Motel Mozaique
Rotterdam – 18 t/m 20 april

Nog een maandje en dan is het eindelijk weer tijd voor een van onze favoriete festivals: Motel Mozaïque. Een weekend lang wordt Rotterdam op zijn kop gezet – voor zover dat nog mogelijk is – door vernieuwende muziek, performance en kunst. Naar aanloop van het festival, ging de telefoon over bij Sylvie Kreusch, in Antwerpen.

De naam Sylvie Kreusch doet misschien nog niet meteen een belletje rinkelen, maar projecten als Soldier’s Heart en Warhaus hoogstwaarschijnlijk wel. Warhaus is het soloproject van Balthazar-frontman Maarten Devoldere, die Kreusch regelmatig omschrijft als zijn muze. Inmiddels is het tijd voor de zangeres om onder eigen naam muziek uit te brengen.


Hoe kijk je terug op Soldier’s Heart en Warhaus?
“Ik heb veel geleerd. Als ik dat niet meegemaakt had, dan had ik ook heel anders in mijn soloproject gestaan. Naïever. Ik heb nooit spijt gehad, het was een goeie leerschool op vlak van live spelen.”

Hoe hebben die projecten zich een weg gebaand naar je soloproject?
“Bij Soldier’s Heart ben ik er echt ingerold, heel naïef. Ik had nooit gedacht dat ik dat op een professionele manier zou doen, maar dat is eigenlijk heel snel gegaan. Maar mijn soloproject, dat is honderd procent mezelf. Ervoor was het meer een samenwerking, minder persoonlijk en eerder een manier van ontdekken hoe je muziek maakt en jezelf leren kennen. Toen ik 24 of 25 was, was het voor mij duidelijk wie ik was en dat was een goed moment om te stoppen met Soldier’s Heart. Warhaus was ook echt een leerschool wat betreft het maken van songs en in grotere zalen spelen. Ook omdat ik met iemand als Maarten kon samenwerken die ook echt heel ervaren was en veel platen heeft geschreven.”

“Eigenlijk kan ik Maarten dan ook wel mijn muze noemen, maar hij is ook wel mijn voorbeeld”

We komen bij een bijna onvermijdelijk onderwerp aan: Maarten. Hij verwijst vaak naar jou als zijn muze, hoe zit dat bij jou?
“Ik heb niet echt een muze. Bij Maarten is dat eigenlijk heel logisch, zijn teksten gaan over liefde en vrouwen en ik ben zijn vriendin. Bij mij gaat het meer over mezelf leren kennen. Misschien toch wel Maarten? Het komt er altijd wel op neer dat het uiteindelijk toch over hem gaat. Eigenlijk kan ik hem dan ook wel mijn muze noemen. Maar hij is ook wel mijn voorbeeld.”

Je hebt het over jezelf leren kennen, heb je het gevoel dat dat lukt met je soloproject?
“Eigenlijk wel. Het was al snel duidelijk, want een paar jaar gelden was ik er zeker van wie ik was en dat het ook zo zou blijven. Nu heb ik ontdekt dat je altijd wel blijft veranderen. Ik heb al een volledig album geschreven, maar voor de tweede plaat zit ik toch weer naar mijzelf te zoeken, in a way. Ik denk dat dat ook nodig is om creatief te kunnen blijven en andere richtingen uit te gaan. Eigenlijk is het vrij logisch dat je als persoon tot je dood blijft veranderen, maar je moet wel jezelf blijven en je niet laten beïnvloeden door andere mensen of verwachtingen.”


In 2018 kwam je eerste nummer uit, Seedy Tricks, wat betekende dat moment voor jou?
“Het was heel leuk om dat eindelijk de wereld in te sturen. Dat voelt een beetje als een kind dat het huis uit mag! Je kijkt wel ineens anders naar dat nummer, want tegen die tijd kun je het zelf echt niet meer horen. Het is niet meer van jezelf, tenzij je moet optreden, maar eigenlijk geef je het gewoon aan andere mensen. Er is niets zo lastig als wachten tot je een nummer de wereld in mag sturen, want je blijft ernaar luisteren en gaat er dan weer aan sleutelen.”

Hoelang ben je achter de schermen al bezig?
“Eigenlijk sinds het einde van Soldier’s Heart, twee jaar geleden denk ik. Of is dat al drie jaar? Dat gaat zo snel. Op zich was ik rap met alles afwerken, nu is het gewoon wachten tot het juiste moment om dingen uit te brengen. Het hele plan daarachter kan best slopend zijn. Afgelopen zomer heb ik het album in de studio opgenomen, maar er is nog geen datum.”

“Ik kan niet stilstaan op muziek. Nooit”

In je muziek zijn best wat Afrikaanse invloeden te horen, waar komen die vandaan?
“Het vertrekt voor mij altijd vanuit het idee dat ik graag dans. Dat is voor mij belangrijk op podium, ik kan niet stilstaan op muziek, nooit. Daarnaast heb ik niet echt een gevoel bij het maken van elektronische beats. Ik hou van warme kleuren en geluiden, de echtheid van drums. Ik daalde af naar de oorsprong en dan kom je al snel bij voodoo terecht en Afrikaanse ritmes. Dat is trouwens ook de oorsprong van veel elektronische muziek die we nu luisteren.”

“De ritmes in mijn muziek creëren een soort van trance, dat is ook zo bij voodoo, dat verandert niet van ritme. Al mijn lievelingsnummers bevatten een bepaalde groove, dat werkt hypnotiserend. Je kan daar echt uren naar luisteren. Veel mensen hebben dat nu met techno, maar daar kan ik niet op dansen, op Afrikaanse grooves kan ik dat wel.”

“Die elementen zitten ook vaak in muziek van de sixties en seventies. Een muzikale periode waar ik veel naar luisterde, meer dan nineties-r&b en hiphop. Ik ga op zoek naar ritmes en kom dan bij de gekste filmpjes op YouTube. Dan begin ik met het zoeken en knippen van samples en zo komt ik bij leuke ritmes terecht. Samen met een jazzdrummer en percussionist maken we het wat levendiger, maar het ontstaat voor mij echt allemaal vanuit dans en het broeierige sfeertje op podium.”

Dus geen reiservaringen als inspiratie?
“Nee, absoluut niet. Ik voel ook niet de nood om naar de andere kant van de wereld te gaan en daar dan drie maanden rond te trekken. Ook omdat ik daar nooit tijd of geld voor heb, al denk ik nu dat dat ook wel tof kan zijn.”

Waar luister je zelf vooral naar?
“Bij het schrijven van de eerste plaat luisterde ik veel naar Nina Simone, Nick Cave, dat soort muzikanten. Ik was vooral op zoek naar grooves en ik ging nooit met voorbedachte rade aan de slag, meer een buikgevoel. Uiteindelijk zijn dat allemaal stijlen door elkaar, soms hoor ik een eighties-sound waar ik totaal niet over nagedacht heb. Die klanken komen er vanzelf bij.”

“Ik vind dat alles nu wel heel erg hetzelfde klinkt. Vaak heb ik wel iets van ‘dit is tof gemaakt’, maar ik voel niet de drang om die plaat dan echt op repeat te zetten. Het gaat niet dieper voor mij.”

“Iedereen wil uiteindelijk toch in een film leven?”

Wat maakt – naast de Afrikaanse invloeden – een nummer tot een echt Sylvie Kreusch-nummer?
“Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik de wereld moet verbeteren of een bepaalde boodschap moet uitsturen. Ik wil gewoon eerlijk zijn en alles puur houden. Iedereen kan zichzelf er altijd wel in vinden. Ik hou wel van over-dramatiseren en teksten op een theatrale en filmische manier brengen. Dat komt wel door mijn liefde voor films, dat is een grote inspiratie. Ik kan echt zo geraakt worden door een scène, net zoals ik dat met muziek kan hebben. Ik probeer dingen op een filmische manier neer te schrijven, iedereen wil uiteindelijk toch in een film leven? En dat zelfmedelijden natuurlijk, daar hebben we tegenwoordig ook veel last van.”

Please To Devon is je nieuwste single, hoe is die tot stand gekomen?
“Het nummer is vertrokken vanuit een groove, maar ook geïnspireerd op The Rolling Stones. Die hebben een nummer, Sympathy For The Devil, en je zou het niet meteen zeggen, maar als je die naast elkaar legt, herken je wel een beetje dezelfde groove. Dat was het startpunt, maar de tekst die komt altijd pas op het eind. Dan zit ik soms al in een andere fase van mijn leven, maar op een of andere manier komt alles samen. Ik heb nog nooit een nummer aan de piano geschreven, alles start vanuit interessante grooves.”

Motel Mozaïque komt eraan, wat kunnen mensen verwachten van een optreden van Sylvie Kreusch?
“Dat wordt onze eerste show met een nieuw bandlid. Vroeger speelde ik met een drummer en een percussionist, dat was heel tof en visueel verfrissend. Net wat anders dan de standaard bandopstelling. We spelen nu ook met een gitarist, denk Ennio Morricone-gitaren erbij. We hebben de laatste maanden heel erg gewerkt aan een nieuwe set die toch een stuk krachtiger wordt dan de vorige.”

“Ik ga vooral gelukkig zijn als ik iedereen zie dansen. Ik denk dat dat ook de reden is waarom ik zelf helemaal los ga. Andere mensen moeten ook bewegen. Ik hou er niet van als ze me gewoon maar aanstaren, iedereen moet zich even hard vermaken als ik zelf doe wanneer ik op dat podium sta.”

“Achter mijn eigen naam kan ik mij niet verbergen”

Wat kunnen we in de toekomst nog verwachten van Sylvie Kreusch?
“Een album, meer shows, singles en clips. Ik ben momenteel de videoclip voor Please To Devon aan het monteren. Ik hoop dat ik zo snel mogelijk nieuwe nummers uit kan brengen, want ik ben al bezig met het volgende album. De komende maanden en jaren wil ik gewoon zo actief mogelijk blijven en meer samenwerkingen aangaan. Het soloproject gaat wel blijven, ik ga niet meer occasioneel een liedje meezingen met een band. Maar het is spannend, er is geen weg terug want het is mijn eigen naam en daarachter kan ik mij niet verbergen.”


WEBSITE MOTEL MOZAIQUE | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Vestrock
2 – 3 – 4 juni

 

We zijn helemaal in de sferen van Vestrock met een interview met programmeur Marcel Verhaar en een interview met de magistrale Bill Ryder-Jones.

Eerder doken we al met de redactie in het festival om onze muzikale tips voor het festival uit de klei te trekken, die lees je hier nog eens. Met Warhaus, Close Talker, Swedish Death Candy, Joep Beving, Eefje de Visser, Palace Winter, Whispering Sons, Otherkin en WHITE zijn er genoeg fijne smaakjes om je in vast te bijten in het weekend van vrijdag 2 juni.

 

 

 

 

Winnen?
Op onze redactie liggen 2×2 felbegeerde combitickets voor Vestrock. Wil je deze winnen? Mail dan vóór 30 mei naar ricardo@thedailyindie.nl waarom jij wilt genieten van de line-up van Vestrock, in de idyllische omgeving van de Zeeuwse vestigingsstad Hulst.

WEBSITE VESTROCK | FACEBOOK-EVENT

Tegen de contouren van onze Zeeuwse landsgrenzen ligt het prachtige vestigingsstadje Hulst, waar al jaren het kleinschalige festival Vestrock wordt georganiseerd. In deze idyllische eilandomgeving is het dit jaar opnieuw raak tijdens het eerste weekend van juni: want dan komt er nationaal en internationaal talent samen om bezoekers te verrassen: dat gaat van beeldschone liedjes tot stampende krautrock en duistere postpunk. 

Vestrock is een boutiquefestival ‘waar je de liefde vindt en de vriendschap viert’. Een weekend lang genieten muziekliefhebbers niet alleen van allerlei toffe live-artiesten, maar ook van speciaalbiertjes en het diverse aanbod aan gerechten dat met liefde bereid is. Dan hebben we het nog niet eens over gehad over het aanbod op het gebied van theater, lezingen (o.a. Dimitri Verhulst) en het complete kinderprogramma Vestrock Junior. Of het university-programma: waar prof. Katrien Kolenberg, dr. Pieter Thijssen en prof. Karel van Acoleyen komen vertellen over een ‘kosmisch orkest’, virtual reality en survivaltips geven voor tijdreizigers.

Er is overdag genoeg te doen om ’s avonds weer terug te kruipen van het festivaleiland naar de buitenvest van Hulst. Wat onze absolute muzikale aanraders zijn naast andere ook-de-moeite-zijnde-bands als Warhaus, Close Talker en Swedish Death Candy? Dat lees je hieronder!

Whispering Sons
De eerste EP Endless Party kwam officieel uit in december 2015, maar werd in 2016 al opnieuw uitgebracht wegens de goede ontvangst. De band liet het er niet bij zitten en won datzelfde jaar ook nog eens Humo’s Rock Rally: de meest prestigieuze muzikale talentprijs van België. De postpunkers die schuil gaan onder de naam Whispering Sons komen namelijk uit ons gezellige buurland en staan 2 juni in het nabijgelegen Hulst. De band sleurt de bezoekers mee in een onheilspellend bos vol donkere gitaarmuren en stroboscopische synths. De vergelijking met Joy Division is al snel gemaakt, liefhebbers daarvan zitten in ieder geval goed bij Whispering Sons.

 

Eefje de Visser
Niet zo lang geleden stond ze nog in Carré en op 3 juni staat Eefje de Visser gewoon lekker in Zeeland. Wat dat betreft is De Visser zeker een juweeltje op de line-up: in Nederland speelt De Visser al jaren op de mooiste podia en festivals van ons land, ook in België rijgt ze de ene na de andere mooie show aan haar tour-CV. Onlangs bracht ze nog een nieuw nummer genaamd Pi uit, voor jeugdserie Het Klokhuis. Wat ze allemaal tijdens Vestrock gaat spelen is nog spannend, maar er zal vast wel wat nieuw werk bij zitten. Al is dat eerdere werk ook fenomenaal, eerder schreven we daar al over: “Eefjes muziek is zo intens intiem, knus en vertrouwd, dat de rillingen door je lijf heen gieren en tintelend resoneren met haar tokkelende gitaar, de overweldigende synths en haar zang die naar binnen schiet als een vurig verloren gewaande liefde die licht schijnt op duistere plekken.”

 

The Graveltones
Veel blues en een hoop rock-‘n-roll is het eerste weekend van juni te vinden in de vorm van The Graveltones. Het duo is inmiddels alweer een aantal jaartjes bezig en voelen elkaar tot in de puntjes aan. Voorbeeldje: de livevideo van World On A String, dat de band twee jaartjes geleden speelde. Een beetje John Bonham in de drums, wat Jack White in de gitaren en een doorleefde stem om het dicht te smeren: niets meer aan doen zeggen wij. En wat veel Australische bands op een of andere manier hebben, heeft The Graveltones zeker ook: zo’n heel vuig en smerig randje dat over alles heen ligt. Doe daar nog een dot gezichtshaar, dikke Royal Blood-achtige riffs en wat muzikale gekheid van Captain Beefheart bij en je zit helemaal geramd op de vrijdag.

 


WHITE
Door NME werd WHITE al ‘the most exciting Scottish band right now’ genoemd en door ons al eens de makers van ‘misschien wel het beste debuut van het jaar‘. Het Schotse vijftal WHITE is namelijk een stuk kleurrijker dan zijn naam doet vermoeden. Het kwintet maakt experimentele pop en volgt met zijn dansbare discopunk in de voetsporen van LCD Soundsystem en stadsgenoten Franz Ferdinand. Na die kekke indierock-EP Cuts That Don’t Bleed, heeft de band net zijn debuutalbum One Night Stand Forever uitgebracht. Liefhebbers van Talking Heads en Bowie: luister deze plaat en check de band ook vooral live!

 

Joep Beving
De klassieke wereld moet niet veel hebben van Joep Beving, de popwereld des te meer! De Amsterdamse pianist was voornamelijk betrokken bij reclames en moest door vrienden worden overgehaald om zijn composities als albums uit te brengen. Hij debuteerde in 2015 met Solipsism, dat hij ’s nachts in de keuken opnam als vrouw en kinderen sliepen en in eigen beheer uitbracht. Dit jaar brak Beving compleet door met Prehension. De plaat behaalde sensationele streamingcijfers en plaatste Beving in een ademteug met moderne pianopingelaars als Nils Frahm. Beving noemt zichzelf een beperkte pianist, maar met simpele akkoordenschema in de linker- en een even magische als minimalistische melodie in de rechterhand, heeft de Amsterdammer goud in beide handen.

 

Otherkin
Een otherkin is een persoon die zichzelf beschouwt als een reïncarnatie van een mythisch wezen, zoals een elf, vampier of draak. Wat dat precies te maken heeft met de Ierse band die onder die naam op Vestrock speelt? Niet zo veel, behalve dan dat de band bestaat uit muzikale beesten! Met hun ruige rock-‘n-roll heeft het viertal uit Dublin in korte tijd vele potten gebroken. De bandfoto van de jonge honden doet denken aan die van de vroege Libertines en hoewel Ierland officieel gezien geen onderdeel uitmaakt van het Verenigd Koninkrijk, heeft Otherkin dezelfde Britse branie. Wat de piepjonge posterboys ook delen met Pete Doherty en de zijnen: ze zijn verdacht goed in het schrijven van verslavende liedjes.

 

WEBSITE VESTROCK | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

 

Op 6 april kun je in het Deventer genieten van de voorlopig enige Nederlandse clubshow van Warhaus. Het optreden is ook nog eens het begin van een lange gloedvolle samenwerking tussen het Burgerweeshuis en The Daily Indie – tenminste, als het aan ons ligt. Reden genoeg om eens te bellen met het brein achter het prachtige We Fucked A Flame Into Being van vorig jaar.

 

Op 6 april speelt Warhaus samen met Tamino op een The Daily Indie Presents-show in Het Burgerweeshuis. Onze leden krijgen korting, word hier lid!

 

Maarten Devoldere klinkt opgewekt, maar is lang niet altijd verstaanbaar. Uit het achtergrondgeluid onderscheiden we vooral wind, ruis en af en toe een kinderstem. Daarbij slikt Devoldere, al ware hij een Vlaamse Groninger, af en toe het laatste gedeelte van zijn woorden in. Vervelend, maar de vrolijke Vlaming vergoedt een hoop met zijn tomeloze beleefdheid. Devoldere geniet met Warhaus nog even van een maand verlof. Hij blijkt net uit het zwembad geklommen en wandelt terwijl we bellen door zijn woonplaats Gent.

 

 

Je bent nu halverwege de sabbatical van Balthazar, de band waar je al sinds 2004 in zit. Ben je al gewend geraakt aan het zijn van Warhaus?
“Ja, om eerlijk te zijn, went alles heel rap. Het is wel een gekke situatie, want Warhaus ben ik eigenlijk maar heel kort. Binnenkort duiken we weer de studio in met Balthazar en ik denk dat dat echt weer wennen wordt. Jinte zijn soloplaat moet nog uitkomen, daar wachten we nog op (Balthazar-zanger en gitarist Jinte Deprez startte soloproject J. Bernardt – red.). Als alle soloplaten zijn uitgekomen, beginnen we weer aan Balthazar.”

Voelt een show met geesteskind Warhaus nog anders dan een Balthazar-show?
“Ondertussen valt dat wel mee. Ook omdat we toch wel wat getourd hebben nu, door Europa. Op een duur kun je er wel mee werken, want het went. Maar in het begin was ik wel echt heel zenuwachtig. Ze verwachten dat je uw ervaring vanuit Balthazar meeneemt, maar zo werkt het niet. Het eerste Warhaus-optreden voelde ik me echt weer zeventien jaar. Ik had een throwback naar de eerste keer dat ik met Balthazar op het podium stond.”

Wat zijn tot nu toe de hoogtepunten van de tour geweest, waar ben je het meest trots op?
“Oost-Europa was heel speciaal. We hebben in Oekraïne gespeeld, in Kiev. Het was heel raar om daar te zijn. Er was best wel veel publiek, terwijl we dachten dat er niemand zou zijn door de omstandigheden en omdat niemand ons kent. Maar iedereen was ontzettend enthousiast, dat was ook in Polen en Tsjechië zo. Oost-Europeanen zijn net iets uitbundiger.”

 

 

Is het harder gegaan dan je vooraf gedacht had?
“Ja, eigenlijk wel. Ik had het niet verwacht, anderzijds heb ik er op voorhand ook niet echt in concrete termen over nagedacht. Ik had niet echt een doel voor ogen. Ik wilde gewoon een plaat maken en verder zal het allemaal wel. Balthazar is natuurlijk al succesvol, dus er zat bij mij totaal geen druk. Het voelt echt als een soort hobbyproject en totaal niet iets als wat commercieel moet slagen.”

Warhaus ben je met je meisje Sylvie Kreusch (Soldier’s Heart). Verandert dit de dynamiek van jullie relatie?
“Ze gaat niet altijd mee op tour en dat is maar goed ook. Als we altijd samen op tour zouden zijn, dan komt dat niet goed. Te veel business and love mixed up. Touren met de boys heeft iets charmants. En een koppel in de band is ook niet ideaal voor de andere bandleden.”

Vorig jaar las ik een interview waarin je zei: de beste Warhaus-show komt nog. Heb je het idee dat je nu een perfecte show kunt spelen?
“Het is nog in ontwikkeling en dat is ook heel tof. Het is een luxe om met deze muzikanten te spelen, want die improviseren heel veel. Maar nee, ik denk dat we nog niet aan ons limiet zitten. Je bent nog altijd opzoek naar bepaalde klanken.”

 

 

Een ontwikkeling die stopt zodra Balthazar weer begint. Heeft Warhaus überhaupt een toekomst?
“Misschien wel. Het is nog wel vroeg om het daarover te hebben. Ik bekijk het plaat tot plaat. Het eerste dat ik nu weet, is dat Balthazar weer op mijn agenda komt en dan zal ik wel zien waar ik zin in heb. Maar ik vind het raar om het er zo over te hebben. Ik ben muzikant geworden om vooral niet te veel op voorhand te plannen. Het is wel zo dat ik niet stil kan zitten. Het bezig blijven is gewoon een soort therapie.”

“Ik kijk er ook zeker niet tegenaan om weer aan Balthazar te beginnen. Het plezier zit ‘m in de afwisseling. Nu heb ik vooral zin om verder te gaan met Warhaus, maar dat is ook waar dit jaar voor is. Maar tegen dan zou ik het waarschijnlijk ook weer tijd vinden om iets anders te gaan doen. Te veel routine is dodelijk voor de creativiteit”

Kun je nog elementen uit Warhaus meenemen naar Balthazar?
“Dat moet sowieso wel gaan lukken. Ik denk dat eenieder van ons veel aan het leren is nu. Het interessante is dat Jinte en ik totaal verschillende richtingen op gaan. Hij maakt iets elektronisch, heel modern en ik maak juist iets heel klassieks. We zullen zien welke invloeden er overeind blijven op de volgende plaat.”

Toch niet overeind blijven in de letterlijke zin?
“Nee, we zijn als personen allemaal rustig. We zijn geen Fleetwood Mac-achtige band die veel overhoop ligt. Het is wel redelijk relaxed. Het zou wel kunnen dat we nog meer samen gaan schrijven. We zijn nu allemaal iets voor ons zelf aan het doen, maar het bandproces heeft ook zijn charmes. Daarin moet je samenwerken, elkaar herontdekken.”

 

 

Laatste dingetje: in je teksten ben je erg maatschappijkritisch. Waar ergerde je aan toen je vandaag de krant opensloeg?
“Het soort arrogantie tegenover andere manieren van leven, zoals religie. Het is alsof de weg tussen werelden is verlegd. Ik vind het altijd heel raar dat iedereen gelooft in zijn eigen kleine wereldje.”

Hopelijk niet toevallig de sportpagina opengeslagen?
“Jawel, ik heb het gezien (lachend). Jullie zijn niet zo goed bezig he? Voetbal interesseert me eigenlijk niet zoveel, maar Nederland deed het altijd zoveel beter dan België. Dus voor ons wel een keer leuk dat het anders is.”

 

Meer van dit soort verhalen blijven lezen? Word lid van The Daily Indie (en ga meteen met €3 korting naar Warhaus in het Burgerweeshuis!)

 

 

Van donderdag 11 tot en met zaterdag 14 januari is Groningen het muzikale epicentrum van Europa. Tijdens het jaarlijkse Eurosonic Noorderslag verandert de stad in een open podium. In bijna elk café en op ongeveer elke straathoek is muziek te horen. Het is dé plek om de nieuwste muziek te horen en dat ene bandje te vinden dat het gaat maken. The Daily Indie is erbij en doet volgende week bovendien vier dagen verslag uit Groningen!

 

 

Eurosonic Noorderslag ontstaat in 1986, als Nederlandse en Belgische bandjes een muzikale wedstijd tegen elkaar besluiten te spelen. Het festival groeit uit tot een vierdaags festival waarop vandaag de dag tussen de driehonderd en vierhonderd bands geprogrammeerd staan. Het weekend bestaat feitelijk uit twee festivals (Eurosonic en Noorderslag), een conferentieprogramma en talloze randprogramma’s. Het is een ideale plek waar bands zich in de kijker spelen voor een groot (inter)nationaal publiek.

 

Eurosonic is een internationaal showcasefestival. Europese bands presenteren zich aan boekers, media, programmeurs en platenbonzen, die in grote aantallen door de stad zwerven. Van woensdag tot en met vrijdag speelt in bijna elk zaaltje een band in de hoop te worden opgepikt. Alles kun je zien; grote hypes en exotische verrassingen buitelen over elkaar heen. Vanzelfsprekend zijn kaartjes snel uitverkocht. Daarom is er de uitgebreide randprogrammering, waar je gratis naar binnen kunt. Muzikaal echt interessant wordt het bij het jaarlijkse feestje van label Subroutine in Café de Kult, maar een kijkje bij Grunnsonic, Jagersonic, Pleuropsonic of Euromoney is ook zeer de moeite waard.

 

Noorderslag, op de zaterdag, is traditiegetrouw in cultuurcentrum De Oosterpoort. Daar zie je een dwarsdoorsnede van de Nederlandse muziek. In het hele zalencomplex spelen tot diep in de nacht Nederlandse bands en artiesten. Min of meer centraal staat het uitreiken van de Popprijs, aan de band of artiest die het afgelopen jaar de belangrijkste bijdrage aan de Nederlandse muziek heeft geleverd. Vorig jaar won – het voor het oudere publiek in de zaal volledig onbekende – New Wave. Kanshebbers dit jaar? Martin Garrix? Of toch Kensington? Eén ding is zeker: de traditionele bierdouche is sinds vorig jaar afgeschaft. Dus de winnaar blijft droog.

 

Met honderden bands verspreid over vier dagen is het een flinke opgave om te kiezen waar je heen wilt. Welke acts mag je écht niet missen? We vissen alvast een paar krenten uit de pap, voor zowel Eurosonic als Noorderslag.

 

Eurosonic-tips

Rauwe synthwave dien je met een vergrootglas te zoeken op een festival dat zich niet richt op een vleermuizenpubliek. Toch staat de Zweedse Joanna Reinikainen, alias Rein, prominent geprogrammeerd. Laverend tussen klanken die het aloude Deutsch Amerikanische Feundschaft en het latere Atari Teenage Riot oproepen, schraapt ze haar stembanden om de opruiende en bij tijden maatschappijkritische teksten dubbel en dwars te laten aankomen. De beats en bassen zijn minimalistisch, stroperig en altijd dansbaar. Hoewel de teksten af en toe wat naïef overkomen, is de kans groot dat dit een verpletterend optreden gaat worden.

Maarten Devoldere ken je als zanger van de stekelige Vlaamse indiepopband Balthazar. Zijn soloproject Warhaus liegt er ook niet om. Samen met drie andere muzikanten maakt hij avontuurlijke nachtmuziek met een hoofdrol voor zijn eigen quasi-verveelde, eikenhouten zangstem, die steun krijgt van de zwoele vocalen van Sylvie Kreusch. Warhaus heeft duidelijk goed geluisterd naar In a Bar, Under the Sea van landgenoten dEUS, maar het songmateriaal is eigenwijs genoeg. Live komen de subtiele en onderhuidse toevoegingen van trompet, samples en toetsen prima uit de verf. Warhaus is een sterke nieuwe loot aan de Belgenpopboom en heeft het in zich om veel meer te worden dan een zijproject.

White Wine is een stel geschifte Duitsers uit Leipzig. Zanger Joe Haege staat meer tussen het publiek dan op het podium en hij gaat de aanwezigen op een vriendelijke manier te lijf. De muziek van het trio is tevens onvoorspelbaar: slepende, kille geluiden uit keyboards worden voortgestuwd door struikelritmes van drummer Christian Kuhr. Gitarist Fritz Brückner verwisselt zijn instrument net zo makkelijk voor een fagot. Een prettige muzikale chaos is het gevolg, dit stel rare vogels kan een elektropopnummer zomaar laten omslaan in verzengende bluestrash. Kortom: saai gaat dit niet worden.

Portugal is dit jaar het focusland van Eurosonic. Naast indierock en traditionele fado levert het land ook boeiende elektronische muziek. Uit de Afro-Portugese clubs van Lissabon komt DJ Firmeza. De jonge Portugees smeedt verschillende stijlen zoals batida, kuduro en Afrohouse aaneen tot een tribaal maar bovenal dwingend en een trance veroorzakend geheel. Soms minimalistisch, soms uitbundig en ritmisch altijd ijzersterk, weet DJ Firmeza door de kunst van het weglaten een geheimzinnige en zeer dansbare set neer te zetten.

Een van de meest ongrijpbare artiesten dit jaar is Mario Batkovic. Hij groeide op in Bosnië, leerde daar accordeon spelen en is nu woonachtig in Zwitserland, waar hij zich heeft ontwikkeld tot een veelzijdig componist en songwriter. Met als invloeden jazz, minimal music, traditionele Balkanmuziek en experimentele klanken, maakt hij fragmentarische muziek die in de statige Der AA-kerk uitstekend op zijn plek is. Wie het onverwachte verwacht, zit bij Mario Batkovic goed.

Weer uit België komt Cocaine Piss. Net als hun naam laat ook de muziek niets aan duidelijkheid te wensen over. Het drietal uit Luik raast over het podium en door de zaal. De band combineert snoeiharde punk met gierende noise en koppelt dat aan een agressieve en maniakale podiumuitstraling. Of ze hun drie kwartier speeltijd volledig gaan benutten is een beetje de vraag. Hun door Steve Albini geproduceerde album The Pool duurt welgeteld dertien minuten.

 

Noorderslag-tips

Voor wie haar niet kent: de piepjonge Pip Blom is goed te vergelijken met Courtney Barnett en het rauwe Parquet Courts. De Amsterdamse schrijft intelligente en rammelende gitaarpopliedjes, met slimme teksten en een aanstekelijke sfeer. Ze gooit veel van haar liedjes direct op Spotify en brengt her en der wat singletjes op vinyl uit. Die ongedwongen aanpak werkt prima: haar muziek wordt in binnen- en buitenland al volop opgepikt. En terecht.

In 2013 kwam Mozes and The Firstborn uit Eindhoven met hun debuutplaat waar een bak lekkere garagerock op te vinden is. Gitaarhits, die je meebrult met een biertje in de hand en een vuistje in de lucht. Maar daarna werd het wat stil. Een nieuwe plaat werd geannuleerd. Dit jaar was er opeens A Great Pile of Nothing, een werkelijk prachtige tweede plaat. De Eindhovenaren laten de garage voor wat het is en duiken de jaren negentig in. De herfstige powerpop doet sterk denken aan een band als Buffalo Tom.

 

Klangstof is de band van Koen van der Wardt, de oud-bassist van Moss. Klangstof richtte hij op om meer creatieve vrijheid te hebben en het resultaat van die zoektocht is Close Eyes to Exit. Een serie liedjes, die een middenweg zoeken tussen soundscape en pop. Dromerige muziek, met knisperende elektronica, gitaarcrescendo’s en Van der Wardts ijle zang.

Over de debuutplaat van de Rotterdamse alleskunner Jerry Hormone en zijn The Jerry Hormone Ego Trip schreven we vorig jaar al een paar lovende woorden. Aan de zijkant van het podium zie je waarschijnlijk onze hoofdredacteur staan, die het hele weekend op pad is met de band voor een uitgebreide reportage. Voor een live-verslag: volg ook onze Instagram!

 

Onlangs kondigde de Belgische band Balthazar aan dat drie bandleden besloten hebben zich toe te leggen op een soloproject. Maarten Devoldere, één van de frontmannen, brengt als Warhaus nu een eerste nummer uit. 

The Good Lie is intrigerend, meeslepend en staat mijlenver van de gekende poppy sound van Balthazar. De intrigerende attractieve vrouwenstem die te horen is op The Good Lie is Sylvie Kreusch, frontvrouw van Soldier’s Heart en tevens levensgezellin van Devoldere. De volledige debuutplaat We Fucked A Flame Into Being is vanaf 2 september beschikbaar.