REC. Festival 31 oktober t/m 4 november, Rotterdam
Juist, dat lees je goed: je kunt bij The Daily Indie prachtige kaarten winnen voor het REC. Festival, het festival vol future classics. Dat feestje zal over twee weken weer het Central District van Rotterdam overnemen om de urban en elektronica eens goed te vieren.
We gaven je recent nog vier niet te missen muziektips, maar naast muziek is er genoeg anders te beleven. Ga bijvoorbeeld het diepe in met muziekdocumentaires in de Rotterdamse bioscoop Kino, kan de bezoeker in MAMA op de vrijdag zijn eigen cosplay-fotoshoot opzetten en zijn er speciale video-installaties gemaakt bij TENT.
Muzikale overvloeden
En uiteraard hoef je jezelf niet te beperken tot die vier tips want er spelen onder meer Weval, H.E.R., Oceanic, Nick Verstand & Boris Acket, Abstract Division, DVTCH NORRIS, Jonna Fraser, Lövestad, Job Sifre, Retrogade Youth, Gridlock, Overmono, Ellen Allien, en Lenson.
Ben je nog niet overtuigd dat je die kaarten wilt binnenslepen, check dan ons verslag van de editie van vorig jaar, dat afsloot met de overweldigende conclusie: ‘Zoveel smaakjes en evenzoveel podia en zoveel sfeer, midden in het centrum van Rotterdam. Het maakt REC. uniek in het continu uitbreidende festivallandschap, en tegelijk zo illustratief voor muziek anno 2017, waarbij genregrenzen vervagen en rock-’n-roll niet meer is voorbehouden aan gitaren.’ Geen woord aan gelogen.
Winnen, winnen, winnen! Hebben we je inmiddels overtuigd? Meedoen is super simpel: stuur een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl en laat ons weten waarom je naar REC. toe wilt gaan in Rotterdam en dan sturen wij de overtuigendste inzending door naar het festival om die felbegeerde tickets op te halen. Doe dat vóór maandag 29 oktober en misschien begeef jij straks wel in de lichtgevende neon-wereld van REC. Festival.
Check hieronder de trailer voor het festival!
Alle namen op een rij H.E.R., Yasiin Bey (fka Mos Def), Weval (duo), Overmono, SHDW & Obscure Shape, KRS-One, Black Sun Empire, slowthai, Ellen Allien, Gesloten Cirkel (live), Illa J, James Vickery, Optimo, Juju Rogers, Gidge, David Vunk, Matrixxman, Shlømo (live), Soichi Terada (live), Alix Perez, Phase Fatale, Abstract Division, Lövestad, Dave B, DJ Abstract, Conforce, Idaly, Oceanic, Ben Buitendijk, MA Spaventi, Nick Verstand & Boris Acket (live a/v).
Het is bijna geen 2017 meer. De laatste twee weken van het jaar rondt The Daily Indie 2017 af met een serie features over de onderwerpen die onze redacteurs bezig hielden de afgelopen maanden. In de laatste feature op onze adventskalender herinnert Dirk Baart zich hoe Harry Styles in mei terecht kwam in The Daily Indie Playlist en hoe dat symbool staat voor een grotere verandering.
Tekst Dirk Baart
Coverafbeelding Kevin Smink
Ergens midden mei moet het zijn geweest, dat er een berichtje opdook in het groepsgesprek van onze webredactie. Hoofdredacteur Ricardo Jupijn was zo onder de indruk van de nieuwe solosingle van de frontman van Peace dat hij het nummer meteen maar in The Daily Indie Playlist had gezet. De oplettende kijker ontdekte echter al snel dat niet de naam van Harry Koisser, maar die van Harry Styles als auteur achter songtitel Sign Of The Times prijkte. Ongelukje op de werkvloer, maar vooral een voorval dat steeds meer symbool begon te staan voor een nieuw streven in ons vaandel.
De gebeurtenis legde de voedingsbodem voor de nodige grappen en grollen, maar de grootste grap moest nog volgen. Althans, zo bleek toen het voormalige lid van One Direction later die maand zijn volledige debuutalbum uitbracht en het niet eens slecht was. Sterker nog, Styles bracht een van de beste popplaten van het jaar uit. De bubbel van onze hoofdredacteur werd gedecideerd doorgeprikt, terwijl Styles een interessante vraag opriep. Waarom zouden we hem waarschijnlijk wél een lovende recensie gegeven hebben als z’n achternaam Koisser was, maar niet nu z’n achternaam Styles is?
Natuurlijk wisten we al langer dat indie een rekbaar begrip is, als het überhaupt al iets betekent. Maar dit jaar werd eens te meer duidelijk dat de grenzen tussen genres voorgoed aan het vervagen zijn. Daarmee willen we niet zeggen dat we ons voortaan voornamelijk richten op voormalige leden van boybands en andere popsterren, maar wel dat we open willen staan voor alle verschillende soorten muziek. De geest die de afgelopen decennia het handelsmerk van ‘gitaarmuziek’ was, lijkt vandaag de dag vooral terug te vinden in andere genres. De hiphop van nu is het neefje van de punk van toen. Dat is terug te zien aan de succesvolle releases van Run The Jewels, Vince Staples en Tyler, The Creator, maar ook aan de opmars van meer controversiële figuren als Future, Migos en Lil Uzi Vert.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over jazzscenes als de Londense, waar aan de lopende band interessante innovaties gedaan worden. Ook in Nederland worden die rimpelingen in het water steeds ruwer. In Rotterdam bijvoorbeeld, waar we dit jaar uitgebreid verslag deden van REC. Ook in Utrecht komt steeds vaker de hele wereld samen, met name als in november het steeds meer ideologisch ingeslagen Le Guess Who? de stad vult met alle muziek waarvan je nog nooit hebt gehoord maar die je wel móet horen. Perfume Genius en Protomartyr, die kenden we al wel, maar ook de vooruitstrevende constellaties van Shabazz Palaces bleken perfect te passen in het immer uitweidende universum van The Daily Indie.
Dat universum beslaat sinds dit jaar ook heuse talkshows, waarin verschillende programmeurs ter ere van Le Guess Who? hun avontuurlijke plannen uitspraken. Kurt Overbergh, programmeur van de Brusselse Ancienne Belgique, sloeg er keer op keer de spijker op zijn kop. Hij vertelde dat trends er niet alleen zijn om te vatten, maar ook om te sturen. Ter ere van de honderdste verjaardag van de eerste jazzplaat en de maatschappelijke relevantie van hiphop besloot hij zelfs de programmering van het Belgische podium flink aan te passen.
Natuurlijk hoeft in de waardering van muziek geen keuze gemaakt te worden: er is geen sprake van een of/of-kwestie. De ontzuiling van de muziekwereld biedt eenieder juist de mogelijkheid een volledig individueel palet aan voorkeuren samen te stellen dat geen rekening meer hoeft te houden met ongeschreven regels over wat wel en geen goede muziek is. Er is simpelweg goede en slechte muziek in ieder genre.
Ongegrond pessimisme ten opzichte van populaire muziek is, kortom, niet meer van deze tijd. Wie dat in 2017 misschien wel meer bewees dan wie dan ook was de nog altijd pas 21-jarige Lorde, die met Melodrama haar debuut overtrof en uitgroeide tot een ster die serieus genomen dient te worden. Niet tegen de verhoudingen, maar wél tegen de verwachtingen in belandde haar album dit jaar plots op nummer twee in onze eindlijst. Natuurlijk zijn zowel wij als de wereld om ons heen veranderd, maar zoiets was zeven jaar geleden bij de oprichting van The Daily Indie vast en zeker nog niet mogelijk geweest.
Toch toont ieder jaar ook opnieuw aan dat doorgeslagen poptimisme net zo onwenselijk is als verouderde vooroordelen. Dat komt mede omdat de trend niet altijd even tweezijdig lijkt te zijn. Hoeveel Lorde-liefhebbers werden dit jaar fan van haar mannelijke tegenhanger, Alex Cameron? Vast minder dan andersom. Daar komt bij dat niet ieder nummer goed is ómdat een bekende popster het uitbracht. Grizzly Bear-frontman Ed Droste drukte het in een interview met Fleet Foxes’ Robin Pecknold als volgt uit: “Why is this Top 40 artist with this random song that’s fine being championed as the best thing ever right now?”
In 2017 werd het, vooral met het oog op seksueel misbruik in de muziekindustrie, soms onwenselijk of zelfs onmogelijk een muzikant los te zien van zijn muziek. Toch lijkt het in sommige gevallen juist wél wenselijk om dat eens te proberen. Het geeft je de kans om nummers te beoordelen op hoe ze klinken, niet op wie ze gemaakt heeft. Dan ontdek je pas dat er simpelweg goede en slechte popmuziek is, onafhankelijk van genre of populariteit. De tijd van gitaarpuristen en pophaters (of andersom natuurlijk) is voorgoed voorbij. Voor wie dat nog niet weten wil, heeft Harry Styles nog wel een wijsheidje liggen: ‘Just stop your crying / It’s a sign of the times.’
Stiekem wisten we het al, maar afgelopen weekend illustreerde de tweede editie van het Rotterdamse REC. Festival het nog maar eens kristalhelder: rock-’n-roll is dood, leve de rock-’n-roll. Voor daadwerkelijke innovatie en grensverleggende branie moet je op het moment even niet bij de gitaarbandjes zijn, maar bij genres als hiphop en jazz, genres die op andere popfestivals grandioos ondervertegenwoordigd zijn. En tegelijk betekent dat ook dat een notie van dat soort strikt afgebakende genres eigenlijk niet meer bestaat.
Tekst Dirk Baart, Ricardo Jupijn en Robin van Essel Foto’s Tineke Klamer
Niemand die de bovenstaande observatie beter illustreert dan Danny Brown, een van de grote publiekstrekkers op de vrijdagavond. Zonder spleet tussen z’n tanden en piekhaar is de inwoner van Detroit bijna onherkenbaar. Dat wil zeggen: tot ‘ie z’n smoel opentrekt. Dan doet de immer nasale Brown weer als vanouds denken aan een verwoestende variant op Nicki Minaj. Heerlijk is het, hoe hij Annabel binnen een oogwenk naar zijn hand weet te zetten. De hand van Brown zelf vliegt overigens om de haverklap de lucht in om hét rocksymbool der rocksymbolen, de sign of the horns, te maken. Op REC. toont Brown namelijk als geen ander aan de geest van rock zich anno 2017 manifesteert in stromingen als hiphop. Het begint al als Brown opkomt met Black Sabbaths Iron Man. Als hij daarna onder z’n bontjas ook nog een shirt van Ozzy Osbourne & co. aan blijkt te hebben en een flinke moshpit weet te motiveren, is de dodelijk effectieve Brown helemaal met vlag en wimpel geslaagd. Zoals ‘ie zelf zingt in Die Like A Rockstar, dat refereert aan overleden rockgrootheden als Kurt Cobain, Jimi Hendrix en The Who-drummer Keith Moon: ‘I’m gonna die like a rockstar.’
Ook Colin Benders was vrijdagavond op stoom in Perron
REC. maakt er niet alleen sport van om genres die normaal gesproken niet voldoende worden gerepresenteerd worden op Nederlandse festivals een plaats te bieden. Het Rotterdamse initiatief maakt meteen duidelijk hoe divers die genres zijn. Zo kan het dat Danny Browns show wordt gevolgd door die van Saba, een jongeling uit de Chicago-stal van Chance The Rapper. Strooide de immer irritante Brown nog zoutzuur in alle wonden, daar is Saba zo zoet dat het glazuur stante pede van je tanden klapt. Om de drie seconden moeten de handjes de lucht in en hoe lief Saba het ook vraagt: dat wordt al snel saai, al geeft het grootste deel van het toegestroomde publiek er gretig gehoor aan. Saba’s mengelmoes van gerapte hiphop en gezongen soul is niet vervelend, de onnodige sitdown tegen het eind van de show is dat wel. Blijkbaar heeft hiphop niet alleen het goede, maar ook het slechte van rockshows overgenomen.
Eenzelfde sitdown weet bijna de show van BadBadNotGood te ruïneren. Bijna, inderdaad, want tot het moment dat de Amerikanen die gruwelijke gimmick inzetten, speelt het viertal een show vol vrijheid voor sensationele solo’s. Vier muzieknerds zijn het, zo weggetrokken uit een conservatoriumklasje, die in Rotterdam laten blijken dat ook jazz lééft. Met speels gemak springen de jongelingen zich, zelfs zonder gastvocalisten, een weg van een mooie dwarsfluitriedel naar een magistrale drumbreak en weer terug. Veel meer dan de vrij gestandaardiseerde show van R&B-hype Banks of de oubollige punkfunkers van !!!, staat BadBadNotGood symbool voor de spannende toekomst die REC. wil laten zien.
Niet dat het festival lak heeft aan de muzikale grondleggers van dat alles wat er in Rotterdam gebeurt. Zo is de Italiaans-Amerikaanse innovator Suzanne Ciani eregast op REC. Voor het muzikale programma losbarstte, was met A Life In Waves al een documentaire over haar leven te zien en gaf Ciani een interviewsessie. In die hoedanigheid lijkt de pionier beter te passen binnen het kader van REC. dan op het podium van BAR. Druk is het niet, als de 71-jarige Ciani het podium op stapt en allerhande klanken uit haar Buchla begint te trekken. Het oude apparaat fascineert, maar weet niet altijd de aandacht vast te houden. Ciani dwingt bij vlagen nog steeds het respect af dat ze als grondlegger verdient, maar is verder vooral voorbijgestreefd door de jeugd van tegenwoordig.
Dat geldt niet voor oudgediende Shabazz Palaces (over wie je hier een grote feature over kunt lezen), die wel als een zekerheidje in de agenda stond voor de zaterdagavond. Terwijl de visuals op worden gestart achter de machines en de percussie van het duo Maraire en Butler uit Seattle loopt BAR op tijd vol voor een potje afrofuturism. De heren hebben dit jaar twee conceptalbums uitgebracht over Quazarz, een buitenaards persoon dat naar ‘The United States of Amurderca’ gaat en een wereld ontdekt waar mensen praten met geweren en verslaafd zijn aan hun smartphones (ook wel phantom limbs genoemd). In de donkere ruimte van BAR ondergaan we een conflicterende reis door de moderne wereld om ons heen. We duiken langzaam dieper in het universum van Shabazz Palaces en krijgen in het midden van de set – eenmaal vervoerd naar the other side – een duw in een oneindig heelal. De beats worden harder en sneller, Maraire vuurt meer percussiesalvo’s op het publiek af en Butler button bashed steeds heftigere geluiden de zaal in terwijl hij de nummers aan elkaar free-jazz-rapt-en-praat. Shabazz Palaces is one of a kind en zijn als twee sterren uit een compleet andere dimensie, wars van songstructuren of genres. Het kosmische duo maakt muziek in een plek zonder grenzen, zichzelf en het publiek uitdagend, zwevend tussen sterrenstelsels die wij stervelingen op Planet Earth nog niet hebben ontdekt.
Moses Sumney is een van de grote beloftes van het festival, nadat hij met zijn eerste volwaardige plaat Aromanticism onlangs werd binnengehaald als de nieuwe Messias van de soul. Of is het indie? Dat is het hele punt dat Sumney beter dan alle andere artiesten op REC. illustreert: genres als soul en hiphop flirten anno 2017 net zo makkelijk met elektronica als met de edgyness van indie-muziek. Zie ‘s mans samenwerkingen met Grizzly Bear, Sufjan Stevens, James Blake en Solange. In de bovenzaal van Annabel pakt het eerste Nederlandse optreden van de muzikant uit LA in elk geval ijzingwekkend goed uit. Hij wordt bijgestaan door een veelzijdige gitarist en een saxofonist/bassist/toetsenist, maar het is Sumney zelf die met zijn loopstation keer op het belangrijkste fundament vormt voor de minimale muzikale ondersteuning van zijn loepzuivere stem en indrukwekkende register. De verhalen van Aromanticism, die veelal gaan over het ontbreken van liefde in het leven van Sumney, zijn live krachtig en breekbaar tegelijk, waarbij dat laatste ietwat problematisch blijkt. Want een deel van het publiek in de bovenzaal van Annabel wacht wellicht alleen op het nachtprogramma en lult derhalve rustig door, waardoor Sumney hen regelmatig bij de les moet roepen, dan wel bedreigen ze neer te steken. Blijkbaar is nog niet iedereen ervan overtuigd dat deze muzikale innovatie zowel de indie- als danceliefhebber kan bekoren.
Dorian Concept
Na Moses Sumney glijden we vervolgens in een wildwaterbaan van grootse elektropop bij Little Dragon op het hoofdpodium van Annabel, de op tilt geslagen jazzpop van Knower één verdieping hoger, zakken we af naar Transport waar Moods tijdens Stir It Up bezig is aan een chillout-set. We hijsen we onszelf uit de kelder, trapje omhoog en naar rechts voor een duister en compleet met rook gevulde BAR, waar Acid Arab zijn naam eer aan het doen is, om vanuit daar diep in het gebouw af te dalen naar de kelder, waar klanken van Ramzi, Don’t DJ, Orpheu The Wizard en Zozo de hele nacht zijn te horen tijdens Strange Sounds From Beyond, het platform dat vannacht de stikdonkere kelder host.
Zoveel smaakjes en evenzoveel podia en zoveel sfeer, midden in het centrum van Rotterdam. Het maakt REC. uniek in het continu uitbreidende festivallandschap, en tegelijk zo illustratief voor muziek anno 2017, waarbij genregrenzen vervagen en rock-’n-roll niet meer is voorbehouden aan gitaren.
Iedere eerste zaterdag van de maand mogen wij twee uur lang radio maken bij Operator in Rotterdam, en afgelopen zaterdag was daar geen uitzondering op. Wessel en Ricardo hebben in de uitzending de tijd genomen om te praten over o.a. REC. Festival, de Popronde, Le Guess Who? en de beste nieuwe tracks die de laatste tijd verschenen zijn.
Genoeg onderwerpen voor een diverse uitzending, dus! O.a. Shabazz Palaces, Pip Blom, Moses Sumney, Tune-Yards en alt-J (in de Code Orange Remix) kwamen voorbij. De volledige uitzending is hieronder terug te luisteren!
Onze volgende uitzending bij Operator is in december van 14:00 tot 16:00 uur, waarin TDI-redacteur Ruben van Dijk te gast is met dé The Daily Indie-jaarlijstjes van 2017!
REC. Festival 1 t/m 5 november, Rotterdam
REC. is een festival dat eigenlijk in geen andere stad dan Rotterdam plaats zou kunnen vinden. In het centrale district van de coolste stad van Nederland lopen genres en disciplines dwars door elkaar. Liveshows en dj-sets wisselen elkaar af, concerten en films vloeien in elkaar over en raptalenten slaan de handen ineen met jazzpioniers. De rode neonlijn die het programma voor dagjesmensen en nachtbrakers met elkaar verbindt? Progressiviteit.
Tekst Dirk Baart, Robin van Essel, Ricardo Jupijn en Reinier van der Zouw
Wil je ondertussen nog veel meer weten over de visie van het festival en zijn organisatoren? Lees hier ons uitgebreide interview met REC.!Wie zijn ogen openhoudt op REC. kijkt ze al snel uit. Want de artiesten mogen soms dan werelden uit elkaar lijken te liggen, in Rotterdam bevinden ze zich al snel op een steenworp afstand van elkaar. Rennen dus, op REC. Maar waarheen?
Kuso Op de REC-woensdag kun je in KINO een tweetal door de organisatie uitgekozen films checken. De meest interessante van die twee is zonder twijfel Kuso. ‘A film by Steve’, prijkt er op de poster, maar die anonieme Steve is in werkelijkheid niemand minder dan Flying Lotus. De altijd onvoorspelbare muzikant maakt hiermee zijn speelfilm-regiedebuut, en wat voor een. In een serie even humoristische als weerzinwekkende vignettes verkent FlyLo een door een aardbeving verwoest Los Angeles, en diens gemuteerde bewoners. Pratende tumoren en een van een tong voorziene anus vormen nog maar het topje van de ijsberg van de galerij aan verschrikkingen die ‘Steve’ de kijker voorschotelt. Niets voor niets zorgde Kuso er op het prestigieuze Sundance Film Festival dan ook voor dat ongeveer de helft van het publiek de zaal vroegtijdig verliet. Grijp zeker deze kans als je het aandurft, want dit is hoogstwaarschijnlijk een van de weinige kansen die je zult krijgen om dit verknipte kunststukje op het grote doek te kunnen zien. (RvdZ) Woensdag – 21:30 tot 23:20 – Kino
BadBadNotGood Een jazz/hiphopband die op een of andere manier met zijn muzikale olievlek over het ‘indie-hoekje’ is gekropen en een bijzonder breed spectrum aan liefhebbers aantrekt. De band heeft inmiddels al vier albums op zak en wist met de laatste plaat – IV – opnieuw de BBNG-fanclub uit te breiden. Niet alleen treden de Canadezen al jaren over de hele wereld met hun eigen jazzmuziek, de band werkt ook samen met artiesten als Kendrick Lamar, Tyler, The Creator, Ghostface Killah, Earl Sweatshirt en Danny Brown, die overigens direct na BadBadNotGood speelt tijdens REC., in dezelfde zaal! Who knows wat daar gaat gebeuren… Dat is absoluut geen misselijk rijtje, maar ja: deze jongens zijn dan ook retegoed. (RJ) Vrijdag – 20:00 tot 21:00 – Annabel
!!!
Een beste bandnaam hebben ze alvast, en ook de muziek van !!! (zeg: Chk Chk Chk) liegt er bepaald niet om. Toen hun hardcoreband The Yah Mos in 1996 uiteen viel, besloten de overgebleven bandleden het over een andere boeg te gooien. Het schip strandde uiteindelijk op de dansvloer, waar !!! uitgroeide tot een achtkoppig ensemble dat het sonische equivalent vormt van zijn naam. De vlijmscherpe vloervullers van de Amerikanen zijn hapklare brokken die bomvol zitten met opwinding, oerdegelijke saxofoonsolo’s en onontkoombare drumbeats. Hiphop en house vallen elkaar stiekem in de armen, terwijl punk en dance in een hoekje staan te zoenen. Niet zo gelukkig in de liefde, dan luidt het advies van !!!: Dancing Is The Best Revenge. Stel niet uit tot morgen waar je vandaag van kunt genieten! (DB)
Vrijdag – 22:45 tot 00:00 – BAR
Photay
Op je negende kennis maken met de muziek van Aphex Twin, je kunt je voorstellen dat ’t wat met een mens doet. Het was precies wat er gebeurde met Photay, bij zijn moeder beter bekend als Evan Shornstein. De nog altijd pas 21-jarige producer uit Woodstock, New York was diep onder de indruk en mengde zijn voorkeur voor spannende elektrocomposities met kennis van polyritmiek die hij opdeed terwijl hij studeerde Guinea. Op zijn dit jaar verschenen tweede plaat Onism lopen organische melodieën vloeiend over in verrassende drops en drukken digitaal en analoog continu armpje met elkaar. Geen van de twee wint en juist daardoor wint iedereen. (DB)
Vrijdag – 01:00 tot 02:00 – Annabel
Knower Hoe een band uit het niets internet-famous kan worden: het blijft een raadsel. Het overkwam onlangs de band Knower uit Los Angeles met zijn verslavende live-sessie van het nummer Overtime. Binnen no-time werd het miljoenen keren bekeken op Facebook en honderdduizenden keren op YouTube. Check hieronder de haast niet voor mogelijk te houden strakke sessie van de band, in een of andere gang in een appartement, en je begrijpt precies waarom zo veel mensen dit nummer hebben geluisterd en gedeeld. (RJ)
Zaterdag – 22:45 tot 23:45 – Annabel
LEFTO
Genres vervagen, zoveel maakt het programma van REC. duidelijk. En als die boodschap vrijdag rond een uur of twee nog niet is doorgedrongen, dan is daar LEFTO om nog even door te drammen. De Brusselse beatknutselaar is een van de meest belangrijke dj’s van Europa, die niet er niet slechts voor zorgt dat het dak aan het eind van de avond tien meter verderop op de grond ligt, maar tegelijkertijd grenzen verlegt. En dat alles met zoveel technisch talent dat zelfs de meest preutse elektropurist er vloeibare heupen van krijgt. Wie de setlist van LEFTO erop naslaat ontdekt een soft spot voor Kendrick Lamar & co., maar ook James Blake en BadBadNotGood (eerder die avond nog op REC.) zijn vaak van de partij. In België is deze bezige bij inmiddels stamgast op ieder cool feestje waarvan je de foto’s met goed fatsoen op Instagram kunt zetten. Nu Nederland nog. (DB)
Vrijdag – 02:00 tot 03:00 – Annabel
Strange Sounds From Beyond & Friends Het in onze hoofdstad gevestigde platform Strange Sounds From Beyond is op meerdere manieren de evenknie van jouw favoriete muziekmedium. Ook zij kunnen slecht ‘nee’ zeggen, als er weer een idee op tafel komt voor een radioshow, een online magazine of een festival, en bovendien hebben Quintin van der Spek en zijn vrienden een broertje dood aan muzikale conventies. Strange Sounds From Beyond richt zich op de genres die te ‘strange’ zijn om elders veel aandacht te krijgen. Of dat nu Turkse psych, industrial, wereldmuziek, dub of improv jazz is: als het maar fascineert. Voor een mooie muzikale introductie in de wereld van SSFB ga je de REC.-zaterdagnacht naar BAR. Hier staan de hele nacht de regulars en vaste vrienden van het platform achter de draaitafels, en dat leidt tot een meer dan aardige line-up, met een-soort-van-grote namen (Inga Mauer, Giant Swan) en SSFB-regulars (Red Light Radio-oprichter Orpheu The Wizard, Luca & Mata Hari), maar ook minder bekend talent, zoals Zozo, een jongedame afkomstig uit de discoscene van Istanbul. (RvE) Zaterdag – 23:30 tot 06:00 – BAR
REC. Festival vindt 1 tot en met 5 november plaats op verschillende locaties in Rotterdam, met als zwaartepunt het Central District nabij Centraal Station op vrijdag en zaterdag. Passe-partouts, dagtickets of tickets voor individuele locaties koop je hier. Meer lezen over REC.? We interviewden eerder de organisatie achter het festival. Ook schreven pas nog over Shabazz Places en Moses Sumney.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
