Popronde is in volle gang. Het grootste reizende muziekfestival van Nederland laat ook dit jaar weer in 41 steden het publiek kennismaken met een enorme selectie van aanstormend muzikaal talent. Net als vorig jaar bestieren we met The Daily Indie een eigen podium in een aantal steden.Volgende week zijn we in onze geboorteplaats Utrecht.
We zijn met The Daily Indie al jaren trouwe mediapartner van Popronde. Vorig jaar rolden we voor de eerste keer ook een eigen podium uit. Aan de basis daarvan lag het idee dat er in de Popronde-selectie steevast een aantal acts zitten die ontzettend getalenteerd zijn, maar door de opzet van het festival lastig onder de aandacht te brengen zijn; omdat ze minder makkelijk in het gehoor liggen, of gewoon niet beschikken over een handige boeker.
En omdat we met The Daily Indie het tot onze missie hebben verheven om overkeken muzikaal talent een podium te bieden, is dat letterlijk wat we doen op onze eigen Popronde-stage: de verborgen parels uit de selectie vissen zodat jullie, het publiek, toch kennis met ze kunnen maken.
dB’s Na Nijmegen en Groningen zijn we op donderdag 10 oktober ook aanwezig in de geboorteplaats van TDI: Utrecht! En dan zetten we ons podium ook nog eens op in dB’s, een plaats waar we vele, vele lange nachten hebben doorgebracht. Een sympathiek no-nonsense podium, met niet-lullen-maar-poetsen-undergroundsfeertje, waar je nog regelmatig oog-in-oog kan komen te staan met je muzikale helden.
Het poppodium-annex-broedplaats-annex-studio bestaat dit jaar een kwarteeuw en is alweer sinds 2003 gevestigd in de voormalige busremise in de Cartesiusbuurt. Een stukje verder uit de stad gelegen, waardoor je in dB’s steevast terecht kunt voor het hardere werk, zonder buren, burgers en buitenlui op stang te jagen. Ook Le Guess Who? heeft deze buurt inmiddels ontdekt als vestigingsplaats voor Le Mini Who? dit jaar. En dat niet alleen: ook projectontwikkelaars hebben hun grijpgrage oog er inmiddels op laten vallen helaas, waardoor de onvermijdelijke woontorens al geplandworden en de toekomst van dit bijzondere rauw-industriële stukje stad onzeker is. Laten we er daarom nog maar even van genieten.
En dat gaan we ook doen, met deze drie genadeloos harde bands. Voor, tussen en na de bands hoor je de tunes van onze eigen The Daily Indie DJ’s.
BONGLOARD (20:30 uur) Oké, Bongloard is geen band die bepaald overkeken is, met inmiddels 22 Popronde-shows op de agenda. Maar we hebben dibs, vinden we, want we tipten de band even terug al in onze rubriek Radar. Bongloard bestaat uit (voormalige) leden van FFOOSS en Palmsy, die beide de Popronde al eens inpakten en dus precies weet hoe je zo’n showtje speelt. In dit geval: met de versterkers op elf. Zoals onze redacteur Sharona schreef over single Whoo Yeah: ‘Whoo Yeah is smerige, ruige herrie waarop je niks anders kunt doen dan dansen (lees: stuiptrekkend met je ledematen schokken) en bier drinken (lees: drank tegen de muur aan smijten.)’
SONNDR (21:30 uur) Heel ander verhaal: hoe de f*ck kan het zijn dat een band als SONDRR nog maar twee (!) boekingen op de agenda heeft? Oké, de Rotterdammers, met in de gelederen oud-leden van Rats On Rafts en The Afterveins, spelen harde, duistere postpunk en frontman Glenn Kessler klinkt en kronkelt als Ian Curtis op zijn aller- allerdonkerste dagen. Op het eerste gehoor niet gemakkelijk. Maar behalve tijd-ruimte-continuüm-verwringend intens het is ook ritmisch, gelaagd en melodieus en jawel: zelfs swingend. De perfecte kanalisatie dan wel ontsnapping voor alle angsten en zorgen die je eventueel hebt in de maatschappij anno 2019.
Magnetic Spacemen (22:30 uur) Ook Magnetic Spacemen verscheen onlangs al op onze Radar. Nadat de band in 2016 een plaat uitbracht en in hetzelfde jaar al eens meespeelde in de Popronde, zijn er met deze tweede deelname en de nieuwste EP G.e.e.p, duidelijk stappen gezet. Magnetic Spacemen is van een stelletje opstandige pubers verworden in een ontspannen spelende knalband. Dus we vermoeden dat in een zaal die zo rock’n’roll is als dB’s, en op dit tijdstip, de pleister van de muren gespeeld gaat worden.
Winnen! Alsof het nog niet aantrekkelijk genoeg was om je op 10 oktober in dB’s te melden, maken we het nog makkelijker voor je. Het poppodium stelt aan de aanwezigen kaarten beschikbaar voor een volgende show naar keuze (!) op zijn agenda. Het enige wat je hoeft te doen, is je die avond aan de bar te melden. De eerste vijf mensen die dat doen en dit artikel kunnen tonen, winnen twee vrijkaarten voor een concert naar keuze in dB’s. Lekker toch?
Je vindt dit jaar een The Daily Indie-stage op de Poprondes in Nijmegen (12 september), Groningen (3 oktober), Utrecht (10 oktober), Arnhem (25 oktober), Rotterdam (2 november), Breda (14 november) en Den Haag (16 november). Houd onze site en social media in de gaten voor meer informatie!
Le Guess Who? 7 t/m 10 november, Utrecht
Begin november staat Le Guess Who? met een – de rest van ons leven blokkerend grote rode cirkel – in onze agenda. Daarom beginnen we nu al met het aftellen naar het Utrechtse festival, door elke twee weken de deksel van de schatkist te openen en een act op de snijtafel te leggen.
We beginnen deze reeks met Oorutaichi, een artiest die we hebben geselecteerd uit het gecureerde programma van Jenny Hval. De Noorse muzikante speelt haar eigen show Jenny Hval’s Practice of Love en heeft naast de eerdergenoemde en ondefinieerbare Japanse muzikant, gekozen voor Felicia Atkinson, Haco, Lasse Marhaug, DNA? AND?, Lolina, Lone Taxidermist presents BodyVice, Moon Relay, Richard Youngs, Sarah Davachi, Sofia Jernberg, Vilde Tuv, Vivian Wang en Zia Anger’s My First Film. Aan de hand van vier thema’s ontleden we deze Japanner en zijn muziek.
Wie is Oorutaichi? Jenny Hval gaat ons begin november flink in het diepe gooien met haar programma en met Oorutaichi hebben we een van de opvallendste en zonder meer kleurrijkste keuzes uitgekozen. Sinds 1999 is Taichi Moriguchi uit Osaka bezig met het maken van muziek, daartoe in eerste instantie aangezet door artiesten als The Doors, Aphex Twin en The Residents. Gemengd met de intensiteit van dancehall, begint hij te improviseren met taal en laat hij de melodieën uit zijn onderbewuste de vrije loop gaan.
Hij is onder meer frontman van de band Urichipangoon, wat je zeker eens moet checken als je het tof vindt wat Moriguchi solo doet, want onder de naam Oorutaichi debuteert hij in 2003 met het album Yori Yoyo. Het luisteren naar zijn soloproject is een beetje, ja, hoe leg je dat uit… Alsof hij geluiden heeft gemaakt bij het ronddraaiende wieltje als je Mac vastloopt. Zet bijvoorbeeld Futurelina maar eens op terwijl je ernaar kijkt en dan spreken we je zo dadelijk weer!
Drifting My Folklore Mocht je inmiddels terug zijn op aarde, dan vertellen we je nog iets meer over deze soort van Japanse versie van Animal Collective gemengd met Flying Lotus. Want na zijn debuut volgde de plaat en goede Oorutaichi-gatewayDrifting My Folklore die een paar jaar geleden nog opnieuw door Drag City uit is gebracht, met daarop een aantal tracks die op zijn debuut stonden plus een compositie van zijn Misen Gymanstic-EP.
Een album dat mogelijk het best samen is gevat in een reactie op Norman Records: ‘I’m not at all surprised that I just spent a good five minutes trying to work out what RPM Oorutaichi’s Drifting My Folklore should be played at. This is the kind of record that doesn’t really feel changed by speed: it’s too frantic, chaotic and endlessly colourful for you to be able to notice increments of anything, because everything is happening at once.’ Precies dat! Alsof je bent verloren in een eindeloze loop van Mario Kart’s Rainbow Road.
Genre- en grenzeloos De muziek is eerder weleens beschreven als een soort ‘goedbedoelde buitenaardse invasie met hyperarcade-geluiden’. Maar echt uit te leggen, je had het inmiddels al een beetje door, is Oorutaichi niet. Daarvoor moet je er eigenlijk gewoon eens in duiken en het ervaren. In een mooie documentaire van Japan Society NY wordt Moriguchi tijdens een show gefilmd en interviewen ze tussendoor de genre- en grenzeloze muzikant. Daarin vertelt hij onder meer: ‘Als ik muziek maak, dan wil ik altijd voorbij bestaande genres gaan en iets maken wat niet gecategoriseerd kan worden.’
Andere projecten Naast de muziek die hij als Oorutaichi maakt, heeft Moriguchi onder meer remixes geproduceerd van Shugo Tokumaru en I Am Robot And Proud. Dit jaar bracht hij met de bekende Japanse muzikante Wednesday Campanella het schitterende album YAKUSHIMA TREASURE uit. Een plaat die klinkt als het moment dat de aarde ontstond uit de Chaos en waar YouTube overigens een hele mooie documentaire over heeft gemaakt, inclusief Engelse ondertiteling.
Eerder maakte Moriguchi overigens ook nog eens muziek voor anime-films en muziek voor Masako Yasumoto, een Japanse danser in de voorhoede van de contemporaine dans. Het is een van de redenen waarom de muzikaliteit van Oorutaichi zo breed als de horizon op volle zee is. Moriguchi ziet wel waar zijn schip zal stranden.
Afgelopen zaterdag presenteerden wij de albumpresentatie van de Utrechtse band Car Pets zijn debuutalbum Patio. In het westen van Utrecht was het feest in een volle dB’s. Het drietal maakte er samen met Foxlane een verdomd speciaal en lekker avondje van.
We hebben een aantal maanden naar de release uitgekeken, onder meer met de premières van de singles Directed en Concrete Corner. Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover en werd de plaat in volle glorie gepresenteerd aan het publiek, inclusief een kippenvol-moment dankzij het Bird Pack-koor, dat voor betraande ogen zorgden in het publiek.
Wij stuurden onze razende fotograaf Ab Al-tamimi richting dB’s om de band op de gevoelige plaat te leggen. Voor nog meer mooi beeld leverde ook Lisanne Lentink nog een aantal foto’s aan van de band, de laatste vijf in de onderstaande serie zijn van haar hand.
Odetta Hartman Donderdag 28 februari
Zo nu en dan is Club Nine in TivoliVredenburg (op de negende verdieping!) het toneel voor optredens in een intieme setting. Zo ook op 28 februari als de Amerikaanse singer-songwriter Odetta Hartmannaar Utrecht komt. In 2018 bracht ze haar tweede album uit: Old Rockhounds Never Die waarop ze de grenzen van de folk opzoekt.
Wij mogen, naast een paar kaartjes voor deze intieme avond in Club Nine ook het album Old Rockhounds Never Die weggeven. Op dat album brengt Odetta Hartman traditionele instrumenten samen met hedendaagse elektronische invloeden, met een vintage klinkende stem als gemene deler.
De muzikante groeide op in hartje New York met experimenteel theater en punkbands. Dat laatste hoor je dan misschien niet meer terug in haar eigen muziek, een experimenteel randje heeft Hartman zeker wel. De singer-songwriter heeft een vreemde fascinatie voor geluiden. Op haar album horen we meeuwen in IJsland en bouwvakkers in Mexico.
Het zijn soundscapes die ze opnam tijdens het touren en reizen. Hartman verzamelt geluiden als auditieve herinnering aan een moment of plaats? In een interview vertelde ze opnames te hebben van een silent disco in Utrecht. Ook de keuken bleek een uitermate geschikte plek om geluiden op te nemen voor haar plaat.
Hoge DIY-factor Hartman heeft de touwtjes graag in eigen handen, zoveel is duidelijk. Ze speelde zelf alles in voor haar recentste album en liet de productie in handen van haar partner: Jack Inslee. Toch is die hoge DIY-factor niet in die mate op het album te horen. Ondanks dat het album een eclectische mix van stijlen is, weet Hartman vooral vast te houden aan haar eigen geluid.
Om je voor te bereiden op dit bijzondere optreden, kun je alvast even in het repertoire van de Amerikaanse duiken.
Kaarten winnen? Op 28 februari komt Odetta Hartman naar Utrecht en wij hebben niet alleen twee kaartjes liggen, maar ook het nieuwste album Old Rockhounds Never Die. Wat een deal! Wil jij naar deze show in Club Nine? Mail ons dan even vóór 26 februari via ricardo@thedailyindie.nl en laat ons weten waarom jij hier absoluut bij wilt zijn.
Nadat we eerder al een aantal prachtige video’s en singles in première mochten laten gaan van de mysterieuze Engels/Nederlandse rockers van Alcuna Wilds, trekken we nu nog even door met een TDI Presents-show in Cinetol op 8 maart.
Op 25 januari bracht de band zijn gloednieuwe EP Nothing Is Nothing uit in EKKO en op 8 maart wordt die in Amsterdam voorgesteld. Daar zijn we erg blij mee, zo schreven we al eerder over de band: ‘Liefhebbers van meanderende, melodische en melancholische muzikale spanningsvelden moeten even goed opletten. Zo haalt Alcuna Wilds zijn inspiratie uit bands als Portishead, Daughter, Radiohead en dat klikte al vrij snel met onze voorkeuren.’
Alcuna Wilds & Conditionals De muziek van Alcuna Wilds is mysterieus, vol verschijnende en verdwijnende thema’s waar je geen vat op krijgt, als zeepbubbels die opstijgen en met een ‘pop’ uit elkaar springen. Live speelt de band veel in Nederland, Engeland en Duitsland, waarbij op 8 maart Cinetol aan wordt gedaan met de nieuwe band Conditionals.
Van 24 tot 27 januari viert TivoliVredenburg zijn vijfde verjaardag. Een groot onderdeel van dat feestweekend is Footprints, een festival dat dit weekend wordt geïntroduceerd met de ambitie jaarlijks terug te keren. De bezoekers van Footprints werden lekker gemaakt met de belofte van een mix van moderne en traditionele geluiden uit alle windstreken. En dan die line-up! Niet gek dat de eerste editie van het festival al met het label ‘uitverkocht’ mag pronken. Het is dus knetterdruk op Footprints en daarom besluiten wij maar met de massa mee te bewegen en van alles wat mee te snacken.
Tekst Joëlle Koorneef Foto’s Mirel Masic
De eerste act is geen snack, maar een volledige maaltijd. Bij Altın Gün loop je niet zo makkelijk na een paar nummers weg want de band pakt je gewoon al vanaf de eerste seconde helemaal in. Wat is het comfortabel. Lekker blijven, dus. De kans dat je al eens eerder een show van de band hebt bijgewoond is groot, maar na de zoveelste keer ben ook ik nog helemaal weg van Altın Gün. De psychedelische wending die de band weet te geven aan Turkse songs uit de jaren zestig en zeventig blijft lekker. De nummers Vay Dünya en Tatlı Diller Güler Yüze zijn heerlijke crowd pleasers. Zangeres Merve Dasdemir neemt dit keer niet alleen het publiek mee in haar dans – vingerknippend houdt de Ronda de handjes hoog – maar zelfs gitarist Ben Rider laat zijn beste pasjes zien. Zichtbaar plezier op het podium.
Overal gaat het los Na Altın Gün splitsen de wegen van de festivalbezoekers. Er is nu veel keuze: van Pandora tot Cloud Nine en Hertz, er staan overal vette acts. Elke bezoeker maakt dus een andere Footprints mee, afhankelijk van hun eigen blokkenschema-afwegingen. En precies dat is enorm fijn aan deze avond in TivoliVredenburg. Je hoeft geen sets uit te zitten van acts die je niet aanspreken, je kunt overal binnenlopen en je laten verrassen door iets heel tofs. Ook dat is één ding waar we ons vanavond geen zorgen over hoeven te maken: hier zitten geen artiesten tussen die kalmpjes aan door hun toegewezen uurtje heen kabbelen. Elke act krijgt het publiek los, of dat nu om een nuchtere vier uur is of in de late avonduurtjes met wat bakkies achter de kiezen.
Wij kiezen ervoor om snel wat te gaan kanen. Een goede keuze, want een uurtje later moet je in de rij staan voor een bakje noedels alsof het de Space Mountain in Disneyland is. Iets meer eettentjes voor de volgende editie zou wel aangenaam zijn. Gelukkig is er geen tijd om hierover in te zitten. Snel nog wat van Baloji meepakken. De Belgische zanger met Congolese roots is er wel eentje die je op je Footprints-checklist moet hebben. Van al zijn Franstalige liedjes doet vooral L’Hiver Indien ons tijdelijk vergeten dat het een week geleden nog heftig sneeuwde en verplaatst ons allemaal naar de aankomende zomer. Baloji springt en schopt rond, zijn hoofd bekroond met een hoog hoofddeksel. Toch is het niet de beweeglijke Baloji die de show steelt, maar de onbeweeglijke oude baas die zittend in zijn stoel gitaar speelt. Papa Dizzy staat met enige hulp op en een geweldig applaus volgt als hij op de ene voet en zijn andere voet langzaam optilt. Hij speelt met zijn gitaar in zijn nek terwijl hij zijn heupen wiegt op het geheugen van hun soepelere tijd.
Funsized funkmaker Na Baloji is het haasten naar Cloud Nine. Als ik gedesoriënteerd en duizelig van de trappen aankom vind ik daar een wervelstorm in de verpakking van Mim Suleiman. Een funsized funkmaker. Struikelend over haar lange gewaad paradeert Mim het podium op en af, haar handen predikend in de lucht in een permanente peace sign. Mim Suleiman gaf eerst jarenlang les in metallurgie aan de Universiteit van Birmingham en vond opeens haar muzikale roeping. En gelukkig maar. Het is een komisch beeld om het discovrouwtje voor ons in een klaslokaal te zien, omdat ze zo duidelijk gemaakt is voor het podium. Hemelse afrobeat-disco en wat een gave vrouw. Ze spoort het publiek aan mee te zingen in Swahili: ‘Even though you don’t understand a fucking word of what I’m saying!’ Maar disco is universeel en die taal spreken we vanavond allemaal.
Upgefunkte liftmuziek Khruangbin. Je struikelt over de uitspraak maar toch raad je iedereen aan de Texaanse band te checken. Je komt er wellicht iets te laat mee, want iedereen heeft het al een jaar non-stop over het drietal. Hoe upgefunkte liftmuziek zo populair is geworden is mij nog steeds een raadsel, maar ook ik ben ondertussen fan. En dus zitten er al ruim een halfuur van tevoren groepjes fans op de plakkerige biervloer van de Ronda. Zij misten Ezra Collective en Mim Suleiman maar kunnen nu wel de bandleden in hun neusgaten kijken. Bassiste Laura Lee en gitarist Mark Speer zijn elkaars spiegelbeeld, ze bewegen op dezelfde momenten, gooien op hetzelfde moment hun drankje naar binnen. Hun pony-pruiken zijn nu onafscheidelijk vastgeplakt aan de hele act zelf. Een gimmick misschien, maar ook hele slimme marketing. Khruangbin is een band met een look. Het had ook gewoon niet gewerkt als deze muziek vertolkt was door drie smoezelige tieners in Vans.
Net zoals bij Merve van Altın Gün voel je de zaal zwijmelend verlangen naar Laura Lee, die lieflijk glimlacht terwijl de ventilator haar jurk en haar doet wapperen. Bij Mark werkt de pruik eerder lachwekkend: ‘Ik hoop dat het een pruik is’, maar hij heeft dat hemelse Texaanse accent om ons in te pakken. Drummer Donald Johnson is stiekem the powerhouse van Khruangbin en als er een lachje door zijn serieuze blik schemert is dat extra bijzonder. De band lijkt in hun succes te baden, genietend van het enthousiaste ontvangst. Ze spelen veel van hun laatste album Con Todo El Mundo, waarvan Evan Finds The Third Room een hoogtepuntje is. Een groene telefoon wordt het podium op gebracht en halverwege het nummer neemt Laura Lee op. ‘If you’d like to say hello, press 1.’ Voor de rest heeft Khruangbin weinig woorden nodig. Het wildst krijgen ze het publiek met hun cover medley van bekende riffjes. Zo’n mellow band van half acht tot half negen op de avond zetten is een bijzondere keuze, maar toch werkt het bij Footprints.
Genoeg mankracht bij Jungle By Night De Ronda wordt deze avond afgesloten door Jungle By Night. Met negen muzikanten op het podium is er in ieder geval genoeg mankracht om het podium te slopen en in de zaal gaat het er ook wel lekker aan toe. Het is even balen als het publiek door een gevoelige trompetsolo heen tettert, maar al snel heeft de band door dat de dansplaatjes het beter doen vanavond. Elke keer weer springen de blazers van het platform en gaat het los. Het hoofdprogramma van Footprints komt wel een beetje tot zijn einde met Jungle By Night, al kunnen de echte diehards nog tot drie uur door bij diverse DJ-acts zoals Ramses3000 en Ajabu.
8 februari 2020 De eerste editie van Footprints was een heerlijke belofte voor het komende, warmere festivalseizoen. Nu al zin in volgend jaar. 8 februari 2020 staat in mijn agenda.
Bassekou Kouyaté & Ngoni Ba Woensdag 6 februari In samenwerking met EKKO
Vorig jaar is EKKO gestart met Cosmosis, een nieuwe concertreeks waar onder meer BaBa Zula, Guy One en Togo All Stars op het podium stonden. Deze serie concerten voor niet-westerse muziek wordt dit jaar doorgetrokken met Bassekou Kouyaté & Ngoni Ba, die deze editie in TivoliVredenburg spelen.
En wij hebben dus een aantal blinkende kaartjes liggen voor deze schitterende avond op 6 februari. Een avond die je volgens Cosmosis (en ons ook) niet zozeer moet zien als eentje vol ‘wereldmuziek’, maar met urgente toekomstmuziek uit verre landen. Wat eveneens een prachtige omschrijving is van de muziek van Bassekou Kouyaté, de absolute keizer van de ngoni, het houten en met dierenhuid overtrokken instrument dat wordt gezien als de ‘grootvader’ van de banjo.
Kouyaté staat ondertussen bijna gelijk aan de ngoni, de muzikant die het instrument op de kaart heeft gezet en onder meer ‘de meest opwindende Malinese muzikant van het afgelopen decennium’ werd genoemd door de Volkskrant. De ngoni-speler is meerdere keren bekroond tot Afrikaans muzikant van het jaar, speelde met bekende muzikanten over de hele wereld en stond onder meer op Lowlands, Roskilde en Glastonbury.
Hij heeft het spelen op de ngoni van niemand minder dan zijn vader geleerd en trekt er inmiddels de hele wereld mee over met zijn eigen band, zo was hij onder meer te zien op Le Guess Who? en nam hij met zijn band deze onderstaande sessie op bij KEXP in Seattle.
De Jimi Hendrix van de afro-rock Volgens NRC is Kouyaté met zijn band ‘de beste afro-rock die er op dit moment te horen is’ en OOR wist te melden dat ‘Kouyaté de Jimi Hendrix van de afro-rock-is-met-luit’. Steek die maar in je zak! Een liveshow van de band is er dan ook eentje die je bij zal blijven, want het is onvoorstelbaar wat voor geluiden Kouyaté en zijn band Ngoni Ba allemaal uit dat kleine instrument weten te halen. Een band die overigens bestaat uit familieden en zijn vrouw Amy Sacko die de bezwerende zanglijnen voor haar rekening neemt.
Mocht je nog iets meer willen horen van Bassekou Kouyaté & Ngoni Ba, luister op Spotify nog eens naar zijn album Ba Power en Jama Ko om in de stemming te komen.
Meer over Cosmosis Wij worden er erg blij van om te zien dat veel Nederlandse festivals steeds meer niet-westerse bands boeken en dat het duidelijk te merken is dat het aanslaat bij het publiek. Toch is er verder nog niet veel ‘podiumtijd’ voor acts in de poppodia die niet specifiek zijn opgericht voor ‘wereldmuziek’. Daarom dacht programmeur Jacob Hagelaars (onder meer Le Guess Who?) het Cosmosis-concept, om die artiesten vaker naar Nederland te halen en een plek te geven in andere zalen dan waar je ze traditioneel zou verwachten.
In een interview met 3voor12/Utrecht vertelt Hagelaars onder meer: “Het is uiteindelijk mijn droom dat Cosmosis een soort keurmerk wordt binnen Utrecht voor niet-westerse muziek. Juist nu RASA (podium voor wereldmuziek, red.) weg is, moet er in Utrecht op een nieuwe, creatieve manier met deze muziek om worden gesprongen. Dat kan ervoor zorgen dat het een ander, nieuw publiek bereikt.”
Kaarten winnen? Met zijn band Ngoni Ba komt hij naar Utrecht toe op 6 februari en wij hebben kaarten liggen voor deze virtuoos. Als je naar zijn show in Cloud Nine wilt gaan, moet je ons vóór 5 februari mailen via ricardo@thedailyindie.nl en laten weten waarom je het leuk lijkt om te gaan!
We gaan het cirkeltje rondmaken met Car Pets, want na een aantal primeurs en artikelen over de frisse Utrechtse band, presenteren we nu het drietal zijn albumrelease in dB’s!
In hun thuisstad presenteren we een band die ons afgelopen jaar bijzonder prettig is opgevallen en die we nauwlettend in de gaten hebben gehouden. Zo omschreven we het trio eerder al: ‘Met Car Pets heb je er ineens een nieuwe favoriete band erbij. Het drietal heeft iets bijzonders, iets eigenzinnigs en mysterieus over zich heen hangen.’ Zo mochten wij dit jaar de single Drive en Hell On Earth als eerste met de wereld doen, de liedjes die op de EP Drive Without Snake zijn te vinden.
Patio Nu pakt de band door met de nieuwe single Directed die we deze maand primeurden en dat is het eerste voorproefje van het album Patio dat 2 maart in dB’s zal verschijnen. Van het nieuwe vonden wij het volgende: ‘Nederpop-drums uit de jaren tachtig van de drummer met de heerlijke haarhoeveelheid, vale discobol-gitaren van gitarist en zanger Niek Pronk en Ariel Pink-achtige baslijntjes.’
Wil je naar de show? Aangezien wij de show van Car Pets presenteren in dB’s, kunnen wij een aantal van onze leden naar de show sturen! Ben je nog geen lid? Word het dan hier voor een tientje per jaar en dan gaan we regelen dat je naar dit eigenzinnige drietal zijn show kunt!
Festival Tweetakt maakt vandaag zijn tweede rits namen bekend, waardoor het muzikale programma van het festival al mooi vorm begint te krijgen met nieuwe namen als Karel, Feng Suave, Felbm en een dik hiphopprogramma op 29 maart met Jiri11, Jantje, Rarri Jackson en Gimbrère.
Genoeg te doen daar op de Utrechtse Neude tijdens de lente, zo werden eerder al Roos Rebergen, Wannes Cappelle, Broeder Dieleman, Frans Grapperhaus, Roxeanne Hazes, MEROL en Hollandse Drop aangekondigd. Deze keer maakt het festival een verdiepingsslag richting hippe hiphop, semi-akoestische soundscapes en vleierige indiepop.
Tweetakt is een festival vol muziek, dans, beeldende kunst en theater is er eentje voor nieuw talent op al deze vlakken. Op het gebied van muziek heeft het festival inmiddels een aardige track record met acts als Canshaker Pi, Spinvis, Gosto, Pip Blom, BARTEK, Jacco Gardner, Klangstof, Mozes and the Firstborn, Eefje de Visser en Jungle By Night die er door de jaren heen hebben gespeeld.
Zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar laten we voor nu naar de acts kijken die er in 2019 onder meer te zien zullen zijn. Tussen 29 maart en 14 april worden er meerdere live-avonden geprogrammeerd. Hieronder een audiovisueel voorproefje van de nieuwe namen!
We zweven ondertussen een centimeter of vijf boven de grond door de Utrechtse straten. Onder meer door het speciale IPA-biertje van Le Guess Who? en alle muzikale indrukken die we tot ons hebben genomen. Dag drie, de dag waarop je wereld uit niets anders meer lijkt te bestaan dan ‘Le Guess Who?’. De dag waarop we ons opnieuw een dag lang overgeven aan nieuwe ervaringen.
Na een berg ervaringen op de donderdag en de vrijdag, staan er op de zaterdag een aantal grote klappers op het programma. Het is al vroeg op de avond druk in de vrolijk gekleurde entree van TivoliVredenburg, het pand waar vandaag onder meer curator Devendra Banhart en Shabaka Hutchings zullen spelen. Maar voordat het zover is, zijn er genoeg muzikale uitstapjes te maken.
Tekst Ricardo Jupijn & Matthijs van Rumpt
Foto: Juri Hiensch
De folkvernieuwer
In TivoliVredenburg begint de avond met de Californische songwriter Cass McCombs. Samen met een bijzonder getalenteerde drummer, bassist en toetsenist (die trouwens de hele tijd geweldig zit te soleren), zingt hij op zijn gemak zijn sterke, verhalende en onpretentieuze teksten. Vanavond laat hij zien hoe groot zijn oeuvre inmiddels al is. Hij speelt nummers van zijn nieuwe album dat in februari verschijnt, maar vooral ook veel liedjes van oude albums, zoals Morning Star uit 2013 en What Isn’t Nature uit 2004. En precies in dat laatste nummer, waarin hardere uithalen zitten dan je normaal van hem zou verwachten, zie je dat McCombs in zo’n vijftien jaar tijd er alleen maar beter is geworden.
En nog steeds lijkt hij op zoek naar iets nieuws, want halverwege de set ruilt de drummer zijn drumstel voor elektrische pads en de bassist zijn bas voor iets dat lijkt op een grote gong. Met zware galmen op de vocals klinkt een nummer dat volledig los staat van de rest van de set. Het is niet zijn meest indrukwekkende nummer dat hij hier speelt, maar het laat wel zien dat McCombs geen artiest is die na een paar albums altijd hetzelfde zal blijven doen. Eigenlijk het enige minpunt is dat in de loop van het concert de zaal een klein beetje leeg is geraakt, McCombs speelt langer dan een uur en de meeste Le Guess Who?-bezoekers hebben meer om te zien. Maar dat kun je absoluut niet op de kwaliteit van de set betrekken.
Foto: Ben Houdijk
Mond vol tanden
Altijd lekker, van die onverklaarbare shows waarbij je met je mond vol tanden staat als je iemand op de gang tegenkomt die vraagt hoe het was. Omdat ‘je had erbij moeten zijn’ toch een beetje flauw is, doen we een poging. We zitten op de eerste rij bij Midori Takada, de Japanse geluidskunstenares die sinds een aantal jaar aan het succes proeft van haar albums uit de jaren tachtig die destijds over het hoofd werden gezien. Als ze in de Hertz het podium betreedt, is het muisstil. We horen de kleding schuren en knisperen als ze begint aan haar performance waar we een uur lang met opengevallen mond naar kijken. Het is een schouwspel zoals wij dat nog nooit gezien hebben. Het instrumentarium, de klanken, de verhalen: tijd en ruimte vervliegen. Het is een intieme show die de volledige concentratie vereist, zeker tussen de continu vallende plastic bekers (jongens, houd die dingen potverdomme toch eens een keertje vast, kom op).
Takada vertelt over oude werelden, leven zonder zintuigen en ze zorgt ervoor dat we ons bewustzijn langzaam verliezen. De wereld bestaat alleen nog uit het vacuüm van de xylofoon, de vele bekkens en percussie waar ze tintelingen en ringelingen verspreidt door de zaal. We zijn in een soort Aquarius, een onderwaterwereld waar we graag nog eens naartoe wilden, maar nog nooit zijn geweest.
Foto: Tim van Veen
Muziek uit een ander universum
Verderop, in Kytopia, speelt Orchestra of Spheres, een vierkoppige band die volledig uitgedost in kleding van een andere wereld. Ze dragen allemaal hoofddeksels met tierelantijntjes, hangend voor hun gezicht. Het is makkelijk om je te focussen op de aankleding en de houterige bewegingen, maar dat allemaal is niet bedoeld om je af te leiden van de muziek. De ritmes in instrumenten en stemmen laten geen luie band zien die het puur om het image gaat.
Door al het aluminiumfolie en de grote kettingen heen is het toch nog de muziek die centraal staat. En daarin zie je waarom iedereen de Nieuw-Zeelanders zo vaak met een jonge Talking Heads vergelijkt. Toch neigt deze pop duidelijk meer naar afro-funk, en worden de teksten vaker uitgejoeld alsof ze een manifest aan het voorlezen zijn. Het is bijzonder wanneer de show en de muziek niet ten koste gaan van elkaar. Je ziet het, zélfs op Le Guess Who?, niet zo vaak, maar Orchestra of Spheres laat zien dat het kan.
Foto: Juri Hiensch
Knipogende Devendra
Devendra Banhart zorgt ervoor dat elk gaatje van de Grote Zaal van TivoliVredenburg is gevuld met warme lichamen. De speciale gast van het festival krijgt een speciaal plekje in het programma (net als op onze website, check hier een longread over hem). Iedereen is erbij, als een soort bonte avond terwijl er nog zoveel moet komen. Hij komt al dansend en glimlachend op, dit uurtje zal iedereen van hem zijn. Banhart is zwoel, sensueel, romantisch, gek en grappig. Hij speelt met het publiek, met zijn liedjes en loopt langs zijn bandleden om ze een zwierig tempo aan te geven en naar ze te knipogen. Al staan we op een afstand naar de show van Banhart te kijken, toch lijkt het alsof de muzikant vanavond speelt speciaal voor ons speelt.
Hij glijdt over het hout van het podium en met zijn gitaarspel hoor je zelfs waar acts als Connan Mockasin en The Growlers naar hebben geluisterd toen ze nog wat jonger waren. Wat is het toch een wonderbaarlijk mooi figuur, zo creatief en hartelijk, innemend en muzikaal. Het voelt als een eer om aanwezig te zijn bij deze liedjeskunstenaar die een bloemlezing geeft van zijn eigen oeuvre tijdens het festival.
Foto: Jelmer de Haas
Elektronische ondefinieerbare apparaten
Voor de kleine zaal van theater De Kikker staat een lange rij. Achteraan zijn mensen al een beetje nerveus of ze überhaupt de zaal halen als de deuren opengaan. Binnen zit Islaja op de grond, met voor haar een aantal elektronische ondefinieerbare apparaten. De Finse artiest zoekt geen contact met de mensen die voor haar ook op de grond zijn gaan zitten en speelt lange minimalistische instrumentale delen. Met zware autotune en looppedalen voegt ze langzaam steeds een laag toe.
Het lijkt erop dat het publiek er steeds pas echt in komt wanneer er een beat wordt toegevoegd. De muziek is gemaakt om rustig op te deinen en het werkt daarom ook niet helemaal mee dat de zaal na iets van een kwartier bijna voor de helft leegloopt. De muziek van Merja Kokkonen is goed doordacht en haar wilde bewegingen zouden genoeg moeten zijn voor een sterke en intieme show, maar in deze zaal komt het helaas niet over.
Foto: Jelmer de Haas
Kosmische trance
Dan op papier richting de klapper van de avond: Sons Of Kemet, en wel de XL-versie met (houd je vast) vier drummers! Een collectief dat onder leiding staat van Le Guess Who?-curator Shabaka Hutchings (lees hier onze longread over hem). Met zijn achtarmige en -benige monster achter hem, wordt er een orkaan van Caribische beats losgelaten in de Ronda. Het begint allemaal subtiel, met Hutchings die met zijn klarinet langzaam de deuren van deze fata morgana opent. Tegen een achtergrond van rood licht, komt het binnenste van de aarde langzaam omhoog. De drummers zetten zich schrap, tikken zachtjes langs en met elkaar het ritme weg, tot van de rechterkant de ‘bling’ van de avond op komt lopen: tuba-speler Theon Cross en zijn giga-instrument. Als een discobal verspreidt hij met al zijn koper het licht door de zaal en over de balkons van de Ronda, terwijl hij een killer-baslijn speelt die zo nonchalant funky is gespeeld dat je er kippenvel van krijgt.
Na wat gehannes met een microfoon is ook Hutchings er al snel bij om het tempo op te voeren met zijn saxofoon. Alsof de kolen op het vuur worden gegooid van deze stoomtrein die langs mistige bergtoppen rijdt en de rails naar beneden buigen en we dieper en dieper een oerwoud inrijden. De Ronda is een coupé geworden met Hutchings als machinist. Het is vochtig, je ziet schimmen tussen de bomen, takken vol bladeren tikken tegen het dak van de trein terwijl er aan alle kanten melodieën en een onophoudelijk gekletter van vellen en bekkens op je afkomt. Het is een geluidsexplosie vol laag gebrom dat de maag laat trillen en in kronkelige bewegingen resoneert in je borstkas. Het zijn geluiden die je nog nooit in het echt gehoord hebt en de zeskoppige band lijkt de klanken van de kosmos in een trance door zich heen te voeren. Gedurende de show wordt het geluid steeds iets beter en glinsteren er links en rechts wat midden- en hoogklanken van Hutchings zijn instrument in al het lage tonen-geweld. Er wordt opnieuw een wereld gecreëerd waar wij nog nooit geweest zijn. Schitterend.
Foto: Ben Houdijk
‘The king of keyboard’ Hij is de toetsenist achter Omar Souleyman, hij heeft honderden soundtracks gecomponeerd voor Syrische films en televisie, en hij is ‘the king of keyboard’. Maar meer dan twee keyboards heeft Rizan Said niet nodig om Cloud Nine in TivoliVredenburg van begin tot eind extatisch aan het dansen te krijgen. Het onderste keyboard gebruikt hij voor zijn beats en percussie, het bovenste voor zijn kenmerkende riedelende melodielijnen. Je ziet bij Said meteen dat hij een muzikaal vakman is. Zijn muziek mag het dan voor het publiek onmogelijk maken om stil te blijven staan, zelf houdt hij het vooral bij kalmpjes voor zich uit staren, terwijl hij razendsnel over zijn toetsen glijdt.
Te gast is ook een Nederlands-Syrische man die de muziek ondersteunt met passende zang. Ze staan er allebei heel ontspannen bij, gewoon in spijkerbroek met een microfoon en twee keyboards. Een mooi contrast met de mensen in het publiek, die met een grote glimlach staan te klappen en te zwaaien.
Foto: Erik Luyten
Vier de vrijheid
Vandaag gaan we er nog één keer tegenaan in Utrecht, met een programma dat al lekker vroeg begint. Op de elfde van de elfde: de dag waarop er honderd jaar geleden een eind kwam aan de Eerste Wereldoorlog, vieren we de vrijheid en het leven.
Wat er op de zaterdag van Le Guess Who? zoal nog meer te zien was:
Cüneyt Sepetçi| Foto: Tim van Veen
Kikagaku Moyo | credit Erik Luyten
The Mauskovic Dance Band | credit Ben Houdijk
Anoushka Shankar | credit Tim van Veen
GAIKA | credit Jelmer de Haas
Ryley Walker & Kikagaku Moyo | credit Juri Hiensch
Gisteren beleefden we een prachtige openingsdag op Le Guess Who? tussen bijzondere acts en het geroezemoes van onze buren. Vandaag gaat ons team weer mee in de grote stroom muziekliefhebbers die Utrecht dit weekend over heeft genomen. Een wonderbaarlijke groep mensen die je er op straat zo tussenuit pikt, nog niet eens aan hun programmaboekjes of OV-fietsjes, maar aan die brandende harten vol muzikaal verlangen en die fascinerend hongerige blik in hun ogen waar ‘nieuwsgierigheid’ in lijkt te glinsteren.
Tekst Ricardo Jupijn & Matthijs van Rumpt
Enige vorm van koudwatervrees is vandaag ver te zoeken, want Le Guess Who? is los en aan alle kanten bruist het van nieuwe muziek, voorstellingen, films en je-kunt-het-zo-gek-niet-verzinnen. We duiken onder water, bubbels verschijnen overal terwijl we adem proberen te halen tussen al het muzikale geweld.
De eerste programma-onderdelen beginnen al in de ochtend, wij zijn ietsje later aanwezig om onze dag met pianist Takuro Kikuchi te openen. We zijn bijtijds, dus na een snel patatje in een TL-snackbar en een kop koffie in een café zonder bar (heel verwarrend, maar het werkt wel), is de Janskerk het eerst aan de beurt om zeven uur. De FOMO is hoog voor Kikuchi, aangezien er bijna een uur van tevoren al een bescheiden rij voor de kerk staat. Gelukkig passen de meesten in alle hoeken van de bijzonder sober ingerichte kerk, waar we wachten op de 35-jarige Japanner.
Ondertussen is het donker en heeft iemand een playlist gevonden met precies één ambient-nummer van drie minuten dat op een half uur repeat staat, zodat we met een goede afterdinner-dip al lekker gaperig zijn. Stipt om 19:00 uur komt de pianist binnen en neemt hij rustig plaats achter de piano na een diepe buiging, waar hij nog eens een diepe teug zuurstof binnen hengelt alvorens hij begint. Wat volgt zijn klanken die het ongetwijfeld fantastisch doen in allerhande ‘muziek om bij te studeren-playlists’ op Spotify, maar weinig interessant zijn om met volle concentratie naar te luisteren. Geen spannende akkoorden, weinig dynamiek, overgangen die met horten en stoten erdoorheen worden geduwd en te veel melodieën die wel erg op de Moonlight Sonata van Beethoven lijken. Af en toe klapt het lekker open en denk je: ‘ja, nu komt ‘ie, hoor’! Alleen die zijn eenvoudig op één hand te tellen. Uiteraard is het contemplatieve muziek, maar het komt niet tot leven, het is fantasieloos, er gaan geen nieuwe werelden open. Nadat iemand daadwerkelijk in slaap is gevallen naast mij, gaan we nog maar eens bak koffie doen voor we richting TivoliVredenburg trekken.
Foto: Jan Rijk
“Ik houd van al mijn ex-vriendjes, echt waar”
Boven in de Pandora hoor je Josiah Wise, aka serpentwithfeet en meteen weet je dat je vanavond geen beter gecontroleerde stem gaat horen dan deze. Bij ongeveer iedere zin laat Wise je subtiel zien wat hij in huis heeft en toch gaat het duidelijk niet om het tentoonstellen van zijn indrukwekkende vibratotechniek. Hij wil duidelijk meer dan de nummers spelen zoals ze op het album staan en maakt van zijn set een groot verhaal, waarbij hij vaak tussen de regels door snel aantekeningen maakt over wat hij daar precies bedoelt.
Met vaak enkel een elektrische piano spreekt hij over gemis. “Ik houd van al mijn ex-vriendjes, echt waar”, rouw: “Draag geen zwart, maar wees creatief. Draag iets als rood”, zegt hij terwijl we hem volledig in het rood op het podium zien staan, liefde: :“Het gaat niet alleen om Tinder, zoek het in je ‘backyard’, je neefje die altijd wel wat te zeggen heeft, ook dat telt”. Tuurlijk, het klinkt misschien wat afgezaagd als je het zo uitgeschreven op een website ziet staan. Maar in de Pandora landt elk woord heel goed en zie je bij het laatste nummer bless yur heart overal in het publiek mensen elkaar omhelzen. Een kalme én krachtige set midden op de avond.
Japanse cultheld
Japan is goed vertegenwoordigd dit weekend, zo staat Shintaro Sakamoto met zijn trio. In Japan is hij een ware cultheld door zijn oude band Yuro Yuro Teikoku en in de Ronda komt hij laten zien waarom hij vanavond zo geliefd is in zijn thuisland. Het is een beetje jazzy, beetje groovy, we verstaan er geen snars van, maar het komt wel over. Deze band speelt ook gevoelig en zacht, maar met een berg gevoel die toch uit de speakers knalt. De bassiste lijkt haar snaren niet eens aan te raken, maar er komt de ene na de andere exotische disco-lijn uitgerold. De drummer swingt doordat hij zich inhoudt en de muziek accentueert wanneer er ruimte is. Heerlijk op elkaar ingespeelde muzikanten die niets nodig hebben dan wat eenvoudige gear en een muzikaal gevoel dat diepere lagen aanraakt.
Foto: Jelmer de Haas
Prediker van filosofieën
Verderop, in de heerlijke walmen van Aziatisch restaurant LE:EN, speelt Escape-ism. Voor wie niet bekend is met Ian Svenonius: hij is een (knettergekke) filmmaker slash muzikant slash eh ja, prediker van zijn filosofieën. Daarom ook dat Svenonius zijn set begint door zich met zijn microfoon door het publiek te wurmen en te roepen dat wij, het publiek, een revolutie willen. “Jullie zijn een collectief. Je kan denken: niet ik, ik ben een kunstenaar, een individu, maar jullie zijn allemaal het publiek”, begint hij. Hij stelt drie eisen voor die we kunnen gebruiken in onze publieksrevolutie, en die we moeten beamen door ‘yeah’ te roepen: 1. We willen toegang tot de backstage-ruimtes (yeah), 2. De bands moeten óns betalen (yeah), 3. Wij willen ook een naam voor ons collectief dat sexy en gevaarlijk klinkt, zoals ‘escape-ism’ (yeah).
Daarna knikt hij naar zijn bandgenoot, die regelrecht uit Blade Runner lijkt te zijn gelopen, en start de beat. Met zijn microfoon in zijn hand probeert hij zijn kenmerkende gitaarrifjes te spelen, maar het komt er vaak niet zo van. Jammer, want die simpele melodietjes op de plaat zijn heel catchy, maar het gaat hier duidelijk om de show en die show: die wordt gemaakt. Het publiek geniet en is geweldig gemengd. Voorin staan de rock-’n-roll-liefhebbers die niet vies zijn van een beetje avant-garde vlak naast de avant-garde-liefhebbers die niet vies zijn van een beetje rock-’n-roll. Mooie man, mooie locatie, mooie show.
Foto: Tim van Veen
Wilde politieachtervolging
Je kijkt je ogen uit tijdens Le Guess Who?, van het tijdschema waar je maar in blijft bladeren de hele dag, het psychedelische artwork waarvan je in een soort trip raakt als je er te lang naar kijkt en dan is er nog die overdadige hoeveelheid aan events het hele weekend. Je moet keuzes maken, het is niet anders en daarom zijn we in EKKO beland voor King Champion Sounds. De band die vandaag zijn nieuwe album For A Lark uit heeft gebracht en waarvan we afgelopen maandag nog een kekke single in première lieten gaan. De band komt met een soort XL-versie van de setup vanavond, wat betekent dat er blazers, blazers, blazers zijn, een bassist, een gitarist, een drummer, een zanger en een toetseniste. Acht man in totaal die eigenlijk nauwelijks op het podium passen, zo staat de bassist het gehele optreden zowat in het drumstel geparkeerd en met zijn rug richting de zaal.
Het resulteert in een muzikaal geweld dat het best te vergelijken is met een wilde politie-achtervolging in een gemiddelde Hollywood-film. Met blazers die van links en rechts komen, een overstuurde disco-bas die lijkt over te koken en die typische kwa-kwa-kwa-gitaargeluiden terwijl een politiesirenes klinkende synthesizer om de hoek komt gedrift. Het is absoluut tof, maar het is misschien iets teveel van het goede voor deze setting. De tweede zang, die zo mooi tot zijn recht komt op het album, is nauwelijks te horen, je moet verdomd goed je best doen om de gitaarpartijen van bandleider Ajay er nog ergens tussenuit te filteren, de bas- en drumsectie staat continu op standje ‘vol gas’ en de blazers blazen eigenlijk het hele volgepropte geluid op. Een show die mogelijk wat beter tot zijn recht had kunnen komen op een andere plek, maar alsnog een bijzonder groovy aangelegenheid is en laat zien dat King Champion Sounds een van Nederlands spannendste bands is.
Foto: Anne-Marie van Rijn
The smoothest boy alive
Roltrap op-roltrap af, zwaaien naar mensen die de andere kant opgaan, het is weer een lekker ‘ouderwets’ Le Guess Who?-avondje. Met opvallend veel lallende Britten die om een of andere reden elkaar lopen toe te schreeuwen in het Esscher-achtige pand. Na een portie you wankers, twats en heeeuujjjj-achtige geluiden, arriveren we weer in Pandora voor niemand minder dan Kojey Radical. De Londense muzikant, model, danser, visual artist, presentator en nog veel meer, Wat doet ‘ie niet vraag je je af als je deze man opzoekt. Omringd door heftig bewegende witte vrouwen van midden dertig zonder ritmegevoel, staat Kojey ondertussen op het podium the smoothest boy alive uit te hangen en heeft hij het vanavond naar zijn zin. Samen met zijn dj komt hij blazen en hij trilt de amandelen dan ook uit je keel met de hyperende sub in Pandora.
Hij begint inmiddels wat hits te scoren en die vliegen er soepel en goed in bij de boppende crowd. Zijn beats zijn inventief en zitten telkens net wat ingewikkelder in elkaar dan je in eerste instantie denkt als je als een stijve slungel mee probeert te dansen. Wat niet altijd helpt, is wat de combinatie rapper-dj wel vaker overkomt. Het ene moment zit je er lekker in als de zaal wordt gevuld door een orgie aan trillingen en na ‘efra-efra-eeuhhwww’ spint de dj de song uit en is het stil. Een klinisch stilte die de hele energie weer terugbrengt naar een nulpunt, die weer helemaal opgebouwd moet worden als het na een praatje tijd is voor de volgende song. Van heel veel naar heel weinig en weer terug en weer terug. Kojey is een geweldige frontman die het publiek opzweept en zijn opgepropte energie maar niet kwijt lijkt te kunnen vanavond.
Foto: Ben Houdijk
Bus gemist
Vlak naast LE:EN is De Helling (of andersom) en daar treedt meteen na Escape-ism Psychic Ills op. We waren van om terug te keren naar TivoliVredenburg voor JPEGMAFIA, maar we hadden de bus gemist en zo belandden we dan toch hier. En precies in dit soort dingen zie je de vloek en de zegen die Le Guess Who? met zich draagt: overal in de stad en altijd tegelijk spelen de allerbeste artiesten. Voor ieder ding dat je ziet mis je er tien. De psychedelische rock waar we in belanden is een heel aangename verrassing. In contrast met het vorige concert, staat de zanger Tres Warren bijna de hele tijd op dezelfde plek en zingt hij kalm en herhalend zijn teksten over ergens heengaan, daar iemand ontmoeten en dingen die helemaal prima zijn. Ze spelen zelf in die teksten met het genre waar ze zich in mengen en gebruiken graag alle ‘on the road-clichés’ om er hun draai aan te geven. Er zijn op Le Guess Who? altijd opvallend weinig ‘gitaarbands’, hoe kut het ook is om het zo te noemen, maar Psychic Ills is een hele goede toevoeging.
Foto: Tim van Veen
Goed, het was te verwachten, maar het concert van Psychic Ills heeft me de show van JPEGMAFIA gekost, want voor de trappen van Pandora staat inmiddels een lange rij. Hetzelfde gold voor de andere dienstdoende reviewer die bijtijds maar te laat voor Paddy Steer was. Maar Le Guess Who? zou Le Guess Who? niet zijn als je door zo’n kleine tegenslag niet op iets anders moois zou stuiten: Blanck Mass. Met sterke en soms heftige visuals van dingen waarvan je je steeds afvraagt waar je naar zit te kijken achter hem, speelt Benjamin John Power (van Fuck Buttons, weet je wel) in zijn eentje de Ronda omver. We lopen precies binnen wanneer het extatische nummer Please wordt ingezet en we de mensen achterin de zaal de alle vrije ruimte zien gebruiken om heen en weer te wiegen en te zweven. Af en toe zijn is de noise in de nummers een straf op je oren, maar de harmonische momenten waarmee het wordt afgewisseld worden zo extra benadrukt. De show is niet een soort ambient waar je rustig en comfortabel bij kan wegsussen, het is eerder alsof de aarde aan het vergaan is. Als een soort Jeroen Bosch-schilderij vol hel en verdoemenis. In de stijl van Blanck Mass zie je, of voel je eigenlijk, hoe muziek je kan ontregelen en je op je plek kan drukken.
Foto: Erik Luyten
Nog een selectie mooie foto’s van andere shows tijdens de vrijdag van Le Guess Who?:
Foto: Erik Luyten
Foto: Erik Luyten
Foto: Jelmer de Haas
Foto: Jelmer de Haas
Foto: Jelmer de Haas
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
