Spelen voor de GRAP
Donderdag 20 december

We gaan richting de laatste shows van het jaar en wij zijn er nog eens goed voor gaan zitten om een goede avond barstensvol nieuw talent te tippen. Zo spelen op 20 december Love Couple, Wies en Steve French in Sugar Factory tijdens de laatste 2018-editie van Spelen voor de GRAP.

Het zijn drie bands die we al een tijdje op onze radar hebben, onder meer door GRAP AmsterdamIndie in Town en Sugar Factory die deze bands al langere tijd onder hun vleugels hebben genomen. Nu gaan de bands onder meer laten zien wat ze het afgelopen jaar allemaal hebben geleerd, waar ze mee bezig zijn en waarom dit drie acts zijn die je in de gaten moet houden volgend jaar.

Tijdens deze Vuurwerk-editie van Spelen voor de GRAP krijg je niet alleen nieuwe en opwindende acts te zien, er is ook nog een dj-set van de masterminds achter de populaire Sugar Factory-bandavond Indie In Town. Voor nu zoomen we in op de acts die 20 december spelen, om ze alvast wat beter aan je voor te stellen.

LOVE COUPLE
Love Couple hebben we sinds november 2017 in de smiezen, toen we de allereerste videoclip Chinatown van de band in première lieten gaan. Toen schreven we over de nog onbekende band: ‘Na het drukken op play, worden we direct in een zoete mix van hedendaagse elektronica, pop en rock gezogen. In de video zien we verkleurde zandvlaktes die doen denken aan een soort psychedelisch Teletubbie-land. De muziek is dik, strak en tot de randjes ingekleurd.’

Inmiddels is de band alweer een stuk verder, deed het mee aan de laatste Popronde waarbij de band zelfs nog op het eindfeest in de Melkweg mocht spelen, is 3voor12 er goed over te spreken, speelt de band binnenkort als support van EUT en lijkt de band helemaal klaar te zijn voor het volgende avontuur. Op 20 december laat het trio nog eens zien wat ze allemaal in huis hebben. 


WIES
Veel ‘heter van de pers’ vind je ze niet snel, want de band die anderhalve week geleden nog keihard van zich heeft laten horen, is WIES. Dit drietal won namelijk de Amsterdamse Popprijs van dit jaar, in een zinderende finale in de Melkweg gingen de elektropoppers er met de eerste prijs vandoor. 

Ondanks dat WIES een verse band is, heeft het wel al de nodige ervaring in de gelederen. Zo zien we Jasper Meurs, eerder bekend van Radio Eliza en ook Tobias Kolk, die in een van de Popronde-sensaties van dit jaar speelt: Yip Roc. Maar het gezicht van de band is zonder meer Jeanne Rouwendaal, die je misschien wel kent van haar soloproject Jeanne. Nieuwsgierig waarom de band zich de beste van Amsterdam mag noemen? Check hieronder een voorproefje.



Steve French
Of deze Amsterdammers dan: Steve French, de band waarvan we zelfs al drie(!) keer een première hebben gedaan. En we kunnen je vertellen: dat doen we niet voor niets. Zo ging bij ons een knetterende livesessie in première waar je direct een goed gevoel van de band zijn energie krijgt. Mocht je nog een referentie zoeken: het drietal maakt muziek die je als eventuele liefhebber van bands als Car Seat Headrest ontzettend kunt waarderen. 

Later primeurden we nog eens de EP Colinton van de band, waarover we schreven: ‘Alsof een gedeelte van The Strokes na een festivalgig per ongeluk in het bandbusje van (Sandy) Alex G is gestapt’. Een nieuwere afslag van de band hoorden we op zijn single Eucalyptus Heat die deze zomer via ons verscheen. Het was een voorbode voor de band zijn Popronde-deelname dit jaar en een voorproefje van het werk dat de band met zijn twee nieuwe bandleden Willem Smit en Abel Tuinstra heeft gemaakt. Voor de nieuwsgierigen onder ons: check de video hieronder! 



WEBSITE SUGAR FACTORY | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

 

Pinegrove heeft op zijn zachtst gezegd een zware tijd achter de rug. Frontman Evan Stephens Hall liet een nogal verwarrend bericht achter op social media waarin hij een korte maar intense relatie met een vrouw (wiens naam anoniem is) beschrijft. Een relatie waarbinnen er sprake zou zijn geweest van verbale seksuele dwang. Het was een bericht dat vooral onrust zaaide, zeker in een tijd met een heftige #metoo-discussie.

De vrouw zou zich volgens de mediator van het duo gedwongen voelen om vreemd te gaan met Hall. Het medium Punk Talks kwam ook in het verhaal terecht, toen de oprichter Sheridan Allen contact opnam met het zogeheten slachtoffer. Zij probeerde een reactie uit te lokken door hem therapie aan te bieden. Achter de schermen werd er eind vorig jaar gewerkt met de zojuist genoemde mediator die tussen Hall en het slachtoffer bemiddelde. Hall ging in behandeling, nam een jaar afstand van de band en probeerde ook zijn emotionele schade te verwerken. Het is een verhaal met twee kanten, waarin veel uit zijn verband is getrokken door een gebrek aan context. Daarom schreef Pitchfork er dit uitgebreide stuk over.

In de tussentijd lag er al tijd ook een album klaar: Skylight. Dat album bleef op de plank, uit angst om schade toe te brengen aan het Run For Cover Records waar de band aan gebonden is en, zoals oud-bandlid Nandi Plunkett verklaarde aan Spin: “Trying to find the best way to re-emerge in a way that feels respectful to everyone involved in the situation.” Op 28 september besloot de band het album onder eigen beheer uit te brengen en om de goede intenties nogmaals duidelijk te maken, alle inkomsten van de verkoop op Bandcamp te doneren aan drie goede doelen die zich onder meer richten op psychische zorg voor muzikanten.

 

‘Gewoon’ genieten
Met de zuinige woorden ‘Thanks for being here’ begint de band te spelen. De opener Rings gaat in op het hebben van onzekerheden in een relatie. En hoewel dit nummer een ruime tijd voor de relatie van Hall geschreven is, voelt het toch even alsof we zijn hoofd inkijken: I draw a line in my life/Singing this is the new way I behave now/And actually live by the shape of that sound.

Alsof het publiek dit gevoel deelt, wordt het nummer, net als eigenlijk ieder nummer, in zijn geheel terug richting het podium gezongen. Er hoeft niet veel gezegd te worden deze avond. Er is al zoveel gezegd over de lastige situatie van Pinegrove. Om de band nogmaals te quoten, vat deze zin uit Metronome de set goed samen: ‘When practically there’s nothing left for me to say or do/It’s only up to you’.

Deze avond speelt de band ‘gewoon’. En het publiek? Dat geniet ‘gewoon’. Wat dan uitzonderlijk is, is de grootse dynamiek van deze band. Om maar een van de vele hoogtepuntjes te noemen en het ene uiterste te noemen: de bluesvocalen, zoals in de track Amulets. De band en zaal helemaal stil (de fotografe durfde haar sluiter niet in te drukken uit angst om de stilte te onderbreken) en Hall in opperste concentratie: geknepen gezicht, gesloten ogen en pure vocale expressie. Het andere uiterste horen we bij een track als Visiting, wat zowaar een wat poppunk-vibe de zaal ingooit. En toch houden ze die country-achtige vibe door de steel-gitaar van Sam Skinner.

 

Beschouwende avond
Vanavond voelt vooral als een beschouwende avond. Dat voornamelijk jonge publiek zingt die pakkende teksten over de moeilijkheden van opgroeien, relaties en vriendschappen mee om tal van persoonlijke redenen. Warme muziek, een knusse zaal en aan het einde van de avond een schorre keel. En die gemengde gevoelens waarmee we gingen? Die verdwijnen de laatste anderhalve uur even, weggeblazen door het talent.

Uiteraard loopt de band voor de laatste twee nummers even weg: “Such a funny formality”, is Halls grappende antwoord op het wat versleten cliché. Veel heeft de band niet meer over. Alle grote klappers: Old Friends, Aphasia en natuurlijk Angelina (waarvan ze de nieuwe versie van het laatste album speelden) hebben ze al gehad. Maar wat wil je: deze band speelde bijna de helft van zijn discografie er doorheen. Het epische Days is een waardig hoogtepunt om af te sluiten met zijn gelaagde zangpartij, drie gitaren en intense drumritmes.

 

Brandstof voor nieuw werk
Als we vertrekken, reflecteren we op deze avond en trekken we de conclusie dat wij weer kunnen genieten van Pinegrove. En de band kennende, hopen we dat al deze tragiek wordt gebruikt als brandstof voor een alleszeggend album. Een album waardoor wij en de rest van de wereld met even warme gevoelens kunnen blijven luisteren naar dit grote indie-talent.

Check de rest van de foto’s van het concert hieronder:

Beak> & Spill Gold
vrijdag 30 november

Terwijl Beak> met zijn nieuwe album >>> opduikt in de eerste albumjaarlijstjes en onlangs nog de Verenigde Staten kennis liet maken met het nieuwe werk van de band, staan Geoff Barrow, Billy Fuller en Will Young (niet die van Idols) op 30 november in Sugar Factory. Wij geven je zomaar zes goede redenen om deze show niet te missen.

Je zou het trio uit Bristol inmiddels toch wel een keertje tegen moeten zijn gekomen als je ook maar in de verste verte bent te porren voor een goede portie alien-krautrock, want Beak> is alweer sinds 2009 bezig om de sterren uit de hemel te trillen. Het heeft wel een tijdje geduurd voordat de hypnotische plaat >> 2012 op werd gevolgd, maar in de tussentijd is de band met van alles en nog wat bezig geweest. Van soundtracks tot het runnen van hippe platenlabels en met allerlei solo-projecten.

Wij interviewden de band nog in 2012 in Utrecht, waar we de band dezelfde avond een geweldige show zagen geven tijdens Le Guess Who? in De Helling (die staat nog in ons geheugen gegrift en we kunnen je vertellen: dat gebeurt ook niet altijd). De dertigste speelt de band weer eens in Nederland en wel in Sugar Factory, wij geven je een aantal drijfveren om lekker naar Amsterdam te gaan.

Een supergroep (die zich liever niet zo laat noemen)
Misschien komen de namen van deze band je wel bekend voor, zo is Barrow bekend van Portishead, Fuller van Fuzz Against Funk en Strange Sensation, de backing-band van Robert Plant en Young (die Matt Williams twee jaar geleden heeft vervangen) die je mogelijk kent van Moon Gangs. Het project waar hij onlangs het nieuwe album Earth Loop mee uitbracht en waar hij de nodige lovende recensies voor in ontvangst mocht nemen.

De drie kwamen bij elkaar op een uit de hand gelopen kerstfeestje, waarover Fuller vertelde aan ons in het interview: “Ik kan mij in geen velden of wegen meer herinneren hoe dat heeft geklonken. Volgens mij speelde ik toen bas, Geoff zat achter een drumkitje en volgens mij speelde Matt klarinet. Het klonk in ieder geval erg enjoyable.

 

Een band waar je geen grip op kunt krijgen
Wat het nou precies is wat deze band voor muziek maakt? Geen idee, maar wat maakt het ook uit! Het is noisy, een beetje poppy, heeft veel krautrock-invloeden, is rauw, motorisch, gevuld met zware synths, het is dansbaar, transcendentaal en vooral erg verfrissend en uniek. Schimmige muziek waardoor er rare stromen door je hersenen lopen en je zo nu en dan haast je bewustzijn lijkt te verliezen. De band blijft maar cirkels draaien en cirkels draaien, tot je duizelig bent en je om je moeder begint te roepen. Repetitieve ritmes, roterende rode ruis en raadselachtige relikwieën die door de ruimte razen. En op een of andere manier kun je er maar geen genoeg van krijgen.

 

Het nieuwe album
Voor >>> heeft de band goed de tijd genomen en daarmee zijn muziekstroom uitgebreid met een aantal nieuwe vertakkingen. Waar het sterke album >> uit 2012 nog klonk alsof je ontvoerd was door een stelletje aliens die graag naar Neu! en Can luisterde, is de opvolger van dit jaar een stuk helderder. De bandleden zijn op een onbekende planeet uit het schip gedonderd en zijn op zoek gegaan naar nieuwe texturen, klanken en vormen die samen zijn gekomen in misschien wel hun beste album tot nu toe.

Zomaar een aantal waarnemingen, zoals die van Echoes and Dust: ‘>>> is easily their best album and hopefully affords them greater success, the world needs more weird stuff that is not only perplexing but also easy to like and actually fun to listen to.’

The Quietus: ‘With > and >>, most of the music was recorded live with next to no overdubs over several days each and the results were fuzzy, mottled, pig-iron tracks that brandished their rawness and impurities like a badge of honour. On >>>, while everything was recorded live in the Invada label’s studio, the album took a year to make and much more care and finesse has been put into the music in terms of mixing and post-production. This has given the songs a level of refinement and focus.

Rolling Stone: ‘Their third album >>> is, by all measures, their boldest: vocals are emerging from the swamp, drums are getting downright funky (check out the incredible bongo breaks and the once minimalist trio is now open to string arrangements. Cold, weird, retro and ready for a chase sequence.’

The Line Of Best Fit: ‘Reminiscent of Can jamming in Dracula’s castle after a heavy intake of caffeine or a rock ‘n’ roll power trio gate-crashing a hip hop breakbeat seminar, “Brean Down” excels in welding a clattering, loose-limbed rhythm track to the band’s most infectious melody yet.’

 

Live is de band onweerstaanbaar strak
De eerste show die we van de band zagen, was die overdonderende sessie tijdens Le Guess Who? in 2012. Niet alleen zeggen wij dat, een OOR-verslaggever tikte het volgende over die show: ‘Krautrock zoals de Duitsers het ooit bedoelden. Sterk optreden van Beak>, waarvan het ook prima album nogal over het hoofd werd gezien dit jaar.’ En vier jaar later werd ook een 3voor12-verslaggever tijdens Best Kept Secret omvergeblazen door het drietal: ‘Hun songs draaien niet om grootse refreinen, maar om het subtiele samen- of tegenspel van bas en drums, met daar tussendoor bitterzoete synths en gitaar. Het is dreigend en meeslepend, maar dan wel eerder in het lijn van het dansbare Moon Duo dan van het apocalyptische Explosions In The Sky.’

Naast al die hete recensies, is het goed om te vermelden dat de band al een tijdje niet in Nederland is geweest en dat het zomaar even kan duren. De band heeft pas vijf keer in ons land gespeeld. Kun je zomaar spijt van krijgen als je ze deze keer mist…

 

Liefhebbers van soundtracks gaan hier hard op
Niet alleen drumt en zingt Barrow in Beak>, hij runt eveneens het label Invada Records, dat het werk uitbrengt van bands als The KVB en Maria Batkovic en de officiële soundtracks uitbracht van Stranger Things, Mr. Robot en Drive. Nu maakt hij met Beak> muziek die het niet alleen goed zou doen als soundtrack, de band maakte er zelfs eentje en wel voor de film Couple in a Hole (OST is hier te beluisteren). Barrow had daar al iets meer ervaring mee, want naast al zijn projecten is hij onderdeel van een muzikaal team dat soundtracks heeft gemaakt voor Ex Machina, Black Mirror en Annhilation. Voor nog meer soundtrack-madness, check ook zijn project Drokk!

 

Spill Gold verzorgt de support
Deze band volgen we nog niet zolang als Beak>, maar dit jaar hebben we de band wel op een hele uitgebreide manier aan je voorgesteld. Met een première, een tourverslag en een voorbeschouwing op een speciale gig die de band in OCCII speelde. Vorig jaar bracht Spill Gold zijn zelfgetitelde debuut-EP uit, vol klanken die uit het binnenste van de aarde lijken te komen en fans van bands als Suuns en Warpaint goed zal doen. De band tourt veel in het buitenland en trok onlangs nog een tijdje door Engeland. Daar valt de band altijd goed in de smaak, zo werd Spill Gold nog voorgesteld door DIY Mag. De band gaat overigens nog verder Duitsland in als support van Beak>, maar eerst is thuisstad Amsterdam nog aan de beurt de dertigste!


 

WEBSITE SUGAR FACTORY | FACEBOOK-EVENT | TICKETS