Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een act die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag is het de beurt aan Romulus Wolf, een Amerikaanse soloartiest uit El Paso, die al sinds zijn veertiende indierock maakt.

Wie of wat is Romulus Wolf?
Over deze jonge Texaan valt online niet veel te vinden, maar doet vooral wat hij het liefst wil: muziek maken en produceren. Wat we wel weten over deze mysterieuze cowboy, is dat hij al vanaf een jonge leeftijd bezeten is van muziek. Geïnspireerd door acts als Velvet Underground, The Cure en allerlei undergroundbands op Soundcloud, schrijft en produceert hij er al sinds zijn jeugd druk op los.

Hij maakt nummers die het best te beschrijven zijn als slepende, kalme muziek. De combinatie van een lage stem en prikkelende alternatieve en postpunk-gitaarriffjes zorgen voor een klassiek indiegevoel. Dat goed te horen op de nummers Brunette en Smoking Baby van zijn debuutalbum Girls Smell Fear. Zijn recentere tracks zoals de singles I Was On Molly But She Was On Me en Like It’s Sunday neigen echter meer richting psychedelische rock. Romulus Wolf is inmiddels vrij bekend in El Paso, hij deelde het podium met bands als No Vacation, Vansire en Boyo. Hieronder hoor je wat die ervaringen hem zoal op hebben geleverd.

Fun fact:
Romulus Wolf heeft naast het maken van muziek nog een hobby: het graveren van Zippo-aanstekers. Deze gegraveerde kunstwerkjes presenteert hij daarna vol trots op zijn Instagram. Er komen gegraveerde wolven, doodskoppen en andere objecten voorbij. Maar wat moet iemand met zoveel Zippo’s? Romulus Wolf geeft ze cadeau aan zijn fans via giveaways, om ze te bedanken voor hun support.

Voor fans van:
The Cure, Pity Party (Girls Club) en Meth Wax.

Voor in je playlist:
Het nummer dat echt in je playlist moet, is I Was On Molly But She Was On Me. Dit recente psychrock-werk van onze muzikale cowboy is een melancholieke plaat met scherpe gitaren, rustige drums en een lekker ritme. Het nummer blijft nog een tijdje in je hoofd zitten, zelfs nadat je je oortjes of koptelefoon afdoet.

Steuntje in de rug:
Romulus Wolf heeft (nog) geen Bandcamp, merch of speciale vinylplaten. Als je hem wilt steunen kun je dat het best doen door zijn muziek te kopen/luisteren via streamingdiensten, of hem te volgen via Instagram, waardoor je ook direct kans maakt op een Zippo.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een act die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag is het de beurt aan Blackaby, een Brits multi-talent wiens vrolijke indiepopnummers rammelen als geen ander.

Wie of wat is Blackaby?
De artiestennaam van de uit Kent afkomstige, maar in Londen gevestigde William Blackaby. Als lid van de dreampopband It Hugs Back bracht hij al vier albums uit, maar sinds een paar jaar ook als solo-artiest muziek onder zijn eigen achternaam uitbrengt. Meest recentelijk de single No Long Grass, wat een voorproefje is op zijn nieuwe EP Everything’s Delicious. No Long Grass is een typisch Blackaby-nummer. Luchtig en melancholisch tegelijkertijd en een oorwurm van jewelste. Ook het andere voorproefje op Everything’s Delicious wat we al gehoord hebben – Warm And Sweet, met een uitstekende gitaarsolo – mag er zeker zijn.

Blackaby tapt uit hetzelfde indie-singer-songwriter-vaatje als bijvoorbeeld ex-Radar-onderwerp Dan Lyons, maar is niet bang om soms net wat steviger op het gaspedaal te trappen. Dat horen we vooral op zijn debuut-EP What’s On The TV? Zo heeft het titelnummer daarvan een riff waar Albert Hammond Jr. jaloers op zou zijn en kent prijsnummer Samolina een haast naar shoegaze neigende dreun-climax, die zo subtiel wordt opgebouwd, dat je al overdonderd bent wanneer hij eenmaal losgebarst is. We zijn erg benieuwd waar hij verder nog mee gaat komen.

Voor fans van:
Ron Gallo, The Strokes en Jamie T.

Fun fact:
De andere band van Blackaby, It Hugs Back, is niet het minste gezelschap. De band heeft namelijk gitarist Matthew Simms in de gelederen, die sinds 2013 een volwaardig lid is van postpunk-pioniers Wire! In een interview met D.I.Y. zegt Blackaby overigens dat er een vijfde album op komst is, dus de heren hebben niet stilgezeten.

Voor in je playlist:
Het titelnummer van What’s On The TV? is voorlopig het beste wapenfeit in Blackaby’s arsenaal. Een heerlijk rammelende gitaarriff is het startschot van twee minuten aan pure indie-euforie, waarin de zanger zich van alles afvraagt. Wat is er op tv? Is er nog melk in de koelkast? Is de badkamer schoon? Hou je nog van mij? Allemaal herkenbare vraagstukken, zeker in de coronapandemie, die dankzij de uiterst aanstekelijke melodie nog wel even in je hoofd zullen zitten.

Steuntje in de rug:
Natuurlijk kun je de muziek van Blackaby kopen op Bandcamp, of via de site van Banquet Records, waar je onder andere een compilatie van zijn beide EP’s al kunt vooruitbestellen.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een act die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag is het de beurt aan Lowertown, een piepjong indiefolk-duo met elektronica-neigingen uit Atlanta, dat al getekend is bij het toonaangevende Britse Dirty Hit (The 1975, beabadoobee e.a.).

Wie of wat is Lowertown?
Een jong duo uit Atlanta, dus. Olivia O. (Olivia Osby) en Avsha the Awesome (Avshalom Weinberg) leerden elkaar kennen op de middelbare school en besloten op vakantie in Canada (waarover later meer) de handen ineen te slaan voor een muzikaal project. Het tweetal put uit een breed assortiment aan invloeden van alles tussen folk en elektronica in om tot een melancholieke sound met af en toe een verrassend rafelig randje te komen. Olivia en Avsha maken allebei ook solo-muziek en wie eens naar een van de nummers daarvan luistert, zal horen dat Lowertown de perfecte samensmelting van hun persoonlijke stijlen is.

Luister bijvoorbeeld maar naar debuutalbum Friends, dat in 2019 verscheen. Op acht prachtig kleine nummers, vrijwel allemaal vernoemd naar een (al dan niet fictieve) persoon, drukt de band al uitstekend zijn stempel op het indie-folkgenre. Op de aan het eind van vorig jaar verschenen EP Honeycomb, Bedbug doet het tweetal daar nog een schepje bovenop. Toen de eerste singles van de band in 2018 verschenenn, waren zowel Olivia als Avsha nog zestien, maar inmiddels klinken ze volwassener dan het gros van hun scenegenoten. Niet zo gek dat Dirty Hit al aan kwam kloppen dus. Hopelijk heeft de band in 2021 ook nog wat moois in petto voor ons, maar die EP is in ieder geval bij uitstek een release van vorig jaar om nog even in te halen.

Voor fans van:
Big Thief, The Japanese House en Modest Mouse.

Fun fact:
Op de eerste dag van een vakantie in Ottawa liepen Olivia en Avsha door een deel van de stad dat bekend staat als ‘Lower Town’. In een interview met Alt Citizen vertelt Avsha dat ze daar gevolgd werden en uiteindelijk moesten ontsnappen aan een (niet heel) zekere dood. Daar haalde het tweetal twee lessen uit: een gevecht zouden ze allebei niet overleven, en Lowertown klinkt best goed als bandnaam.

Voor in je playlist:
Zowel Friends als Honeycomb, Bedbug zijn erg de moeite waard, maar geef als je moet kiezen prioriteit aan de laatste. Vooral albumopener Best Person I Know sprong er bij ons in positieve zin uit. Door de openhartige tekst en de direct memorabele gitaarlijn waren wij meteen verkocht, maar in de weidse, rustig voorttokkelende climax slaat Lowertown pas echt een homerun. Het doet denken aan het einde van Dramamine van Modest Mouse, een passage die in de indie-wereld zo iconisch is dat Car Seat Headrest er een heel nummer naar vernoemde. Niet de minste vergelijking, maar Lowertown kan er zonder al te veel moeite tegenop boksen.

Steuntje in de rug:
Lowertown is zoals gebruikelijk te vinden op Bandcamp, dus koop daar iets moois als je het cool vindt. Ook de Instagram is het volgen waard, net als de persoonlijke accounts van de twee leden.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Buzzard Buzzard Buzzard. Knal deze rauwe rock op vol volume en voel je onoverwinnelijk.

Wie is Buzzard Buzzard Buzzard?
So nice they named it thrice. Buzzard Buzzard Buzzard maakt het ons met de bandnaam niet makkelijk, maar als je deze jonge gasten uit Wales ziet spelen, ben je dat al snel vergeten. De band ontstond toen multi-instrumentalist Tom Rees bandleden van zijn eigen band Tibet en wat leden van andere kleine, maar succesvolle bandjes uit de UK bij elkaar haalde. Hij wilde een tijdelijk project beginnen waar hij zich richtte op de sound van de jaren zeventig. Om net te klinken zoals onder andere Cream en John Lennon, heeft de band bij het opnemen een zo minimalistisch mogelijke aanpak gebruikt, maar de uiteindelijke songs zijn allesbehalve simpel. Alle tracks zijn van begin tot eind een muur van geluid. Verwacht vrolijke, maar rauwe seventies-rock, rebelse teksten, heftige gitaarsolo’s en een heleboel spijkerjasjes. Volgens de frontman zelf kun je het best ironisch naar deze band luisteren, maar met zoveel talent is dat nergens voor nodig!

Voor fans van:
T. Rex, Iggy Pop, Supertramp en The Kinks.

Fun Fact:
De website van deze jongens blijkt slechts te bestaan uit de woorden BUZZARD BUZZARD BUZZARD heel groot op het scherm en een vage foto van twee mensen, mogelijk bandleden, in spijkerjacks. Dat was het. Je kunt nergens op klikken, er speelt geen muziek af, niks. Innovatief? Lui? Of ligt het aan mijn oude laptop? We zullen het nooit weten. 

Voor je playlist:
Voor de video van hun nieuwe track Late Night City ruilen de jongens hun gewoonlijke denim-outfits in voor jurken, hakken, glitters en make-up. Een logische keuze. Dit nummer bezit precies die rebelse vrolijkheid die iedereen van de bank af krijgt. Dit is een nummer dat je aan zet als je overal even geen zin meer in hebt. Als je een lange dag voor de boeg hebt en je zelf je eigen hypeman moet zijn. Doe een peptalk in de spiegel, loop zelfverzekerd de straat op met deze tune die uit je headphones knalt, en kijk verbaasd toe hoe de stoplichten op groen springen en alle voorbijgangers je high-fiven. Zo voelt het om onoverwinnelijk te zijn!

Voor je agenda:
Ze zijn voorlopig nog even in Wales, maar volgens de jongens zelf is dat zeker een aanrader voor je volgende vakantie!

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan LO-FI LE-VI, de bedroom-pop-producer die K-pop band Red Velvet en Tyler, The Creator tot zijn fans mag rekenen.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: Voor Levi Dronkert, de naam waarmee LO-FI LE-VI dagelijks door het leven gaat, begon het allemaal met Guitar Hero en zijn vader die in een Rolling Stones-coverband zat. Inspiratie haalde de jonge muzikant uit artiesten als Tyler, The Creator, The Internet, Mac Demarco en Frank Ocean. In zijn slaapkamer maakte Dronkert lofi-popliedjes met invloeden uit R&B en indie.

Tidal richtte zijn pijlen op LO-FI LE-VI en zo was de muziek een tijdje exclusief daar te beluisteren. Debuut-EP SELF-TITLED verscheen vorig jaar en is vooral een verzameling van singles, of zo moeten we het volgens Dronkert vooral zien. Inmiddels nam hij een COLORS-sessie op in Berlijn en heeft zijn nummer YOU bijna twee miljoen streams op Youtube. Dit jaar doet LO-FI LE-VI mee aan de Popronde, want hoewel zijn muziek eerder gemaakt lijkt te zijn voor een Amerikaans publiek, valt er ook op eigen bodem vast nog heel wat te winnen.

Samengevat: Lofi-slaapkamerpop met invloeden uit R&B en indie voor roadtrips door Californië.

Weetje: Tyler, The Creator was er vroeg bij. In 2015 retweette hij een tweet van LO-FI LE-VI, met als bijschrift ‘I LIKE THIS DUDE!’.

Eentje voor de playlist: Deze week vullen we je playlist aan met Always On My Mind, de nieuwste single van LO-FI LE-VI dat tevens de voorbode vormt voor de nieuwe EP die er dit jaar nog aan zou komen. Wat Dronkert maakt is heel erg anno nu, met een laptopje in je kamer liedjes produceren, die online gooien en kijken wat de reactie is. Misschien is er toch niet zo veel verandert op dat vlak.

Het resultaat is een nummer dat ontzettend fijn wegluistert en zich een weg baant naar je hart. ‘Girl, you are always on my mind, maybe we can try it one more time I want you to be mine‘, klinkt het. Een gevoel dat ieder van ons wel kent, wat het heel toegankelijk en persoonlijk maakt, maar de kracht zit ook in de eenvoud en herkenbaarheid.

Voor fans van: Tyler, The Creator en The Internet, maar dan met een meer poppy invulling.

In je agenda: Een concrete datum is er nog niet, maar dit jaar zou er een nieuwe EP van LO-FI LE-VI verschijnen en dit najaar zie je Levi tijdens de Popronde.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Paterzonen, het Rotterdamse viertal dat dit najaar het land onveilig maakt tijdens de Popronde.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond
We zoeken het weer even wat dichter bij huis met Paterzonen. De garagerock-formatie uit Rotterdam ontstond uit leden van GOLD (Kamiel Top) en Golden Caves (Tim Wensink), aangevuld met Thomas Janszen en Lucas Thijs. Samen laten ze zich beïnvloeden door new wave en punk, wat zich uit in vuige garage met harde drums.

Vorig jaar verschenen de eerste singles van de band waarop de combinatie van strakke gitaren en melancholische zanglijnen een lekker dreigende sfeer creëert. Inmiddels wordt er druk geschreven aan de debuutplaat, al zou die ook wat vertraging kunnen oplopen door de band zijn deelname aan de Popronde. Hier krijg je dus alvast onze allereerste, vroege tip voor het muzikale gekkenhuis dat half september in Nijmegen wordt afgetrapt.

Samengevat:
Rauwe en duistere garagerock met melancholische zanglijnen.

Weetje:
De krachtige viermansformatie heeft naar eigen zeggen jarenlang gevochten voor vrijheid van kunst en meningsuiting, wat leidde tot de oprichting van de sekte genaamd Paterzonen. Voor het volledige verhaal verwijzen we je graag door naar de Facebook-pagina van de band.

Eentje voor de playlist:
Deze week vullen we je playlist aan met heerlijk gitaargeweld in de vorm van Are You Reacting, de laatste single van Paterzonen naast Power en Out Of Your Mind. Stuwende drums brengen je recht naar super strakke gitaarrifjes die je voeten over de dansvloer doen schuiven en je heupen ongekende bochten doen maken.

Wanneer Kamiel begint te zingen drijf je een duistere wereld binnen. Onheilspellend. Dat blijkt ook uit de snelle, onstabiele camerabewegingen in de clip die het nummer heel wat kracht bijzetten. Je draait rondom de bandleden en verliest alle besef van tijd en richting. Paterzonen voegt ongetwijfeld een gigantische dosis energie toe aan je playlist en maakt er een groot garage-feestje van. Aanstaande vrijdag komt de band zijn nieuwe single Insomnia uit.

Voor fans van:
Houd je van strakke gitaren en stuwende drums, maar word je ook graag verrast, dan is de garage van Paterzonen ongetwijfeld wat voor jou.

In je agenda:
Op 24 mei verschijnt Insomnia, de gloednieuwe single van Paterzonen en dit najaar zie je het viertal overal opduiken tijdens de Popronde. Wie weet wel in een kroeg om de hoek!

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Nu Guinea. Het Italiaanse duo experimenteert met funk en disco en laat je daarmee de zomer tegemoet dansen.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: In 2014 begon het muzikale avontuur voor Massimo Di Lena en Lucio Aquilina onder de naam Nu Guinea. Het duo uit Napels vertrok naar het muzikale broeinest Berlijn. Als je vandaag de dag als muzikant ergens heen moet, dan heb je met de Duitse hoofdstad de jackpot te pakken. Althans, zo lijkt het tenminste.

Na de release van een self-titled debuut EP via het Italiaanse label Early Sound Recordings, verscheen een jaar later, in 2015, de eerste langspeler van Nu Guinea: The Tony Allen Experiments luidde de titel. Dat klinkt veelbelovend en we kunnen je alvast zeggen: het klinkt exotisch, dansbaar en vooral heel erg Nu Guinea. Als je een paar nummers van de band luistert, kom je er al snel achter dat het duo een eigen sound ontwikkeld heeft die je vooral de dansvloer op sleurt.

Vorig jaar verscheen Nuova Napoli, het tweede album van de Italianen-in-Berlijn, vol muzikale research. Zeven nummers lang word je meegenomen naar onbestaande plekken waar een combinatie van jazz-funk, disco en Afrikaanse ritmes het hoogste woord voeren.

Samengevat: Een tropisch avontuur vol Italiaanse disco en funk.

Weetje: Ondanks dat de naam anders doet vermoeden, heeft de band verder geen link met Nieuw-Guinea. Het tweetal komt namelijk uit Napels, Italië.

Eentje voor de playlist: Deze week vullen we je playlist aan met Je Vulesse van het laatste album. Hoewel we niet zo veel verstaan van de lyrics – in een plaatselijk dialect – en ook Google Translate ons een beetje op onze honger laat zitten, nemen we nummer als een uitnodiging om te dansen.

Op Je Vulesse laat het duo de temperatuur in de kamer al gauw tot tropische hoogten stijgen. Een ontzettend fijne ritmesectie vormt de rode draad door het nummer, tussendoor wordt dat aangevuld door de vreemdste geluidjes en de zanglijn die als een sluier over de instrumentale partij hangt.

Voor fans van: Hou je van Voilaaa en The Mauskovic Dance Band? Dan is de kans onwaarschijnlijk groot dat ook Nu Guinea wat voor jou is.

In je agenda: Op zaterdag 25 mei is Nu Guinea in volledige bandbezetting te zien op Lente Kabinet in Amsterdam. Op 13 juli staan de twee op Dour Festival in België en op 2 augustus speelt Nu Guinea op Dekmantel Festival in het Amsterdamse Bos.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Minami Deutsch, de band die onder meer op Fuzz Club Eindhoven speelt. Laat je niet in verwarring brengen door de naam, want de band komt uit Japan en niet uit Duitsland.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: Voor het ontstaan van de band moeten we terug naar Tokio in 2014. Sindsdien is de band opzoek naar een raakvlak tussen de muziek van weleer en de creatie van vernieuwende dingen. Dat kwam er in 2016 met de release van debuut-EP Minami Deutsch. Die claim maakt de band pas echt hard met With Dim Lights, het album dat vorig jaar verscheen en je veertig minuten meeneemt naar een ander universum.

We moeten het toch nog even hebben over die verwarrende naam. Minami is de Japanse vertaling van ‘zuiden’ en Deutsch: wel ja dat spreekt voor zich. Op basis van de bandnaam valt niet veel af te leiden over wat je zult horen, want het drietal heeft meer overeenkomsten met een band als Ash Ra Tempel, die dan weer uit Berlijn komt. Even onze topografische kennis testen, maar de Duitse hoofdstad ligt toch echt wel in het noordoosten. Ons misleiden, daar zijn die Japanners wel goed in. Een kleine aanduiding voor hoe Minami Deutsch ons muzikaal in een zwart gat meesleurt.

Samengevat: Oneindig rondtollen in een onbekend en hypnotiserend universum.

Weetje: Na een geslaagde show op Tokyo Psych Fest werd de band opgepikt door het Britse label Cardinal Fuzz wat de band meteen een ticket Europa opleverde.

Eentje voor de playlist: Echt radio-proof is I’ve Seen a U.F.O. niet, maar een mooie toevoeging voor je playlist is het ongetwijfeld. Ruim acht minuten lang raast de psychedelische rock van Minami Deutsch aan je voorbij. Even rustig om je heen kijken in een buitenaardse wereld om dan in sneltempo weer in een zwart gat te vallen.

Je drijft steeds verder weg van de realiteit om achteraf totaal gedesoriënteerd uit te zoeken of je nou echt een U.F.O. zag. Heel wat distorted gitaren, hier en daar fluisterende, vervormde vocalen en een 2019-waardige portie elektronica bezorgen je ongetwijfeld een bijzondere trip. En laat al die klanken, waarop bijna geen label meer te plakken is, dan maar lekker herhalen.

Voor fans van: De Japanse band Minami Deutsch past mooi in het rijtje met bands als Acid Mothers Temple, Boredoms en Melt-Banana.

In je agenda: Op 21 augustus staat Minami Deutsch in het Nijmeegse Merleyn en twee dagen later kan je het Japanse drietal op Fuzz Club in Eindhoven zien.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Just Mustard, de band die persoonlijk verantwoordelijk is voor het in leven houden van shoegaze in Ierland.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: Een groepje vrienden dat evolueert naar een band, het is geen onbekend of uniek verhaal. Ook Just Mustard kende zo zijn start in 2015. Pas twee jaar later had de band met Shane een vaste drummer gevonden en nam de bandbezetting zijn definitieve vorm aan. Vanaf dat punt ging het snel, het debuutalbum Wednesday wordt opgenomen en verscheen in 2018 via het label Pizza Pizza Records dat lokale bands de kans geeft om muziek op vinyl uit te brengen.

Het vijftal uit Dundalk hield de touwtjes stevig in eigen handen en produceerde zijn eerste plaat dan ook zelf. Al werd ook de hulp van Chris Ryan ingeschakeld. In een interview met The Big Takeover zei bassist Rob daarover het volgende: “We wisten al gauw dat we met Chris Ryan wilden werken. Hij is een soort zeldzame tovenaar en we wilden graag zijn ‘magic beans‘ stelen en doen alsof we ontzettend slim en getalenteerd zijn.” Getalenteerd is Just Mustard ongetwijfeld en dat horen we ook terug op Wednesday, wat de band een nominatie voor album van het jaar bij de 2018 Choice Music Prize opleverde. Momenteel tourt de band met niemand minder dan Fontaines D.C., de band die we laatst nog interviewden.

Samengevat: Noiserock met postpunk en triphop-invloeden die in no-time van nul naar honderd gaat.

Weetje: Wednesday was het allereerste album dat verscheen op Pizza Pizza Records.

Eentje voor de playlist: Deze week breiden we je playlist uit met Frank, de nieuwste single van Just Mustard. Je wordt op de single meegenomen naar een duistere plek waar een gevoel van gevaar, maar ook opwinding je zullen verwelkomen. Over een industriële beat zingt Katie Ball ‘I watch TV to fall asleep‘, al betwijfelen we of wij op deze tonen in slaap zouden vallen.

We worden wakker geschud door de chaotische gitaren waarbij de zanglijn van Ball ons gelukkig nog net op het juiste pad houdt. Al worden we in de bijbehorende videoclip helemaal misleid met een duizelingwekkend ronddraaien. Een film waarin een aantal frames lijken te ontbreken. Meubels die vanzelf gaan bewegen. De band heeft duidelijk stop-motion ontdekt en dat werkt ontzettend goed bij een nummer waarin een grote climax ontbreekt. Laat dat je vooral niet afschrikken, want de grootsheid van een nummer zit echt niet altijd in die exploderende en catchy refreintjes.

Voor fans van: Fans van shoegaze-bands als My Bloody Valentine, Slowdive en Ride zullen ongetwijfeld van Just Mustard houden.

In je agenda: Op 24 mei speelt Just Mustard in Amsterdam tijdens London Calling.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Emerson Snowe. De Australische muzikant maakt psychedelische pop met een excentrieke inslag, die onder meer te zien is tijdens London Calling op zaterdag 25 mei.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: Emerson Snowe ken je misschien wel als Jarrod Mahon, de zanger en bassist van de Australische indie-rockband The Creases. Solo slaat de muzikant een donkerdere, autobiografische richting in. Het soloproject zag het levenslicht nadat Mahon besloot geen alcohol meer te drinken om zich beter te kunnen focussen op het artistieke proces, maar ook zijn eigen gevoelens en kwetsbaarheden.

Op Bandcamp waren heel wat EP’s te vinden met een grote gemene deler: de nummers werden snel geschreven om zo eerlijk mogelijk te blijven. “Het is makkelijk om telkens nieuwe lagen bij een nummer te creëren, ik voelde dat ik daarin vastzat en mij niet meer kon realiseren waar een nummer naartoe ging.” De eerlijkheid die Mahon als Emerson Snowe aan het licht stelt, heeft hem tot nu toe geen windeieren opgeleverd. Zo tourde hij met onder meer Ariel Pink, GUM en King Krule. Ook op invloedrijke showcasefestivals als SXSW en The Great Escape bleef de Australische muzikant niet onopgemerkt.

Samengevat: Psychedelische pop met een excentrieke inslag

Weetje: In twee maanden tijd maakte Emerson Snowe zo’n twintig EP’s, dagelijks schreef de Australiër een nummer in een half uur tijd. Zo ontstonden de eerste nummers die de muzikale richting voor Emerson Snowe zouden aangeven.

Eentje voor de playlist: We stellen graag de nieuwste single van Emerson Snowe voor als nieuwe toevoeging van je playlist. Human is een nummer vol bedrieglijk optimisme dat gekenmerkt wordt door een licht distorted akoestische gitaar en een verder relatief luchtige instrumentale partij.

‘I have these feelings in my head that I soon will wish my death. But I don’t want to let you all down‘, klinkt het op het nummer. Niet bepaald rooskleurig, maar laat dat nou net zijn wat de nummers zo krachtig maakt. Als Emerson Snowe is Jarrod Mahon ontzettend eerlijk en open over alles wat hem bezighoudt.

De videoclip is net zo excentriek als de verschijning van Jarrod Mahon. Met zijn kapotte gitaar – we denken namelijk niet dat je écht kan spelen op een gitaar met loszittende snaren – verschijnt de man in zo veel verschillende outfits dat we de tel kwijtgeraakt zijn.

Voor fans van: Ciggie Witch, Sweater Curse en het bandje dat we vorige week op onze radar kregen: Body Type.

In je agenda: Op 10 mei verschijnt Emerson Snowe zijn debuut-EP That’s Rock ‘n’ Roll via Liberation Records en op zaterdag 25 mei staat Snowe in Paradiso tijdens London Calling in Paradiso.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Body Type, de vierkoppige band uit Sydney die lofi-garagerock en dreampop eigenhandig weer op de kaart zet.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: Dat de Australische muziekscene booming is, is allang geen geheim meer. Genoeg getalenteerde muzikanten down under en ook de girlband Body Type voegen we maar wat graag aan dat lijstje toe. Bij het ontstaan van de band in 2016, had het viertal relatief weinig ervaring. Daar kwam snel verandering in toen Body Type het voorprogramma mocht verzorgen voor onder meer Big Thief en Rolling Blackouts Coastal Fever.

Uit nachtelijke jamsessies en improvisaties ontstond wat we nu kennen als Body Type. Heerlijke lofi-garagerock met een hoog dreampop-gehalte. En alsof dat niet genoeg is, maakt het Australische viertal er ook een persoonlijke missie van om girlbands weer op de kaart te zetten. Een dream team – zo lijkt het wel – dat vecht voor vrouwelijke representatie in de muziekwereld, meer 2019 kun je het momenteel niet vinden.

Samengevat: frisse, lofi-garagerock meets dream-pop.

Weetje: Body Type is het eerste serieuze muzikale project voor het viertal.

Eentje voor de playlist: Deze week vullen we je playlist graag aan met Free To Air, de nieuwste single van Body Type. De fijne gitaarrifjes blijven lang nazinderen en een stuwende drumpartij houdt het tempo er goed in. Free To Air gaat over die oude buurman wiens leven zich volledig voor de tv in de woonkamer afspeelt. De absurde videoclip krijg je er gratis en voor niets bij, maar is wel het kijken waard!

De video doet een beetje denken aan faceswap-filters, maar als dat nog niet gek genoeg is, moet je gewoon even wachten. Voor je het weet worden vingers ingeruild voor worstjes en wortels die de gitaarpartijen voor hun rekening nemen. We voelen een do not try this at home-teken aankomen, maar wie zijn wij om te zeggen dat je de worstjes niet mag verpesten door er je vingers in te steken.

Voor fans van: Hou je van de lofi-garagerock van bands als Press Club, Hinds en Phantastic Ferniture, dan is Body Type ongetwijfeld de perfecte aanvulling op je muziekcollectie.

In je agenda: EP2 verschijnt op 3 mei en op 24 mei staat de Australische band in Amsterdam op het London Calling Festival.

---