Met weersvoorspellingen die als donderwolk boven ons hoofd hangen, maar een line-up die in de donkerste herfstdagen nog een zonnig lichtpunt zou zijn, reizen we dit weekend samen met 55.000 anderen weer af naar de Flevopolder. Lowlands Festival 2019 is een feit en The Daily Indie is het hele weekend aanwezig om verslag uit te brengen, met zoals je gewend bent, extra aandacht voor de onderkant van het affiche.

Tekst Robin van Essel
Foto’s Tineke Klamer

Check hier ook onze verslagen van de vrijdag en zaterdag.

Terwijl het gebrek aan slaap en de katerige effecten van allerhande genotsmiddelen langzaamaan de overhand neemt van de corpora van de Lowlanders, breekt de op papier de dag aan die indie-technisch niet de sterkste van het festival is. Desondanks herbergt de zondag wel een paar echte hoogtepunten die recht doen aan de diversiteit in leeftijden van het publiek. A$AP Rocky schijnt echt te komen, de oudgedienden van New Order sluiten de Bravo af en uiteraard staat de afsluitende show van long-time TDI-favoriet Tame Impala omcirkeld op ons blokkenschemaatje. Want de nieuwe plaat van Kevin Parker mag dan uitgesteld zijn, we willen wel nieuwe muziek horen. Dat deden we ook, maar anders dat we verwachtten. Daarover later meer.

De zondag komt voor ons wat traag op gang. Je kan wel naar een (erg) vroege show van Julia Jacklin, die we al regelmatig de hemel in prezen bij TDI. Daarna kun je in de Bravo de de gladde neosoul van Honne, waarna Willem, die we al uitgebreid beschreven na zijn show op Noorderslag begin dit jaar, een dag na zijn verrassingreünie met Twan van Steenhoven (The Opposites dus) in de Sexyland, nogmaals de tent om zijn vinger windt. In de Heineken staan opkomend Egyptisch-Belgisch talent Tamino, van wiens falsetto je moet houden en het altijd degelijke Jungle By Night. In de X-Ray staan Belgische rapsensatie Zwangere Guy en Turnstile, dat een energieke, maar ontzettend platte nu-metal-achtige show speelt.

In de India-tent spelen dan wel indie-darlings Whitney en Pond. Die laatste begon als een afsplitsing van Tame Impala (inmiddels is alleen toetsenist Jay Watson nog in beide gelederen te vinden; Kevin Parker produceert nog wel de platen), maar waar die laatste band een jaar of vier geleden de pop-afslag pakte, bleef Pond gewoon het schutere, weirde neefje dat teveel magic mushrooms doet. Muzikaal dan, want al deed die beschrijving vroeger wel degelijk treffend voor frontman Nick Allbrook, hij blijkt zich te hebben ontwikkeld tot behoorlijk charismatische bandleider, een soort hybride van de stem van Prince, de bewegingen van Mick Jagger en de gezichtsuitdrukkingen van Thom Yorke. Ook is zijn band bizar goed op elkaar ingespeeld en lijkt weer een stuk rauwer en psychedelischer geworden, met heerlijk gillende gitaartjes van Joe Ryan, maar dankzij de cowbell-sound die je tegenwoordig zo vaak op festivals terughoort, wel ultiem dansbaar. Pond bracht dit jaar het grandioos overkeken album Tasmania uit, zijn achtste alweer, en als het langer-dan-normale applaus in de India een indicator is, heeft die plaat(en de rest van de discografie van de band) hier hopelijk hier wat nieuwe luisteraars gegenereerd.

Na het gigantische uit de klauwen lopen van het aanvankelijke gelegenheidsproject Moderat, doen de Berlijners van Modeselektor het alweer een jaartje of twee zonder hun buddy en stadsgenoot Apparat. In de chemie die Moderat zo succesvol maakte, durven we toch wel te zeggen dat die laatste het zwoele, onweerstaanbare element aan de muziek toevoegde. Modeselektor is nu naar eigen zeggen ‘back to basics’. Dat betekent voor het duo zoveel als: hakken en zagen, zoals te horen was op het dit jaar verschenen Who Else. Daar stonden weliswaar ook wel wat interessante samenwerkingen op, waar het duo altijd al een haarscherp gevoel voor heeft gehad. De Brits-Nigeriaanse rapper Flohio, die even voor deze show in de X-Ray stond, verwachten we sowieso wel op het podium. En inderdaad: halverwege krijgen we de chaotische trap-track Wealth voor ons kiezen. Daarvoor was ook al de Argentijnse producer Amparo Battaglia oftwel Catnapp op het podium geweest, om hun recente gezamenlijke single The Mover van zang te voorzien. Dat zijn highlights, maar verder is het vooral erg, erg lomp allemaal. “Fuck all zhe haters and zhe racists!” roept Sebastian Szary het publiek op – het is goed bedoeld, net als de visuals die continu oproepen tot verdraagzaamheid, maar voorzien van deze occult aandoende beukmuziek, is het bijna een Songfestivallesk slechte gimmick. We zijn overigens wel weer lekker wakker.

Terwijl de waarschijnlijk ongewild, meestbesproken act van het festival A$AP Rocky de Alpha afbreekt (zijn we erg zuur als we vinden dat met het doorgaan van deze show een tikje een politiek statement gemaakt wordt?), gaan wij kijken wat Thomas Azier van zijn tweede Lowlands-optreden bakt. Op zijn meest recente plaat Stray dwaalt Azier verder weg van de innovatieve elektronische sound van debuut Hylas (2014) en topplaat Rouge (2017), en op Noorderslag vonden we ook live de spanning er een tikje uit. Maar toen was Stray net uit en we zijn inmiddels driekwart jaar verder, natuurlijk. Maar ook in de India pakt het ons niet helemaal, het is wat dertien-in-een-dozijn. Het contrast kan niet groter zijn als Red Eyes (van Hylas) en Gold (van Rouge) voorbijkomen: zoveel spannender, minder ongemakkelijk, het lijkt ineens wel een andere band. Het is te hopen dat zo’n overduidelijk getalenteerde artiest ooit het juk van zijn oude platen van zich af kan schudden.

We pakken nog een staartje van Black Midi mee, dat meer dan prima klinkt in een schandalig slecht gevulde X-Ray – de band staat dan tijdens New Order en vlak voor Tame Impala dan ook zo’n beetje op de moeilijkste spot van het hele festival – voordat we ons dan toch naar de Alpha-tent bewegen voor de grote finale.

Het is alweer negen jaar geleden dat we Tame Impala voor het eerst op Lowlands zagen, destijds blootsvoets tijdens zonsondergang op het inmiddels verdwenen kleine Charlie-podium en met alleen een EP’tje en debuut Innerspeaker uit. Vanaf hier begon de zegetocht, die op Lowlands via een enigszins mislukt avontuur in de Alpha in 2013, twee jaar later in de iets kleinere Heineken tot een hoogtepunt kwam. Currents was net uit, waarop Kevin Parker definitief zijn voorkeur voor popmuziek durfde te omarmen en heel de wereld danste op Let It Happen.

Inmiddels zijn we vier jaar verder en is er, afgezien van de twee singles Borderline en Patience (en vorig jaar een samenwerking met de Amerikaanse producer ZHU) geen nieuwe muziek verschenen. Dat Tame Impala dan toch de headlinerspot op Lowlands krijgt, valt het festival niet te verwijten: er had allang een nieuwe plaat moeten zijn. Maar Parkers perfectionisme, in combinatie met het het gebrek aan druk, dat een platenmaatschappij een inmiddels Grote Band als Tame Impala niet wil opleggen, resulteerde in een vertraging die niet concreter werd dan ‘volgend jaar’.

Maar dan zullen we vast wel wat nieuwe tracks gaan horen, verwachtten we bij aanvang. We komen bedrogen uit, wat dat betreft. Als we de derde track niet direct herkennen, denken we even beet hebben, voordat het Led Zeppelin blijkt te zijn, een b-side van Lonerism. Beide nieuwe singles komen ook braaf voorbij, maar verder niets. Tenminste: halverwege wordt Why Won’t You Make Up Your Mind afgebroken (eerste reactie: what the fuck?) waarna vervolgens zowaar A$AP Rocky het podium op komt lopen. De link: A$AP samplede het nummer in zijn eigen track Sundress, waarna hij en de band ook nog de toepasselijke track L$D spelen. ‘I hope you realize how fucking special this is’, zegt Parker.

En inderdaad: deze artiesten op één podium gaat vast niet zo snel meer gebeuren. Wat dat betreft krijgt Lowlands zeker de headliner die het verdient. Maar toch voelt het wat obligaat en plat allemaal. Kevin Parker was altijd al enigszins ongemakkelijk op het podium, en hij probeert het echt wel tegenwoordig, maar het voelt allemaal erg afstandelijk en op auto-pilot, gericht op het sorteren van effect. Niet dat het niet werkt of niet indrukwekkend is: de show start direct met de grootste troef Let It Happen, inclusief confettikanonnen. Sowieso is het een visueel spektakel, met gigantisch veel backlight, lasers en lichtshow die in combinatie met de grootste finale van Apocalypse Dreams (de afsluiter voor de toegift) de trippy ervaring die we in 2015 hadden, wel terugbrengt. En tuurlijk: als de kids in de Alpha in de slipstream zo muziek meekrijgen die oneindig kwalitatiever is dan enkele andere headliners die we in deze tent voorbij zagen komen dit weekend, is dat uiteraard alleen maar een plus. Maar we voelen ons toch een beetje heartbroken om te zien dat een van onze favoriete artiesten aller tijden zo’n stadionact is geworden. Misschien lag het ook wel aan onze eigen verwachtingen.

Maar het is slechts een piepklein smetje op een verder opnieuw memorabel Lowlands-weekend. Er is op dit festival ook niet zoiets als één eindconclusie te plakken, daar is het veel te divers en hoogstaand voor allemaal. Een kunnen we alleen maar heel veel respect opbrengen voor de inhoudelijke keuzes en hoe Lowlands altijd met de tijdsgeest mee durft te gaan, continu kleine verbeteringen aanbrengt en tegelijk nooit vergeet waar het voor staat. Of dat nu is door een boeking als Billie Eilish, New Order of Tame Impala is, of met de aandacht voor duurzaamheid, het verbeteren van het geluid in alle tenten (met name de nieuwe (?) subs in de Alpha deden hun werk goed) en andere randzaken.

Het betekent dat tegen het middaguur op maandag, wanneer de laatste strijders nog staan te dansen in 24-uursgebied de ArmadiLLow en de campings langzaamaan worden gereduceerd tot apocalyptische oorlogsgebieden met wegwaaiende doeken en karkassen van verlaten partytenten, we uitgeput maar extreem voldaan onze weg zoeken door de files op de achterafweggetjes van de Flevopolder. Tot volgend jaar!

---

Met weersvoorspellingen die als donderwolken boven ons hoofd hangen, maar een line-up die in de donkerste herfstdagen nog een zonnig lichtpunt zou zijn, reizen we dit weekend samen met 55.000 anderen weer af naar de Flevopolder. Lowlands Festival 2019 is een feit en The Daily Indie is het hele weekend aanwezig om verslag uit te brengen, met zoals je gewend bent, extra aandacht voor de onderkant van het affiche.

Tekst Robin van Essel
Foto’s Tineke Klamer

Check hier ook ons verslag van de vrijdag.

Hield Biddinghuizen het vrijdag nog warm en droog, zo anders is vandaag: al voor het middagprogramma goed en wel begonnen is, heeft Lowlands al twee zware buien op zijn dak gehad en niks wijst erop dat dat vandaag niet vaker gaat gebeuren. Als je geen zin hebt om in de regen te staan bij tieneridool Billie Eilish, dé hype van dit jaar (of dat terecht is, daar lijken de meningen op de heuvels rond de Alpha verdeeld) en schijnbaar stijlicoon voor al ‘s werelds onzekere pubers met blauw/groen/paars haar, sta je droog in de X-Ray bij KÁRYYN. Niet dat heel veel mensen daar iets om geven: er staat hoogstens een handjevol publiek. Gemiste kans, want de Syrisch-Amerikaanse artieste bracht begin dit jaar het uitstekende The Quanta Series uit, waarop ze rouwt om het verlies van familieleden op haar geboortegrond Aleppo. Over haar verstilde ambient en tektonische drones samplet ze haar eigen stem continu met veel galm: het is vervreemdend, sfeervol en Björk-achtig weird, maar dan in a good way.

Het pubiek zoekt daarna wel massaal de droogte van de X-Ray op voor BODEGA. De band uit New York komt uit de koker van Parquet Courts (Austin Brown produceerde de laatste plaat Endless Scroll) en dan heb je de belangrijkste stilistische kenmerken van de band wel meteen omschreven. Met die lekker dreinerige staccato gitaarloopjes en intelligente, kritische teksten over de almaar toenemende invloed van social media en digitalisering, verborgen onder snedig cynische humor, is Bodega echt het kleinere, net iets minder recalcitrante broertje van de band van Brown, Savage en co. Het duurt even voordat de geluidsproblemen overwonnen zijn, maar daarna laat BODEGA zien dat het meer is dan een kopie. Op zijn best is het wanneer toetseniste Nikki Belfiglio met tamboerijn en cowbell de lead neemt en het allemaal net een stukkie melodieuzer en minder gitaargedreven is dan je in eerste instantie denkt. 

 

We kenden Sharon Van Etten als ingetogen folkie met een klein geitenwollensokkenimago, maar in de India-tent heeft de artieste uit New Jersey een doorzichtige blouse en leren broek aan. Niet heel onverwacht: op haar plaat Remind Me Tomorrow van begin dit jaar liet Van Etten al horen niet meer bang te zijn voor het grote gebaar. Op Lowlands lijkt het af en toe wel alsof ze een stadionsound ambieert, met dik geplamuurde gitaren en drums. Dat sorteert natuurlijk makkelijk effect, maar gaat wel een tikje vervelen op den duur. Het is dat Van Etten meer talent in haar kleine teen heeft dan menig muzikant in zijn of haar hele lijf, anders zouden we zeggen dat we haar liever weer klein en ingetogen zien. Genieten geblazen is het wel.

Ook ‘volwassen geworden’: The Vaccines, dat tegelijk met Sharon Van Etten optreedt in de Heineken-tent. Je vergeet soms dat debuutplaat What Did You Expect From The Vaccines al uit 2011 stamt. De band uit Londen zag bovendien de hele wereld als support voor onder andere Arctic Monkeys, Muse, The Rolling Stones en Red Hot Chili Peppers. Dan is het wel logisch dat je ouder en wijzer wordt en niet die snotty garagepunk van weleer meer maakt, maar gewoon een soort degelijke dad-rock, zoals op het vorig jaar verschenen Combat Sports. Gelukkig is Justin Young nog steeds wel een charismatische frontman met een soms maniakale performance, wat het best te zien is wanneer hij als doorgeslagen psychopaat aan de camera’s van de Heineken hangt tijdens hitje Wetsuit. Verder kunnen de vuisten der herkenning regelmatig de lucht. If You Wanna, Norgaard, Post Break-up Sex: stiekem heeft de band best veel tijdloze songs op zijn repertoire. Wel een tikkeltje wrang is het om een degelijke gozer als Young, die zo voor de klas kan, de teksten van de oudere nummers te horen zingen: die gaan toch vooral over niet of nauwelijks volwassen meisjes.

En zo heb je, als Juice Wrld of (overigens een prima show) Anderson .Paak niet je ding zijn, toch stiekem al een hele hoop degelijke gitaarbands gezien op de zaterdag van Lowlands. Het is tegen het einde van de middag, dat moment waarop de vermoeidheid toch je benen insluipt, aan IDLES om je weer even wakker te beuken, iets wat je rustig aan de groep van Joe Talbot kunt overlaten. De helft van de band draagt als eerbetoon aan de inmiddels enigszins verregende festivalgangers een regenponcho, waar Talbot wat spijt van heeft (‘Don’t wear a poncho on stage, that’s a stupid idea’), gitarist Mark Bowen heeft zelfs alleen zijn onderbroek eronder aan. We hebben IDLES al vaak aan het werk gezien, en dat stelt nooit teleur, maar vandaag gaat de band wel echt op standje elf.

Met name Bowen ligt vaker in, op en tussen het publiek dan dat ‘ie op het podium staat, hij speelt een medley van Sinead o’Connor en Celine Dion, initieert een cirkelpit en een wall-of-death, en – jammer – verordent een sitdown tijdens I’m Scum. Het is zo’n chaos dat je je zou kunnen afvragen of ze niet gewoon allemaal knetterlam zijn, als ze niet zo retestrak zouden spelen. IDLES heeft oprecht plezier op het podium en spreekt zich goudeerlijk uit over allerhande sociale issues in de door de Brexit tot op het bot verdeelde UK. Sympathiek en boos tegelijk, wellicht wat chaotisch, maar we zien dit tien keer liever dan een gestileerde popact in de Alpha.

Jon Hopkins heeft ook weinig gestileerds nodig: twee dames met lichtstokken die de Engelse producer vorig jaar tijdens zijn show op ADE ook al vergezelden. En uiteraard zijn extreem psychedelische visuals, die naadloos aansluiten op de organische technosound van Immunity, volgens velen een van de beste platen van 2018. Hopkins werd er definitief Een Grote Naam mee, wat knap is voor een producer op wiens platen geen vocaal te horen is. In de Heineken blijkt het wederom prima te werken: het is moddervet, de visuele elementen werken sfeerverhogend, en door de organische sound klinkt het nergens kil of afstandelijk. Het is wel een tikje lomp. Hopkins heeft op plaat een bizar oog voor detail, iets dat verloren gaat in de muur van geluid die de grote tent wordt ingestuurd. Gelukkig kan hij altijd terugvallen op zijn talent voor timing, blijkt als in de finale met Everything Connected en Emerald Rush we alsnog met kippenvel op ons armen staan.

We zagen vandaag sterke optredens van oude bekenden en we lieten ons verrassen door nieuw talent, en het kan dan ook niet anders dan dat het aan de oude garde is om het reguliere dagprogramma af te sluiten. We skippen dan de Noorse stuiternerds van Boy Pablo ook maar even, want wat een keus: in de Heineken staat de inmiddels 79-jarige italo-legende Giorgio Moroder, in de India kun je naar vrijwel even legendarische The Smiths-gitarist Johnny Marr.

Maar voor ons komt alles bij elkaar wanneer de regen eindelijk plaats maakt voor een zwoel zakkende avondzon en The National in de Bravo-tent I Need My Girl inzet. De band speelt dit weekend zowel op vrijdag als op zondag als headliner op Pukkelpop – naar verluid met twee verschillende sets, maar vreemde keuze, zo niet een tikje een zwaktebod van het Belgische broertje van Lowlands. Wij moeten het met één show doen, maar wat voor een. Matt Berninger is flink afgevallen (hij wordt met elk jaar mooier oud) en heeft alle podiumschroom waar hij in het verleden nog op te betrappen was, van zich afgegooid. Hij oogt ontspannen en verlaat op een gegeven moment zelfs het podium en de tent, om al doorzingend wat selfies te maken met fans en even een nieuw wit wijntje bij een buitenbar te bestellen. We hebben te doen met die arme cable puller, die zich een slag in de rondte werkt om de frontman van voldoende kabel te voorzien tijdens zijn escapades.

Op de meest recente plaat I Am Easy To Find zingen voor het eerst in de twintigjarige (!) geschiedenis van The National gastvocalisten, allemaal vrouwen. Onder anderen Sharon Van Etten, die wel op het terrein rondloopt maar helaas niet langskomt voor een gastoptreden, en Kate Stables, die wel bij de band op het podium staat. Het paradoxale is, dat nu de eens zo introverte Berninger niet per se meer het middelpunt van de aandacht staat, zowel op de plaat als wanneer hij zijn band alleen laat op het podium, The National de ruimte lijkt te hebben om boven zichzelf uit te stijgen. De band is ontspannen, klinkt als een klok en is een genot om naar te kijken en te luisteren. De Bravo is sowieso dankzij het goede geluid en de vele led-schermen veruit de beste en meest sfeervolle tent van het festival en het is fijn dat Lowlands steeds vaker niet-elektronische acts hier neerzet. En wanneer dan een oranje streep avondzon door bomen de tent invalt, Berninger nog maar eens een rondje door het publiek maakt en I Need My Girl aan zijn vrouw opdraagt, staan onze nekharen toch wel weer even recht overeind, op een manier zoals dat alleen op Lowlands kan.

---

 

Met weersvoorspellingen die als donderwolken boven ons hoofd hangen, maar een line-up die in de donkerste herfstdagen nog een zonnig lichtpunt zou zijn, reizen we dit weekend samen met 55.000 anderen weer af naar de Flevopolder. Lowlands Festival 2019 is een feit en The Daily Indie is het hele weekend aanwezig om verslag uit te brengen, met zoals je gewend bent, extra aandacht voor de onderkant van het affiche.

Tekst Robin van Essel
Foto’s Tineke Klamer

Terug in de polder! Lowlands voelt altijd als thuiskomen, of je nou al een veteraan bent met 23 versleten polsbandjes om, of voor de eerste keer bent afgereisd naar Biddinghuizen. Het beste festival van Nederland slaagt er keer op keer in om enerzijds te voelen als een goed georganiseerd, warm bad, en anderzijds elk jaar veranderingen aan te brengen die ervoor zorgen dat het zelfs voor de meest doorgewinterde bezoeker toch niet voelt als herhalingsoefening. Hoe kan het ook: met meer dan 250 optredens, van geïmproviseerd straattheater via duurzaam restaurant tot absolute headliners. Er is vrij letterlijk voor ieder wat wils, iets dat zich overigens niet helemaal vertaalt naar de bezoekers: die zijn in 2019 nog steeds heel wit, hoogopgeleid en lid van de VPRO.

 

Verkeersinfarct
Ook al vanouds: het verkeersinfarct op N306 donderdagochtend. Lowlands werd al steevast elk jaar drukker bezocht op de nog-niet-festival-donderdag, waardoor de organisatie een paar jaar terug besloot van de nood een deugd te maken en het terrein al een dag eerder open te gooien, zij het op wat lager volume (of als silent disco). Inmiddels kan bijna wel gesproken worden van een volwaardige festivaldag; desondanks is bij de gemeente aankloppen voor een volledige vergunning blijkbaar nog wat te gortig. Dat zou natuurlijk ook betekenen dat de bezoeker dan zou verwachten dat die dag dan ook volwaardig geprogrammeerd zou worden, met alle gevolgen voor budget (en ticketprijs) van dien.

Het leeuwendeel van de bijna zestigduizend bezoekers kruipt vrijdagochtend enigszins verbaasd uit zijn tentje: zonnetje, 25 graden? Wacht effe, daar hadden we niet op gerekend in wat vooraf door de mensen bij de KNMI werd gelabeld als: ‘extreem herfstachtige omstandigheden voor midden augustus.’ Maar de weergoden zijn Lowlands goed gezind: het blijft de hele dag droog. Sterker nog: het is gewoon lekker zomers.

 

Kan niet meer stuk, denken we wanneer we het terrein oplopen voor Girl In Red. Naar de tijdsgeest, waar Lowlands eigenlijk altijd al een haarfijn gevoel voor heeft gehad, durft het festival opvallend vaak relatief obscure Soundcloud-artiesten een podium te bieden, niet zelden de opmaat naar een Nederlandse of Europese doorbraak. De Noorse tiener Marie Ulven, die schuilgaat achter Girl In Red, was vorig jaar nog zo’n artiest, totdat de New York Times haar liedje I Want To Be Your Girlfriend oppikte en tot hit bombardeerde. Iedere generatie heeft zo’n rolmodel, die de angsten en onzekerheden van de leeftijdsgroep haarfijn weet te verwoorden en een dito publiek aanspreekt. Voor jou was het misschien Alex Turner of Snoop Dogg, Girl is Red is het voor het groepje pubers dat vooraan staat in de India, hangend aan Ulvens lippen en zichzelf naadloos herkennend in de vrolijke teksten over eetstoornissen, afwijzingen en zomerdepressies over van die typische Scandinavische, ongevaarlijke indiepoprock. Als je niet tot de doelgroep behoort, vraag je je wellicht af wat je hier doet (of word ik gewoon oud?).

Als de vrijdagmiddag van Lowlands een graadmeter is, gaat het blijkbaar goed met de Nederlandse muziekscene, want het programma wordt gedomineerd nationale acts. Terwijl rapper Donnie niet om aan te horen is in de Bravo (generatiekloofje ook weer zeker), Ronnie Flex met zijn Deuxperience-band de Alpha afbreekt, zijn we vooral verbaasd over de ontwikkeling die YIN YIN doormaakte. Van de obscure indie-emobandjes Baby Galaxy en Bounty Island, waar de band uit voortkwam, is niets meer te bekennen: de Maastrichtenaren rocken de Lima-tent van begin tot eind met hun vlotte oriëntaals klinkende funk. Heel authentiek is het allemaal niet, maar dat het werkt op een festival is zo zeker als de zonsondergang.

 

Zelfde respect en verbazing voelen we bij Meetsysteem. Het project van Ricky Cherim spotten we dit voorjaar voor het eerst op Motel Mozaique, bracht een prima debuutplaat uit op het Rotterdamse kwaliteitsdancelabel Nous’klaer (van onder meer Oceanic) en staat nu gewoon voor een volle X-Ray op Lowlands. Het succes is niet heel verbazingwekkend: Meetsysteem is een halve viralhit in de trant van LO-FI LE-VI of Karel, klinkt als gelijke delen Spinvis en Merol, maar dan met band, en zonder beffen. De melancholieke jaren tachtig-synthsoundscapes maken hier en daar (dankzij de bongo’s) een uitstapje naar de exotische sound, die ook bands als YIN YIN en The Mauskovic Dance Band zo populair maakt. Cherim heeft dezelfde, diepzinnige literaire teksten van Spinvis, maar niet zijn charisma, waardoor de verstilde ambient in eerste instantie niet helemaal lekker uit de verf komt bij het stief doorlullende publiek in de X-Ray. Wanneer met Vraag Je Af het tempo wat omhoog gaat en er blazers op het podium komen, pakt het wel. Het nummer houdt het publiek een spiegel voor over hun eigen verantwoordelijkheid voor klimaatverandering, en met enige festivalshame aan onze kant concluderen we dan maar dat het predicaat ‘viralhit’ Meetsysteem veel te kort doet.

 

Over viralhits gesproken. Ken je de Facebookpagina ‘Shit Towns Of Australia’? Daarop wordt elk dorp en stad in het land verbaal met de grond gelijkgemaakt, met als gevolg gefrustreerde, vaak hilarische reacties van de inwoners van de shit town in kwestie, tot aan doodsbedreigingen aan het adres van des schrijvers aan toe. Favoriete bezigheid van die pagina is het afdoen van die reaguurders als ‘bogans’, het Australische woord voor sjonnie, tokkie. En de drie boys van The Chats zijn zo bogan als je het maar gaat krijgen. Dat matje van zanger en bassist Eamon Sandwith verzin je niet, hoor. De band verwierf vorig jaar cultstatus met pubrockkraker Smoko (Aussie slang voor ‘smoke break’), maar liet op London Calling al horen meer dan dat hitje te zijn.

Het is snoeihard immer-gerade-aus rammen, blijkt als de band naar goed punkgebruik er in het eerste kwartier zeven tracks doorheen jast en nog tijd over heeft voor puberale praatjes over rukken, soa’s, zwartrijden en een ode aan Victoria Bitter (‘The best beer in the world’, aldus Sandwith, iets waar de meningen nogal over verdeeld zijn). De X-Ray dampt al met de onmiskenbare geur van zweet van begintwintigers die woensdag voor de laatste keer een douche hebben gezien, maar het tempo gaat wel snel vervelen. Kiss-cover I Wanna Rock N Roll All Night is de meest melodieuze track in de set – en dan is voor het publiek de vijftig minuten die ze moeten wachten op het hitje, ineens veel gevraagd. Na elk nummer wordt de roep om ‘SMOKO!’ in het publiek luider. The Chats staat hier dankzij die track, maar het is zoals zo vaak bij dat soort gevallen, ook direct zijn grootste kwelling. Niet dat die bogans daar zelf erg mee zullen zitten, trouwens.

 

Terwijl Two Feet – ook al doorgebroken via Soundcloud – in de India staat, blijven we in de X-Ray hangen voor PUP. De band uit Toronto is een van de leukste punkbands die we afgelopen jaar voorbij zagen komen. Muzikaal is het allemaal niet grensverleggend, maar de muziek die rechtstreeks uit een highschoolfilm van begin jaren 2000 lijkt te komen – denk SUM41, Blink-182 – is een fijne trip down memory lane voor ieder die terugverlangt naar alles wat mooi was aan de onschuldige tienerzomers op de middelbare school. Frontman Stefan Babcock heeft er zichtbaar lol in en springt regelmatig het kolkende publiek in. Als hij voor afsluiter DVP zijn gitaar afdoet en even hardcore punkfrontman speelt wordt het zowaar even dreigend, maar verder is PUP fijn en ongevaarlijk. De tijden dat dit soort acts zo keihard doorbraken zoals Blink-182 dat deed, zijn wel definitief voorbij, maar als er een band is die dat in zich heeft, is het PUP wel. Het is een aangename break van de boze Brexit-bands aan deze kant van de Atlantische Oceaan.

 

Daarover gesproken: op papier een van de indie-highlights van de vrijdag is Fontaines D.C. Wel een boze band en eentje die keihard ging afgelopen jaar. Na het uitbrengen van het waanzinnige debuut Dogrel, waarop de band de tijdsgeest in de grauwe, harde wanhoop van Dublin perfect wist te vangen, speelde het vijftal zich via Eurosonic en Motel Mozaïque de eredivisie van de Nederlandse festivals in. De band uit Dublin heeft inmiddels een ontzettend robuuste sound ontwikkeld, die op Lowlands de India-tent makkelijk aankan. Maar toch voelen we, net als op Motel Mozaïque in april, de magie die we op plaat horen toch niet helemaal. Frontman Grian Chatten ijsbeert gejaagd over het podium, maar de rest van de band is nogal statisch en afstandelijk. In een klein zaaltje is dat cool, maar in de grote tent slaat het toch wat dood. Gelukkig heeft de band met Too Real, Big en Boys In The Better Land zo’n fucking waanzinnige songs op het repertoire, dat er uiteindelijk toch voorzichtig een feestje gevierd kan worden.

 

We spraken begin dit jaar nog rond het uitkomen van album The Weight met Weval. In dat gesprek verklapte het Amsterdamse producersduo dat er een show op Lowlands aankwam, net als dat ze dit najaar ADE gaan openen in het Concertgebouw. Eerst moest het nieuwe werk van The Weight nog even helemaal kapot geoefend worden. We zeiden ooit over Weval dat het haarfijne gevoel voor timing dat Harm Coolen en Merijn Scholte-Aalbers samen hebben, met een volledige band niet helemaal lekker uit de verf kwam. Hoe anders is het op Lowlands anno 2019: Weval is waan-zin-nig goed op dreef in de grote Heineken-tent. Het is staat als een huis: strak, robuust, met volume, maar ook met ruimte voor improvisaties.

Naast het nieuwe werk van The Weight hebben ook oude tracks als Rooftop Paradise en Gimme Some, die inmiddels bijna als klassiekers aandoen, live een nieuw jasje gekregen. Het is volumneuze electronische muziek die op maat lijkt gemaakt voor een groot festival, maar het wordt nergens platte publieksmennerij: Weval speelt net zo makkelijk moeilijk verteerbare stukken ambient, of zelfs klassiek. De band heeft duidelijk alle spanning en prestatiedrang van zich afgegooid en die vrijheid doet meer dan goed. Sterker nog: we zijn vrij sprakeloos, als we na het optreden via een fijn housesetje van Honey Dijon de eerste officiële Lowlandsnacht in dansen.

---

 

 

Een week geleden kropen we knakenbrak uit de modder, vouwden ons tentje op en lieten grijze wolken de fonkeling uit onze ogen verdrijven. Mis je de polder van Biddinghuizen ook al zo? Wij spendeerden afgelopen week voornamelijk met terugkijken op het beste grote festival van Nederland (oh, en met beginnen met het aftellen van de komende 51 weken). Om je op deze maandagmiddag het feest nog eens te laten herbeleven, goten we onze overpeinzingen én hoogtepunten in een digital story. Omdat ook verslaggeving over Lowlands best eens anders dan anders mag zijn. Veel scrollplezier!

Tekst Robin van Essel
Foto’s en video’s Félice Hofhuizen

Meer Lowlands? Check dan ook ons complete fotoverslag!

Lowlands Festival
18, 19, 20 augustus

 

Nog een zeven nachtjes slapen en dan is het zo ver. Naar alle waarschijnlijkheid sta jij volgende week je tas in te pakken of sla je al de eerste haringen de grond in voor de pre-party op de camping…. Lowlands, zin in! De 25ste editie is voor het eerst in de afgelopen jaren weer eens ruim van te voren uitverkocht, de huisstijl is onder handen genomen, er is ons een compleet nieuwe Alpha en Bravo beloofd en ook de indeling van het terrein is helemaal anders. 

Door Dirk Baart, Ruben van Dijk, Robin van Essel en Félice Hofhuizen

Maar, en dat is vooral belangrijk, het programma is weer om je vingers bij af te likken. Zoals zo vaak zijn het vooral de kleine tenten waar de verrassingen en ‘must see’-acts te vinden zijn. Geen zin om je door de eindeloze playlist heen te werken om de parels te ontdekken? Geen nood, The Daily Indie schiet je te hulp met persoonlijke tips van de redactie, inclusief tijd en tent en als toetje wat randprogrammering. Hoef je dat ook niet meer op te zoeken, hoe handig is dat?!  

 

Vrijdag 

Dirk tipt: Culture Abuse 
12:00 – 12:45 / India
Toegegeven, Culture Abuse is niet een van de meest klinkende namen op het affiche van Lowlands. Overigens niet meer dan terecht hoor, want de gruizige gitaarband speelt al jaren elke kroeg, iedere club en alle kraakpanden in hun omgeving kapot. Vorig jaar brak de band door met het opvallend melodieuze album Peach. We hopen inderdaad dat het zestal op Lowlands een beetje fris en fruitig uit de hoek komt: de Amerikanen spelen vrijdag al om twaalf uur in de India. Trek je toch je tent uit, want een bezoek aan deze band scheelt je minstens drie koppen koffie!

 

Félice tipt: J. Bernardt 
15:00 – 15:55 / India

Ja, dit is inderdaad de een van de frontmannen van Balthazar. En ja, hij moest ook zo nodig een soloproject. Maar Jinte Deprez, want zo heet J. Bernardt in het echt, heeft veel meegemaakt afgelopen periode en dat allemaal in een nieuw album gestopt. Daarnaast heeft de beste man al erg veel gespeeld dit seizoen dus kun je een goed in elkaar gezette liveshow verwachten waar de overtuiging vanaf spat. Als je zin hebt in goed dansbare elektronische hypnotiserende muziek met een warm en vertrouwd stemgeluid is J. Bernardt je man. 

Nieuwsgierig naar de soloplaat Runningdays, we spraken de zanger eerder, het interview vind je hier. 

 

Félice tipt: Altin Gün 
20:10 – 21:00 / Lima

Wat? Het is bijna herfst en je hebt Altin Gün nog niet live gezien dit jaar? Deze kans mag je dan niet laten liggen! De veelbelovende Turks psychedelische folk band speelt het afgelopen festivalseizoen alle tenten vol en laat overal een verpletterende indruk achter. Met hun bezwerende muziek kan niemand stil blijven staan, zeker ook niet als je enigszins aangestoken wordt door het plezier waarmee de band op het podium staat. Even inluisteren? Dat wordt lastig, want er staan pas twee singletjes online. Het eerste album wordt in maart 2018 verwacht, voorlopig is het dus ‘bij zijn is meemaken’ met deze show op Lowlands.  

 

Zaterdag 

Robin tipt: Tycho 
18:15 – 19:15 / India

Scott Hansen, de man achter Tycho, maakte met Epoch vorig jaar een drieluik compleet, na Dive (2011) en Awake (2014). Als je die platen aan elkaar plakt, is het een haast organisch geheel van elektronica, met uitstapjes naar dan weer dreampop, dan weer minimal, dan weer rondruit rockende gitaren, maar altijd met de op Boards Of Canada geïnspireerde, psychy sound die het werk van deze Californiër zo kenmerkt. We kregen dit voorjaar in de Melkweg een voorproefje van hoe dat live klinkt. Tycho is inmiddels een trio, dat zijn hand niet omdraait voor een indrukwekkende, dynamische geluidsmuur: aanradertje. 

 

Dirk tipt: Vince Staples 
21:50 – 22:50 / India

Ja, we weten het: Chance The Rapper annuleerde zijn show op Lowlands. Nu echt stoppen met huilen hoor, want Vince Staples is minstens zo sensationeel. Vorig jaar gooide de pas 24-jarige Amerikaan hoge ogen met mixtape Summertime ’06 en EP Prima Donna. Dit jaar verbaasde Staples opnieuw vriend en vijand met Big Fish Theory, waarop het talent zich ontpopt tot een van de grootste vissen in de hiphopzee. Vince clasht met headliner Editors, maar die heb je toch al vier keer gezien en van die Britten is het beste wel af. Vince Staples, die heeft zijn leven voor zich en Lowlands ongetwijfeld aan zijn voeten!

 

Zondag 

 Ruben tipt: Hurray For The Riff Raff 
12:00 – 12:50 / India

Het kostte enige pijn en moeite (lees: een volledig geannuleerde voorjaarstour), maar op zondag 20 augustus staat Alynda Segarra aka. Hurray For The Riff Raff dan éíndelijk met haar nieuwe album The Navigator op zak op een Nederlands podium en wel in de India. De Puerto Ricaanse folkie heeft haar hart op de juiste plaats en laat dat hart luidkeels spreken. Invloeden uit Caribische muziek en verhalen over de eeuwenlange strijd die haar landgenoten tegen de voortdurende onderdrukking hebben gevoerd vormen samen een eclectische mix, garant voor een set met zowel emotionele als euforische momenten. “Pa’lante!,” zal het ongetwijfeld door de India schallen. “Voorwaarts!”

 

Ruben tipt: Bruxas 
14:30 – 15:15 / X-Ray

Opblaasflamingo’s, ijskoude Corona’s, strohoedjes, strandzand en felgekleurde teenslippers. Golven die langzaam knagen aan je met liefde opgebouwde zandpaleis, terwijl de zon het van de zee verliest. Het is moeilijk om níét in (ietwat clichématige) zomerse taferelen te vervallen wanneer je Bruxas beschrijft – het gloednieuwe, semi-elektronische samenwerkingsproject van goede vrienden Jacco Gardner en Nic Mauskovic. De één staat binnen en buiten Nederland bekend als doctorandus in de psychedelische kunsten, de ander bewees zich dit jaar de strakste en meest stijlvolle percussionist in de scene te zijn met onder meer Altin Gün en The Mauskovic Dance Band. De weelderige afrovibe van het duo móét en zal van de X-Ray een tropische strandtent maken.  

Een tijdje terug spraken we uitgebreid met deze white guys in de wereldmuziek. Dat interview lees je hier terug.  

 

Robin tipt: Nicolas Jaar 
20:45 – 22:15 / Bravo

Gênant moment afgelopen Down The Rabbit Hole: de ongrijpbare elektronica-grootmeester Nicolas Jaar, die het publiek mee de nacht in probeerde mee te nemen, draaide de tent zo’n beetje leeg. Tja, als je met je halfje achter de kiezen simpele four-to-the-floor beats verwacht, ben je bij Jaar inderdaad aan het verkeerde adres. Psychic, van Jaar’s zijproject Darkside, was een van onze favoriete platen van de afgelopen jaren, maar een crowdpleaser is deze in New York woonachtige Chileen niet. De mensen die op Lowlands wel geduld kunnen opbrengen, gaan getuige zijn van de fenomenale, spookachtige spanningsopbouw, aartsduistere spacetechno en de ijzige vocale kwaliteiten van de meester zelf. 

 

Dirk tipt: Randprogramma 
Sinds jaar en dag is Lowlands meer dan muziek. Dit jaar bevat het filmprogramma van het festival onder meer klassiekers 1984, Eternal Sunshine of the Spotless Mind en Taxi Driver en recente revelaties Get Out, Baby Driver en The Big Sick. Daarnaast draait de eerste film van muzikant Flying Lotus, het knotsgekke Kuso. De controversiële vlogger Ismail Ilgun geeft een lezing, net als politica Lilianne Ploumen en schrijver Leon Verdonschot, die het heeft over praters tijdens concerten. Comedy is er van de heren van Rundfunk en Vlaming Wim Helsen, terwijl zijn landgenoot Herman Brusselmans deel uitmaakt van het literatuurprogramma. Dat bevat ook een poëtische ode aan hitserie Game of Thrones, trouwens! Lowlands is coming… 

Uiteraard is The Daily Indie volgende week ook in Biddinghuizen voor een uitgebreid sfeer- en fotoverslag. Houd onze site en socials in de gaten voor de napret.  

De band speelde eerder al op Into The Great Wide Open en Noorderslag en mocht vorige week op Lowlands aantreden: The Mysterons! Afgelopen zaterdag, zo’n vier maanden na hun EP-release in de OT301, stond de band op het majesteuze muziekfestival, in een volgepakte India en deed de band ’s avonds nog een 3 On Stage Sessie bij 3FM. Zo hard kan het gaan als je goed bent.

Fotograaf Willem Schalekamp volgde de band in en om de India, een impressie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drie dagen geslapen in een te kleine DDR-tent, uw verslaggever Giordano Mellin heeft het allemaal moeten verdragen, voor u. Here we go! 

Foto’s: Rudy Sablerolle

Down The Rabbit Hole: Dag 1 

 

Death From Above 1979
De band besloot in 2006 te stoppen, er was een reünie tijdens Coachella in 2011, een nieuw album in 2004 en ze stonden op Where The Wild Things Are in maart. Death From Above 1979 voelde een beetje als een knipperlichtrelatie, het was namelijk een veelbewogen periode voor de Canadezen. Maar vandaag staat de band in Beuningen. “You guys doing okay? Please go swimming after the show” klinkt er, en eigenlijk voelt het alsof we al de borstkrol doen in een ietwat krappe Speedo in een zee van zuur zweet. Dit, en het snoeiharde geluid, is waarschijnlijk de reden waarom het publiek zich inhoudt in een nogal benauwde Hotot. De heren zijn nog steeds rauwe rockers, hebben weinig interactie met het publiek, maar desondanks laten ze zien dat DFA1979 godvergeten goede herrie maken en nog steeds een topteam zijn.

 

zZz
De heren uit Amsterdam hebben onlangs het album ‘Juggernaut’ – dat vijf jaar op zich liet wachten- uitgebracht. Vijf jaar! ‘zZz’ wordt er mysterieus door de microfoon gefluisterd tijdens het optreden waarbij er direct kippenvel bij ons ontstaat. De alom bekende combinatie van een orgel, drums en synthesizers is typisch zZz, maar de aanvulling van een tamboerijn op zijn tijd is ook aangenaam. Hoe veelzijdig zijn deze gasten? De zogenaamde two-man-bands zijn erg in trek op Down the Rabbit Hole, zoals we al zagen bij Death From Above 1979. Dit zorgt ook voor een unieke sound; zZz heeft namelijk in de loop der jaren een typisch geluid gecreëerd: een kraut-geluid dat voor de Teddy Widder-tent om vijf uur ’s middags misschien te moeilijk én te technisch blijkt te zijn voor het publiek.

Rats On Rafts
Iets wat wij vandaag nog niet eerder zagen zijn visuals tijdens optredens; Rats on Rafts creëert een buitenaardse omgeving in de Teddy Widder met hun trippy effecten. In het begin lijkt het alsof ze de wat hardere garagerock nummers in Rotjeknor hebben gelaten en een bagpack gevuld met festivalvriendelijke nummers meegenomen hebben. Maar, bij het derde nummer laten de Rotterdammers eindelijk horen waar ze goed in zijn: het spelen van vunzige garagerock. Zodra gitarist Arnoud zowaar begint te grunten, komt dit als een aangename verrassing. Dit blijkt het tweede startschot te zijn voor de keiharde garagerock-nummers. Tijdens het optreden blijkt er een select groepje te zijn dat Rats on Rafts kent, maar de rest van het publiek moet nog overtuigd worden van hun kunsten.

 

Patti Smith
Het is superdruk in de Teddy Widder en de grijze lokken van Smith maken ons vrolijk en ietwat nostalgisch. Met wapperende handen zingt ze: “She looks so good. She looks so fine.” En we kunnen stiekem niet ontkennen dat we dan aan Smith denken in plaats van aan Gloria (red.). Wat opvalt is, dat naast de oude garde, er ook een hoop jonge mensen aanwezig zijn tijdens het optreden. Smith laat ons constant met luide kreten horen waarom zij nog altijd relevant en de koningin is. Verder had Smith ons ook nog het volgende te melden: “I’m sorry, I’m having some troubles with my voice”, daar hebben wij helemaal niets van gemerkt. Terwijl de oude garde verder speculeert over welk nummer ze nu gaat spelen, maakt de rest zich geen zorgen, it’s fuckin’ Patti Smith! En zo is het.

Omar Souleyman
In het publiek worden er sterretjes afgestoken om de komst van Souleyman te vieren. Een traditie of gewoon een hipsterding? Dan volgt direct de volgende prangende vraag in ons op: het is Ramadan, hoe zal hij hiermee omgaan op een festival? Souleyman is een persoonlijkheid an sich met zijn karakteristieke outfit incluis de bekende handklapjes en verscheen zo ongeveer op elk festival dat je je kunt voorstellen. Alhoewel wij helemaal niets begrijpen van de nummers, is er toch een verbintenis tussen ons en Souleyman. Wat we in elk geval ook snappen is als Souleyman “Hey” roept, je godverdomme mee moet klappen. Eventjes lijkt het alsof we ons begeven in een absurde grote shisha-lounge. Souleyman blijkt een markante persoonlijkheid te zijn en met weinig handgebaren weet hij de Fuzzy Lop om te toveren in een 1001-nacht sprookje, en dat tijdens Ramadan!

Down The Rabbit Hole: Dag 2

Dolomite Minor
Twee schuchtere, ietwat iele jongens uit Southampton betreden het podium. Maar zoals het volgende cliché gezegde luidt: “don’t judge a book by it’s cover”, deze jongens zijn dodelijk! De gitarist, wie je het liefst een stevige knuffel zou willen geven, speelt met z’n veel te grote Ibanez-gitaar de sterkste gitaarpartijen die we in de Fuzzy Lop gehoord hebben. Vunzige, distorted gitaareffecten en old skool metal invloeden met veel tempowisselingen, dit is goed. Heel goed! Nog even werken aan de stageperformance en Dolomite Minor wordt groot! Je hebt het hier als eerst gehoord!

Alabama Shakes
“We’re down in the rabbit hole, huh? Let me get some”, zo spreekt Brittany Howard, de zangeres van Alabama Shakes als de diva die ze is. Haar karakteristieke stem is nog rauwer en funkier dan ever in de Hotot-tent. We hebben altijd al een zwak gehad voor artiesten die een Nederlands woordje spreken tijdens een optreden: “Dankjewel, everybody.” Howard heeft haar hele team meegenomen; haar achtergrondzangeressen en zanger geven ons het gevoel alsof wij op zondag voorin zitten tijdens de kerkmis. Howard’s stem breekt barrières en geeft je soms het gevoel dat de speakers daadwerkelijk op ontploffen staan, een enge gedachte. Gedurende de show is zij onze rock-’n-roll-moeder en geeft ze een tutorial over hoe je het hardst kunt rocken op een festival inclusief elektrische gitaar, een blonde mohawk én een bloemenjurk. Een bloemenjurk! Naast ons staan er wat meisjes uit de UK die gedurende het concert meerdere malen “We love you, Brittany” roepen. Na de zesde keer besteedt ze hier uiteindelijk aandacht aan en komt met een subliem antwoord: “I hear you, but do you feel me?”

Foto: Jack Parker 

Foto: Jack Parker 

GOAT
GOAT komt uit Zweden en is een ‘alternatieve, experimentele band’. Alle leden verschuilen zich achter maskers en intrigerende kostuums. Dit stemt ons benieuwd naar het optreden. Een band zoals Empire of The Sun hult zich achter maskers en in outfits tijdens hun set, maar GOAT gaat een stap verder en vult dit aan met traditionele Arabische danspasjes en kledij. Dit is geen band, maar voelt meer als een kleinkunst act gecombineerd met wat muziek en gekke outfits. Desalniettemin vinden wij GOAT tof, maar zijn we ook benieuwd naar hoe de twee mysterieuze zangeressen er zonder maskers uit zien!

Foto: Jack Parker 

Foto: Jack Parker 

Iggy Pop
In de foto-pit is het nog nooit zo druk geweest. Heeft Iggy wat huisfotografen ingeschakeld? Iggy is gewoon weer lekker Iggy vanavond: sexy danspasjes, een ontbloot bovenlijf, vrouwelijke bewegingen en de nodige gesprekken tussen de nummers door: “Hi, I’m Iggy. What’s your name? That’s cool.” Voor iemand van 68 (!) jaar is hij nog springlevend en vitaal, om godverdomme jaloers op te worden. “I have a lust for life”, en dat merken we als we Iggy rond zien huppelen als een wulps konijn over het podium. Crowdsurfen is alweer een tijdje ‘verboden’ op festivals, en daar balen we natuurlijk van, maar tijdens het optreden ontstaat er een heuse marathon aan crowdsurfers en worden tieners – eentje ervan was rond de tien jaar – stuk voor stuk afgevoerd! Een ander belangrijk puntje: de eerste set tieten tijdens Down The Rabbit Hole zagen we tijdens dit optreden! Rock-’n-roll!

Down The Rabbit Hole: Dag 3

Young Fathers
Het verhaal achter deze Schotse groep is dat ze alle drie de naam van hun vaders dragen en toevallig hebben ze ook allemaal dezelfde leeftijd. Tijdens een hiphop-event in Edinburgh kwamen de drie elkaar tegen toen ze slechts veertien jaar waren en vormde direct een groep. Ze zijn echter niet alleen met zijn drieën, tijdens de set worden ze namelijk ook begeleid door Steven Morrison, de drummer/DJ in de band, waar we eigenlijk ook een apart artikel aan kunnen wijden. Morrison heeft een pikzwarte bomberjack aan en slaat op zijn drums als een bezetene waarbij we bijna in een hypnotische staat belanden. Maar neen, we moeten ons ook focussen op de rest van de groep die energiek bezig is op het podium; variërend van Michael Jackson-achtige danspasjes tot zoete R&B vocalen, raps en spoken word, het is teveel om op te noemen. Young Fathers is een act waarbij je héél gefocust moet zijn, want er gebeurt te veel tijdens een optreden. Tof en bijzonder!

Natalie Prass
Het is zondagmiddag en best vroeg (13.30) voor een festival. Natalie Prass uit Richmond, Virginia treedt op. De irritante ‘goed gestijlde’ presentatrice waar we al drie dagen tegenaan moeten kijken (festivalpresentatrices zijn altijd irritant) van de Fuzzy Lop, kondigt Prass aan met een gedichtje waar Prass zelf over begon. Het gedichtje is niet de moeite waard. De muziek van Prass blijkt gelukkig wel perfect te zijn voor deze zondagmiddag; niet te zwaar op de maag, simpele, lieve singer-songwriter muziek. Prass oogt zelf heel onschuldig, schattig en breekbaar, net als haar muziek. “Watskebeurt” zegt Prass veelvuldig tijdens het optreden, schattig, maar op den duur vrij irritant. Vanuit het publiek klinkt er coyote gehuil en dit blijkt Prass op te vangen en speelt hier mee tijdens het optreden, leuk! Ergo, Natalie Prass: lief en onschuldig – typische muziek voor op een zondag.

Ook Gezien!

Birth Of Joy

 

King Gizzard & The Lizard Wizard

 

Happyness

 

The War On Drugs

Op een semi-grijze/zonnige dag als vandaag, gesandwiched tussen mooie lentedagen, moeten we soms zelf even een zonnetje zoeken op de momenten dat hij er niet is. Het zonnetje van vandaag is de nieuwste single van The Maccabees, genaamd Marks To Prove It. Drie jaar moesten we onze indiedarlings uit Brighton missen, maar op 18 februari liet de band vol trots weten dat het album af is. Marks To Prove It is de eerste sappige single-vrucht van deze vierde – tot op de dag van vandaag – nog naamloze plaat. 

De eerste dertien seconden vallen nog te verwarren met een ouderwetse glamrocker. Maar daar zijn ze weer; onze oude, vertrouwde Maccabees! De snoezige mannen met de grote blauwe ogen en die zelfs met de sipste nummers een glimlach om onze lippen weten te toveren. Het is direct duidelijk dat The Maccabees met Marks To Prove it, en de plaat waarvan zij afkomstig is, terug gaan naar hun roots. “These new songs are a reminder of why we started the band. With the enthusiasm to play music that’s exciting and makes us excited.”

Het maakt ons anders ook behóórlijk excited. Dus sluit op lentedipdagen je ogen en fantaseer je schouders rood verbrand, een vers festivalbandje om je pols, dor gras onder je voeten, een lauw biertje in je hand en The Maccabees met Marks To Prove voor je gesunblockte neusje.

 

Concertagenda week 33

De week waar velen op hebben gewacht is eindelijk aangebroken: Lowlands is daar. Gelukkig is er meer te beleven dan dit massafeest in de polder, zie hier het overzicht van alle The Daily Indie-waardige concerten van deze week.

 

Mikal Cronin

In de gehele garage revival duikt deze week Mikal Cronin op. Mooie bruine ogen, een surfers look en wat gruizige gitaren zijn natuurlijk nooit verkeerd. Doet het al erg goed op de festivals dus kan ook zeker in het clubrijtje niet ontbreken.

• Dinsdag 13 augustus, Doornroosje Nijmegen.
• Woensdag 14 augustus, Vera Groningen.

 

Godspeed You! Black Emperor

Deze Canadese band hypnotiseert de wereld al bijna twintig jaar met haar noiserock. Varierend van negen tot soms wel twintig bandleden, blaast deze band je omver met hun grootse muzikale arrangementen, bijgestaan door prachtige visuals. Zeker een bezoekje waard!

Woensdag 14 augustus, Paradiso Amsterdam.

 

Merchandise

Bij Pitchfork zijn ze al groot fan en ook de rest van de wereld volgt snel: Merchandise’s mix van rock, lo fi en new wave werkt aanstekelijk. Op Le Guess Who? May Day een groot succes en dus nu verplichte kost.

Woensdag 14 augustus, Melkweg Amsterdam.

 

Calexico

Calexico betovert keer op keer met een prachtige mix van indierock, americana en alt-country. Hoe meer instrumenten hoe beter! En wat is nou mooier dan een concert in een openluchttheater?!

Donderdag 15 augustus, Openluchttheater Caprera Bloemendaal.

 

Lowlands

Eindelijk daar: Lowlands Festival. Niet alleen zie je hier oud gedienden maar ontdek je ook de wat nieuwere bands. En voor je het weet staan ze na drie jaar ineens op het hoofdpodium (zoals Tame Impala die in 2010 nog in de Charlie speelden). Dit jaar onder andere: Foals, Band Of Horses, Chvrches, Jacco Gardner, Haim, John Coffey, Traumahelikopter, Mozes And The Firstborn, Mister And Mississippi, Miles Kane, Mikal Cronin, Peace, Theme Park en Villagers.

Vrijdag 16 t/m zondag 18 augustus, Biddinghuizen. 

 

Pukkelpop

Veel van hetzelfde maar ook net even anders: Pukkelpop is een goede concurrent van Lowlands. Net over de grens in België zie je daar Eminem, The XX, The Prodigy, Nine Inch Nails, Eels, Franz Ferdinand, Surfer Blood, Allah-Las, Local Natives, en nog vele anderen!

Donderdag 15 t/m zaterdag 17 augustus, Kiewit/ Hasselt België. 

 

Verder deze week

• The Staves. Maandag 12 augustus, Tivoli Utrecht & dinsdag 13 augustus, Rotown Rotterdam.
• Woven Hand + The Black Heart Rebellion. Dinsdag 13 augustus, Patronaat Haarlem.
• U.S. Girls + Slim Twig + Mark McQuire. Donderdag 15 augustus, Roodkapje Rotterdam.
• Noorderzon. Donderdag 15 augustus t/m zondag 25 augustus, Het Noorderplantsoen Groningen.
• I Am Kloot. Vrijdag 16 augustus, Tivoli Utrecht. 
• Cloud Boat + Beacon. Vrijdag 16 augustus, De Nieuwe Anita Amsterdam.

Een introducerend verhaal bij ons Lowlands-avontuur kun je lezen in Deel 1 van de vrijdag en in Deel 2 van de zaterdag. Nu gaan we verder met de mooie zaterdag van het festival. Met Moss, Ghosts, Mark Lanegan Band, The Shins, Orgel Vreten en natuurlijk Kees van Hondt.

Foto’s: Melanie Marsman

 

Een introducerend verhaal bij ons Lowlands-verslag kan je lezen in Deel 1 van de vrijdag. Nu gaan we verder met de mooie zaterdag van het festival. Met prachtige platen van Triggerfinger, Two Door Cinema Club, Santigold, The Walkmen & The Kik

Foto’s: Melanie Marsman