The Daily Indie Presents
Wand – 21 juni

Volgende week woensdag komt Wand naar Rotterdam om een The Daily Indie Presents-show te spelen in Rotown. We roepen al jaren waarom je deze band absoluut zou moeten kennen en ook al spreekt de waanzinnige waanzinmuziek van de band voor zich, we lichten Wand toch nog graag wat verder voor je uit. In de psychedelische garagehoek vind je je bandjes namelijk niet zó kleurrijk, divers, hard, muzikaal en dynamisch.

Alweer sinds 2014 schrijven wij over deze band uit Californië, onder meer over de platen 1000 Days en Golem. Wand is een band die al jaren wordt gevonden door liefhebbers van onder meer Ty Segall, Temples, Meatbodies en Tame Impala. Wand is een soort kind in een muzikale snoepwinkel, die zijn eigenzinnige inspiratie uit de gekste hoeken haalt. Toch spraken we nog nooit met mastermind Cory Hanson, die je mogelijk ook wel kent uit zijn tijd met Meatbodies, together PANGEA, Mikal Cronin en vorig jaar als een van de Muggers van Ty Segall. Tot vandaag! De laatste weken trekt hij namelijk weer ouderwets met Wand door Europan en The Daily Indie mailde met de muzikant over wat hem allemaal bezighoudt.

Hallo Cory! Kun je ons vertellen waar je bent en wat er allemaal om je heen gebeurt?
“Hoi Ricardo. We rijden op dit moment door Spanje, we zijn onderweg naar NOS Primavera in Porto. Het uitzicht vanuit de bus is – ik heb er geen ander woord voor – epic. Net reden we door een prachtig berggebied waarna we in woestijnachtig gebied kwamen, omringd door een paarse zonsondergang en vanuit daar gleden we door weelderige, groene heuvels. Uit de radio klinkt een liveplaat van James Brown, het is moeilijk om de liedjes te horen omdat er zoveel meisjes doorheen gillen. We zitten nu chorizo en olijven te schransen en ik ruik alleen maar de geur van olijfolie die uit het potje komt zetten. Ik ben moe. Het is moeilijk om wakker te blijven in de bus, vooral met dit soort lange ritten.

Wat is het fijne aan touren in de zomer?
“Het is een hectische tijd voor ons. Er zijn namelijk zo veel festivals om te spelen, we vliegen van de ene naar de andere en vliegen is voor ons toch wel de meest vermoeiende vorm van touren. Maar het heeft ook voordelen, want er zijn wel veel vrije dagen tussen de shows, daardoor kunnen we lekker wandelen, relaxen en zwemmen. Vooral zwemmen eigenlijk. Daar word ik erg blij van.”

“Als je vijf hyperneurotische en belachelijk kritische muzikanten over hun kater heen wil zien komen die helemaal losgaan, dan moet je zeker komen.”

Wat is het leukste aan het spelen in Wand?
“Ik denk dat we een goed gehumeurde band zijn en we passen goed op elkaar. We passen ons makkelijk aan de situatie aan die we nacht na nacht tegenkomen. En het meest belangrijke: we luister naar elkaar. Zowel muzikaal als anderzijds. We proberen nog meer met elkaar in harmonie te komen met elkaar, waardoor we uiteindelijk beter samen kunnen spelen en waardoor het touren in de loop der tijd nog soepeler gaat.”

Hoe vermaken jullie jezelf tijdens zo’n tour? Ik zag van de week wat serieuze midgetgolf-activiteiten!
“In Lausanne hebben we inderdaad minimalistische minigolf gespeeld. We zijn met zijn vijven en dan is het soms moeilijk om beslissingen te maken of een bepaald script te volgen, daarom proberen we maar zo veel mogelijk te improviseren aan de hand van onze omgeving. Het is makkelijk om de tijd door je vingers te laten glippen en het is vaak lastig om naar buiten te gaan en iets te ondernemen. Daarom ben ik ook wel verbaasd over het feit hoeveel we gedaan hebben tot nu toe. Ik ben wel een echt buitenmens en ik vind het verschrikkelijk om binnen opgesloten te zitten, daar kan ik erg gedeprimeerd en angstig van worden. Daarom probeer ik dus veel te lopen en te zwemmen.”

Wat is het beste tourverhaal tot nu toe?
“Zojuist hebben we een show gespeeld in een plattelandsdorpje in het midden van Frankrijk. Daar hebben we een paar serieuze freaks ontmoet, die kwamen overal ter wereld vandaan en hadden elkaar daar ontmoet. We hebben met ze gedanst en cloudy liquor en moonshine (zelfgemaakte sterkedrank, red.) met ze gedronken. Het was echt fantastisch. Soms als we een show spelen denk ik weleens: “wat als ik nou eens hier zou gaan wonen?” What if I let the whole silly game slip away?”

Ik zag dat jullie Riff Raff tegen zijn gekomen onderweg. Ik kende hem niet, maar dat is nogal een figuur…
“Tijdens de tweede dag van tour kwamen we hem tegen bij een tankstation waar hij Haribo-snoep aan het kopen was. Hij was aardig genoeg om met ons op de foto te gaan, wat hij normaal gesproken ‘nooit doet’ volgens zijn manager. He was overly-in shape. Well sculpted like an action figure.”

“Soms als we een show spelen denk ik weleens: “wat als ik nou eens hier zou gaan wonen?”

Spelen jullie deze tour wat nieuwe nummers?
“Zeker, het is half nieuw, half oud materiaal. Op dit moment hebben we zo veel nummers dat we echt creatief kunnen zijn met onze setlist elke avond, wat we nooit eerder hebben gedaan. Elke show is anders en heeft daardoor een uniek gevoel. We zijn allemaal vrij gevoelig voor de manier hoe mensen reageren op de muziek die we spelen. Deze tour gaat vooral om deze incarnatie van Wand de wereld in te krijgen. Er zijn zo veel uren en uren geweest waarin we in het geheim samen hebben gespeeld, het is fijn om dan externe goedkeuring te krijgen.”

Je hebt door de jaren heen met ontzettend veel goede muzikanten gespeeld. Stel je voor dat je een nieuw project begint: met welke artiesten zou je dan graag willen werken?
“Ik zou zeker nog met een hoop mensen samen willen werken: popmuzikanten, jazzmuzikanten, het zou tof zijn als iedereen ervoor openstaat om op een onbekend punt uit te komen. Ik heb geen specifieke namen in mijn hoofd en ik steek sowieso de meeste tijd in Wand, maar ik zou absoluut een niet-rock-georiënteerde samenwerking zien zitten.”

Op Instagram zei je: “Wand hop on a big jet plane to Europe today. Here are most of the dates. Expect surprises.”
“Er komt in juni nog een verrassing aan. Ik kan nog niet vertellen wat, maar ik beloof je: het is een heel mooie.”

Waarom moeten mensen zeker naar Rotterdam komen de 21ste?
“Als je vijf hyperneurotische en belachelijk kritische muzikanten over hun kater heen wil zien komen die helemaal tot het gaatje gaan, dan moet je zeker komen. Je zult het nooit vergeten. Ik geef het five balls of fire: “* * * * *” “The show of a lifetime!” – Cory Hanson.”

Jij bent inmiddels al een paar weken op tour én expert: ben jij toevallig nog iets moois aan het lezen dat wij mee moeten nemen in onze roadtripkoffers deze zomer?
“Ik ben The Book aan het lezen van Alan Watts. Het gaat over het neerhalen van de fascistische realiteit van het kapitalisme, toepassing, waarde en productie, maar ook over in contact komen met de altijd aanwezige verbondenheid met het universum. Het is een hippie-boek uit het hippie-tijdperk, van de enige echte Engelse goeroe. Iedereen zou dit moeten lezen.”

Laatste vraag: heb je toevallig ook je soloplaat The Unborn Capitalist Of Limbo bij je op deze tour?
“Jazeker, ik heb mijn solo-album bij mij op CD en LP. I’ll save a copy for you.”

Hadden wij op voorhand enige voorspelling moeten doen hoe het solodebuut van Wand-frontman Cory Hanson zou klinken, dan was orkestrale folk niet de uitkomst geweest. Toch is dat – en dus geen megalomane en psychedelische noise – grofweg wat vanaf de eerste tellen de toon is van The Unborn Capitalist From Limbo. Grofweg, want oh, er gebeurt zo veel meer magistraals in dit halfuurtje. 

Gedurende de totstandkoming van de laatste twee Wand-platen en het toeren met Ty Segall als een van de Muggers, lijkt Hanson de tijd gevonden te hebben voor nóg een hobby: schilderen, maar dan niet met verf en penseel. Hanson schilderde in alle subtiliteit met klanken. Een collectie van zijn acht beste werken, getiteld The Unborn Capitalist From Limbo, is het resultaat. Er zijn grote doeken en kleine stillevens, maar voortdurend blijft Hanson trouw aan hetzelfde kleurenpalet en aan dezelfde neo-barokke stijl.

Hoe zich dat in indiejargon laat vertalen? Beeld je in dat Tim Presley van White Fence geen grootgebruiker van stimulerende middelen was, maar een fervent boekenlezer en dat die figuur zich met de akoestische gitaar van Ty Segall en een verhuisdoos vol Pink Floyd-platen maandenlang op een stoffige zolderkamer zou opsluiten in het gezelschap van slechts een strijkkwartet.

The Unborn Capitalist From Limbo is een heleboel, maar het is vooral een plaat met een uniforme en weldoordachte sound. Vanaf de eerste akkoorden van de titel-/openingstrack geraakt zowel Hanson als de aandachtige luisteraar in een state of mind die pas bij het al net zo verfijnde slot op Arrival tot een voorzichtig einde komt – zo voorzichtig dat een kwartiertje stilte naderhand niet zou misstaan. Enkele keren zwelt het volume van zowel Hanson als bijbehorend strijkkwartet aan, zoals op Replica. Minstens zo vaak horen we een nagenoeg gebroken, snikkende zanger, met Violent Moon als toppunt.

Een drietal minuten voor Violent Moon bevindt zich echter het ware emotionele zwaartepunt van dit solodebuut in de vorm van The Garden Of Delight. Vederlicht percussiewerk luidt een adembenemend arrangement in met strijkstokken die regelrecht door het beenmerg lijken te gaan. Groots is het goede woord, maar van overdaad is allerminst sprake. Naast muzikaal schilder ontpopt Hanson zich tevens tot muzikaal meesterscheikundige, die zijn partijen tot in perfectie uitbalanceert. Dat ambt wordt ook op Flu Moon uitvoerig geëtaleerd. Van flamenco is het in beginsel niet ver verwijderd. Gaandeweg wordt, weliswaar met minimale middelen – het is en blijft een akoestisch album -, opgebouwd naar een bitterzoet muzikaal orgasme van trommels, gitaren en, alweer, violen.

Geruisloos meanderend tussen walhalla en een weemoedige hel en met een veelheid aan details is dit een plaat die zich, om wederom in kunsttermen te vervallen, openbaart als een drieluik, waarin ieder paneel binnen zijn eigen wereld zijn eigen verhalen vertelt, terwijl het geheel onbetwist een entiteit vormt. Aan de muur met dit meesterwerk. Of nog beter: op de platenspeler, opnieuw en opnieuw.

De plaat komt uit via Drag City en zal dus niet te streamen zijn. Op naar de platenzaak!

Drie albums maken in ongeveer dertien maanden tijd. Het blijkt dat Wand goed heeft meegekregen van aanverwante artiesten als Ty Segall en Thee Oh Sees hoe je hyperproductief kan werken. Na de bij vlagen steenharde en ontzettende goede psychgarage-platen ‘Ganglion Reef’ en ‘Golem’ is het de vraag of Wand zo snel al weer genoeg materiaal van hoge kwaliteit heeft.

Het is de jonge band uit Los Angeles in ieder geval gelukt om weer een interessante plaat te maken, die net weer een andere kant van het al veelvuldig uitgediepte veld tussen garage en psychedelische muziek belicht. Op ‘1000 Days’ doet de band dat voornamelijk door de eerdere weggestopte en vervormde vocalen meer naar de voorgrond te halen, helder te laten klinken en meer folk-invloeden mee te nemen. Af en toe, bijvoorbeeld op Lower Order, blijken de zangkwaliteiten in de hoge passages wel erg matig, maar op het titelnummer levert dit samen met de onversterkte instrumentatie prachtige psychfolk op.

Deze nieuwe aanpak zorgt ook voor iets meer adem op de plaat. Geen eindeloos geëmmer in instrumentale jams of een overload aan keiharde riffs, maar juist een gebalanceerde sound gevangen in compacte en zeer afwisselende nummers. Die paar matige nummers die er op staan, waarschijnlijk door hun absurd hoge productiviteit, kun je dan voor lief nemen. Het blijft altijd de vraag of je als band beter lang aan één topalbum kunt werken of er drie uitbrengt die allen goed zijn, maar ook hun mindere punten hebben. Wand kiest duidelijk voor het laatste en daar zijn wij – in dit geval – in ieder geval erg blij mee.

Luister het volledige album hieronder!

Daar zul je hem weer hebben, hoor!  GØGGS is alweer het achtste project van Ty Segall. Of we er ooit genoeg van hebben? Dacht het niet. Samen met Chris Shaw (van de band Ex-Cult, waarmee hij ooit een keer tourde) en bandmaatje Charles Moothart (van FUZZ en de Ty Segall Band) dropte Segall weer een heerlijke lo-fi track op Soundcloud.

Lekker agressief, hard, kort en een beetje zonder diepgang. Maar – zoals we de goeie, ouwe Segall kennen – ligt het toch weer lekker op het gehoor. Tevens vermeldt de trackbeschrijving nog even droogjes dat de band na hun single in november een album gaat maken met onder anderen Mikal Cronin en Cory Hanson van de lekkere psychedelische fuzzband Wand. Zin in!

Wand komt met het zand nog aan de slippers naar Vera, Groningen! De band komt  uit Los Angeles, waar de palmbomen slechts een weerspiegeling zijn van wat er daadwerkelijk telt in het leven: muziek. Ongeveer een jaar geleden bracht de band zijn debuutpareltje ‘Ganglion Reef’ uit op God? Records, het label van Ty Segall. Nu is de band alweer terug met opvolger ‘Golem’, (die review lees je in ons nieuwe magazine!) die opnieuw een felgekleurde en heerlijk psychedelische toverbal is. Wand is een muzikale kameleon, die zowel kleurrijk als duister uit de hoek kan komen.

Wij mogen 2×2 kaarten weggeven voor de gig in Groningen op 25 mei! Deel de status op Facebook of retweet op Twitter om kans te maken op de tickets.

Inmiddels zijn we wel aan het idee gewend: geen Le Guess Who? Mayday dit jaar. Gelukkig hoeven we niet met lege handen de zomer door tot het in november weer tijd is voor Le Guess Who? dankzij One Night In Pandora! De naam zegt het al: gedurende één avond zullen zes bands met een veelzijdigheid zoals alleen dit festival kan flikken onze oren verblijden. Lees hieronder wanneer je beter niet naar de rookruimte kunt gaan!

Tekst Ricardo Jupijn & Mabel Zwaan

Morgan Delt – 19:00

De psychedelische muziekstroming is niet meer weg te denken uit het muzieklandschap. Daarbinnen is Morgan Delt een uitblinker om bij stil te staan. Zijn impressionistische psychpop staat garant voor aangename droomvluchten naar erogene zones in je brein waarvan je het bestaan nog niet kende. Dat het talent uit Californië zijn debuutcassette ‘Psychic Death Trip’ noemde en geweldige songs op zijn vorig jaar uitgebrachte plaat (via Trouble In Mind Records) voorzag van titels als Make My Grey Brain Green en Beneath The Black And Purple zegt genoeg. Delt zweeft lekker rond in de underground, maar bleef niet lang onopgemerkt, want hij brengt zijn tweede plaat namelijk uit bij het legendarische Sub Pop Records. Een frisse, geestverruimende tip en begrijpelijke naam in de line-up van deze Le Guess Who?!

Kevin Morby – 19:50

Misschien is Kevin Morby nog geen heel bekende naam, hij is wel een bekend muzikant. Als liefhebber van indie is de kans vrij groot dat u wel eens – op een blauwe maandag – muziek van hem in uw oren heeft gehad. Morby is namelijk de voormalige bassist van Woods en frontman van the Babies samen met Cassie Ramone, bekend van Vivian Girls. Zijn debuutplaat ‘Harlem River’ is een ode aan New York, zijn laatste plaat ‘Still Life’ is een album over verloren liefde, over verloren tijden die niet meer bereikt kunnen worden. Een prachtig album voor het hier en nu, dus dat wordt wegdromen en genieten op 23 mei!

Noura Mint Seymali – 21:10

Le Guess Who? zou Le Guess Who? niet zijn zonder een flinke wereldmuziek-duit in het zakje. Hier was de uit Mauritius afkomstige Noura Mint Seymali de perfecte kandidate voor. Dit wonderkind begon haar carrière al op haar dertiende als ondersteundende zangeres van haar stiefmoeder Dimi Mint Abba. De transitieve cultuur waar geluiden vanuit de Sahara, de Magreb en de West-Afrikaanse Griot werden haar dan ook letterlijk met de paplepel ingegoten. Begeleid door psychedelische gitaarlijnen een ritmesectie waar je ‘U’ tegen zegt neemt ze deze traditie van de Griot – een rondreizende, muzikale verhalenverteller – mee naar TivoliVredenburg.

Pallbearer – 22:30

Nadat miss Mint Seymali de zaal in extase heeft achtergelaten zal er ook ruimte zijn voor de headbangers en moshende monsters onder ons. De Amerikaanse doom metal band uit Arkansas zal dan namelijk het podium tot zich nemen. De band bestaat inmiddels zeven jaar, maar heeft zich voornamelijk in de befaamde metal-underground bewogen. Dat de muziek bovengronds ook perfect tot zijn recht komt heeft Pallbearer al diverse keren in Nederland mogen bewijzen; maar nooit in een zaal met formaatje Pandora. Dit belooft dan ook een gig te worden die je niet snel zal vergeten.

Wand – 23:50

Zoveel bands. Zoveel heerlijkheid. Maar af en toe wordt het je te veel. Wie zijn er nu echt relevant? Wees niet getreurd, Wand maakt het leven enigszins makkelijker voor je, want daar komen ze al aan met het zand nog onder hun slippers. Waar anders dan in Los Angeles, waar de palmbomen slechts een weerspiegeling zijn van wat er daadwerkelijk telt in het leven: muziek. Ongeveer een jaar geleden bracht de band zijn debuutpareltje ‘Ganglion Reef’ uit op God? Records, het label van Ty Segall. Nu is de band alweer terug met opvolger ‘Golem’, (die review lees je in ons nieuwe magazine!) die opnieuw een felgekleurde en heerlijk psychedelische toverbal is. Wand is een muzikale kameleon, die zowel kleurrijk als duister uit de hoek kan komen.

Thee Oh Sees – 01:20

Het lekkerste voor het laatst bewaren: zo gaat dat. De hyperactieve garagerockband Thee Oh Sees draait al een tijdje mee in het circuit en werken zichzelf steeds meer toe naar een legendarische status. Dit komt onder meer doordat het schrijven, opnemen en optreden de mannen  en vrouw nooit is gaan vervelen. Zo hebben zij

– alleen al onder de naam Thee Oh Sees – acht albums, negen EP’s en tien singles onze oren de afgelopen achttien jaar laten verwennen. Twee jaar geleden stond Thee Oh Sees al op Le Guess Who? Mayday, een mooiere manier om de allereerste (en hopelijk niet de laatste) Le Guess Who? One Night In Pandora is dan ook haast niet voor te stellen.

Het donkerbruine onderbuikgevoel hadden we al een tijdje, maar bij dezen is ons vermoeden bevestigd: geen Le Guess Who May Day dit jaar, maar we hoeven niet tot november droog te staan! Het festival heeft namelijk aangegeven dat op 23 mei ‘One Night in Pandora’ plaats zal vinden.

Het prachtzaaltje in het Utrechtse TivoliVredenburg zal gedurende één avond omgetoverd worden in een waar muziekparadijs. Zo zal onder andere de hyperactieve garagerockband Thee Oh Sees een exclusieve Nederlandse show geven, psychedelica expert Morgan Delt optreden, Noura Mint Seymali vanaf Mauritius afreizen, Wand de zaal omver blazen, Pallbearer een feestje bouwen en Kevin Morby (Ja, die ene van The Babies en Woods) het Pandora-podium betreden.

Klinkt als een avond om vlinders van in de buik te krijgen, maar waar is May Day gebleven? Organisator Johan Gijsen legt het gelukkig even uit: “Het vierdaagse Le Guess Who? in november was een ongekend internationaal succes, getuige de overweldigende reacties van bezoekers en pers. Om deze kwaliteit hoog te houden, focussen we ons op dit moment primair op Le Guess Who? 2015.  We besluiten geen May Day te organiseren, maar bieden met het intiemere One Night in Pandora een viering met onze fans en Thee Oh Sees; zowel een van de favorieten van het publiek als de organisatie. Uiteraard vieren we deze avond ook het winnen van de twee IJzeren Podiumdieren voor Beste Festival van Nederland en Beste Programmeur.”

Tickets zijn vanaf nu verkrijgbaar voor €29,50 op de Le Guess Who website, tot die tijd geven wij je een snel toertje door de line-up!

THEE OH SEES

PALLBEARER

MORGAN DELT

KEVIN MORBY

WAND

Leer ons powerpop-koning Mikal Cronin kennen! Onze cover boy van Issue #06 met zijn destijds (en nog steeds) prachtige plaat ‘MCII’. Hij is ineens weer even terug met een nieuw nummer genaamd Soul In Motion, als onderdeel van de LAMC-serie.

Drumcomputer
Het nummer Soul In Motion had zo op ‘MCII’ gekund, ’t enige verschil met die nummers is dat er een drumcomputer gebruikt wordt op deze single. Lekker nummer dus, want een fijn stukje gitaarpop kun je wel overlaten aan Cronin. Maar goed,  heel vernieuwend is het niet voor de songwriter. Is dit overigens alles? Uiteraard niet, want de single heeft ook een B-kant, die vol is gespeeld door de band WAND. 

—————————————————————————————————————————————————————-

Wat meer informatie over de LAMC-serie:

We are launching the LAMC split 7” series in loving memory Ariel Panero, our dear friend and a partner in Famous Class.

The series gets its name from the epic Less Artists More Condos concerts that Ariel threw, showcasing amazing bands in some strange and unique venues. Ariel’s driving force was a desire to get the bands he believed in the recognition he felt they deserved. This series simply tries to honor that idea.

For each LAMC split 7” we ask one of our favorite bands to provide us with an unreleased track for the A-side. We then asked them to pick their favorite emerging artist to provide a track for the B-side. Ariel’s LAMC shows introduced New Yorkers to bands they might not have otherwise discovered – we hope that this series will do the same. We’ll also make the tracks available on the FAMOUS CLASS bandcamp page with 100% of the digital proceeds going to the Ariel Panero Memorial Fund at VH1 Save the Music.