De zaterdag van Best Kept Secret is er een van tropische temperaturen. Het lijkt wel zomervakantie. Wederom genoeg parels in het verschiet, afgewisseld met korte dipjes in het meer en een tijdreis naar de jaren ’70 met een 3D-show van headliner Kraftwerk. Onze redacteurs van dienst zien onder andere Selma Judith, Feng Suave, Mac DeMarco, Fat White Family, Death Grips en Cigarettes After Sex. Een aaneenrijging van hoogtepunten, zo valt de tweede dag van het Brabantse festival best te beschrijven.

Tekst Bente Hout & Midas Maas
Foto’s Maren van der Burght

Het belooft een warme dag te worden en ik ben er op tijd bij. Niet geheel vrijwillig: probeer maar eens niet uit een nylon tent weg te drijven als de zon doorbreekt. Voor de ingang van het festivalterrein staat een kleine dj-booth met twee sportverslaggevers die voorbij wandelende festivalgangers ‘verslaan’ alsof het wielrenners zijn. Een slimme zet van BKS voor het wegwerken van ochtendhumeurtjes, nog voor je als bezoeker voet zet op het terrein. “Zeg, meneer met de gele trui op rechts, kijk eens naar uw vriendin, in plaats van naar ’t meiske voor u!” In de tussentijd bereikt het zogenaamde peloton (lees: zeven middelbare mannen op rij, klungelig sprintend over de weg) de entree van het festival.

Spotify-straatje
Mijn dag begint bij The Beths, een band die met zijn melancholie en indiepop de Five al ramvol trekt. En mind you: het is half een ’s middags wanneer hij begint. Dat is de vroege morgen in festivalland. The Beths’ muziek klinkt in eerste instantie toch vrij vrolijk, maar onder die soms bijna powerpopachtige kracht, zitten teksten met bakken emotie. Dat is voor wie echt gaat luisteren, voor de toeschouwer die enkel wat meezingbare knallers wil ervaren, staat er zeker goed. De refreintjes kan iedereen wel meestampen en zingen na ze eenmaal gehoord te hebben.

Dit Nieuw-Zeelandse viertal is overigens niet de enige act die deze middag op een dergelijke manier naar het verleden kijkt. Je zou in een weg langs ‘aanbevolen artiesten’ op Spotify zomaar eens het programma van de Five samenstellen dat zich deze middag achter elkaar af gaat spelen: Hop Along, Lucy Dacus en Snail Mail. En dat is eigenlijk een best fijn vooruitzicht.

Te beginnen met Hop Along. Een band die qua sound wel binnen dat indiepop vakje past, maar er ook net zo goed buiten kleurt. De ene keer neemt het folk in de hand, de andere keer komt er een bluesriff tussendoor en even later doet het zomaar denken aan de emo uit de jaren negentig. Die stem van frontvrouw Frances Quinlan is wel een hit or mis. Het hese randje op haar stem klinkt niet altijd even oprecht en de overgangen tussen haar zeer hoge uithaaltjes en haar normaal middenzware stem, gebeuren een beetje sporadisch. (MM)

Nu ik toch op het onderwerp was van in elkaars verlengende liggende artiesten: Lucy Dacus. Ik had toch stiekem gehoopt dat Julien Baker en zij bij elkaar op het podium zouden verschijnen om nummers van het Boygenius-project samen te doen, maar het blijft bij enkel hoop. Dacus verschijnt vijf minuten later zonder band. Ze spreekt haar publiek toe en vertelt hoe de vlucht twee uur te laat was en haar bandleden in een andere auto onderweg zijn. Gelukkig is Dacus ook erg bekwaam met enkel een gitaar en dat oppert ze dan ook als oplossing. Én: we krijgen twee nieuwe songs. Uiteraard verzoekt Dacus geen video-opnames te maken. Vorig jaar las je bij ons over het verhaal achter haar plaat Historian en hoe Dacus al haar belevenissen bijhoudt in een dagboek. De twee nieuwe songs klinken ook echt zo. De een noemen we voor het gemak Don’t Know How to keep Smiling en de andere Choke Hole. Ik neem mijn interpretaties hier door. De eerstgenoemde beschrijft hoe een ouder het opgroeiproces van zijn kind kan ervaren. Met het kind aan de andere lijn, zegt de ouder: “I don’t know how you keep smiling/I would kill you if you let me.” De tweede beschrijft een disfunctionele, met alcohol doordrenkte relatie. De prachtigste zin uit dat nummer? “He’ll blame the alcohol.” Over Historian gesproken: wanneer de twintiger de titelsong van de plaat inzet, komt de band binnengelopen. Na een excuses voor het ongemak en haar thuisland Noord-Amerika, begint ze Yours & Mine. En hoewel ze aan het einde van deze set echt niet al haar mooiste nummers heeft afgewerkt, vergeten we dat door dit genereuze optreden volledig. (MM)

De laatste uit dit rijtje artiesten dat haar teksten op typische coming of age-taferelen fundeert, is Snail Mail. En uiteraard heb ik verwachtingen, want hoewel het album vreemd genoeg geen plekje had in onze eindejaarslijst, was bijvoorbeeld medium Pitchfork zo te spreken over het album dat het bijna een negen ontving. En die hype heeft met meer te maken dan alleen de mening van andere muzieknerds, want ook de knaller Pristine voedt dat enthousiasme, wat met zijn refrein alle zintuigen in mijn liefde voor emo aanspreekt met de lijn: Don’t you like me for me?/Is there any better feeling than coming clean? Naast dat en de Habit EP, heeft de drie jaar oude band niet veel meer in zijn discografie en dus hoort het publiek bijna ieder nummer van de groep. (MM)

De ander route
Om 13.00 uur stapt Helena Deland het podium in de Seven op, ietwat ongemakkelijk. “Ik zal proberen jullie allemaal in één keer te vragen hoe het gaat”, giechelt ze. “Dus, eh, hoe gaat het?” Het publiek druppelt langzaam naar binnen. Benieuwd naar de blondine met de gitaar. Wanneer ze begint te spelen verstomt langzaam het bonzende geluid van soundchecks op omliggende podia, wat plaatsmaakt voor de droomwereld van Deland. Echte ochtendmuziek, maakt ze. Van die liedjes waarvan je spontaan zin krijgt in een vrije zondag, met goeie koffie en een krantje, zo één. Ze betovert de voorste helft van haar publiek met haar mierzoete stem. Helaas weet ze de achterste helft minder te roeren, die verdwijnt al snel de tent uit, het festivalgedruis in. (BH)

Een stuk interessanter en eigenzinniger is de dame die een uur later haar entree maakt in de Seven: Selma Judith. De jonge Deense bracht een paar nummers uit die al snel werden opgepikt door internationale blogs. Mede vanwege de persoonlijke, kwetsbare teksten. Gedragen door spaarzame elektronica en kracht bijgezet door de backingvocals van twee van haar bandleden komen die ook nu sterk naar voren. De ledstrips in het halfronde dak van de Seven zorgen voor een intieme clubsfeer die naadloos aansluit bij de zwoele R&B van de zangeres. En op het moment dat je vermoedt dat ze haar trukendoos wel volledig opengetrokken zal hebben, neemt ze plaats achter een harp en speelt ze een prachtig nummer, solo. Waren we bijna even vergeten dat ze ook harpiste is (waardoor ze samenwerkte met onder andere The National en MØ). Ze toont zich een veelzijdig en talentvol artieste, hier in Hilvarenbeek. (BH)

Phosphorescent op podium One. Matthew Houck blijkt precies wat ik nodig heb op dit punt van de dag, al pootjebadend met een glas bier in mijn hand. Met zijn band speelt hij een energieke set, in de volle zon. De prachtige, rauwe stem van Houck en de pakkende melodieën bewegen zich als een prettige zomerbries over het veld. Niet te moeilijk, wel heel goed. (BH)

Het einde van de rit
Mijn trip in het indiepop melancholie-straatje wordt plots onderbroken door de set van Fat White Family. Als er één band is van deze line-up die graag trapt om te trappen, is het dit drietal. Dit jaar schopten ze nog flink tegen Idles en de volgens hen doorgeslagen linke politiek waar ze voor staan (de explosieve rant van frontman Lias vind je in het interview dat ik met het drietal had). Live staat de groep er met zes muzikanten die ook stuk voor stuk druk bezig zijn. Ze staan met zijn zessen, want de band heeft er live drie extra muzikanten bij, mooi op één rij als een waar muzikantenleger. Bij de opkomst weet je met wie je te maken hebt, als Nathan schalt: “Salam aleikum, motherfuckers!” Het zestal voelt bij elkaar geraapt maar toch één, wat misschien wel komt door de opvallende verzameling kleding en instrumenten die ze bij zich dragen. Wie dan ook had gehoopt dat deze musketiers spelen zoals ‘op de plaat’, komt bedrogen uit. Nee, de Fat Whites spelen ieder nummer anders en soms écht compleet anders. Om je een idee te geven welke instrumenten er in korte tijd doorheen worden gewerkt: dwarsfluit, tuba, saxofoon en misschien wel zes verschillende synths. De grote nummers hebben ze compleet veranderd. Zo klinkt Feet ineens als een uptempo dansnummer en is Tastes Good With The Money wel erg vlot. Zanger Lias trekt ook nog even zijn shirt uit en begint wilt op zijn borst te slaan. Echter is dit een enorm beheerst concert in de termen van deze Londense band. Dat is ook niet zo gek, nu de band het inzicht heeft gekregen dat teveel drugs niet goed voor je zijn. Maar wanneer je denkt dat het volledig clean blijft, vraagt Lias op ernstig serieuze toon of er iemand ketamine bij zich heeft. (MM)

De heftige rit wordt nog maar eens wat heftiger als Death Grips een uurtje later datzelfde podium Two betreedt. En hoewel de groep al tien jaar bestaat, is het mijn vuurdoop bij deze act. En jemig: dit is de heftigste act van heel dit festival. Het is vele malen eerder beschreven, maar ik ga het hier gewoon weer doen: deze act is meer punk dan menig punkband. Drummer Zach Hill houdt gewoon nooit op. De ritmes die hij uit zijn stokken schiet, zijn blarenkwekend vlot. De ene keer klinkt het bijna black metal in tracks als Black Paint en de andere keer klinkt het industrial rock á la Nine Inch Nails. We horen een zachte backingtrack van MC Ride, die hij eigenlijk niet nodig heeft. Deze act is, en met mij voor velen, de ramharde stomp die we nodig hadden tussen de rustige gitaarbands. (MM)

Maar dan moet je afkoelen. En dan heb je Cigarettes after Sex. Dat is als een alleshelend ijsbadje op je blaar. Wat een zielmassage is dit. Als reporter vergat ik zomaar de social media bij te houden. Het is shoegaze van de meest dromerige variant. Om van gevoel naar iets heel feitelijks te gaan: de setup is perfect voor dit drietal om Greg Gonzalez. Warme lampen die de silhouetten van de groep benadrukken en één spot op het hoofd van de zanger. Elk nummer beschrijft in de meest prachtig gevonden metaforen een relatie. Een vaste factor. Gonzalez’ is er een die iedereen doet smelten. Echte vergelijkingen trekken is zonde, want het doet CAS simpelweg geen eer aan. Het is het type band dat een nummer als Keep on Loving You van REO Speedwagon van kitch verandert in het mooiste liefdesliedje dat je ooit gehoord hebt. Gonzalez staat achter zijn gitaar en houdt zijn ogen gesloten. Hij is in een trans. En ik ook. Ik voel me veilig op een manier zoals ik het niet vaak mee maak: Nothing’s gonna hurt you baby/As long as you’re with me, you’ll be just fine. Dat nummer is niet de afsluiter, maar Neon Moon, de cover van Brooks and Dunn. Als ik ontwaak, zie ik dat ik niet de enige ben die geraakt is: meerdere mensen staan in tranen en ik geef ze geen ongelijk. (MM)

Ondertussen bij Mac DeMarco
De koning van de slacker betreedt Stage One en vanaf het eerste moment voelt het immense podium als zijn woonkamer. Mac DeMarco en zijn band steken vervolgens doorlopend de draak met het publiek. Nummers worden afgewisseld met inside-jokes, onderbrekingen, gekke stemmetjes, uitbundige giechels en lange pauzes. “Heeft iemand misschien een aansteker voor me?” roept de toetsenist, waarna een golf van aanstekers het podium overspoelt. “Twenty works.” Ze hebben de lachers op hun hand, de sfeer is losjes.

Mac DeMarco laat zien dat humor, zelfspot en interactie een optreden flink kracht kunnen bijzetten. Overigens speelt de band tussen al het grollen door wel retegoed, hoor. Ook essentieel. “Dit nummer schreven we een paar jaar geleden in een MacDonalds in Nederland, over joppiesaus”, kondigt de charismatische frontman aan. Op het moment dat de set nijgt te eindigen in een wel heel langdradige, verveelde jam rondom het woord ‘joppiesaus’, zet de band Chamber of Reflection in. Een welkom toetje na een luchtige show. (BH)

De slaappil
En ik blijf wakker voor Viagra Boys, waar het ramvol staat. Net als de propvolle Five, heb ook ik gewacht op dit concert dat om kwart vóór twee ’s nachts plaatsvindt. Na ze gesproken te hebben vorig jaar, kon ik het concert niet af zien om logistieke redenen. Toen was ik zeer enthousiast over de gevreesde Zweden. De volgetatoeëerde Sebastian Murphy komt op zijn wilde wijze het podium op geslenterd, steekt een peuk op en neemt een slok bier. Na Research Chemicals, vertelt hij : “We’re Mac DeMarco! Hello Germany, how are you doing?” Na de gorgel met pils en uitspuwen van het goedje op het publiek, weet ik eigenlijk niet of de man hier een grapje maakt of serieus is. En als Worms in wordt gestart, herinner ik me het gesprek dat ik met hem had. Hij vertelde toen over Worms: “Op het moment dat ik het nummer schreef voelde ik mij nogal sterfelijk. Ik dacht dat ik op mijn weg naar de dood was door drugsmisbruik.” En dan staat hij hier en begin ik te zien hoe dit er in de praktijk uit heeft moeten zien. Als Schrimp Schrack een kwartier duurt en Murphy zijn bandleden al meerdere malen heeft betast, herinner ik me hoe hij er toen voor stond: “Nu gaat het wel goed. Nu probeer ik mijn leven weer terug op te bouwen. Ik focus mij nu op de band en ik wil andere mensen niet meer tot last zijn. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn eigen acties.” Helaas blijkt dat niet uit dit teleurstellende concert. (MM)


Homeshake begon ooit als een side-project van Peter Sagar, die we kennen als voormalig gitarist van Mac DeMarco (lees hier ons interview met hem). Het constante touren werd hem echter te veel, waardoor hij de band verliet. Hij trok terug naar zijn thuishaven Montreal om zich compleet te focussen op zijn solowerk.

Als bedroom-producer vond Sagar de tijd en ruimte om op te gaan in zijn eigen muziek en zo wist hij de afgelopen jaren drie karakteristieke albums ter wereld te brengen. Helium is de nieuwste toevoeging aan die collectie. 

Het korte Early mag Helium openen, het instrumentale nummer benadrukt meteen het kenmerkende, ontspannen tempo van Sagar zijn muziek. Tussendoor wordt dezelfde boodschap door een aantal rustige intermezzo’s opnieuw duidelijk gemaakt. Ook op Helium heeft Sagar duidelijk geen haast.

Losstaand zouden de intermezzo’s niet tot hun recht komen, maar in de context van het album lijken ze de luisteraar van het ene naar het andere verhaal te brengen. Het is bijna zoals de aangename achtergrondmuziek van een film of computergame, maar zonder meer op te roepen dan een vaag en onheilspellend gevoel.

Sensuele gitaren
Eigenzinnige keuzes zijn we inmiddels wel gewend van Homeshake. Verschillende synthesizers, sensuele gitaren en soms moeilijk te plaatsen geluiden zijn op alle albums terug te vinden. De meeste nummers op Helium maken gebruik van eenzelfde formule, waardoor het allemaal maar subtiel van elkaar lijkt te verschillen.

In vergelijking met de eerdere albums klinkt Helium een stuk gepolijster. In The Shower en Midnight Snack hadden nog duidelijk een slackerrock-nasmaak. Fresh Air stapte daar al meer vanaf en plaatste de synthesizer meer op de voorgrond. Maar alle drie de albums hadden nog sterk een analoog gevoel. Op Helium lijkt Homeshake wat afstand van de lofi genomen te hebben om zijn geluid te verfijnen.

Makkelijk
Wat eerder werkte, zien we terug in de nieuwe nummers. Deze keer geen verrassende synths of nieuwe, onverwachte gitaarloopjes. Dat heeft geleid tot een hoop ontspannen materiaal wat makkelijk weg luistert, maar tegelijkertijd blijft daardoor weinig hangen.

De grootste verrassingen zijn te vinden in Like Mariah en All Night Long. De eerste wordt gekenmerkt door zijn baspartij, die meteen aan het Seinfeld-theme doet denken. In eerste instantie klinkt dit bijna lachwekkend. De bas lijkt veel te overdreven voor het langzaam voortkabbelende geluid van Sagar, maar juist dat contrast zorgt ervoor dat Helium niet onnodig doorslaat in herhaling.

Ook All Night Long komt onverwachts uit de hoek. De trapbeat in de intro lijkt precies het tegenovergestelde van wat Homeshake normaliter zou doen, waardoor je je bijna af gaat vragen of het niet als grap bedoeld is. Al met al is Helium zeker geen onaangenaam album, maar Homeshake lijkt over het algemeen minder gericht op het experiment dan voorheen.

Het scenario is van de pot gerukt: een vijfdelig melodrama over een band bestaande uit muziekdocenten van een high school. Connan Mockasin heeft dit onzalige concept gewild. Bostyn ‘n Dobsyn heet het ding, met Connan zelf als docent/frontman Bostyn. Daar houdt de gekte niet op, want diezelfde docenten hebben ook nog eens een plaat uitgebracht die tegelijk Connan Mockasin’s derde is: Jassbusters. Charlotte’s Thong is daarvan de tweede single (de eerste hoor je hier).

Zijn we er nog? Van een plaat over de boterzachte sounds van karamel naar een conceptuele groep muziekdocenten die een track uitbrengen met als onderwerp Charlotte haar ondergoed. Resultaat: een aaneengekoekte zooi van overkookte zomerhitte, pulpromantiek en softrock jaren zeventig. Zacht als warme boter en negen minuten lang, waarmee C. Mockasin een soort van Thinking of a Place-achtige prestatie neerzet.

Een specifiek soort zomerdagdroom. Mac DeMarco met een coupe soleil, lui gitaargepiel met hier en daar een valse noot, but who cares, het is te heet om te studeren, dom en aangeschoten van de campus naar de boulevard. De muziek die vervolgens ontstaat is minstens zo achterlijk als fascinerend. Nostalgische pastiche verheven tot een soort van debiele kunstvorm: eentje die Connan Mockasin evenwel tot in dubieuze perfectie beheerst. Zonder gêne ook. Ogen dicht en genieten maar.

Connan Mockasin speelt zondag 28 oktober in Paradiso.

Een ruwe diamant, zo kun je de Canadese muzikant Alex Calder wel noemen. De drummer speelde eerst aan de zijde van Mac DeMarco in Makeout Videotape en vervulde later een belangrijke rol in diens band. Calder heeft zich echter ontwikkeld tot een geslepen geest en staat al een tijdje op eigen benen: sinds 2013 brengt hij met enige regelmaat solomateriaal uit. Zijn aankomende album draagt daarentegen niet voor niets zijn naam als titel: het moet hem muzikaal vatten en zorgen voor een definitieve doorbraak.

Het album, dat op 20 oktober uitkomt via Captured Tracks, wordt nu voorafgegaan door leadsingle Morning Ritual, die inderdaad prima geserveerd kan worden naast je omeletje in de ochtend en waarin warme gitaarlijnen Calders stemgeluid lijken te doen smelten. Belangrijker is wellicht dat deze single, in samenwerking met Caroline Levasseur gemaakt – een goede ontwikkeling laat zien.

Morning Ritual getuigt, hoewel het zijn charmante randjes behoudt, van meer aandacht en ambitie dan de demo-achtige composities die Calder eerder het levenslicht liet zien. Het stelt de muzikant uit Edmonton in staat nauwgezet op zoek te gaan naar nuance. Die tussen vrolijkheid en verdriet, bijvoorbeeld, die hier hand in hand gaan. Calder zelf: “It’s a classic sad clown thing.”

We hopen dat je dit weekend een beetje tijd hebt om nieuwe muziek te luisteren, want er is toch een partij nieuwe albums uitgekomen: dat is gewoon niet normaal! Van Pond tot Black Lips, Hoops en Day Wave tot Slowdive en Mac DeMarco. Je kunt echt je lol op vandaag. 

Op onze pagina Album Releases vind je altijd een overzicht van uitgekomen platen,  daarom kunnen wij ook wel met zekerheid zeggen: dit is misschien wel de beste releasedag van 2017 (tot nu toe). Je weet gewoon niet eens waar je moet beginnen. Succes en met name: veel luisterplezier!

 

Mac DeMarco – This Old Dog

 

Slowdive – Slowdive

 

Pond – The Weather

 

Black Lips – Satan’s Graffiti Or God’s Art

 

Hoops – Routines

 

Perfume Genius – No Shape

 

Day Wave – The Days We Had

 

Moutain States – Whispers

 

Fazerdaze – Morningside

 

Forest Swords – Compassion

 
Tall Juan – Olden Goldies

The Daily Indie Presents
12 mei

 

Peter Sagar maakt alweer een paar jaar furore met zijn vleiende kruisbestuiving tussen bedroom R&B, wietrock en jazzy slackerseksmuziek. Met invloeden van Sade, J Dilla, Curtis Mayfield, Broadcast en Angelo Badalamenti, vulde hij dit jaar weer een hallucinerend chillwave-album vol flikflooiende bas- en drumpartijen, stonede vocalen, goedkope synths en gitaren die klinken alsof ze ingespeeld zijn op een elastisch ballondier. Op 12 mei speelt Sagar met zijn band (en support van Aldous RH) tijdens een The Daily Indie Presents-avond in Rotown. Tijd voor een gesprek met Mr. Homeshake.

In 2013 brengt Sagar met The Homeshake Tape zijn eerste werk uit, toen nog als gitarist in Mac DeMarco’s liveband. Na een tijd de hele wereld over te reizen, heeft hij het al vrij snel gezien met al dat eindeloze gehang in busjes en backstages. Sagar besluit te stoppen, trekt zich terug in Montreal om een rustiger leven te leiden en zich te richten op zijn eigen project. Met succes: debuutalbum In The Shower (2014) en Midnight Snack (2015) worden al snel door alle hippe blogs opgepikt en inmiddels reist hij opnieuw (op zijn eigen tempo) de wereld rond.

 

Illustratie: Wolter Dreissen

The red boat!
We leggen contact met de mobiel van Sagar in Montreal, die net even een broodje aan het eten is. Al kauwend vertelt hij ons dat de laatste Rotterdam-show hem nog wel bijstaat. “Oh yeah, I can remember the show on the red boat. Good show”, lacht hij. “We hebben daar goed gegeten weet ik nog.” Deze keer mag de gladde R&B-bende van Sagar zich melden aan de Nieuwe Binnenweg, waar het grotere Rotown op de planning staat. “Naar de komende tour kijk ik zeker uit, vooral omdat we op veel plekken spelen waar we nog nooit geweest zijn.”

Broedplaats Montreal
Een van de belangrijkste dingen in het leven van Sagar is de stad Montreal, de plek waar hij vanuit Edmonton jaren geleden naartoe is verhuisd. Hij zou zich geen betere plek voor kunnen stellen dan deze Canadese stad. En dat is belangrijk voor de chillwaver, want Sagar is definitely a homebody kind of guy”. Het is tenslotte een van de redenen dat hij stopte als livegitarist van Mac DeMarco, dat doe je ook niet zomaar. Hij is graag thuis, waar hij lekker kookt met zijn vriendin en films kijkt met vrienden. “Ik kan de balans nu zelf bepalen, dat is ontzettend fijn. Ik vind touren leuk, maar het is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. It’s a bit tricky for me…  Maar in een kleine dosis kan ik het nog wel aan.” Wat ook zijn voordelen heeft, want zo houdt hij zijn shows ook een beetje speciaal. “Dat denk ik ook, ja. I keep the touring schedule pretty light and it keeps the shows pretty full. Al krijg ik regelmatig klachten dat we niet where ever people live komen spelen. Terwijl we toch nog behoorlijk wat shows doen in een jaar, maar goed. Ik zie het maar als iets positiefs, ze bedoelen het goed”, lacht de muzikant.

 

“I keep the touring schedule pretty light and it keeps the shows pretty full.”

 

Zelf zegt de muzikant dat de stad een flinke impact heeft gehad op zijn muziek. “Destijds kwam ik vanuit een kleine ons-kent-ons-scene naar Montreal en hier is zoveel meer aan de hand. Hier zijn allerlei groepen met van alles en nog wat bezig en iedereen ondersteunt elkaar. Daarin voelde ik mij ook veel vrijer om te doen wat ik wil. Bovendien is de stad ook nog eens veel goedkoper dan alle andere steden in Canada. Je hoeft niet zoveel te verdienen om rond te komen en dat geeft een hoop creatieve vrijheid.” In de grote en culturele indiehotspot die Montreal is, heeft Sagar zijn eigen bubbeltje in de vorm van zijn studio The Drones Club. “Het is een DIY-venue, studio, oefenruimte en plek om te pingpongen. But it’s about to die”, zegt hij met een beetje verdriet in zijn stem. “Ik vind het echt jammer dat we daar weg moeten, er gebeuren veel toffe dingen en ik heb daar al mijn albums opgenomen. Vanaf nu ga ik denk ik maar thuis opnemen, in juli verhuis ik gelukkig naar een nieuw appartement. Op de nieuwe plaat zullen dus waarschijnlijk geen livedrums komen.”

 

 

De stad Montreal produceert een hoop muzikaal talent: van TOPS tot Majical Cloudz, Suuns, Alex Calder, Grimes, Ought, Sheer Agony, Blue Hawaii en Sean Nicholas Savage. Wat zijn op dit moment de hete bands in Montreal?! “Zelf vind ik Un Blonde en Guys Number heel tof. De muziek van Un Blonde is een soort spiritual awakening, zijn nieuwste album Good Will Come To You maakt mij zó blij, dat is echt bizar. En dat is geen compliment dat ik snel of makkelijk geef, dus die moet je echt even checken”, raadt Sagar ons aan. “Guys Number zijn wat vrienden van onze band, we doen later dit jaar ook een paar shows met de band. Die gasten hebben pas één nummer op Soundcloud. But it’s a hit, that’s for sure!

Het verdrietige Homeshake-thema
Sagar zijn nieuwe plaat klinkt als ideale yachtrock voor gruizige AM-radiostations. Met vocalen die soms heliumhoog gaan en teksten die soms depressief laag gaan. Een groot thema op Sagars platen is dan ook ‘droevigheid’, in een ander interview zei hij ‘alleen goede muziek te schrijven als hij sad is’. Met vier goede platen op rij: is hij dan altijd droevig? “Nee, nee dat valt wel mee”, zegt Sagar. “Althans, dat is echt een stuk minder. Het maken van muziek heeft namelijk wel degelijk een therapeutische werking op mij, ik kan daar veel in kwijt. Maar ik probeer positiever te zijn, want je kunt in je omgeving geen positieve verandering teweegbrengen als je altijd maar down bent.”

 

“Voordat een plaat een keer uitkomt, ben ik alweer in een nieuwe levensfase”

 

Zijn laatste plaat Fresh Air klinkt ook meer majeur dan in voorgaand werk. “Absoluut, al is dat ook al bijna een jaar geleden dat ik aan dat album werkte. Voordat een plaat een keer uitkomt, ben ik alweer in een nieuwe levensfase.” Mist Sagar het direct publiceren van zijn muziek nog weleens? “O, zeker! Een paar jaar geleden kon ik meteen iets online zetten als het af was, waardoor ik kon reageren op bepaalde ontwikkelingen in mijn leven of zaken waar ik iets over wilde vertellen. En dat voelde zó goed. Mensen luisteren dan naar je muziek terwijl het nog helemaal vers is en je krijgt ook direct reacties. Dat gaf onwijs veel voldoening.” Al kan hij dat nog wel op andere manieren doen, zo bracht hij met Alex Calder een single uit voor het Internationale Refugee Assistance Project. “Daarom, dat wil ik ook zeker vaker gaan doen.”

 

 

Fresh Air
Via Sinderlyn is afgelopen februari de derde langspeler Fresh Air van Homeshake uitgekomen. Als je de albums na elkaar beluistert, is er een duidelijke evolutie te horen. Sagar laat de gitaar namelijk steeds vaker links liggen. Bewust? “Ik ben inderdaad meer nummers vanuit synthesizers gaan schrijven, daardoor vormen de liedjes zich op een totaal andere manier. Al sinds mijn achttiende schrijf ik liedjes op gitaar en het is weleens goed om dat systeem overhoop te gooien. Met een synthesizer heb je heel andere opties en meer mogelijkheden”, vertelt de muzikant. “Alhoewel, ik heb vrij goedkope synths, die hebben geen oneindige sounds en opties”, grinnikt hij. Wat vindt Sagar het meest geslaagd aan het album? “Waarschijnlijk de verbetering in mijn songwriting. Ik vind het beter dan mijn eerdere werk, dat is ook het hoogste doel wat mij betreft.”

The Daily Indie DJ Team
Het DJ Team van The Daily Indie is er vrijdag 12 mei ook gezellig bij in Rotown. Heeft Sagar nog nummers die hij graag wilt horen? “Geen specifieke artiesten, draai vooral relaxte muziek. Whatever makes you happy. We hebben voor de zekerheid altijd wel een iPod bij ons als de DJ er echt een potje van maakt”, grapt Sagar. We zijn gewaarschuwd!

WEBSITE ROTOWN | FACEBOOK-EVENT

 

 

Word lid van The Daily Indie en ontvang vijftig procent korting op een Homeshake-kaartje op 12 mei in Rotown. Lid worden doe je hier!

De aangekoekte Best Kept Secret-modder zit nog op onze laarzen, maar we zijn alweer dapper doorgestapt naar het volgende blubberige indiefestijn!  Dit weekend is onze man Rudy Sablerolle aanwezig op Down The Rabbit Hole, gewapend met zijn camera. Gisteren stonden o.a. Mac DeMarco en Parquet Courts op het programma!

 

Courtney Barnett

Courtney Barnett

Courtney Barnet

Courtney Barnett
Everything Everything 

Everything Everything

Everything Everything
Mac DeMarco

Mac DeMarco

Mac DeMarco
Parquet  Courts

Parquet Courts

Parquet Courts
PJ Harvey

PJ Harvey

PJ Harvey

PJ Harvey

PJ Harvey

 

 

 

De Canadese band Harley Alexander and the Universal Lovers is dan wel niet het bekendste muzikale exportproduct van het Noord-Amerikaanse land. De band houdt zich echter wel intensief bezig met zijn fans. Het zestal beslist namelijk samen met hen de tourdata voor de Amerikaanse tour! 

De nieuwste single Not New liepen we onlangs plotseling tegen het lijf. Perfect gemixte interessante muzikale partijen en de heerlijke lazy sunday vibe zorgen ervoor dat deze track in ieder geval op SoundCloud het populairste nummer van de band is. Fans van Mac DeMarco en Real Estate kunnen met Harley Alexander and the Universal Lovers hun slackerlol op.

Vorig jaar maakten wij aangenaam kennis met Juan Wauters, een singer-songwriter met Argentijnse roots, straight outta Queens, New York. Nu is het de beurt aan een bandmaatje van Wauters om de spotlichten op te zoeken en ook hij heet Juan; Juan Zaballa.

Onder zijn artiestennaam Tall Juan heeft hij nooit een nummer gemaakt dat langer duurde dan tweeënhalve minuut. Zijn nieuwste EP ‘Why Not?’ duurt daarom, met een totaal van vier tracks, nog geen zes minuten. Wellicht heeft Juan het concentratievermogen van een banaan, waarschijnlijk is het zijn liefde voor de Ramones.

Die liefde uit zich ook in de sound die de EP domineert: het zijn vier ongecompliceerde, vrolijk gejaagde tracks met een vederlicht punkrandje. Ook het ongepolijste geblaat met de bijbehorende snik heeft Juan van Joey Ramone overgenomen. Het grote verschil zit ‘m in de roots: de muziek van Juan ademt, net als die van zijn vriend Juan, de sfeer van witte stranden en zonovergoten pampa’s. Hoe het komt dat ‘Why Not?’ zo’n extreem verslavend en aanstekelijk EP’tje is? Vraag dat maar aan Mac Demarco; die nam de productie voor zijn rekening.

Bekijk hieronder de livesessie van titelsong Why Not

 

Op zoek naar een manier om aan het scala van Sint Maarten-liedjes te ontsnappen? Snoep vergeten te kopen? Of gewoon zin in dansen op heerlijke, dromerige muziek? Wij hebben de oplossing. Op 11 november staat de Canadese artpop-band Braids namelijk in EKKO, Utrecht. Je mag er als cadeautje naartoe, want wij hebben namelijk 2×2 kaarten die wij mogen weggeven! 

Het drietal timmert ondertussen al vier jaar aan de weg, gepaard met drie albums. Met hun unieke gevoel voor complexe melodieën schrikken ze er niet voor terug alle mogelijke stijlen te verkennen, om zo uit te komen bij een meteen herkenbare en eigen sound. Daarbij hoort Braids bij de befaamde Montreal-crew, waar ook Mac DeMarco, Alvvays en TOPS deel van uit maken.

Wil jij kans maken op deze tickets? Mail dan voor komende dinsdag naar prijsvraag@thedailyindie.nl en vertel waarom jij naar de show in Utrecht wil gaan!

 

Matt Mondanile – in een ander dagelijks leven ook wel de gitarist van Real Estate – heeft al sinds jaar en dag zijn eigen band: Ducktails. Eind deze maand wordt daar een prachtig, nieuw hoofdstuk toegevoegd aan zijn indrukwekkende discografie, genaamd ‘St. Catherine’. Ook zijn videocollectie wordt aangenaam uitgebreid met deze nieuwe videoclip, waarin er een mooie rol is weggelegd voor Mac DeMarco.

Laatste kwam al de blinkende single Headbanging In The Mirror uit van zijn nieuwe langspeler, in opmars daarvan is Surreal Exposure opnieuw een erg prettig voorbeeld van wat er te wachten staat. In de bijbehorende videoclip beleeft Mondaline allerlei gekke zomer- en wateravonturen met DeMarco. Zoals altijd gaat het weer helemaal nergens over, maar het is leuk, het is lekker en het is grappig.

‘St. Catharine’ komt eind juli uit via Domino. The Daily Indie interviewde Mondanile toen hij laatst in Nederland was, dat interview lees je in ons volgende blad. En hou onze site ook zeker in de gaten voor een videosessie die we die dag met hem op hebben genomen!