In Onder Het Mes, onze podcastrubriek, duiken we diep in de verhalen achter de songs van Nederlandse artiesten. Tot in de kleinste details komen de teksten, opvallendste geluiden, het opnameproces en meer aan bod.

Productie Ruben van Dijk
Montage Wessel van Hulssen

Na Torii’s Honey in de eerste, staat in de tweede aflevering Go Honey van Luwten centraal: de sleuteltrack van het in oktober verschenen en alom bejubelde debuutalbum. We bezoeken Tessa Douwstra in haar studio in Osdorp, waar ze ons meeneemt in een tot op de puntjes geperfectioneerd doolhof van audiosporen. Ze vertelt over het prille begin (toen Go Honey nog Traffic Lights heette), hoe een geflopt instrument uit 1965 op de track belandde, waarom het zó lang duurde voordat de track af was, en meer!

Luwten speelt de komende dagen in Merleyn, Paradiso en Rotown – en voor die laatste zijn nog een paar kaartjes!

Abonneren via Android + iPhone

Abonneren via iPhone

Stel je een donkere en koude avond voor, waarop de wind buiten hard waait, de regen op je raam tikt, maar het binnen warm en veilig is. Zo klinkt het debuutalbum van de Nederlandse band Luwten. Het warme stemgeluid van frontvrouw Tessa Douwstra neemt je moeiteloos mee naar de dromerigste herfstavond die je in tijden hebt gehad.

“De muziek gaat over het blokje om dat je soms nodig hebt om je hoofd leeg te lopen”, geeft de band zelf al aan. Die emotie die Luwten op dit debuutalbum wil overbrengen is zeer voelbaar: rake teksten en subtiele arrangementen zorgen voor een prachtig evenwichtige plaat. Het is een bijna mysterieus album dat je vastpakt en niet meer loslaat, waarbij de tracks vrijwel naadloos in elkaar overlopen.

De nummers laten zich lieflijk in je oren lopen, zoals het als single vooruitgesnelde en reeds door velen geprezen Go Honey, waarin Douwstra je met zachte stem toespreekt dat je de wereld wel aankunt. Eerder dit Of neem het vrolijker klinkende nummer In Over My Head, waarin de toetsen van de piano sterk aanwezig zijn, maar waarin de tekst weer even donker klinkt als in eerdere nummers. De nauwkeurige opbouw van de nummers zorgt voor een plaat die dromerig is, maar waarbij wegdromen nauwelijks écht een optie is.

“We haven’t quite figured it out yet”, zingt Douwstra in het nummer Double For Me. Nou, wij hebben het inmiddels wel uitgevogeld: Luwten maakt een van de beste Nederlandse albums van het jaar, een perfecte plaat voor de gure winteravonden waarvan er dit jaar ongetwijfeld nog veel gaan volgen.