Lekker weer wordt het niet dit weekend, dus je hebt alle tijd om nieuwe muziek te luisteren! Komt goed uit, want de stroom aan kersverse albums en singles houdt nooit op. Gelukkig hebben we hieronder de belangrijkste releases voor je op een rijtje gezet.

Deze week is een feest van herkenning voor iedereen die al een tijdje meeloopt in de indiewereld. Onder meer Mount Eerie, Yo La Tengo en The Decemberists brengen vandaag hun nieuwe albums uit. Nieuwere namen op je Release Radar? Dat zijn midden maart onder meer The Magic Gang en Fickle Friends. En dan is er nog de bijzonder geslaagde samenwerking tussen Woods en het Scandinavische Dungen!

Liever nieuwe singles bij je luistersessies? Check dan vooral de nieuwe muziek van Amen Dunes, Grouper en Ulrika Spacek, die binnenkort allemaal met nieuwe releases komen! Ook heeft Courtney Barnett een tweede single voor haar tweede plaat en verrast Virginia Wing met een piekfijn gitaardeuntje.

Altijd op de hoogte blijven? Houd dan nauwlettend onze Spotify– en Deezer-playlist en onze pagina vol Album Releases en New Music in de gaten.


 

Amen Dunes – Freedom

 

Ulrika Spacek – Lord Luck

 

Grouper – Parking Lot

 

Courtney Barnett – Need A Little Time

 

Virginia Wing – The Second Shift

 

Flyte – Moon Unit


 

Mount Eerie – Now Only

 

Yo La Tengo – There’s A Riot Going On

 

Dungen & Woods – Myths 003

 

The Magic Gang – The Magic Gang

 

Fickle Friends – You Are Someone Else

 

 

De dag voor Record Store Day zijn het vooral de speciale releases die de klok slaan. Toch komen er nog wel een paar interessante platen uit vandaag: wat denk je van The Black Angels, Woods, Close Talker en de nieuwe plaat van Hallo Venray: de band die zijn dertigjarig jubileum viert en nog altijd retefris klinkt. 

Verder zijn er nieuwe singles van Hater, Douglas FirsCoals en vergeet vooral morgen niet naar jouw favoriete platenzaak te gaan voor Record Store Day, want er zijn toffe releases, veel leuke optredens. In de avond is er ook nog eens een officële afterparty in Sugarfactory met Faces On TV, Lookapony, Nouveau Vélo en waar ook ons DJ team komt draaien. Met de bon van jouw RSD-aankoop krijg je nog korting ook.

 

The Black Angels – Death Song

 

Woods – Love Is Love

 

Hallo Venray – Where Is The Funky Party?

 

WHITE – One Night Stand Forever

 

Close Talker – Lens

En dat was alweer dag twee van Down The Rabbit Hole! Onze fotograaf baande zich weer een weg door de modderpoelen om de mooiste plaatjes van de vetste bands vast te leggen. Onder andere Woods en Savages werden vereeuwigd! 

 

Woods

Woods

Woods

 

De Staat

De Staat

De Staat

De Staat

 

Glenn Hansard

Glenn Hansard

Glenn Hansard

 

Kelala

Kelela

Kelela

 

My Baby

My Baby

My Baby

My Baby

 

Savages

Savages

Savages

Savages

 

The National

The National

The National

The National

The National

The National

Het negende album van Woods, City Sun Eater In The River Of Light, kwam afgelopen jaar uit. Een nieuwe band is het dus niet meer, maar de sound die op elk album verschilt van de vorige laat dit soms wel zo voelen. Woods heeft een weg afgelegd langs psychedelische riffs, americana, 60’s folkpop en de laatste plaat laat flarden van Ethiopische jazz horen. NRC noemde de band dan ook een ‘undergroundlegende in het freakfolk-genre.’ 

Dit indrukwekkende staaltje muzikaal geweld laat Woods op 26 juni horen in EKKO! Wil je erbij zijn? Mail dan snel naar mabel@thedailyindie! En wie weet win jij tickets.

 

Dat is snel, een nieuwe single van Ultimate Painting. Nog geen jaar na hun tweede plaat komen ze alweer met een nieuwe single. Niet ter promotie van een derde plaat, maar ter promotie van hun tour samen met Woods.  

Deze twee bands gaan namelijk samen een handjevol shows door Amerika spelen. Ter ere hiervan brengen ze op via het label Trouble in Mind en Woodsist een split-single uit die slechts 1.000 keer geproduceerd gaat worden.

Zoals we wel een beetje van Ultimate Painting gewend zijn, is het weer een heerlijk voortkabbelend nummer geworden dat het erg goed doet op rustige voorzomerdagen. Het refrein heeft een behoorlijk hoog meezinggehalte en mag bij dezen tot de ‘stadium anthem’ van Ultimate Painting gekroond worden. Voor de oplettende luisteraar onder ons, het instrumentale gedeelte op het einde van Into the Darkness is het instrumentale Tee Zee Em die het eerdergenoemde Green Lanes stond.

Ultimate Painting – Into the Darkness 

De andere kant van de split-single komt van de New-Yorkse band Woods. Een jaren zestig psychpop-parel die niet zou misstaan op een plaat van de Zombies, inclusief dromerige koortjes en staccato slaggitaar. Uiteindelijk mondt het nummer uit in een Velvet Underground-achtig einde. Een erg geslaagde song dus, we vragen ons af waarom deze het album City Sun Eater In The River Light niet gehaald heeft.

Wat ook leuk om te melden is dat Parquet Courts’ frontman Andrew Savage verantwoordelijk is voor de artwork. Op de hoes is een visuele combinatie tussen Woods en een (Ultimate) Painting te zien.

Woods – Know Your Minute  

In 2013 liet Kevin Morby zijn bands Woods en The Babies even voor wat het was en besloot hij zijn muzikale pad solo te vervolgen. Hij bracht twee albums uit, en toerde onder andere langs festivals Le Guess Who?, Incubate en London Calling. Ook verhuisde hij van zijn appartementje in Brooklyn naar een huis in Californië; een beslissing die zijn derde album Singing Saw heeft getekend. 

In de woonkamer van zijn nieuwe huis vond hij een gedumpte piano waar hij zichzelf op leerde spelen. Hij beloofde menig journalist dat dit instrument veel te horen zou zijn op zijn nieuwe plaat. Toch is Singing Saw een plaat geworden die als vanouds gesierd wordt door de Morbys kenmerkende gitaar en zijn lome drums, zij het met met meer elektronische invloeden dan voorheen. Op het nummer I Have Been To The Mountain klinkt Morby overigens weer veel krachtiger dan we van de songwriter gewend zijn; hierop laat hij zijn kenmerkende minimalisme even varen. Het blijkt een nieuw jasje dat hem zeker niet misstaat; dit is ook meteen het fenomenale hoogtepunt van Singing Saw.

De schoonheid van de wereld speelt altijd een speciale rol in het werk van Morby.  Op zijn eerste album bezong hij de Harlem River, op de tweede de maan en bij Singing Saw liet hij zich volledig inspireren door zijn nieuwe leefomgeving: Californië. Hij laat ons hierop weten dat echte schoonheid ook een donkere kant heeft, evenals de dorre maar toch prachtige natuur in deze staat. Het maakt van Singing Saw een bloedmooi album met een schurend laagje.

Beluister het album hieronder op Spotify!

Afgelopen jaar verkaste Kevin Morby (Woods, The Babies) naar Californië, een beslissing die zijn muziek op een bijzondere manier heeft getekend. In zijn nieuwe huis stond een achtergelaten piano, waar hij zichzelf op leerde spelen en zijn nieuwe album ‘Singing Saw’ op componeerde. Maar dit instrument is op het nieuwe nummer ‘I Have Been To The Mountain’ in geen velden of wegen te bekennen.

Morby’s nieuwe single wordt als vanouds gesierd door de kenmerkende gitaar en lome drums, met meer elektronische invloeden dan voorheen. I Have Been To The Mountain is veel krachtiger dan we van de songwriter gewend zijn: zijn bekende minimalisme heeft Morby laten varen, een nieuw jasje dat hem zeker niet misstaat.

Ook zijn nieuwe leefomgeving, Californië, maakt de muziek anders dan voorheen. Hij laat ons weten dat echte schoonheid ook een donkere kant heeft, evenals de dorre maar toch prachtige natuur in deze staat. Dit maakt de muziek bloedmooi met een schurend laagje dat je niet ongeroerd laat, dit belooft wat voor het album die in april verschijnt.

Elke track die Woods uitbrengt is onmiskenbaar een Woods-track en toch is geen nummer hetzelfde. Sinds hun laatste album ‘With Light And With Love’ (2014) hebben de Brooklynites zich voor de zoveelste keer opnieuw uitgevonden. Daarvan hoor je de eerste glinstering op Sun City Creeps.

De basis is bekend: een Amerikaans folkgeluid, gesierd door de falsetto van Jeremy Earl. Een beproefd fundament, zo hebben ze bewezen. Woods evolueerde hiermee van campfire folk via slackerfolk, baroque folk, postklassieke country, psychedelische tripfolk en western naar deze nieuwste maskerade: wereldse, jazzy folk.

Nu verdient een gelaagde song als Sun City Creeps meer dan zo’n genre-etiket alleen, want deze eerste single van het achtste(!) album laat de ijzersterke staat van Woods horen. Het oer-Amerikaanse van de band is op de achtergrond getreden, en invloeden uit de moderne muziek van Latijns-Amerika en Afrika zijn toegevoegd. Exotische, experimentele en psychedelische intermezzo’s maken deze track zo bijzonder. Dat belooft nogal wat voor ‘City Sun Eater In The River Of Light’.

 

Wow, er is al weer een week voorbij, dat ging best wel snel. Onder het mom van ‘foto’s zeggen meer dan heel veel woorden’, heb ik een fotoverslagje van deze week gemaakt (met ook wat woorden). 

De eerste paar dagen hier stonden vooral in het teken van ont-jetlaggen. Ik heb onder andere veel in parken gezeten en nog wat teksten herschreven. Dit hier was een bijzonder fijn park – het East River State Park – met een heel mooi uitzicht op de skyline van Manhattan:

Na een paar dagen ontmoette ik via via Nick Helderman, een Nederlandse fotograaf die een tijdje in New York woont en met hele toffe bands hier werkt (METZ bijvoorbeeld!). Nick bleek een super toffe dude te zijn dus we hebben plannen gemaakt om de komende week samen wat foto’s te gaan maken van mijn avonturen hier in de studio. Ook hebben we een middagje door bakken met platen gezocht, dat was heel leuk:

Er zijn hier sowieso echt heel veel platenwinkels, met heel veel mensen er in die dingen kopen. Waar platenzaken in Nederland met moeite het hoofd boven water houden, lijkt het hier wat beter te gaan. Ik liep ook dit gave exemplaar tegen het lijf bijvoorbeeld:

Naast veel platenwinkels zijn er ook heel veel toffe shows. Elke dag van de week kan je wel kiezen uit minstens drie toffe gigs om heen te gaan. Tot nu toe zag ik J Fernandez, een psychedelische orgelwizard, en gister mijn buddies van John Andrews & the Yawns (het erg fijne solo-project van de drummer van Quilt/Woods).

Maandag was de eerste oefensessie. We repeteren in een ruimte die Looming Productions heet. Het is een bijzondere locatie. Van buiten zou je bijvoorbeeld niet zien dat er een oefenruimte complex in zit:

Van binnen is het ook bijzonder. Vooral omdat het echt best wel crappy is allemaal, haha. Maar ook heel charmant. Het is in ieder geval een “typical New York experience” is mij verteld, en daar ben ik helemaal voor in natuurlijk.

Deze eerste sessies waren alleen met Shane (de gitarist) en Ben (de producent), om wat feeling te krijgen met de nummers en de structuren te snappen, zodat alles sneller gaat als we zo met de volle band gaan oefenen en opnemen.

Dit is Shane die volgens mij net een grapje had verteld:

Dit is Ben die naast producent ook gitarist en bassist en pianist en tijdens deze sessie ook drummer is:

Ok, dat was het wel voor deze week! De hamburger-teller staat op 1 tot nu toe (en dat was ook een veganistische hamburger dus ik weet niet of dat telt). Daar ga ik wat aan doen deze week.

Peace x

axxa abraxas album band

 

Een debuutplaat die klinkt alsof hij decennia op zolder heeft gelegen. Alsof de platenmaatschappij vergeten is het album uit te brengen. Het nostalgische stoflaagje op ‘Axxa/Abraxas’, het debuut van de gelijknamige band is echter kunstmatig. Hobbelige, voortkabbelende road-songs met een ongelooflijk Amerikaans geluid. Een bekend ingrediënt, dat toch nieuw lijkt. Een traditionele hot dog, met een nieuwe mosterdsoort, zogezegd. 

 

Op de Facebook-pagina van het zeskoppige collectief rondom singer-songwriter Ben Asbury (23 jaar) prijkt een tegeltjeswijsheid: “When you follow your bliss, doors will open where they were not open before — or would not open for anyone else.” Met ‘Axxa/Abraxas’ wordt de muzikale deur niet geopend, maar ingebeukt. Openingstrack Ryan Michalak (Is Coming To Town) begint weliswaar dromerig, maar schudt de luisteraar daarna al snel wakker met onophoudelijk gitaargerammel  (de overige instrumentatie mag er overigens ook wezen). Het enige aspect dat blijft hangen uit de droom is Asbury’s fijne, zweverige stem, die één van de grote steunpilaren van de plaat blijkt. De meeste nummers zijn niet uniek, maar dat hindert eigenlijk geen moment. ‘Axxa/Abraxas’ is een zorgeloze, zonnige plaat.

 

 

 

 

Of de bandnaam, die toch al zo lastig uit te spreken is, blijft hangen, is een vraag. Of de nummers blijven hangen, een weet. De Amerikanen weten namelijk op de overwegend lang durende nummers, zeker voor het punk-genre, de interesse van het luisterend oor feilloos vast te houden. Going Forth neemt wat gas terug, I Almost Fell schakelt verder. ‘Axxa/Abraxas’ is een plaat met klassieke indie-rock, ontdaan van de elektronische poespas. Juist dat punt maakt het album, op dit moment nog meer dan de artiest zelf, tijdloos.
Dirk Baart

 

 

 

amen dunes daily indie copy

 

Het is weer maandag! Nieuwe week, nieuwe kansen! We beginnen gelijk met een fijne mixtape van acht nummers met een totale speelduur van 32 minuten en 19 seconden. Druk op play en laat je eens een half uurtje verwennen met nieuwe, diverse en uiterst fijne muziek.

 

Monday’s Mix
Wat hebben we zoal voor je? Nou, heel wat moois en lekkers! Zo komt er verfijnde elektropop van het Amsterdamse CHEATERS, hebben we de adembenemende nieuwe single van Amen Dunes, zijn de ruige boys van The Orwells van de partij, is er het heerlijk zachte werk van Sean Nicholas Savage en komt één van lekkerste singles van het jaar voorbij, namelijk die van Craft Spells. En dan hebben we het nog niet eens over de psych-folk van Woods en het onwijs soepele nummer Undress van Oscar & The Wolf gehad. Beng!

 

 

 

Sit Back And Enjoy!