij om de nieuwste en spannendste acts te ontdekken. Van Australië tot en met Amerika, het festival heeft weer hete artiesten uit de hele wereld weten op te trommelen. Maar wat zijn nou de namen die je echt níét mag missen? De redactie van The Daily Indie tipt een aantal mooie acts voor je! 

Flyte
Het Londense Flyte is een schandalig onderschatte band. Toegegeven, het Beatlesque viertal is wat braafjes, maar vooral heerlijk Brits. Niets voor niets baseert zanger Will Taylor zijn nostalgische teksten op die van Nick Drake, The Kinks’ Ray Davies en 1984-schrijver George Orwell. Toch vielen we vooral voor Flyte’s feilloos meerstemmige melodieën. Check bijvoorbeeld eens hun a capella-cover van Alvvays’ Archie, Marry Me, van Flyte’s vorig jaar verschenen debuutalbum The Loved Ones, dat het viertal opnam met de producer van Courtney Barnett. Ook Victoria Falls, Catchy Come Home en het gek genoeg onuitgebrachte Light Me Up zijn tijdloze must hears voor fans van alles tussen bands als Fleet Foxes en Franz Ferdinand. (Dirk Baart)

 

Boy Azooga
Ooit gedacht dat er een ode aan wijlen William Onyeabor zou komen vanuit Wales? Wij in ieder geval niet! Toch is het met Boy Azooga’s Face Behind Her Cigarette zover. Met die debuutsingle steekt het viertal uit Cardiff de loftrompet voor de Nigeriaanse funklegende. MJ van Hookworms is al fan, en niet voor niets: Boy Azooga maakt psychedelische indie die klinkt als Foals in de conga met een cocktail te veel achter de kiezen. De opa van frontman Davey Newington speelde als jazzdrummer voor de Koninklijke Marine, terwijl z’n ouders elkaar ontmoetten als leden van het Nationale Orkest van Wales. Leuk om te weten waar ‘ie z’n muzikaliteit vandaan heeft, maar wij luisteren liever hiernaar! (Dirk Baart)

 

Moaning
Het grote Sub Pop Records heeft een tijdje geleden zijn zinnen gezet op deze drie heren: de ijskoude postpunkers van Moaning uit Los Angeles. Zoals gebruikelijk had het label ‘t weer eens bij het juiste eind: met de single Don’t Go hoorden we al snel ‘dat het goed zat’ en dat is volledig waargemaakt door de band zijn zelfgetitelde debuutalbum dat dit jaar verscheen. De zeer duistere, goth-postpunk is niet zozeer het meest vernieuwende dat je dit jaar gaat horen, maar de oprechte en rauwe emoties schieten wel dwars door je ziel. De zang is vlak en haast chagrijnig, de gitaren snijden je huid open, terwijl de duistere baspartijen door je bloedbanen schieten. Koude tracks waar mistige damp van afslaat en thema’s als verlies en angst in de lucht doet dwarrelen. Sentimenteel tot dramatisch, vol tragedie en onheil. Ideale nachtmuziek als je het ons vraagt. (Ricardo Jupijn)

 

Palm
Deze mathrock/artrockband uit Philadelphia maakt nummers die zijn gemaakt om niet in één keer mee te kunnen zingen. Je kunt qua sound denken aan bands als Omni, maar dan een stuk onvoorspelbaarder. De nummers zijn catchy, maar houden het spannend met hun muzikale off-beat-ritmewisselingen. Palm beweegt zich heen en weer tussen dat wat lekker in het gehoor ligt en dat wat je even doet zoeken. Een tikkeltje ingewikkeld, maar daardoor heel intrigerend. (Matthijs van Rumpt)

 

Husky Loops
Italiaanse Londenaren met een frisse sound die al te horen was op de zelfgetitelde debuut-EP en op Ep2 die niet veel later verscheen. Schaar het onder altrock of onder arty farty rock-‘n-roll, het maakt allemaal niet uit. Deze band laat serieus veel interessante ideeën horen op zijn uitgebrachte werk. Of het nu het stevigere en verrassende Dead is – dat ergens tussen The Wytches en Talking Heads hangt – of ‘t wat meer poppy Girl Who Wants To Travel The World. Niet verbazingwekkend dat het al supportshows opleverde bij The Kills en Black Honey…! (Ricardo Jupijn)

 

 

Snail Mail
Snail Mail, het project van de achttienjarige Lindsey Jordan, verscheen in 2016 op de radar met Thinning en de daaropvolgende re-release van haar Habit EP. Werd dit materiaal tot nog toe gekenmerkt tot het rammelende geluid van bands als Pavement, is daar met haar oversteek naar platenlabel Matador een strakker geluid te horen. Jordan haalt het maximale uit een simpel gitaarriffje, elke drumslag is raak en met haar vocalen weet ze perfect de spanning te behouden tussen melancholie en euforie. Zaterdag gaan we vast veel van haar op 8 juni verschijnende debuutalbum horen. (Reint Boven)

 

Porridge Radio
Liefhebbers van Goat Girl en lofi-opnames kunnen alvast hun pennetje uit de achterzak halen om Porridge Radio te omcirkelen. De band die als een muzikale hersenspinsel van Dana Margolin begon, is inmiddels een vijftal en verovert elk muziekblog en zaal dat het tegen het lijf loopt. Niet verwonderlijk. Creatief, rauw, ongrijpbaar en authentiek: deze band heeft alles wat je nodig hebt. (Ricardo Jupijn) 

 

Snapped Ankles
Snapped Ankles is een postpunkband zoals je ze ziet in bizarre films. Gekleed alsof ze jaren in de bossen hebben gewoond, met hun dierlijke pakken en hun synths gemaakt uit takken, maken de bandleden ook een ietwat vervreemdende indruk. De band combineert die focus op natuur met duidelijke krautrock-invloeden, waarbij de fascinatie voor een digitaal universum regelmatig centraal staat. Via hypnotiserende ritmes en herhalende melodielijnen krijgt de Londense ‘AGROculturele’ Snapped Ankles je zonder problemen mee in zijn eigen wildernis. (Matthijs van Rumpt)

 


 

WEBSITE LONDON CALLING | FACEBOOK-EVENT | TICKETS