We zijn nog steeds in Groningen en wel voor Noorderslag. Na drie dagen rennen door weer en wind is de warme Oosterpoort maar wat comfortabel. Door het gebouw beweegt zich een flinke stoet van artiesten, mensen uit de muziekindustrie en dagjesmensen, die eens komen kijken wat er gebeurt in de Nederlandse popmuziek. Steevast een fijn feestje, en ook al kun je de meeste geboekte acts het hele jaar door zien spelen, is Noorderslag toch altijd een mooi moment om even de balans op te maken over Nederlandse indie en (vooral) pop anno nu.

Tekst Bart Breman & Robin van Essel
Fotografie Tess Janssen

Lees hier onze verslagen van Eurosonic: woensdag, donderdag en vrijdag.

Voor wie zich nog afvroeg wat het dominante muziekgenre anno nu dan is: dat is dus (al een tijdje, trouwens) hiphop. In al zijn subsoorten en –maten beslaat het genre zo ongeveer de helft van het blokkenschema van Noorderslag. En dat niet alleen, ook de vorig jaar ingevoerde ‘young tickets’ met een flinke korting voor bezoekers tot twintig jaar, hebben blijkbaar gretig aftrek gevonden. Noorderslag verjongt dus, en je kunt als oudere, serieuze en/of tikje zure muziekliefhebber daarvan vinden wat je wilt, maar ons lijkt het een goede zaak voor een festival dat een dwarsdoorsnede van de Nederlandse popscene hoort te zijn.

De alleenheerschappij van de Nederlandse hiphop
Geen boeking ook die zoveel losmaakte als Famke Louise. Wat moet dat op Noorderslag? Programmeur Joey Ruchtie veegde alle commentaar direct van tafel: Noorderslag boekt wat relevant is, hiphop is relevant, en Famke Louise dus ook. Tenminste, mag je dit nog hiphop noemen? De vlogster gone popster komt met een enorm gevolg van dansers, MC’s en bodyguards de Bovenzaal binnen paraderen, gekleed in een fluoriserend pakje, verentooi en boksjas, neemt plaats in een Bentley-trapautootje en zet hitje Vroom in. Inderdaad: het lijkt pure parodie en dat is wat het stiekem best onweerstaanbaar maakt: Famke Louise neemt zichzelf, ondanks de bakken shit die ze over zich heenkrijgt, niet al te serieus. Of dat ook echt zo bedoeld is, weten we niet zeker, maar ontwapenend is het wel.

En tuurlijk: Famke Louise is de verpersoonlijking van alles wat er mis is met het lege exhibitiotisme op social media, ze schrijft haar nummers niet zelf, je vraagt je af en toe af of het nog Nederlands is waar je naar staat te luisteren, en zingen kan ze ook niet echt. Er wordt althans geen enkele moeite gedaan om de backing track die meeloopt te verhullen. Maar juist in de Bovenzaal van De Oosterpoort, met dat tapijt en systeemplafond je reinste definitie van ‘een zaaltje’ in al zijn depressieve treurigheid, is die positieve, zelfverzekerde en tikje melancholieke vibe helemaal op zijn plek. Zeventien minuten duurt het, dan zijn de vier hitjes gespeeld en is het alweer klaar. De zaal loopt leeg, als blijkt dat zich buiten een wachtrij heeft gevormd die over tientallen meters rond het trapgat van de foyer cirkelt.

Bij Marlene Bakker is het minder dringen. De Groningse is in alles de tegenpool van Famke Louise. Bakker en haar band zijn enkel bezig met de muziek, die ze geconcentreerd en zorgvuldig spelen. Haar liedjes neigen soms naar roots, waarbij huppelend pianospel het nummer de juiste kant op duwt. Op andere momenten wordt er even doorgehaald op de elektrische gitaar en krijgt het wat meer pit. Bepalend is het Groningse dialect waarin ze zingt. Nergens lomp of boers: het Gronings van Bakker is melancholisch mooi en het geeft haar liedjes een mysterieus laagje. Ze ontroert stevig met beeldende, droef-poëtische liedjes, zoals het prachtige Waarkhanden.

Het contrast met Famke Louise kan ook niet groter zijn bij belofte S10, oftewel Stien den Hollander. De trap-achtige beats zijn minimalistisch en gelaagd, en de autotune komt maar zelden langs. Ze is bloednerveus, vertelt ze openhartig na haar eerste song, en voegt eraan toe dat ze het maar lastig vindt, die donkere winter. En dan kwam er ook nog eens een optreden op Noorderslag bij. De zeventienjarige heeft al meer meegemaakt dan de meeste mensen, was er vorig jaar al in diverse net zo openhartige interviews terug te lezen. Het is alleen maar bewonderenswaardig hoe ze al die shit (veel te kort door de bocht: psychoses, stemmen in haar hoofd, diverse opnames in de psychiatrie en een zelfmoordpoging) heeft weten te kanaliseren in teksten die zo oprecht en breekbaar zijn dat je nekharen ervan overeind gaan staan.

Net zo openhartig en persoonlijk is Willem. Nog maar vijf jaar geleden won The Opposites de Popprijs en stond Willem de Bruin in de Grote Zaal met de cheque van tienduizend euro te feesten. Het duo stopte en met Willem ging het de verkeerde kant op. Hij kreeg paniekaanvallen en raakte in een zware depressie. Daar schreef hij een plaat over, Man In Nood. Ondersteund door mooie visuals en kale verlichting staat hij in zijn eentje op het podium van de Kleine Zaal; de drummer en een toetsenist zijn bijna in de coulissen verborgen. Hij praatzingt meer dan hij rapt en hij vraagt zich af of medicatie misschien een goed idee is. En of hij mee mag, als iemand weggaat in een houten pak. Geen gemakkelijke kost en ver verwijderd van wat hij met The Opposites deed. De kale begeleiding staan geheel in dienst van zijn voordracht. Spaarzame drums, wat samples en wat synths. Je kunt alleen maar bewondering hebben voor de goudeerlijke Willem de Bruin, die zichzelf opnieuw heeft uitgevonden.

Ook (bijna) geen carhorns en autotune bij Ares, de rapper uit Oosterhout die ondanks zijn leeftijd al ruim tien jaar aan de weg timmert. Een en al positiviteit en een brede glimlach is ‘ie, zijn teksten bedrieglijk intelligent en gebracht met een heerlijke flow. De sfeer zit er ook goed in, dankzij zijn fanbase in de zaal die bij elke song een moshpit start. Ares krijgt hopelijk eindelijk eens de credits die hij verdient.

En zo is Noorderslag dan pas net begonnen, maar hebben we met acts als S10, Willem en Ares gezien dat er in de Nederlandse hiphop echt zat moois te ontdekken valt.

En met zo’n alleenheerschappij van hiphop op Noorderslag is het ook niet vreemd dat die centraal staat op het middelpunt van de avond: het uitreiken van de Popprijs. Het jaarlijkse filosoferen over de mogelijk winnaar is een traditie die zich verhoudt tot oliebollen eten of klagen over het slechte weer. Ook de strikte controles op het meenemen van bier naar de Grote Zaal – de traditionele bierdouche is sinds een paar jaar afgeschaft – hoort er al helemaal bij. Als iedereen zijn plekje heeft gevonden wordt duidelijk dat Ronnie Flex dit jaar de winnaar is. Volgens de jury loopt hij voorop in de muzikale ontwikkeling van de Nederlandse hiphop en staat hij tekstueel op eenzame hoogte. Het is volledig terecht dat hij ‘m krijgt, natuurlijk. Weinig artiesten zijn zo zichtbaar, invloedrijk en breed bekend in het Nederlandse poplandschap. De reacties zijn dan ook een stuk positiever dan enkele jaren geleden, toen Ronnie de prijs ook al kreeg als onderdeel van New Wave. Samen met zijn Deuxperience maakt hij er een groot feest van, voor een zaal die nu wel blijft staan om het met hem mee te vieren.

Uitersten
Voor wie denkt: ‘dat is allemaal leuk en aardig, maar ik dacht dat ik The Daily Indie zat te lezen’, we kunnen je geruststellen: er waren ook gewoon bands op Noorderslag. Heel goede zelfs. Diegenen voor wie Ronnie niet is weggelegd, melden zich bij Lewsberg. De Rotterdammers maakten de misschien wel beste Nederlandse plaat van 2018 en zijn met afstand de coolste band van de avond. Arie van Vliet en co spelen hun wrakke gitaarliedjes lekker dwars en druipend van sarcasme. Met dreinende riffjes, staccato ritmes en de praatzang van Van Vliet doet de band meer dan eens aan The Velvet Underground denken. Ze doen geen enkele poging om in de smaak te vallen. Dat hoeft ook niet als je zulke goede liedjes hebt. De Marathonzaal staat gefascineerd te kijken naar een minutenlange gitaarsolo, waarbij het instrument piept, kraakt en gilt, terwijl de rest van de band even stoïcijns als nonchalant doorharkt.

We interviewden onlangs Thomas Azier over zijn nieuwe plaat, waarop de Fries zich wederom heruitvond. Hoe dat live uitpakt, wilden we weleens zien. We zagen Azier al eens eerder op Noorderslag, in 2014 toen de hype net nieuw was. Inmiddels is hij een gevestigde naam en staat vanavond dan ook geprogrammeerd in de Grote Zaal. Het is misschien toch iets te hoog gegrepen. Zijn band speelt losjes en met hoop improvisatie, en kent met gitarist, bassist en staande drummer weinig opsmuk. De frontman zelf spreekt met open shirt zelfverzekerd het publiek toe. Echt spannend, zoals de muziek van zijn plaat Rouge (waarvan onder andere Gold en Talk To Me voorbijkomen) wel is, wordt het echter nergens. Misschien komt het door de plek waar Azier staat vanavond, maar het mag van ons wel wat minder crowdpleasen, en meer goede muziek.

Als de Grote Zaal leegloopt en de bezoekers in de toch al drukke Oosterpoort zich naar de Foyer banen, wordt het daar helemaal onbegaanbaar. Dat valt Nona ook op. “Best druk hier hè,” zegt de jonge Brabantse zangeres. Ze heeft een flinke band meegenomen, inclusief blazerssectie en ze doet aan neo-soul. Met haar prima, iets krakende zang denk je al snel aan Amy Winehouse en dat is direct het probleem. Niets ten nadele van Nona zangtalent, maar haar muziek bestaat voornamelijk knip- en plakwerk. Confectiepop die leunt op betere ideeën van anderen. Dat probleem hebben wel meer artiesten. De Dawn Brothers bijvoorbeeld. De mix van van potige seventiesrock, soul en noeste americana klinkt prima en wordt netjes gespeeld, maar toch geloof je het niet helemaal. Het is alsof de band wel heel nadrukkelijk heeft geluisterd naar pappa’s platenkast.

Feng Suave staat in een afgeladen Marathonzaal. De band blijft lastig in een hokje te plaatsen: Noche Oscura neigt naar soul en hangt ergens tussen dromerig en zwoel, By The Poolside is toch echt om bij te dansen. Daniel de Jong en Daniel Elvis worden live ondersteund door een volledige band met backing vocals en bongo’s, een warme aanvulling op de songs. Inmiddels heeft de band nieuw werk, waarbij de stem van de Jong – normaal zingend met kopstem – een aantal octaven. Het klinkt donkerder maar ook harder, en barst uit in een psychedelisch hard gitaargeluid die een andere kant van Feng Suave laat zien. De mannen ogen zelfverzekerder en krachtiger, er wordt een nagel en een snaar gebroken, maar het staat als een huis.

Het begint laat te worden en in de Bovenzaal is het één groot feest bij Ploegendienst. SMIB-lid Ray Fuego is als hiphopper al intimiderend in your face, maar wanneer hij punk gaat, lijkt het helemaal alsof ‘ie een kilo pep achter de kiezen heeft. Ploegendienst is eigenlijk een superband, want de overige leden speelden allemaal al bij gevestigde namen in de punk- en ravescene (Aux Raus, Malkovich en Adolf Butler), maar het is niet nodeloos moeilijk. Sterker nog: het is gewoon beuken in de grootste moshpit die Noorderslag ooit heeft gezien, gestart door de volksmennerij van Fuego. Bij de start van het optreden staat hij als een infantiel te drinken uit een pakje met rietje, maar daarna is hij los: iedereen ziet er pico bello uit, en we gaan kankerhard deze zaal slopen. Oké. We willen niet zeggen dat poëtische filosofische inslagen als ‘ze wou me niet pijpen’ direct een scherpe oplossing bieden voor de problemen in de wereld. Maar dit is wel effe lekker escapisme pur sang, precies wat je wil rond middernacht op Noorderslag. Doe jezelf een plezier en ga deze band live zien dit jaar.

Terwijl de Oosterpoort langzaam rustiger wordt, kunnen de resterende bezoekers nog terecht bij allerhande acts. Serieuze (zoals de Moderat-achtige dance van Amy Root), obscure (de Thaise funk van YĪN YĪN), feestende (Fata Boom) of ronduit platte ($hirak, die flarden van de door hemzelf geproduceerde plaatjes draait, afgewisseld met carhorns). Of je gaat gewoon moe maar voldaan naar huis. Noorderslag, maar natuurlijk met name Eurosonic, heeft ons weer genoeg voer gegeven om een jaar met vernieuwde energie over muziek te berichten. Tot volgend jaar.

Hè, hè, dat waren ons de dagen wel. Alle inspanning van Eurosonic – van hot naar her rennend, overlevend op bier en eierballen, allemaal om soms niet meer dan een glimp op te vangen van de muzikale toekomst – culmineert steevast naar de zaterdag. Dan kun je op Noorderslag je jas ophangen, en tussen de massaal voor het jaren geleden afgeschafte biergooien naar de winnaar van de Popprijs toegestroomde dagbezoekers, nog één avond los op de klanken van Nederlands aanstormende én allang arriveerde talent.

Tekst Bart Breman & Robin van Essel
Foto’s Oscar Anjewierden

Noorderslag biedt een heel aardige dwarsdoorsnede van de Nederlandse popmuziek. Als vanouds zijn ‘we’ goed in muziek voor de massa, of het nu dik geproduceerde pop of toegankelijke dance is. Het afgelopen jaar was niet het jaar van de gitaarmuziek – dat wordt tenminste later op de avond gezegd door Popprijs-presentator en 3FM-dj Frank van der Lende, vlak voor het optreden van winnaar Kensington, dat werd ingevlogen met een privéjet. Wij kwamen bij The Daily Indie natuurlijk al in de loop van afgelopen jaar ook tot de conclusie dat de aanwas van opwindende rockbandjes op een laag pitje lijkt te staan. Noorderslag heeft daar minder last van; net onder de radar gebeurt er meer dan genoeg. Maar inderdaad: met oog op wat we ook de voorgaande dagen leken te zien, is de algemene trend electronica en pop die het grote gebaar niet schuwt.

Aan begin van de avond krijg je daar de minder geslaagde versies van voor je kiezen. Een act als Wulf, speelt brengt pure confectiepop: gladgetrokken neuzelarij uit een doosje. Bijzonder matige liedjes met flarden R&B, soul en vreselijke galmdrums. Ook Voice of Holland-winnares Maan zit in de strakke houdgreep van glibberige producers en marketeers. Ze hebben de enthousiaste zangeres in een sexy outfit gehesen en ze sturen haar het podium op met volstrekt nietszeggende popliedjes. Maan doet flink haar best om er nog iets van te maken, met alle poses, gebaartjes en danspasjes die ze kent. Roxeanne Hazes speelt, in tegenstelling tot haar vader, geen smartlappen, maar zo ongeveer dezelfde overgeproduceerde popliedjes die je bij Maan en Wulf ook al hoorde. Sterker nog, je hebt gevoel dat je drie keer naar hetzelfde liedje hebt staan luisteren. Verschil is wel dat iets nerveuze Roxeanne Hazes daadwerkelijk staat te genieten van haar optreden. En dat is altijd leuk om te zien.

Mooon is doet het in de stampensvolle Marathonzaal heel behoorlijk. De jonge band speelt sixtiesbeat, met een beetje garage en wat psychedelica. Het mag allemaal nog wel wat uitgesprokener, maar leuk is het zeker. In de Bovenzaal doet ook Figgie iets van hoop gloren. De gemiddelde Groninger zal zich waarschijnlijk al dagen hebben afgevraagd wat toch die witte stickers en posters met twee ruitvormige kraaloogjes waren, die letterlijk o-ve-ral in de stad te zien waren. Het is dus het beeldmerk van Figgie, dat zichzelf op die manier al voordat het één noot muziek maakte letterlijk in de kijker speelde. Het Utrechtse viertal ziet eruit als The Happy Mondays, maar speelt aangename Nederlandstalige indiepopliedjes, die nog het best werken als de versnelling er enigszins op wordt gezet. De band komt charmant ongemakkelijk over, maar het zou zomaar kunnen dat dit allemaal veel beter doordacht is dan het lijkt. De stickers en posters, maar ook de aankondiger in olifantenpak en het gortdroge commentaar tussen de nummers door van frontman Paul Scheenstra, gekleed in tuinbroek en half verborgen onder een te grote muts, verraden dat deze band stukken zelfverzekerder is dan de leden zich voordoen. Onze hoofdredacteur was met de jongens mee op tour naar Groningen. Het verslag met alle insider details lees je binnenkort op dit medium.

Figgie’s reclamecampagne ten spijt, maar de meest besproken artiest van de avond is uiteraard Boef, die na een paar bijzonder vrouwonvriendelijke opmerkingen een hele berg verontwaardiging over zich heen kreeg. Bij de deur van de Kleine Zaal worden mensen één voor één toegelaten en er mag geen bier mee de zaal in. Enkele (ook al niet bijster slimme) mensen hadden opgeroepen om maar met bier naar de rapper te gooien. Als Boef het podium opkomt, blijft het angstwekkend stil, maar zodra blijkt dat zijn eerste, fel gerapte liedje één langgerekt excuus is, volgt een opgelucht applaus. Daarna kan hij zijn ‘hitjes maken’, zoals hij het zegt. Dat klopt, want Boef is spekkie voor het bekkie van talloze pubers, met z’n lompe mengelmoes van rap, dancebeats en stoere praatjes. Er volgen nog wat terrorbeats en een gastoptreden van Ronnie Flex en dan is de ophef weer voorbij.

Wende Sneijders begon ooit met het zingen van chansons in het Nederlands. Tegenwoordig wordt ze begeleid door knisperende beats en electronica. Qua essentie is er niet heel veel veranderd. Met behoorlijk wat theater zingt ze gedichten over het menselijk tekort en de zin van het leven. Mooi gedaan, knap gezongen, maar behoorlijk zwaar op de hand. Een stuk lichter zijn de dames en heer van Dakota, die in Nederland zo’n beetje als enige in slagen om een overtuigende variant van zomerse California-pop te maken. Denk Warpaint of HAIM, maar dan zonder een kopie daarvan te zijn. Tuurlijk, dat is wel eens eerder gedaan, maar Dakota is oprecht, leuk, dansbaar en fris, maar legt muzikaal wel voldoende gewicht in de schaal om niet de valkuil van dit genre – niemandalletjes maken – te trappen.

Minstens zo leuk is mede-Popronde-ganger Waltzburg. De band was voorheen redelijk bezig onder de naam Wolves Dressed In Sheep, maar met de naamsverandering lijkt het balletje te zijn gaan rollen. De Nijmegenaren maken eveneens zomers klinkende indiepop, een echte allemansvriend, maar de sound is in werkelijkheid een bedrieglijk complexe mix van gitaarlijntjes en synthlagen. Daardoor zijn er ook parallellen te trekken met de tropische sound die ook in 2017 aan populariteit won, in de slipstream van acts als Bruxas en The Mauskovic Dance Band, die later op de avond ook te zien is. Het zal ons niks verbazen als Waltzburg komende zomer te zien is op de grote festivals.

Over die tropische sound en grote festivals gesproken: Arp Frique is een bont soul- en jazzcollectief rond Rotterdammer Niels Nieuborg, die als initiatiefnemer van REC.-festival al eerder bewees een haarfijn gevoel te hebben voor het samenbrengen van hippe stijlen. Ja, het is Afrikaanse en Caribische muziek, maar dankzij het toevoegen van flinke scheuten electronica en technische hoogstaande jazz wordt het nergens een typische braderieband en is dit ook voor iedere indieliefhebber met een brede blik gewoon goed te pruimen. En dat het allemaal erg credible is, bewijst Ronald Sneijders – nee, niet die flauwe presentator, maar de bekendste muzikant van Suriname, die aan het einde van de show een moppie dwarsfluit mee komt spelen.

En dan zijn we nog niet klaar met de tropische tunes. We hadden stiekem Altin Gün een dag eerder in Huize Maas al gezien, omdat we zo benieuwd waren naar de songs van het langverwachte, op 7 april te verschijnen debuutalbum On. Als je The Daily Indie volgt, weet je dat de band geen onbekende van ons is en dat we ook al een videosessie opnamen. We hebben ook vaker geroepen dat we hier met een van de beste livebands van Nederland van doen hebben, en Altin Gün onderschrijft dat op Noorderslag nog maar eens met verve. De set is dynamischer geworden, met songs die naar electropop neigen (een genre dat prima te verenigen valt met de Turkse psych en folk) en een rustmomentje waarin alleen zanger Erdinç Ecevit Yildiz en zijn saz te horen zijn. 2017 was het jaar waarin de wereldse genres en indie een huwelijk aangingen. En het ziet er met het uitkomen van On en de voorgenoemde overtuiging van Arp Frique niet naar uit dat dat huwelijk dit jaar alweer voorbij is.

De opbouw van Noorderlag is goed: later op de avond gaat het volume omhoog. In de binnenzaal maakt Jagd er een feestje van. Mede dankzij de looks van de zangeres denk je zo af en toe aan Blondie. Het gaat wel een stukje sneller. Jagd doet aan een combinatie tussen punk en dance en rekt de liedjes zo lang mogelijk uit. Heel aardig, al is heliumzang niet bijster indrukwekkend. In de Marathonzaal steelt Korfbal vervolgens de show. We hebben al vaker geroepen dat dit een van de interessantste gitaarbands van het land is. Zo ergens tussen Pavement en Parquet Courts in maken Jaap van der Velde en co springerige slacker, die heerlijk voortdreint en alle kanten op vliegt.

Helemaal los kun je rond een uur of twee, wanneer de meeste mensen dronken door De Oosterpoort strompelen. Durfals kijken om de hoek bij de black metal van Dodecahedron of laden zich op om nog eenmaal te rellen op de punk van Charlie & The Lesbians. Het is in die setting dat Iguana Death Cult in de Foyer speelt en dat gaat de Rotterdammers uitstekend af. De opgefokte, overstuurde garage is een energiebom en samen met Korfbal is het het beste weerwoord op de vaststelling dat er qua gitaarmuziek anno 2018 in Nederland weinig meer te beleven valt – zolang je maar bereid bent de groei te zien in deze bands die je wellicht allang kende. De ontwikkeling die zich bij beide namen voordoet is, is desondanks indrukwekkend.

Lees hier de overige verhalen van ESNS18 terug:

Woensdag – Donderdag – Vrijdag

ESNS
Woensdag 17 januari t/m zaterdag 20 januari

Het muzikale jaar wordt al sinds mensenheugenis afgetrapt in Groningen. Vanaf Eurosonic Noorderslag gaan we praktisch in één keer door naar de laatste shows van het jaar en verlaten we de rollercoaster geen moment tot het laatste festival van december afgelopen is. Wat zijn nou de acts die je in de gaten wilt houden en die je deze week al live kunt zien? Wij hebben er een aantal voor je op een rijtje gezet met onze redactie.

Uiteraard zijn wij ook aanwezig op ESNS met een team aan reporters. En onze hoofdredacteur gaat mee met Figgie voor een tourreportage (net als vorig jaar met The Jerry Hormone Ego Trip), volg ons ook via Instagram deze week.

Agar Agar
Vrijdag 19 januari, Machinefabriek om 22:10
Een gelig goedje dat dient als bindmiddel voor gerechten, daarvan leidde het Franse duo Agar Agar zijn naam af. Zo smakeloos als die variant van maïzena is, zo smaakvol is de muziek van de studenten die elkaar ontmoetten op de Beaux Arts-academie in Parijs en hun eerste liedje schreven voor de bibliothecaris. Gehuld in mysterie gaan ze, en zo gek is dat niet. De meest roestige rookmachine begint immers op volle toeren te draaien van hun ietwat donkere doch dansbare disco-pop, die rechtstreeks uit de jaren tachtig lijkt te komen. Komt goed uit dat we toch al bezig waren de nodige nostalgie voor dat tijdperk te koesteren. (Dirk Baart)

Coals
Vrijdag 19 januari, Vrijdag om 20:00 uur 
Net zo koud als de stoeptegels van Groningen, is de muziek van Coals. Dit jonge duo van Polen heeft de trip naar ons land al eens gemaakt voor een aantal shows, tijdens ESNS moet het grotere publiek eraan gaan geloven. Katarzyna Kowalczyk en Lukasz Rozmyslowsk maken een bijzondere mix van klingelende ambient, dromerige folk en ongrijpbare elektronica. Vorige maand kwam debuutplaat Tamagotchi uit, een wonderbaarlijk mooie plaat die in Nederland uit wordt gebracht door de smaakmakers van Geertruida. (Ricardo Jupijn)

BAD SOUNDS
Vrijdag 19 januari, Machinefabriek om 23:20 uur
BAD SOUNDS had ook BAD MUSIC VIDEOS kunnen heten, want in de clips van de band schieten heerlijk foute beelden voorbij met effecten die zo slecht zijn dat je er spontaan van in de lach schiet. Maar de band uit Bath is zoveel meer dan dat! Met indie-dansvloer-vullers als Wages en Are You High heeft de band veel in haar mars om het hoog te gaan scoren op ESNS. Live was de band op The Great Escape nog best ‘pril’, maar verwacht een feestje in Groningen waarvan je baalt als je het gemist hebt. Aanrader voor fans van Beck en The Vaccines. (Jens Lendering)

Hater
Donderdag 18 januari, Huis de Beurs om 20:00
Met zo’n naam denk je direct aan boze metal of aan hardcore; van die rood aangelopen, schreeuwende mensen in wifebeaters. Niets in minder waar. Hater, uit het Zweedse Malmö, is verre van aggressief en zangeres Caroline Landahl verheft nergens echt haar stem. Haar heze, meeslepende zang is wel allesbepalend voor de dromerige indieliedjes van het gezelschap, dat pas twee jaar samen speelt. De uitstekende nummers op het afgelopen jaar verschenen You Tried bestaan uit zachtmoedige janglepop, ingetogen post-punk en een toefje shoegaze. (Bart Breman)

IAMDDB
Donderdag 18 januari, Platformtheater om 21:30
Voor degenen die een beetje thuis zijn in de nieuwere hiphop, is ze inmiddels geen onbekende naam meer. Sinds haar hit Shade kun je moeilijk om IAMDDB heen. And that’s a good thing. De 21-jarige Diana de Brito uit Manchester maakt wat ze zelf ‘urban jazz’ noemt, wisselend tussen zang en spraak op vloeiende trap en hiphop-beats. Ze doet soms denken aan Loyle Carner, maar dan wat minder zoet. Zwoel is ze zeker, maar dan wel gecombineerd met de iconische attitude zoals die van Princess Nokia. (Matthijs van Rumpt)

Giorgio Poi
Donderdag 18 januari, Praedinius Gymnasium om 20:45
Men noemt deze grappenmakker ook wel de Italiaanse Mac DeMarco of de Italiaanse Tame Impala en dat is niet zonder reden. Giorgio Poi is een sloeberige clown met een ongenadig oor voor dromerige arrangementen en prachtige melodieën. Poi is niet bang om in een augurkenregen voor een green screen-pizza te zingen over een verloren liefde. En al versta je eigenlijk geen snars van die jongen, dat charmante Italiaans in dat snerpende stemmetje weet toch altijd de illusie te wekken dat het ergens over gaat. (Bram Hilkens)

HMLTD
Donderdag 18 januari, Vera om 23:45 
HMLTD is het nieuwe zegekind van de Londense underground. De zes prettig gestoorde muzikanten mengen het bekende met het onbekende. Zie, HMLTD is niet je standaard gitaarrockbandje van de 21ste eeuw. De boys zijn gekleed in een combinatie van punk en glamrock die doet denken aan Bowie’s Ziggy Stardust en Brian Eno. Hebben de bandleden naast de leuke looks ook muzikaal wat te bieden? O, jazeker wel! HMLTD mixt de rammelrock af met epische elektronische beats en vliegt zo ook weer over in opzwepende glamrock. Deze excentrieke mix van muzikanten en muziek wil je niet misgelopen zijn. (Sil van de Logt)

Velvet Volume
Woensdag 17 januari, Huize Maas Main om 22:15 – 23:00
Velvet Volume klinkt misschien als iets wat je ziet staan op het waslabel van een pas gekocht kledingstuk, maar is een venijnig rocktrio bestaande uit drie Deense zussen. Debuutalbum Look Look Look! verscheen eind vorig jaar en laat een band horen die goed naar acts als Sleater-Kinney en Royal Blood geluisterd heeft, maar ook een uitstekend oor voor popmelodieën bezit. Neem bijvoorbeeld prijsnummer Fire, dat moeiteloos van snoeiharde riffs naar harmonieuze coupletten verschuift. Wat op plaat al fijn klinkt, gaat live vast nog veel fijner (en harder) zijn. Mis een van de allereerste shows buiten de eigen landgrenzen van deze zusjes dus niet. (Reinier van der Zouw)

Žen
Donderdag 18 januari, Huis De Beurs om 21:25
Elk jaar is Eurosonic Noorderslag een verzameling van het beste wat heel Europa te bieden heeft, maar ieder jaar opnieuw domineert het Engels de geluidsgolven. Mooie taal hoor, maar wie wil ontsnappen aan het steenkolengels van Spanjaarden of Slovenen is anno 2018 aan het juiste adres bij Žen. Precies, wij hebben ook geen idee hoe je de naam van dat Kroatische viertal uitspreekt. Wat we wél weten, is dat ze waarschijnlijk de beste shoegazeband van Zagreb zijn en dat ze wellicht de revival van reüniebands als Slowdive, My Bloody Valentine en RIDE voort kunnen trekken. Derde album Suncani Ijudi is uit sinds december en staat vol met ingewikkelde arrangementen, keiharde krautrock en gitaarriffs waar je wel psych- of post- voor kunt zetten, maar die je nooit volledig kunt vatten. (Dirk Baart)

HOLY
Woensdag 17 januari, Vera om 20:45
Je zou HOLY al een beetje kunnen kennen als je onze site een beetje in de smiezen houdt. De lange en spacey singles Heard Her en All These Worlds Are Yours gingen er al bijzonder goed in en op 26 januari komt het nieuwe album van HOLY uit via PNKSLM Recordings. Psychedelische rockliefhebbers van Tame Impala en Foxygen zijn bij Vera op woensdagavond aan het goede adres, want daar zal de band van Hannes Ferm uit Zweden gaan laten zien of ze het live ook waar kunnen maken. Zo ja, dan wordt het een mooi jaar voor de band. (Ricardo Jupijn)

Nana Adjoa
Vrijdag 19 januari, Huize Maas om 20:00 en Zaterdag 20 januari, Patio om 23:30
Al in 2014 maakte Nana Adjoa bescheiden naam door de finale van De Grote Prijs van Nederland te bereiken, maar eind vorig jaar bracht ze pas haar debuut-EP Down At The Root uit. Adjoa schreef jaren aan de zeer soepele combinatie tussen folk-, dream- en indiepop, maar de complexiteit van haar nummers lijkt slechts versiering voor wat het centrale punt blijft in haar muziek: het liedje. Als ze live net zo exact en meeslepend te werk gaat als op Down At The Root, belooft dit een heel mooi concert te worden. (Bram Hilkens)

Waltzburg
Zaterdag 20 januari, Noorderslag, Marathonzaal om 23:30
Waltzburg is dé band om te bezoeken als je net zoals ik nu al helemaal genoeg hebt van het gure depressieve winterweer. De frisse Nijmeegse indiepoppers laten de temperaturen in de zaal stijgen met hun energieke muziek. Na een hele rits Popronde-shows afgelopen jaar, is het tijd om het zonnige clipje van hun single So Long See Ya na te bootsen op Eurosonic/Noorderslag. Als je benieuwd bent naar een soepele mix tussen dreampop en garagerock, is Waltzburg zeker een band om in de gaten te houden dit jaar. (Guus Timmermans)

Deze week staat weer compleet in het teken van Eurosonic/Noorderslag, het showcasefestival in Groningen waar binnen- en buitenlandse bands een prachtige kans krijgen om zich te tonen aan nieuw publiek en de bobo’s van de muziekindustrie. Omdat er zo ongelooflijk veel bands geprogrammeerd staan in het Noorden, hebben wij alvast wat krenten uit de pap gehaald voor Noorderslag, dat qua diversiteit en kwaliteit  met gemak de buitenlandse line-up van Eurosonic evenaart dit jaar.

Tekst Ricardo Jupijn, Robin van Essel, Wessel van Hulssen, Rob Verkerk en Teun Guichelaar

The Indien
Deze band kwamen we voor de eerste keer tegen toen we aan naar toffe bandjes aan het zoeken waren tijdens de Popronde van 2014. De gruizige en melodieuze muziek van The Indien doet op een heel lekkere manier denken aan Tame Impala. Laid back grooved de band zich een weg door een heerlijk psychedelisch bos dat we in Nederland nog niet zo kende. Doe jezelf een plezier en ga iets over negenen naar de Marathonzaal om jezelf eens heerlijk te verliezen in Neerlands finest psych. RJ

Restaurant, Marathonzaal – 21:15 tot 21:45

Sväva
Het dromerige en zweverige in Sväva klinkt als een schot voor open doel, maar als je goed naar de songs van het Friese viertal luistert hoor je al snel dat er veel meer in deze muziek zit dan de beschrijving doet vermoeden. Debuut EP ‘We Have Just The Life You Want’, die de band bij de start van de Popronde presenteerde, staat vol met ijzersterke songs. De zorgvuldig toegevoegde lagen laten de geweldige songs leven als geen ander. Met name single Flown is er een om in te lijsten. Eentje om over jaren nog steeds te beschouwen als een voorbeeld van hoe het nou écht moet! WvH

Benedenzaal, Kelder – 21:15 tot 21:45

The Black Cult
Oh boy, The Black Cult op Noorderslag, dat wordt lekker! De garagekoningen van Groningen spelen een keiharde thuiswedstrijd 17 januari in de Oosterpoort die je zeker niet wilt missen. Een tijdje geleden doken we al met de band de donkere kelder van Vera Groningen in en speelden ze voor onze camera’s een heerlijk vlammende versie van All I Know, dat op hun kekke debuut-EP ‘I Don’t Want It’ is te vinden. Dan weet je al een beetje wat voor rauwe energie je kunt verwachten. RJ

Bovenzaal – 21:45 tot 22:15

Nouveau Vélo
Eind september verscheen zonder twijfel een van de beste, dan wel niet dé beste Nederlandse plaat van het jaar. Nouveau Vélo was na jaren live spelen en verschillende EP’s compleet gerijpt voor hun debuut. De band dook met al hun opgedane ervaringen de studio in en bracht zonder poespas maar met een portie Brabantse nuchterheid een sprankelend pareltje uit. De jangly indiepoppers konden dan ook zeker niet uitblijven op Noorderslag en dit zou dan ook meteen wel eens een hoogtepunt van de avond kunnen gaan worden. Om 22:15 in de Kelder, dus! You’re welcome! RJ

Benedenzaal, Kelder – 22:15 tot 22:45

Orange Skyline
Tijdens de jaren negentig was, naast de muziek, de onuitstaanbare arrogantie van de adepten van de Britpop reden om deze bands te adoreren of hartgrondig te haten. Hetzelfde gold voor de revival halverwege vorig decennium en inmiddels kunnen we wel stellen dat Cool Britannia wederom aan de vooravond staat van een bijzonder productieve periode, met bands als The Strypes, Superfood, Peace en Catfish And The Bottlemen. In Nederland wordt deze stroming het best vertegenwoordigd door de vier piepjonge, strakbepakte gasten van Orange Skyline, inclusief onmiskenbaar Britse cockiness op het podium. Tijdens de Popronde liet de al band zien geen moeite te hebben met zalen van een mannetje of driehonderd, dus thuiswedstrijd Noorderslag wordt voor deze Groningers gewoon keihard losgaan. RvE

Entreehal – 22:45 tot 23:30

The Afterveins
Vorig jaar stond The Afterveins nog op Altersonic, dit jaar mogen de Rotterdammers meedoen voor het echie, en terecht. Begin 2014 was daar ‘ineens’ de indrukwekkende, gelijknamige debuutplaat, zo uit het niets dat hij zelfs de muziekliefhebbers in de Maasstad zelf verraste. De geweldige, aan The Velvet Underground en The Feelies schatplichtige trip langs indierock, new wave, folk en psychedelica waarop de band je meeneemt op die plaat, doet drie oude zielen vermoeden, maar dit idee ontkrachten de intense liveshows des te meer. Vandaar dat het dit jaar erg rap ging met The Afterveins. In maart verwachten we het nieuwe album, op Noorderslag presenteert de band alvast de nieuwe single Wet, die op cassette in een oplage van 150 stuks gratis wordt weggeven. Zorgen dat je vooraan staat, dus. RvE

Benedenzaal, Kelder – 23:30 tot 0:00

PAUW
En plotseling verschijnt daar weer een nieuwe briljantje in de juwelencollectie van de nederpop: PAUW. Deze drie vrienden speelden al veelbelovend de Popronde van 2014 plat met psychedelische en experimentele sixtiesrock van hun debuut-EP ‘Pauw’. PAUW is de droomvogel die je met een kleurrijke verscheidenheid aan dartelende fluittonen en oosterse geluiden, gemengd met een flinke dot psych, even losmaakt van de koude modder en motregen thuis. Het drietal bewijst hier dat je gewoon vanuit een oude schuur op het platteland in het oosten van ons kleine kikkerlandje alle hoeken van de wereld kunt aftasten met een internationaal klinkend en betoverend geluid als gevolg. Dit missen is dan ook zeker geen optie! TG

Restaurant, Marathonzaal – 0:15 tot 1:00 uur

Sue The Night
Suus de Groot is de frontvrouw van een ware Nederlandse all-star band. Met onder andere leden van Bombay, Cheaters en A Polaroid View in haar band is 2015 het jaar waarin heel veel spijkers op hun kop geslagen gaan worden. De eerste twee singles die voor het album uit gestuurd zijn laten een tikje rammelend maar vooral heel breed geluid horen. Er zit energie in, alle elementen vullen elkaar perfect aan, het leeft! En als deze muziek live uitgevoerd wordt door bovengenoemde band, kan dat alleen maar een hoogtepunt opleveren in de Oosterpoort. WvH

Entreehal – 0:15 tot 1:00

BEA
Het is een paar maanden geleden sinds BEA de Engelse muziekblogs en pers kortstondig beheerste. Single Breadwinner, geproduceerd door Tim ‘Benny Sings’ van Berkestijn, knalde ineens door talloze Engelse laptopspeakertjes en koptelefoons. Het buitenland was daarmee eerder gecharmeerd van de Amsterdamse dan wij Hollanders. Met haar dromerige vocalen op haar EP, vult BEA vijf heerlijke tracks die stuk voor stuk onze luistertip meer dan waard zijn. Afgelopen november gaf de mysterieuze muzikante, die geen interviews doet, gastenlijstplekken weg voor de officiële releaseparty van haar EP ‘Good Thinking’ in de Kleine Zaal van Paradiso. Aan het enthousiasme van die avond is goed af te lezen dat ze wat grotere zalen binnen no-time ook zonder gastenlijst weet te vullen. Helemaal met een goede Noorderslag performance in de rug! RV
Benedenzaal, Kelder – 0:15 tot 0:45

Op de valreep van een prachtig muzikaal jaar, hebben we nog één schitterende première om 2014 heerlijk mee af te sluiten. Vandaag presenteren we namelijk met veel trots het nummer Interlude van Sumera van de Cave Sessions!

Sumera maakt elektronische pop met een duister randje en een lichte urban touch om het af te ronden. Deze muziek maakte ze samen met Bart Constant in Berlijn, waarvan het resultaat pakkende muziek is die zeker niet onopgemerkt gaat. Zo tekende ze al bij Warner en Parlophone, was ze 3FM Serious Talent en speelde ze onder andere bij DWDD. Volgend jaar staat Sumera ook op Noorderslag op het programma, dus hou er maar rekening mee dat we nog veel meer van haar gaan horen in 2015! En dat is een fijn vooruitzicht, zeker nadat je het nummer Interlude hieronder hebt beluisterd.

De video’s van de Cave Sessions zijn geschoten op het vulkanische eiland Lanzarote onder leiding van befaamde Duitse filmmaker Bode Brodmüller. Het team ontdekte een angstaanjagend mooie grot van 30 meter diep. Met een grote elektrische generator bij de hand, besloot de band op te bouwen en vier nummers op te nemen. Sumera maakte voor de gelegenheid haar nummers kaler en stemmiger, waarbij de omgeving werd opgezogen door de muzikanten en daadwerkelijk iets toevoegt aan de impact van de muziek. De muziek van Sumera komt dan ook volledig tot haar recht in deze bloedstollende en mysterieuze sfeer van de griezelige grot. De nummers die Sumera speelt tijdens de Cave Sessions, zullen allemaal verschijnen op haar debuutalbum dat in 2015 verschijnt. We houden je op de hoogte!

De tofste hardrockers van Nederland hebben een paar bizar goede jaren achter de rug en zetten in januari die lijn keihard door met hun nieuwe album ‘The Great News’. Voordat de mannen weer kriskros van festival naar festival gaan doen ze dit jaar nog eerst een pub crawl om het jaar lekker af te sluiten en alvast goed op te warmen voor 2015. Met venues als V11, De Onderbroek, Vera Downstage, maar ook Villa 29, in JC hometown Barneveld, duiken de jongens nog effe lekker onder. Fotograaf Dennis Wisse trok naar deze bijzondere plek om een verbluffende livereportage te maken van een ongelooflijk wild avondje. Scroll & enjoy!

Vijf jongens uit het Limburgse Horst die met een gare demo, een gezonde dosis humor en zelfspot zichzelf binnen een paar maanden heerlijk op de kaart hebben gezet in Nederland. Wij spreken met gitarist Sjors Driessen om te kijken hoe ze dat hebben geflikt.

Nou, zeg het maar.
“Ja, wat kan ik vertellen. Ik, de drummer en de zanger spelen al sinds ons dertiende in allerlei bandjes en zijn altijd wel bezig geweest. We kwamen meer uit de hoek van de punk en we waren eigenlijk altijd alleen maar aan het kutten en hadden het wel opgegeven. Maar we zijn toen in de tussentijd andere muziek gaan luisteren en wilde we dit toch wel heel graag gaan doen.”

Hoe is die scène in Horst?
“Eigenlijk zou je dat nog wel verrassen, zeker als je het vergelijkt met de rest van het Noord-Limburg. Er is nog best wel een jongerencultuur, dus je kunt wel ergens beginnen. Maar goed, je komt er niet heel ver mee als je daar blijft hangen.”

Jullie speelden al snel veel goede shows door het hele land, met toch wel redelijk crappy demootjes. Wat is jullie geheim?
“Goede vraag, wij stonden er zelf ook wel van te kijken moet ik zeggen. We hebben het nooit heel hard geprobeerd, we namen de muziek heel serieus maar alles daaromheen eigenlijk niet zo. We hebben ook wel een beetje geluk gehad met de mensen die we tegen zijn gekomen. Wij nodigden bijvoorbeeld Traumahelikopter eens uit om bij ons te komen spelen in Horst, daarna nodigden zij ons uit in Vera Downstage, waar Jan Kooi van Kogar Records was. Zo gaan die dingen dan of zo.”

Ja, want Jan Kooi brengt met zijn cult-label jullie eerste single uit, dat zal wel een steuntje in de rug zijn als hij iets uitbrengt of niet?
“Zeker weten. Hij brengt al sinds 1994 singles uit en sinds tijden had een paar jaar geleden weer eens iets uitgebracht met Traumahelikopter. Mensen letten wel op als hij iets uitbrengt, dus dat is wel erg tof. “

En daarna? Dan komt er wel een debuutalbum aan, toch?
“Dat is wel de bedoeling inderdaad, maar we hebben nog geen planning. We hebben wel al wat dingen om op het album te zetten, maar we zijn er nog niet echt mee bezig. Het is nog een beetje wazig. Zo doen we het altijd, we kijken rustig om ons heen en kijken wat we willen doen, we laten ons niet dwingen door iets of iemand. Dan blijft het ook leuk denk ik.”

Wat vind je van die hele garage-hype, of hoe je het ook wilt noemen: revival? Merken jullie daar wat van?
“Het is gewoon weer die noodzakelijke terugkeer van rock ’n roll. Om de paar jaar komt dat altijd weer terug, in welke vorm dan ook. En dat was ook wel weer eens nodig!”

Goed om te weten: op Record Store Day worden er 5.000 singles van First/Last van AFTERPARTEES weggegeven bij alle aankopen. Dikke win-win situatie, dus!

Uit het niets staart een dromerige, blonde halfgod ons aan vanaf de hoes van zijn ‘Dreamzone’ EP. Het blijkt ene Jaakko Eino Kalevi te zijn, een multi-instrumentalist die in in Helsinki al een heuse cult-figuur aan het worden is. Hoog tijd voor een goed gesprek met deze open en vrolijke Fin.

Waar kom je eigenlijk zo ineens vandaan Jaakko?

“Ha ha, ik weet het niet man. Ik denk vooral de publiciteit die ik krijg door bij een label als Domino te tekenen, dat scheelt een hoop.”

Hoe bevalt het om nu in Nederland te zijn?

“Best wel goed eigenlijk. Het sneeuwde van de week nogal in Finland en het was ijskoud. Daar bereid je je ook op voor als Fin, dus die omstandigheden van hier kan ik wel hebben.”

Hoe is die scene daar in Helsinki?

“Die is wel OK, er is best wel veel te doen en er zijn veel kleine labeltjes. Ik heb er zelf ook één, en de drummer heeft er eentje, ha ha. Maar je hebt toch wel een wat groter label of een partij uit het buitenland nodig om een stap richting het buiteland te maken. Andere landen als Zweden en Denemarken lijken wat meer van exporteren te houden, ha ha. Er zijn veel muzikanten die wel willen toeren in het buitenland en zo, maar ze weten gewoon niet hoe ze dat van de grond moeten krijgen. Finland is vrij geïsoleerd wat dat betreft.”

Hoe heb jij dat gedaan dan?

“Door in het begin vooral alles zelf op te zetten. Gewoon door Europa heen te rijden, mensen te bellen en kijken of je shows kunt regelen. Sinds een paar maanden heb ik gelukkig wel een boeker.”

Naar wat voor muziek luister je?

“Ik heb toevallig net nog een paar platen gekocht. Wil je weten welke?”

Nu wel, ja.

“Euhm, eentje van Destiny’s Child.”

…

“Ha ha, ik weet het. Cool, toch? En nog eentje van Kate Bush en een plaat van Tweet, een R&B-zanger die geproduceerd is door Timbaland.”

Zou jij niet eens samen moeten werken met Timbaland?

“Ja, echt wel! Ik luisterde vroeger, ik had zo’n fase, best wel veel naar zijn muziek. Ja, dat lijkt me wel cool.”

Hoe maak jij zelf muziek?

“Ik kan overal inspiratie uit halen. Vaak hoor ik heel zachtjes door de muur wat muziek uit een ander appartement, en daar een nummer al beginnen. Als ik ideeën heb, ga ik naar mijn eigen studiootje en daar begin ik altijd met de drums. Vervolgens blijf ik daar  dan lagen opzetten.”

Wanneer is een nummer klaar voor jou?

“Wanneer ik er niks meer aan kan doen!”

Vind je het prettig om in je eentje te werken? 

“Zeker. Ik vind het wel lastig om samen aan muziek te werken, want als er meerdere opinies zijn over iets, dan vind ik het lastig om met goede argumenten te komen waarom mijn voorstel beter of toffer zou zijn. Dus dit werkt het beste voor mij.”

Je hebt nu eerste een EP uitgebracht, is dat bedoeld als een soort van teaser/introductie?

“Ja, zo moet je het wel zien. It’s me. Jaakko!”

Wat vind je het tofst aan je laatste EP?

(lange stilte…) “De albumhoes is wel erg mooi geworden… Ha ha.”

Wat zijn de plannen voor 2014?

“Het belangrijkste voor nu is om de plaat af te maken, en die is al best wel ver. So see you soon!”

Jaakko’s ‘Dreamzone’ EP is nu te koop en wordt uitgegeven via Domino Records. Binnenkort is hij weer in het land voor een show op het Valkhof Festival (12 t/m 18 juli) en Best Kept Secret (20/06).

Dit weekend  op Noorderslag, en in de toekomst waarschijnlijk op de grotere festivals: Sväva. Uitgeroepen tot beste act van Freeze en bezig met het klaarstomen van een debuutalbum wat later dit jaar uit moet komen. Tot die tijd, moeten we het doen met Heather – een dreampop nummer dat de band meteen op de Nederlandse muziekkaart zet.

Melodieus stukje pracht en praal
De Friese band staat nog aan het begin van hun carrière, maar dat doet niets af aan de nieuwe song die ze hebben uitgebracht. Het nummer is kortweg in drie stukken op te delen: opbouw, een kort hoogtepunt en het slotstuk. De laatste muzikale ademstoot van het nummer neemt bijna de helft van de tijd in beslag, maar is ook zonder stem sterk genoeg. Het gemis van de zang wordt opgevuld door melodieuze gitaarriffs en intrigerende drums.

 
Long story short: ben je op Noorderslag dit weekend, dan weet je wat je te doen staat. (En 1 februari op Unknown Pleasures, een nieuwe Amsterdamse bandavond van MC Theater, 3voor12/Amsterdam en The Daily Indie.)

Poster: Laura Steenge

NIEUWE INDIE BANDAVOND IN MC THEATER: UNKNOWN PLEASURES

MC Theater, 3voor12 Amsterdam en The Daily Indie organiseren gezamenlijk vanaf 1 februari om de maand de indie bandavond: Unknown Pleasures. Daarmee vullen de drie partners een steeds groter wordend gat in het Amsterdamse uitgaansleven, een avond waar indie liefhebbers alternatieve muziek en nieuwe bands kunnen ontdekken. Tijdens de eerste editie van Unknown Pleasures staan de bands Twin Shades, Kleinindustrie en Sväva op het podium van MC Theater in Amsterdam.

Terwijl je in Amsterdam bijna omkomt in de dance-avonden en clubnachten missen de liefhebbers van alternatieve muziek een avond waar je nieuwe opkomende bands kunt ontdekken. Vanuit dit gemis hebben MC Theater, 3voor12 Amsterdam en The Daily Indie de handen ineen geslagen en een nieuwe indie bandavond opgezet: Unknown Pleasures.  Samen gaan de drie partijen op zoek naar de interessantste upcoming bands van eigen bodem en bieden zo nieuwe bands om de maand een podium in het MC Theater.

Twin Shades, Kleinindustrie, Sväva
De line-up van de eerste editie van Unknown Pleasures op zaterdag 1 februari bestaat uit Twin Shades, Kleinindustrie en Sväva. Kleinindustrie en Twin Shades komen beide uit Amsterdam, Sväva uit Leeuwarden. De laatste twee bands staan deze week ook op het Eurosonic Noorderslag festival in Groningen en zijn daarna te zien tijdens de Unknown Pleasures avond in MC Theater.

————————————————————

Unknown Pleasures
Datum: zaterdag 1 februari 2014

Tijd: 21:00

Locatie: MC Theater

Tickets: €6,- via www.mconline.nl en  aan de kassa

*Unknown Pleasures is een gezamenlijk initiatief van MC Theater, 3voor12 Amsterdam en The Daily Indie

www.mconline.nl
www.thedailyindie.nl
www.3voor12.vpro.nl/lokaal/amsterdam.html

Over het MC Theater
MC Theater is dé venue voor urban arts. Een huis voor theater, live-muziek, dans en clubnachten. In het MC Theater hoor en zie je wat er nu speelt, en wat straks groot is.