Voor veel mensen in Nederland komt ‘ie wellicht een beetje uit de lucht gevallen: de 22-jarige Simon de Wit schrijft in z’n studiootje in Groningen zomerse popmuziek onder de naam Blanks. Zijn 80’s-cover Old Town Road (oorspronkelijk van Lil Nas X & Billy Ray Cyrus) ging viral in Amerika en hij tikte onlangs de miljoen volgers aan op YouTube.

Tekst Bente Hout
Foto’s Jantina Talsma

In januari staat Blanks op Eurosonic Noorderslag en vandaag kondigt hij zijn eerste headline-show in Paradiso aan. Reden genoeg om eens even een bezoek aan hem in Groningen te brengen, dachten we. Simon de Wit ontvangt ons op het kantoor van zijn management. Dat management, dat heeft ‘ie wel nodig. “Het is ongelooflijk snel gegaan, het afgelopen jaar”, lacht hij. Zelf zit hij het liefst in zijn studio, dus komen de extra handjes heel goed van pas bij het beheren van een ontploft YouTube-kanaal en een eerste headline-tour op komst.

(Het artikel gaat door onder de foto)

Van nul naar miljoen volgers op YouTube
We krijgen een kop koffie voorgeschoteld en ik vraag De Wit naar zijn achtergrond. Ook ik ben nog niet zo lang bekend met het bestaan van Blanks. “Ik begon op YouTube, een aantal jaar geleden, met de wat meer standaard vlogger-insteek”, vertelt hij. Al sinds zijn tiende maakt en monteert hij filmpjes. In eerste instantie vulde hij zijn YouTube-kanaal met items waarin hij bijvoorbeeld tien tips voor de ideale zomervakantie geeft. “Maar dat raakte ik al snel beu”, lacht hij. En dus besloot hij zijn tweede grote hobby, muziek maken, te betrekken in zijn filmpjes. “Ik bedacht een paar muzikale concepten voor YouTube. Zo maakte ik bijvoorbeeld popliedjes na in één uur tijd, of gaf ik ze een genre-swap naar de jaren tachtig.”

De keuze voor een muzikale insteek van zijn YouTube-kanaal bleek een gouden zet te zijn. De Wits covers van liedjes van onder andere Ariana Grande en Post Malone behaalden binnen no-time torenhoge kijkcijfers en zijn jaren tachtig-cover van Old Town Road ging viral in Amerika. “Op het moment dat ik merkte dat mijn video’s in Amerika werden opgepikt, ben ik geswitcht van Nederlands naar Engels”, legt hij uit. En dat bleek de laatste stap te zijn om een gigantische groei door te maken in internationale volgers. Onlangs bereikte zijn kanaal een miljoen abonnees.

Co-writing met 250.000 Instagram-volgers
Naast covers werkt De Wit in de tussentijd aan zijn eigen muziek. Afgelopen vrijdag verscheen zijn vijfde single Bittersweet. Ook deze kwam op een bijzondere manier tot stand. Blanks bespeelt ongeveer ieder instrument en produceert zijn eigen muziek, maar bij het schrijfproces besloot hij zijn 250.000 Instagram-volgers te betrekken. Zo deelde hij iedere muzikale keuze die hij maakte in zijn stories op Instagram en vroeg hij zijn volgers om hun mening en input. “Ik vraag mijn volgers dan bijvoorbeeld of ze liever gitaar of keys in het liedje willen horen, maar ook of ze een bepaalde zanglijn wel of niet mooi vinden, of een stukje van de lyrics willen schrijven.”

Ik merk dat het concept mij intrigeert. Want als je je volgers zo’n grote vinger in de pap laat hebben, verlies je dan niet heel snel je eigen artistieke identiteit? “Ik zie het meer als een grote emmer waar iedereen een briefje in mag gooien. Ik check zoveel mogelijk briefjes, maar selecteer uiteindelijk alleen degenen die ik leuk vind. Zo blijf ik wel in control”, aldus De Wit. Een bijkomend voordeel is wellicht dat zijn volgers ook fan zijn en over het algemeen dus enthousiast reageren op wat hij maakt. Als ik zijn stories bekijk valt me op dat hij vaak vragen stelt zoals ‘vinden jullie deze gitaarlijn mooi?’ en vervolgens tachtig procent van zijn volgers op ‘Ja!’ stemt. De Wit lacht. “In principe vinden mijn volgers inderdaad alles leuk wat ik doe. Er is bijna nooit iemand die zegt: ‘Dit is niet leuk, verzin eens iets anders!’”

Naast muziek laat De Wit zijn volgers ook mee bepalen tijdens het maken van een videoclip. Zo mochten ze bij de clip van zijn single Higher invloed uitoefenen op het script. “Ik ging een dag op pad om de clip te schieten en stelde gedurende de dag steeds vragen in mijn stories”, legt hij uit. “Dan vroeg ik mijn volgers bijvoorbeeld of ze wilden dat ik zou gaan rollerskaten of hiken, zou gaan shoppen of dineren. Op die manier konden ze zelf de verhaallijn in mijn clip sturen.” Het totaalproduct van zijn singles met clips is volgens De Wit door deze werkwijze niet alleen van hem, maar ook van zijn volgers, en daardoor voelen zij zich betrokken.

(Het artikel gaat door onder de foto)

Het behouden van een artistiek gezicht
Ik vraag me af wat hij dan zou doen als er wél een keer kritische reacties binnenstromen. “Die dag zal vast komen”, voorspelt De Wit lachend. “En dat lijkt me heel spannend. Het zou mijn schrijfproces wel meer spice geven, denk ik. Voor mijzelf wordt dan ook de grote vraag: tot in hoeverre laat ik mijn volgers inspraak hebben? In the end ben ik de artiest en wil ik mijn eigen artistieke gezicht kunnen blijven behouden en beschermen. Ik verwacht dat mijn volgers dat ook zullen begrijpen.”

De Wit ontwikkelt zich tot een heel nieuw soort artiest, met nieuwe werkwijze en een nieuwe benadering van interactie met zijn publiek. Hoewel het natuurlijk perfect in de huidige tijdgeest past, lijkt het mij vooral vermoeiend om zowel muzikant als YouTuber te zijn. We weten immers allemaal hoe snel het YouTube-wereldje zich ontwikkelt. Tegelijkertijd kost muziek maken en uitbrengen juist veel tijd.

“Daar zit voor mij ook echt een grote uitdaging. Gelukkig is snelheid over het algemeen wel mijn ding. Toch blijft het lastig om twee verschillende markten te bespelen. De online markt gaat inderdaad heel snel. Als je te lang wacht, zijn tien anderen je al voor. Voor de traditionele markt, dus bijvoorbeeld het uitbrengen van een album of het gedraaid worden op de radio, moet je juist ver vooruit plannen.” Op dit moment is De Wit achter de schermen bezig met serieuze ontwikkelingen als muzikant. “Ik kan dus niet meer compleet spontaan iets op Spotify zwengelen zoals ik dat eerder misschien gedaan had. Ik moet met meer planning en strategie te werk gaan.”

(Het artikel gaat door onder de foto)

Blanks de YouTuber vs. Blanks de muzikant
Als ik hem vraag wie de lead heeft, Blanks de YouTuber of Blanks de muzikant, is hij daar direct heel duidelijk over. “Ik zie mezelf echt als een muzikant die zijn socials benut om zijn muziek te verspreiden. YouTube is een mooie springplank, maar het allerliefst maak ik muziek.” Kort geleden werd Blanks aangekondigd op Eurosonic/Noorderslag. Hij ziet deze shows als het begin van een jaar met nog meer focus op muziek. “Vandaag kondigen we mijn eerste headlineshow in Paradiso aan. We werken momenteel aan een hele headliner-tour door Europa en Amerika. Dat is het streven.” Natuurlijk krijgen ook zijn volgers hun zegje in de tour. “Het concert zelf krijgt een interactief tintje, en daarnaast mogen mijn volgers ook helpen bepalen waar ik kom spelen. We stippelen de route samen uit.”

Naast Bittersweet zal hij vooral liedjes spelen die hij zonder input van zijn volgers geschreven heeft. “Ik blijf boven alles een muzikant. Dus ik neem ook de vrijheid om gewoon liedjes te schrijven in mijn studio, achter de schermen”, zegt De Wit. “Natuurlijk vind ik het spannend of mijn volgers deze liedjes ook leuk gaan vinden, als ze er zelf geen input in hebben geleverd. Maar ik gok dat als zij het cool vinden wat ik doe, ze mijn nieuwe muziek ook zullen waarderen. En ik zal ze natuurlijk wel blijven meenemen in mijn studio proces, zodat ze er alsnog een beetje bij zijn geweest.” Zijn ultieme doel? Muziek schrijven die fijne herinneringen oproept. “Hoe mooi zou het zijn als iemand een liedje van mij luistert en daardoor meteen terugdenkt aan die ene zomer met zijn vrienden. Dat ik dus eigenlijk een soundtrack heb geschreven voor zo’n herinnering. Daar mik ik op.”

De kaartverkoop voor Blanks in Paradiso start maandag 28 oktober, met een exclusieve pre-sale op zaterdag 26 oktober voor bezoekers van zijn instore fan meetup in Concerto Amsterdam.

---

Niet zo lang geleden mochten we ook al een ander nummer van Hugo van de Poel zijn muziek in première laten gaan. Dat ging om Stippenlift, maar wij kennen Van de Poel al veel langer. In eerste instantie van Earth Mk. II, zijn psychedelische en verlepte bloemenmuziek waarover we al sinds 2013 schrijven. Na een poosje niets van zijn galmende project te hebben gehoord, is hij nu weer helemaal terug met A New Dawn.

En zo kennen we ‘m weer! Nadat we in maart 2013 voor het eerst schreven over de band, Van de Poel in mei van datzelfde jaar spraken over zijn neo-psychedelische project, ging er bij ons in 2015 ook al eens een nummer van hem in première. Zelf zegt Van de Poel weer een beetje terug te gaan naar zijn oude sound en hij brengt het deze keer ook in eigen beheer uit. Om nog wat meer te weten te komen, stelden we de psychkoning een paar vragen.

Hé Hugo, waar ben je allemaal mee bezig?
“Muzikaal ben ik heel druk, as always, maar vooral met Stippenlift. Dat project loopt heel goed en hiervan komt op korte termijn ook weer een nieuwe EP uit, waarover later meer… Daarnaast ben ik met wat andere artiesten aan het opnemen geslagen, maar dit is nog allemaal heel geheim. Ik hoop ook dat dit binnenkort het licht gaat zien. Na al de Nederlandstalige depriwave, had ik wel weer zin om wat met gitaren te doen. En zie hier het resultaat.”

En van depri-wave, ga je nu naar…?
“A New Dawn gaat over een gevoel dat ik vaak bij mij draag en dat gaat erover dat eigenlijk alles je naar beneden probeert te trekken, in een soort zwartgallig onderbewustzijn. Het is een beetje zoals rennen tegen de wind in. Je wilt graag ergens komen, maar alles lijkt de andere kant op te bewegen. En als die wind dan soms heel even gaat liggen, kun je de goede momenten pakken. Dat is waar het refrein over gaat.”

Vrijdag komt ook direct die nieuwe EP uit: hoe kwam deze tot stand?
“De aankomende EP Drowwwsy, breekt naar mijn gevoel aardig met de laatste twee Earth Mk. II-albums die veel ninetiesinvloeden hadden. Voor Drowwwsy heb ik een aantal nummers verzameld die een sixties psychpop tot vroege prog-gevoel hebben. Een van die nummers kwam al eens uit op een cassette van Burger Records, de rest komt nu voor het eerst uit. Het valt mij ook op dat deze nummers best optimistisch zijn in vergelijking tot mijn andere muziek, misschien is dat waarom ik er nu graag iets mee wil doen.”

Hoe heb je die clip gemaakt?
“De clip is found footage.”

 

Met Nothing From The Monkey Is Free maakt de neo-psychedelische rockband La Horse uit Londen een aangename sixtiesrocksong, die klinkt als een vintage klassieker die vijf decennia met zorg werd bewaard voor nu.

De band is niet zuinig geweest met orgels en doorspekt de song met vette gitaarriffs. Het ademt de sfeer van de muzikale omslag die Arctic Monkeys onder begeleiding van Josh Homme maakten bij het maken van de duistere plaat ‘Humbug’. Tot op heden leek la HORSE geheim gebleven, maar daar kan zomaar eens verandering in komen met deze song.

 

Bij elke geüploade track op Soundcloud maken de Liverpoolse jongens sneller furore en bij elk festival wordt de band tussen grote namen als hoogtepunt omschreven door de lokale muziekpers.

De catchy pop – onweerstaanbaar zonnige zomermuziek voor onderweg naar het strand – leunt op lichte psych en maakt het met jangly en funky elementen helemaal af. Gulf komt eraan, dan weet je het alvast. Luister hieronder waarom!

 

 

Coverillustratie: Marina Tadic

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe en alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

The Daily Indie | Issue #11
In de elfde editie zijn er interviews te lezen met The Horrors, Wild Beasts, Metronomy, Cloud Nothings, CHEATERS, Mountainbike, The Amazing Snakeheads, Holy Wave en Yuko Yuko.

Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video, The Daily Radar, The Daily Literature, The Daily Art en Best Of The Blog en hebben we Adam & The Relevants gevraagd om een Spotify Mixtape te maken.

Los van deze rubrieken hebben we uiteraard een hoop bladzijden volgeschreven met allerlei kersverse nummers, redactietips, een hele hoop albumrecensies, een bomvolle concertagenda en lees je tussendoor een aantal prikkelende columns. En daarnaast hebben we nog veel, en ja, veel meer deze issue!

—————————————————————————————————————————————————––

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

—————————————————————————————————————————————————––

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store
Uitgever: Rising Step



—————————————————————————————————————————————————––

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

 

 

 

Screenshots

 

 

 

 

In Engeland wordt JAWS al enige tijd in een zucht genoemd met bands als Swim Deep en Peace. Het waren de drie indie-beloftes voor 2013. Voor de lotgenoten ging het vorig jaar hard maar JAWS bleef voornamelijk internationaal toch wat achter.

 

Klein bombast
De band bracht in 2013 in drie maanden tijd twee EP’s uit. De laatste EP ‘Gold’ toont met het titelnummer wat voor band JAWS nou eigenlijk is. De track kent een subtiele opbouw en groeit uit tot een klein bombast. Zachte doch aanwezige baslijntjes, licht-dromerige zang en heerlijke twangy gitaar. Onlangs heeft de band het nummer Think Too Much, Feel Too Little de wereld in geholpen. Een nummer die op zijn zachtst gezegd niet had misstaan op album ‘A Different Kind of Fix’ van Bombay Bicycle Club. Heerlijke subtiele dromerige pop.

 

 

 

 

En… adem uit! De eerste tonen van ‘Loopholes’, de gloednieuwe plaat van The Murlocs die onlangs uitkwam, verblijden de luisteraar met een fris lentebriesje. Het vijftal creëert op muzikale wijze wat aangename schaduw in het bloedhete Melbourne.

Pompeuze, maar frisse sound
Een single en twee EP’s: dat is alles waar de discografie van The Murlocs tot nu toe uit bestond. ‘Loopholes’ borduurt verder op het kleurrijke patroon dat stukje bij beetje is ontstaan. Een wat pompeuze, maar frisse en vooral zomerse sound. ‘Control Freak’ is een geordende chaos, waarmee The Murlocs de luisteraar vanaf minuut één bij de oorlellen grijpt. Van loslaten is geen sprake: ‘Loopholes’ is niet het meest toegankelijke album van 2014, maar wel ontzettend interessant.

 

‘Gevarieerd’ is niet het juiste bijvoeglijk naamwoord om ‘Loopholes’ te beschrijven. ‘Statisch’ is dat echter ook niet. De plaat wekt de suggestie van links naar rechts en van voor naar achter te slingeren en blijft juist daarmee continu fascineren. The Murlocs produceert een warme sound, die ondergesneeuwd lijkt te zijn: dé muzikaal-archeologische vondst van 2014 (al is die ‘authentieke’ stoflaag meer een creatief statement natuurlijk).

Zomerplaat
‘Loopholes’ is een niet te missen deel van de kampeerkit van 2014. Mondharmonica in de oorschelp, kampvuur in de gedachten: The Murlocs legt met ‘Loopholes’ de laatste hand aan de door henzelf zo vakkundig getimmerde weg.

 

It’s got soul, it’s got groove, it’s got feeling, it’s got good sounds and it’s got hooks. It’s got everything I fuckin’ need. The Mystery Lights, een partijtje vago’s uit New York die verdomd lekkere muziek maken. Mensen hebben het over The Black Keys en zo, ’t zal wel, ik zou naar The Mystery Lights luisteren als ik jou was.

What Happens When You Turn The Devil Down
What Happens When You Turn The Devil Down? Ik heb geen idee, man. Maar ik ben ook niet echt iemand die voor  dat soort vraagstukken moet consulteren. Ik ga meer voor de galmende gitaren, de stoffige drums en de zang die ik écht voel. The Mystery Lights klinkt als een mix tussen sixties garage en seventies punk. Maar vooral oprecht, gruizig en hoeft een soul die je in geen enkele fancy studio kan kopen.

De EP ‘The Mystery Lights EP’ kun je beluisteren via Bandcamp.

 

Lolipop Records brengt ons sowieso al ontzettend veel luisterplezier met alle bands die ze uitbrengen, maar al helemaal met Mystic Braves! In een, niet eens heel ver, verleden schreven we al eens een review over hun debuut, maar de band is alweer terug met een tweede plaat genaamd ‘Desert Island’.

 

Woestijn
And oh boy, de Californische vibes zijn weer all over the place. Draai die heupjes en schouders maar alvast los voordat je op play drukt, want het gaat je groovend laten kronkelen op de onwijs lekker trippelende gitaarloopjes, deinzende basjes en zonovergoten zangpartijen. Grroooooovvvyyy baby!!!

 

 

 

 

Vers van eigen bodem hebben we vandaag het Amsterdamse/Haagse gezelschap velvvet. Na vorig jaar hun debuut-EP ‘BRIGHT’ uit te hebben gebracht, brengt de band in 2014 één voor één vier nieuwe songs naar buiten. Als eerste is het tijd voor het niet minder dan bijzonder lekkere Place To Hide. 

 

Fuck up your night
Stompende bas en drums verstrekken het nummer zijn strakke en cleane basis, subtiele gitaren de genuanceerde swing en de zang geeft het uiteindelijk zijn kracht. Want alleen de zang bij deze kersverse single is al de moeite waard om het nummer te checken. Het klinkt als het moment dat je in jezelf even tot tien moet tellen. De vocalen lijken vol te zitten met diep opgekropte gevoelens, die nog net hun ‘cool’ weten te bewaren en je compleet het nummer in weten te trekken. Dit alles wordt ondersteund door een psychedelische VHS-video die het plaatje geheel in stijl weet te voltooien.

 

Het blijkt maar weer eens dat het erg goed gaat met de Nederlandse muziekscène! Place To Hide is nu uit via Spotify + Deezer + iTunes, de volgende track verschijnt woensdag 28 mei. 

 

 

 

 

“An aesthetic rooted in swampy, ragged blues”, kopt de muziekpers over Timber Timbre. En wanneer je zoiets achter je naam hebt staan, heb je ons te pakken. De band, gekenmerkt door een sound die wat angst en spanning laat horen, heeft al vijf albums geproduceerd en de laatste daarvan bracht ons het volgende nummer: Beat the Drum Slowly.

 

Horror-achtige taferelen
Het doet eigenlijk precies wat je (hopelijk) denkt dat het doet: slow drum. Dit, onder het genot van scherpe, maar aangename strijkers, die constant hun aanwezigheid bevestigen. Het neemt tegen het eind van het nummer een horror-achtige gedaante aan, maar gaat gevoelsmatig nooit van het in het begin gekozen pad af. De stem die het hele muzikale gebeuren bij elkaar houdt, doet denken aan The National’s Matt Berninger in mineur. En daar valt ook de enige vergelijking mee te maken, kijkend naar dichtbij liggende genregenoten. En als je zoiets kan zeggen over een folky blues nummer, doe je iets goed.

 

Timber Timbre’s vijfde album, ‘Hot Dreams’, is op 1 april uitgekomen onder het label van Arts & Crafts.