Onze eerste The Daily Indie-show voor januari staat vanaf vandaag op het programma. Op 31 januari komt VoidFare naar Amsterdam om in Cinetol zijn dromerige indierock te laten horen. Hieronder stellen we het Utrechtse viertal verder aan je voor.

Ben je lid van The Daily Indie? Dat is sowieso goed nieuws, maar helemaal omdat je dan naar de show van VoidFare in Cinetol kunt gaan. Zo niet, word het vandaag nog!

De leukste omschrijving van de band geeft frontman Diederick van Rijsewijk zelf over zijn band: ‘Je weet toch wel als je zo heel hard in je ogen drukt dat je zo allemaal vormpjes gaat zien en een beetje aan het trippen bent? Ja, dat dus…’

Energieke dromen
De vier muzikanten uit Utrecht zijn inmiddels bijna drie jaar bezig, hebben twee singles uit en schopte het onlangs tot de halve finale van de Amsterdamse Popprijs. De muziek klinkt als energieke dromen, op de nieuwe single In Between Dreaming wordt het sluimerende schemergebied afgetast met flinke gitaarmuren, kale coupletten, zweverige synths en grungy solo’s.

Naar VoidFare in Cinetol?
Omdat het een The Daily Indie Presents-show in Cinetol is, betekent dat je naar de show kunt als je lid bent van ons. Wil je met je beste vriend of vriendin op de gastenlijst? Wordt hier dan lid van ons!


FACEBOOK-EVENT | WORD LID

Het was een koude editie van Here Comes The Summer. Een paar weken eerder leek de zomer er daadwerkelijk aan te komen, maar dit weekend voelde dat toch nog wel ver weg. Daarom was de festival-merchandise dan ook geen strandlaken of zwembroek, maar een muts. Toch bleef de voorspelde regen – waardoor veel kaartjes op het laatste moment op TicketSwap eindigden – bijna helemaal uit. Het is dus echt waar, wat iedereen hier altijd beweert: Vlieland, daar waait alles over. 

Het festivalterrein is klein: er is het restaurant De Bolder, de zaal De Bolder en de buitenplek tussen de bomen: Ruige Plak, waarvan volgens mij iedereen het hele festival dacht dat het Ruige Plek heette. Of misschien was ik dat alleen. Klein dus, maar daarom soms nóg gezelliger dan Into The Great Wide Open. Hier is iedereen namelijk continu op dezelfde plek. Of Plak.

Voor de fanatiekelingen speelde Mozes And The Firstborn al op de donderdagavond in De Bolder. Daar waren we niet bij, maar de volgende dag was daar alweer Hand Habits, ofwel Meg Duffy. Na gitarist te zijn van Kevin Morby en studiogitarist van The War On Drugs, werkte Duffy lang aan een solocarrière. Tussen de bomen, op de vroege vrijdagmiddag zijn we getuige van een sterke eigen show. Fijne melancholische zanglijnen waar Sharon Van Etten nog jaloers op zou zijn.

Sea Moya

Buiten tussen de hangmatten, eettentjes, houtkachels en kinderglijbanen spelen later die avond Sea Moya en Jungle By Night. Die eerste band is een Duitse krautband, maar dan met veel psychedelische groove. Ze hebben er zin in en dat voel je. Voorin wagen bezoekers hun eerste dansje en later krijgt Jungle By Night de rest van het terrein mee. Ze zijn er ieder jaar, je weet wat je gaat krijgen en toch blijven ze als geen ander sfeer maken. 

WWWater

Iets anders is WWWater in De Bolderzaal. Het is precies wat de programmering af en toe nodig heeft, namelijk een act die verrast en spannend is. Vergeleken met de soms zwoele opnames van deze Gentse elektro-artiest is het live actiever en drukker. Haar stem is altijd on point en ondanks dat het publiek even moet omschakelen, weet ze de voorste rijen helemaal los te krijgen. 

Donna Blue

Terwijl veel mensen in hun tent of in De Bolder nog bijkomen van het DJ-duo Hans en Menno, speelt Donna Blue buiten al zijn mysterieuze en zwoele indiepop en daarna meteen Amber Arcades. Halverwege de set vergeet ze even hoe een nummer ging, maar we moesten doen alsof we het niet gehoord hebben. Het was namelijk gewoon een heel sympathiek moment in een erg fijne set.

Jordan Mackampa

Later speelt Jordan Mackampa, een Brits-Congolese singer-songwriter. Als je het van een afstand over de camping hoort galmen, klinkt het eerlijk gezegd niet zo spannend. Typische midden-op-de-dag gevoelige gitaarnummers, dacht ik. Maar eenmaal bij het podium, word je hoe dan ook omvergeblazen door zijn krachtige, rauwe stem en lift de band de singer-songwriter naar een hoger niveau.

SONS

De Belgische muziekwereld is trouwens flink vertegenwoordigd op het festival dit jaar. Niet alleen WWWater, maar ook Jaguar Jaguar bijvoorbeeld, die heel ‘zalig’ en strak spelen, maar ons niet echt weten te verrassen. En ook SONS, die dat wél doen. De garagepunk knalt door de bolderzaal en de dubbele vocals geven het publiek een zetje om te gaan spingen.

Les Amazones d’Afrique

Zo houden ze De Bolderzaal een beetje warm voor Les Amazones d’Afrique, de ‘eerste vrouwelijke supergroep uit West-Afrika’. De drie vrouwen zijn gekleed in prachtige kleurrijke pakken en hebben enorm indrukwekkende stemmen. Op alle nummers, afwisselend tussen funk, blues en jazz, halen ze er alles uit met ingewikkelde en perfect uitgevoerde vocals. De zaal staat helemaal vol en de rij staat bij het begin tot buiten. Niemand zou dit willen missen. 

Black Flower

Op zondag is het best lekker warm in de zon en staan er buiten weer twee Belgische bands. Eerst speelt Mooneye, een jonge band met een aanstekelijke energie. De vocals verdwijnen soms in de hoeveelheid galm, maar het is duidelijk dat de goede stem van de frontman daarmee eerder wordt versterkt dan verhuld. Die andere band is Black Flower, al zal je aan niet veel merken dat ze uit België komen. Ze spelen namelijk Ethiopische jazz, zoals Mulatu Astatke het gewild zou hebben en zetten de Ruige Plak zo op het einde nog even mooi in bloei.

Het hoogtepunt van de dag krijgen we in De Bolder, waar ’s ochtends de documentaire ‘De koning van de Nederlandstalige Rock-‘n-Roll’ speelt. Een film over Ricky De Sire, een cultheld die leeft om de beste Rock-‘n-Roll van ons land te maken, maar er misschien wel nooit gaat komen. Dit ontwapenende portret, gemaakt door Bastiaan Bosma van Aux Raus en Ploegendienst toont de gevoeligheid achter de vunzige teksten van Ricky. Terwijl iedereen vol verbazing naar de film kijkt, staat Ricky zelf aan de zijkant. Hij kijkt aandachtig naar zichzelf, maar vooral naar de reactie van de zaal. 

Een uur later staat hij op het podium. In de film zagen we al hoeveel waarde Ricky de Sire hecht aan beeldmateriaal: van zijn optredens, maar ook dat zijn lieve, nuchtere ouders alles van hem hebben vastgelegd. Die scènes worden nu voor onze ogen werkelijkheid. “Kun je effe filmen Piet”, roept hij door de microfoon, “als je het rode knopje kunt vinden”. Mensen die de film niet hebben gezien, zullen ongetwijfeld raar hebben opgekeken toen ze binnenliepen en een man met grijs haar en open overhemd over ‘dubbele penetratie’ horen zingen. Wie het verhaal uit de film kent, begrijpt een stuk beter waarom hij op onverwachte momenten door het publiek rent en soms vunzige teksten zingt. De frustratie van de nog niet doorgebroken Ricky is begrijpelijk, met deze band komen zijn poëtische teksten echt goed tot zijn recht. Luister maar naar ‘Nevelen der toekomst’, misschien komt het alsnog. 

Whispering Sons & Scram C Baby
Zaterdag 20 april

Waar Whispering Sons als een trein in binnen- en buitenland gaat, dendert Scram C Baby over de ene na de andere zaal en samen mogen we de bands presenteren op 20 april in Burgerweeshuis!

Lid van The Daily Indie? Dan kun je met vrijkaartjes naar deze show toe!

Bezoek uit Brussel en bezoek uit Amsterdam voor Deventer, een show om je vingers bij af te likken en dat gaan we samen met jou doen. Hieronder nog wat informatie op

Whispering Sons
Geen onbekende voor ons zijn de Belgische postpunkers van Whispering Sons, zo interviewden de band vorig jaar over zijn nieuwe album Image en gingen we op zoek naar de wortels van de band. Dat lees je hier!

De band die in 2016 Humo’s Rock Rally won, komt op de dag van de Ronde van Vedett naar Burgerweeshuis, de dag van de Deventer wielerkoers. Als je de ploeterende wielrenners aangemoedigd hebt, kun je direct door naar het Burger om met een vedettje de laatste ronde in te zetten.

Scram C Baby
Zijn we aangekomen bij Scram C Baby, de band die tussen 1992 en 2010 actief was en onlangs keihard terugkwam met Give Us A Kiss. Een album dat lyrisch werd ontvangen door de vaderlandse pers en waar een vervolg aan wordt gegeven met een lekkere tour.

Deze duo-show met Whispering Sons is voorlopig de laatste (geplande) clubshow van de Amsterdammers én wat voor eentje.


Wil je naar de show toe?
Naar Whispering Sons en Scram C Baby toe op 20 april in Burgerweeshuis! Dat kan, maar hoe dan?! Nou, als je nou voor een tientje per jaar lid wordt van The Daily Indie, ons een mailtje stuurt: dan gaan we het regelen.

WEBSITE BURGERWEESHUIS | FACEBOOK-EVENT | WORD LID

Vrij stilletjes verscheen er vorige week een nieuw album van LCD Soundsystem. Electric Lady Sessions heet het, inderdaad opgenomen in de legendarische studio die door Jimi Hendrix werd gebouwd. Helaas voor de fanatieke fans van de band bevat het geen nieuwe muziek.

Want Electric Lady Sessions is een live-studioplaat. Waar James Murphy normaliter alles alleen inspeelt, heeft de hij voor dit album zijn liveband de studio mee in genomen. Het resultaat is een plaat die vooral in detail verschilt met de reguliere studioplaten van LCD Soundsystem. Die zijn doorgaans kraakhelder: zelfs als James Murphy herrie maakt, is het vlijmscherpe herrie, die perfect in balans is. 

Electric Lady Sessions is rommeliger, maar daarmee ook levendiger. Het album klinkt als een band die met veel speelplezier muziek staat te maken in de garage van hun ouderlijk huis. En dat is voor zo’n doorgewinterde band absoluut een compliment.

Naast oude LCD-songs staan er op de plaat ook covers van Chic, Heaven 17 en The Human League, die de band al eens eerder speelde of zelfs als single uitbracht. Al met al reanimeert Electric Lady Sessions de twaalf soms ietwat steriele originelen met verve tot nummers die levendiger, emotioneler en soms gewoon simpelweg beter zijn. Electric Lady Sessions is absoluut de moeite waard, zowel voor de hardcore LCD-fan als voor de nieuwkomer.

The Daily Indie Presents
Vaudou Game & Baskar
Zaterdag 13 april

Een heel funky show bij een net zo funky én gloednieuwe partner van ons The Daily Indie Presents-showprogramma. In het Amstelveense P60 presenteren we namelijk Vaudou Game en Baskar op zaterdag 13 april.

Het hoofdprogramma kennen we al wat langer, zo schreven we onlangs nog een achtergrondverhaal over de band zijn wortels, het bijzondere verhaal achter de albumopnames van het laatste werk Otodi en de voornaamste inspiratie (het zal je niet verbazen): voodoo. Frontman Peter Solo vertelt daar onder meer over bij Afropop.org: “Voodoo draait om leven in harmonie, met je voorouders, met de plek waar je bent. Mensen, het universum en alles daarbinnen, vormen samen het grote geheel.”

Vaudou Game speelde eerder al op festivals Into The Great Wide Open, Down The Rabbit Hole, Valkhof Festival, Zwarte Cross, Metropolis Festival en zijn geen onbekende te noemen. Mocht je ze toch niet tegen het lijf zijn gelopen, dan vind je hieronder een zeer fijn voorproefje.

Baskar
Naast de spirituele en mysterieuze klanken van Vaudou Game, zal de avond geopend worden door Baskar, de instrumentale spacefunk-band uit Leiden. Liefhebbers van jazz, afrobeat en funk raden wij aan om lekker op tijd aanwezig te zijn, zodat je compleet meegezogen wordt in het universum van de band en zijn psychedelische tripjes.


Wil jij naar de show van Vaudou Game in P60 en ben je lid van The Daily Indie?! Stuur dan snel een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl en dan gaat hij het regelen voor je. Check ook alle andere shows die we presenteren door het hele land!

WEBSITE P60 | FACEBOOK-EVENT | WORD LID

The Daily Indie Presents… Vive La Fête
Vrijdag 26 oktober

 

Potverdomme, de Vlaamse elektropoppers Vive La Fête zijn alweer twintig jaar bezig sinds hun debuut Je Ne Veux Pas in 1998 verscheen. En verleerd zijn Els Pynoo en Danny Mommens het nog zeker niet, ze lijken eigenlijk alleen maar beter te worden. Het nieuwe album Destination Amour kickt er dan ook hard in, de plaat die de band op 26 oktober in Poppodium 013 komt presenteren tijdens een The Daily Indie Presents-show.

Ben je lid van The Daily Indie? Dan maak je dikke kans op vrijkaarten voor de show van Vive La Fête in Tilburg eind deze maand.

Wij bellen alvast met Mommens, gitarist en vocalist van de Vlaamse band die over de laatste twee decennia over de hele wereld tourde. Wat is hij allemaal aan het doen voordat wij ‘m aan de lijn hebben? “Ik ben de loodgieter aan het uithangen op het moment, want ik ben een wasbak aan het repareren. Dat is een soort wiskunde met die linkerdraad, die rechterdraad”, vertelt hij. “Tussen de shows ben ik vooral op mijn boerderij te vinden, daar is altijd wel werk te doen. Je kunt ook niet continu met muziek bezig zijn, dat is niet goed volgens mij. Als het weer slechter wordt ga ik wel weer bezig.”

 

Hoe houd je het fris?
Inmiddels al meer dan twintig jaar bezig, is Vive La Fête nog altijd een band om rekening mee te houden. Het is niet eenvoudig om na al die jaren nog vol energie door te rocken, maar dat flikt de band toch nog steeds. Wat is het geheim? “Ja, dat is moeilijk uit te leggen. Misschien komt het omdat we niet echt een band zijn, maar omdat Els en ik Vive La Fête uitgevonden hebben met zijn tweeën. Ik kan begrijpen dat als je een groep met zijn vieren of vijven begint en er iemand wegvalt, dat je dan een andere naam moet kiezen of dat er iets verandert in het DNA van de band. Wij hebben ondertussen drie bassisten, vijf drummers en een paar keyboardspelers gehad; alles kan”, vertelt Mommens. “Die relatie tussen mij en Els is natuurlijk wel belangrijk. Een paar jaar geleden zaten we misschien wel even in een dip en moesten we alles verfrissen om op nieuwe krachten te komen. Maar op een of andere manier komen we altijd weer bij elkaar.”

Maar wat is er nou veranderd sinds het begin van de band en waar Vive La Fête op dit moment is? “We zijn toch wel wat professioneler geworden in de tussentijd, vroeger namen we het zo nauw niet. Ondertussen heb ik ook wel gezocht naar een andere stijl, maar ik heb toch wel ondervonden dat het het beste is om te blijven bij de stijl waarmee je begint. In plaats van altijd maar angstvallig te veranderen of te blijven zoeken, kun je beter één ding goed doen en daar beter in worden. We zijn gebleven bij de setup die we hebben met gitaar, bas, synths en drum. Dat werkt nog altijd voor ons.”

 

Destination Amour
Het album is nu iets meer dan een halfjaar uit, terugkijkend op Destination Amour: wat wilden Mommens graag doen met het album? “Niet te veel, want we houden het graag alternatief. Voor mij is het tijdens het schrijfproces wel al belangrijk hoe nummers live werken. We maken een soort muziek die je niet op de radio hoort, maar die je toch over moet brengen op het publiek. Er staan dikwijls mensen in de zaal die ons niet kennen en die wil je meenemen in jouw verhaal. Live lukt ons dat altijd het best”, vertelt de gitarist. “Dynamiek vind ik verder erg belangrijk, goed opbouwen, wat softer gaan, wat feller en dan naar het einde met een climax. Al liggen echt langzamere nummers mij niet zo, maar omdat Els die graag wil horen, hebben we die erop gezet. Verder neem ik vooral alle muziek zoveel mogelijk zelf op. Als je dat met een hele band samen moet doen, dan is dat een heel vermoeiend proces. Het is nu zo dat ik alles opneem en we muzikanten hebben die alles naspelen. Daar hebben ze het geduld ook niet voor, die willen lekker spelen, feestvieren en achter de vrouwen aanzitten”, lacht Mommens.

Mommens is al sinds de jaren negentig met zijn band bezig, heeft hij van Brazilië tot Spanje gespeeld en heeft de gekste dingen meegemaakt.  Zijn er dan nog dingetjes die hij graag weleens zou willen doen? “Dat vind ik moeilijk om te zeggen. Ik zou nog wel een keer op Lowlands willen spelen, al is dat meer voor nieuwe bandjes, niet? Wij hebben daar vroeger een paar keer gespeeld en ja, dat vond ik nou echt een tof festival. Verder zien we wel wat er op ons afkomt, je kunt het allemaal toch niet forceren.”

 


 

WEBSITE POPPODIUM 013 | FACEBOOK-EVENT

Dit was wel een show waar we al een flinke tijd naar uit hebben gekeken, want hoe vaak mag je een band als King Tuff presenteren? Maar het was echt zo en gisteravond stond Kyle Thomas met zijn band in Sugar Factory en liet de muzikale tovenaar zien hoe hij de laatste jaren is uitgegroeid tot een bijzonder veelzijdige songwriter.

Meer weten over King Tuff? Onlangs schreven we nog een feature over hem.

Maar eerst is het aan Sasami die de avond mag openen, de muzikante die je misschien wel kent van Cherry Glazerr. Althans, daar stopte ze eerder dit jaar mee om zich te focussen op haar eigen werk. Ze wandelt zonder al te veel poespas het podium op met haar rode gitaar, die ze een paar keer een flinke klets geeft en waar ijzige en dreigende Iceage-klanken uit tevoorschijn komen.

In donkere tonen zullen haar nummers ook blijven. Want hoe afstandelijk ze in het begin soms lijkt, zo warm en grappig is ze later tijdens de show als ze steeds meer grappen begint te maken tussen de nummers. Het groepje bezoekers voor aan het podium wordt telkens groter en blijft rustig aan haar lippen hangen. Tegen het einde van de show vertelt ze dat ze al sinds mei op tour is met King Tuff en dat ze het stiekem ook wel lekker vindt dat het vanavond de laatste show van een lange tourperiode is. Want Sasami is al die tijd niet alleen de vaste supportact geweest, ze speelt ook nog eens in de band van Thomas. Vervolgens trekt ze er nog een nummer uit en verdwijnt weer in de pikzwarte coulissen.

King Tuff
Kwartiertje later staat het hele soepie op het podium, met Thomas zijn tweede gitarist en bassist aan de rechterkant van hem en Sasami uiterst links achter de toetsen, zodat de gitarist lekker naar links uit kan stappen om zijn solootjes te laten zien aan de goed gevulde Sugar Factory. Maar eerst nog even geduld, want de band opent met titelnummer The Other, de single die ‘niemand aan zag komen’ tijdens de release begin dit jaar. Met dit slepende en ruisende liedje zuigt Thomas het publiek langzaam naar binnen, om zonder te veel tijd te verspillen en gelijk door te knallen met de eerste funky track Raindrop Blue van het nieuwe album.

Het is tijdens deze laatste show van de tour bijzonder goed te merken dat de band al zo’n tijd op pad is met elkaar, want het is een verdomd strakke show die er vanavond vrij moeiteloos wordt gegeven in Amsterdam. Er is nog geen sterrenstofje tussen te krijgen. Na een reeks songs van het nieuwe album, voel je overal in het publiek een beetje de vraag: ‘zou hij ook nog wat oudjes spelen of is dat niet meer wat hij doet, nu hij een nieuwe muzikale richting in is geslagen?’ Het antwoord laat niet eens zolang op zich wachten, want met setbreker Black Moon Spell gaat de fuzz open, worden de rock-‘n-roll-poses van weleer uit de kast gehaald en is het niet alleen de glitter maar ook nog een lekkere flinke portie glam vanavond.

Na nog meer nieuw werk te presenteren, komt de band bij zijn laatste nummer aan. Enigszins in de veronderstelling dat het hier bij zou blijven, komt de band toch nog eens terug. Ik had het stiekem toch niet verwacht, ik dacht dat Thomas zoiets zou hebben van: ‘dit is wat ik nu doe en daar doe je het mee.’ Maar dan worden Alone & Stoned en Bad Thing nog eens even uit het vet getrokken van zijn zelfgetitelde album uit 2012 en gaan de vuistjes nog één keer in de lucht in Sugar Factory.

Metropolis Festival
zondag 2 juli

 

Juni is alweer halverwege en dat betekent dat Metropolis Festival staat te popelen in onze redactieagenda. Op zondag 2 juli komen er weer tienduizenden bezoekers naar het Zuiderpark in Rotterdam om nieuw, muzikaal talent te ontdekken op het gratis festival. Om nog dieper in het festival te duiken – dat bands als The xx, The Strokes, Thee Oh Sees, The Black Keys en Kurt Vile al vroeg in de smiezen had – gingen we in gesprek met festivalprogrammeur Joey Ruchtie.

Vorige week las je al een interview met een van de acts waar we onwijs naar uitkijken: IDLES. Deze week zijn ook de laatste namen aangekondigd. Met dit interview blikken we vooruit met niemand minder dan de programmeur van het festival: Joey Ruchtie. Hij zorgt ervoor dat al deze bands naar Rotterdam komen. De programmeur (o.a. ook verantwoordelijk voor de programmering van De Oosterpoort, ESNS, Paaspop en Noorderzon) schijnt voor ons een licht op de achterzijde van het festival, dat alweer sinds 1988 wordt georganiseerd in de Maasstad.

Blank canvas
Een vraag die bij ons al snel omhoog komt: met ál die honderden toffe bands die er rondlopen, waar begin je? “Ja, waar begin je? Je hebt een blank tijdschema voor je en die moet gevuld worden”, lacht de programmeur. “Zo rond november, december begin ik in mijn hoofd met het festival en ik heb er natuurlijk wel een bepaald idee bij. Al heb ik van tevoren echt geen idee waar het schip gaat stranden. Vaak begin ik gewoon door een band of vier, vijf uit te nodigen waarvan er één of twee kunnen, en op die manier is er alvast een muzikale richting. Dan heb ik bijvoorbeeld twee gitaarbands binnen en dan ga ik op zoek naar iets dat ik daar tegenover kan zetten. Naar iets folks of iets werelds om maar iets te noemen, om dat contrast en die breedte op te zoeken. En zo vormt dat programma zich dan heel geleidelijk.”

 

“Je moet proberen een verhaal te vertellen met het aantal beschikbare plekken dat je hebt. Dat kunnen dus absoluut geen fillers zijn, elke band moet spot-on zijn.”

 

De wildgroei aan festivals van de laatste jaren, is wel te merken volgens Ruchtie. “Het begint steeds vroeger en omdat wij een relatief klein festival zijn, moeten we tegen een hoop grotere festivals opboksen. Niet alleen in die periode, maar zelfs al in dat weekend. Van Roskilde, Main Square tot Rock Werchter, en iedereen zit in dezelfde vijver te vissen. Je moet dus echt heel scherp zijn en een goed verhaal hebben, maar dat maakt het wel een mooie uitdaging.”

Je moet in principe dus gewoon een glazen bol hebben. “Dat klopt, maar je voelt ook wel of een band iets gaat worden en hoe zich dat ongeveer gaat ontwikkelen. Die zijn natuurlijk ook met dingen achter de schermen bezig en plannen aan het maken. Maar goed, er moeten altijd alsnog een hoop lastige keuzes worden gemaakt”, vertelt de programmeur. “Je probeert elk jaar een verhaal te vertellen met het aantal beschikbare plekken dat je in het programma hebt. Dat kunnen dus absoluut geen fillers zijn, elke band moet spot-on zijn.”

Relevant en urgent
Waar moeten die bands dan allemaal aan voldoen om op Metropolis te mogen spelen? “Het zijn een beetje van die holle termen, maar de acts moeten vooral urgent en relevant zijn. Ze moeten er nú toe doen”, vertelt Ruchtie. “Een gedeelte van het publiek komt naar het festival toe zonder dat ze acts van tevoren al kennen en het is natuurlijk de kunst om ook die te overrompelen. Het is niet alleen een breed, maar ook een gratis festival. Dus ik probeer een divers en tegelijkertijd vernieuwend programma neer te zetten, maar ook met de indeling van het terrein te spelen en elementen aan het festival toe te voegen.”

 

“Ik kijk vooral vanuit de kleuren van het festival. Door welke andere act zou een band als Priests nog beter tot zijn recht komen, bijvoorbeeld?

 

“De laatste twee jaar hadden we bijvoorbeeld een soundsystemarea gemaakt voor Masego Soundsystem, en dit jaar willen we ook graag weer zoiets organiseren. Zodat er ook een plek is om de hele dag los te gaan op reggae, Afrikaanse klanken, rocksteady en dub. Dat wisselt ook lekker af met alle bands die de hele dag spelen.” Uiteindelijk gaat het vooral om het zoeken naar het juiste evenwicht volgens Ruchtie. “Ik kijk vooral vanuit de kleuren van het festival. Door welke andere act zou een band als Priests nog beter tot zijn recht komen, bijvoorbeeld? Het gaat om het creëren van een mooi palet aan toffe bands die elkaar versterken.”

 

 

Talent Stage
Een van de onderdelen van Metropolis is de Talent Stage (powered by Popunie), waar vijf acts met leden onder de achttien jaar hun opwachting maken voor de Lekker Bezig Bokaal. Ruchtie is telkens verbaasd over al het jonge talent dat er in de regio rondloopt. “Dat zijn voor mij ook elke keer compleet nieuwe namen en het valt mij op wat voor muzikale kwaliteit er in van die piepjonge lui zit van een jaar of vijftien, zestien. Dat is echt bizar bij sommige acts”, vertelt hij. “Het is tof om te zien hoe bands van vorige edities nu zo goed bezig zijn, om The Tambles maar als voorbeeld te nemen. Door hun Metropolis-optreden konden die jongens de band van Jerry Hormone worden en nu spelen ze samen door het hele land de ene na de andere show.”

 

“En dat de jongens er zin in hebben is duidelijk, want die show was echt binnen een kwartier bevestigd, dat was echt de snelste boeking van het jaar”

 

Uiteraard kijkt de programmeur uit naar alle acts op 2 juli, toch is er wel een band waar hij bijzonder naar uitkijkt. “Waar ik zelf echt enthousiast over ben, is een band die ik vorig jaar in Austin op SXSW zag spelen: Joseph. Dat zijn drie zusjes die folk maken en ik vond het echt direct van uitzonderlijke kwaliteit. Ik ben dus wel heel nieuwsgierig hoe zij het nu gaan doen op Metropolis, ik verwacht dat ze alleen maar beter zijn geworden natuurlijk!” IDLES is een andere favoriet van de Ruchtie. “Naar verluidt vindt de band Rotterdam erg tof en ik vind ook zeker dat die gasten hier een nog breder publieker verdienen. Het was ook de eerste band die we dit jaar bevestigd hebben, dat was net na Eurosonic, waar de band toen ook speelde. En dat de jongens er zin in hebben is duidelijk, want die show was echt binnen een kwartier bevestigd, dat was echt de snelste boeking van het jaar”, vertelt de programmeur enthousiast.

Rotterdam
De toegenomen populariteit van de stad kan ook geen kwaad: “De situatie is wel even wat anders dan toen ik hier begon. Rotterdam is nu ineens erkend als ‘coole stad’ en artiesten voelen dat ook, waardoor ze misschien net iets sneller naar een festival als Metropolis komen”, vertelt Ruchtie. “Niet dat artiesten nou koste wat het kost in Rotterdam willen spelen of zo, maar het maakt mijn werk wel makkelijker, laat ik het zo zeggen. Ik hoef niet meer uit te leggen dat het een toffe stad en dat het booming is, dat weten ze al.”

 

WEBSITE METROPOLIS FESTIVAL | FACEBOOK-EVENT

foto van Metropolis Festival.

 

Tegen de contouren van onze Zeeuwse landsgrenzen ligt het prachtige vestigingsstadje Hulst, waar al jaren het kleinschalige festival Vestrock wordt georganiseerd. In deze idyllische eilandomgeving is het dit jaar opnieuw raak tijdens het eerste weekend van juni: want dan komt er nationaal en internationaal talent samen om bezoekers te verrassen: dat gaat van beeldschone liedjes tot stampende krautrock en duistere postpunk. 

Vestrock is een boutiquefestival ‘waar je de liefde vindt en de vriendschap viert’. Een weekend lang genieten muziekliefhebbers niet alleen van allerlei toffe live-artiesten, maar ook van speciaalbiertjes en het diverse aanbod aan gerechten dat met liefde bereid is. Dan hebben we het nog niet eens over gehad over het aanbod op het gebied van theater, lezingen (o.a. Dimitri Verhulst) en het complete kinderprogramma Vestrock Junior. Of het university-programma: waar prof. Katrien Kolenberg, dr. Pieter Thijssen en prof. Karel van Acoleyen komen vertellen over een ‘kosmisch orkest’, virtual reality en survivaltips geven voor tijdreizigers.

Er is overdag genoeg te doen om ’s avonds weer terug te kruipen van het festivaleiland naar de buitenvest van Hulst. Wat onze absolute muzikale aanraders zijn naast andere ook-de-moeite-zijnde-bands als Warhaus, Close Talker en Swedish Death Candy? Dat lees je hieronder!

Whispering Sons
De eerste EP Endless Party kwam officieel uit in december 2015, maar werd in 2016 al opnieuw uitgebracht wegens de goede ontvangst. De band liet het er niet bij zitten en won datzelfde jaar ook nog eens Humo’s Rock Rally: de meest prestigieuze muzikale talentprijs van België. De postpunkers die schuil gaan onder de naam Whispering Sons komen namelijk uit ons gezellige buurland en staan 2 juni in het nabijgelegen Hulst. De band sleurt de bezoekers mee in een onheilspellend bos vol donkere gitaarmuren en stroboscopische synths. De vergelijking met Joy Division is al snel gemaakt, liefhebbers daarvan zitten in ieder geval goed bij Whispering Sons.

 

Eefje de Visser
Niet zo lang geleden stond ze nog in Carré en op 3 juni staat Eefje de Visser gewoon lekker in Zeeland. Wat dat betreft is De Visser zeker een juweeltje op de line-up: in Nederland speelt De Visser al jaren op de mooiste podia en festivals van ons land, ook in België rijgt ze de ene na de andere mooie show aan haar tour-CV. Onlangs bracht ze nog een nieuw nummer genaamd Pi uit, voor jeugdserie Het Klokhuis. Wat ze allemaal tijdens Vestrock gaat spelen is nog spannend, maar er zal vast wel wat nieuw werk bij zitten. Al is dat eerdere werk ook fenomenaal, eerder schreven we daar al over: “Eefjes muziek is zo intens intiem, knus en vertrouwd, dat de rillingen door je lijf heen gieren en tintelend resoneren met haar tokkelende gitaar, de overweldigende synths en haar zang die naar binnen schiet als een vurig verloren gewaande liefde die licht schijnt op duistere plekken.”

 

The Graveltones
Veel blues en een hoop rock-‘n-roll is het eerste weekend van juni te vinden in de vorm van The Graveltones. Het duo is inmiddels alweer een aantal jaartjes bezig en voelen elkaar tot in de puntjes aan. Voorbeeldje: de livevideo van World On A String, dat de band twee jaartjes geleden speelde. Een beetje John Bonham in de drums, wat Jack White in de gitaren en een doorleefde stem om het dicht te smeren: niets meer aan doen zeggen wij. En wat veel Australische bands op een of andere manier hebben, heeft The Graveltones zeker ook: zo’n heel vuig en smerig randje dat over alles heen ligt. Doe daar nog een dot gezichtshaar, dikke Royal Blood-achtige riffs en wat muzikale gekheid van Captain Beefheart bij en je zit helemaal geramd op de vrijdag.

 


WHITE
Door NME werd WHITE al ‘the most exciting Scottish band right now’ genoemd en door ons al eens de makers van ‘misschien wel het beste debuut van het jaar‘. Het Schotse vijftal WHITE is namelijk een stuk kleurrijker dan zijn naam doet vermoeden. Het kwintet maakt experimentele pop en volgt met zijn dansbare discopunk in de voetsporen van LCD Soundsystem en stadsgenoten Franz Ferdinand. Na die kekke indierock-EP Cuts That Don’t Bleed, heeft de band net zijn debuutalbum One Night Stand Forever uitgebracht. Liefhebbers van Talking Heads en Bowie: luister deze plaat en check de band ook vooral live!

 

Joep Beving
De klassieke wereld moet niet veel hebben van Joep Beving, de popwereld des te meer! De Amsterdamse pianist was voornamelijk betrokken bij reclames en moest door vrienden worden overgehaald om zijn composities als albums uit te brengen. Hij debuteerde in 2015 met Solipsism, dat hij ’s nachts in de keuken opnam als vrouw en kinderen sliepen en in eigen beheer uitbracht. Dit jaar brak Beving compleet door met Prehension. De plaat behaalde sensationele streamingcijfers en plaatste Beving in een ademteug met moderne pianopingelaars als Nils Frahm. Beving noemt zichzelf een beperkte pianist, maar met simpele akkoordenschema in de linker- en een even magische als minimalistische melodie in de rechterhand, heeft de Amsterdammer goud in beide handen.

 

Otherkin
Een otherkin is een persoon die zichzelf beschouwt als een reïncarnatie van een mythisch wezen, zoals een elf, vampier of draak. Wat dat precies te maken heeft met de Ierse band die onder die naam op Vestrock speelt? Niet zo veel, behalve dan dat de band bestaat uit muzikale beesten! Met hun ruige rock-‘n-roll heeft het viertal uit Dublin in korte tijd vele potten gebroken. De bandfoto van de jonge honden doet denken aan die van de vroege Libertines en hoewel Ierland officieel gezien geen onderdeel uitmaakt van het Verenigd Koninkrijk, heeft Otherkin dezelfde Britse branie. Wat de piepjonge posterboys ook delen met Pete Doherty en de zijnen: ze zijn verdacht goed in het schrijven van verslavende liedjes.

 

WEBSITE VESTROCK | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

 

The Daily Indie Presents
12 mei – Asteriks

Op het nieuwste album Greener Than The Other Side gaat The Black Marble Selection op zoek naar het paradijs. Niet via de rechttoe-rechtaan garagerockroute van het debuut, het vijftal bewandelt na het afscheid van zanger JP Lilipaly (“Het voelde als een verkering die uitging”) vaker de kronkelende bospaadjes van melodieuze psychedelica. Maar wat blijkt? Zoals de titel ‘Greener Than The Other Side’ al doet vermoeden, is het ware paradijs gewoon thuis. In Tilburg.

Oké, de Textielstad ziet er met zijn vele blinde muren en rechthoekige flatgebouwen (door Tilburgers cynisch ‘blokkendozen’ genoemd) op het eerste gezicht niet uit als de ‘Garden Of Delight’ waarover op het nieuwe album wordt gezongen. Dat zien de mannen zelf ook. “Maar je moet je niet doodstaren op die lelijke gebouwen”, vindt bassist Malenzie Mac-Donald. “Tilburg moet je méémaken, je moet er de juiste mensen leren kennen.” Daar is drummer Tom van Berkel het mee eens. “Tilburg heeft veel kunstenaars, muzikanten… Veel absurdisten. Die lachen ook om de ‘lelijkheid’ van de stad, maar ze zitten hier wél. Je hebt hier alle ruimte voor muziek en kunst, maar je moet het wel zelf doen.” Dat is misschien wel juist het mooiste aan de stad, vindt hij. “In Amsterdam weet je dat er ’s avonds 113 expo’s, veertien bandjes en vijf clubavonden zijn. Dan ga je ergens heen, je wordt vermaakt en de mensen zijn knap.” Erik Bus, gitarist en tegenwoordig frontman, valt hem bij. “Als je hier een avond niets te doen hebt, is het ‘Fuck… Wat gaan we doen?’ Dan word je ook gepusht om iets te gaan maken.”

 

Lid van The Daily Indie? Dan maak je goede kans op vrijkaarten voor de show van The Black Marble Selection in Asteriks op 12 mei. Meer informatie vind je hier.

 

De plaatstelijkse sjoelvereniging
Malenzie schiet in de lach. “Vrienden van mij belden laatst of ik kwam sjoelen, want een van die guys had nog een sjoelbak staan. En ja, wat ga je anders doen behalve zuipen in de stad? Dus iedereen nam z’n vrienden mee en ze zijn een avond gaan sjoelen. Een maand later hadden ze een sjoelvereniging opgericht en stonden ze in het Brabants Dagblad en werden ze uitgenodigd in talkshows om erover te vertellen. Dát is Tilburg. De raarste dingen gebeuren hier en het gebeurt snel.”

 

“De burgemeester zou ons eens moeten horen, zo trots als we op Tilburg zijn.”

 

Zo vliegt in het hippe koffietentje (Fritz Kola, ingewikkelde lattes, industrieel interieur; je kent het wel) in het Tilburgse centrum de ene na de andere anekdote voorbij. Hier zit geen band die een heel serieus album te verkopen heeft en wil praten over persoonlijke groei, hier zit een ontspannen vriendengroep in zijn natuurlijk habitat lekker te leuten. Met oprechte liefde voor hún stad. “Het klinkt misschien een beetje beperkt, maar mijn wieg stond hier en ik wil hier nooit meer weg”, zegt Malenzie. “Ik moet alleen m’n vriendin, die komt uit Arnhem, nog overtuigen.” Tom grinnikt: “De burgemeester zou ons eens moeten horen, zo trots als we op Tilburg zijn.”

Deze gasten laten je vanzelf geloven dat in deze stad echt alles mogelijk is. Hun eigen verhaal is ook al zo’n voorbeeld. Als een groep vrienden die elkaar kent van het skateboarden en in de overige vrije tijd een paar akkoordjes had geleerd, vonden ze het op een dag een tof idee om muziek te gaan maken in de stijl van de sixtiesnummers die vaak onder skatevideo’s worden gemonteerd. “We maakten net een maandje muziek en toen hebben we tegen onze vrienden gezegd: ‘dan en dan spelen we in de Hall Of Fame’”, vertelt Malenzie. “Zij zeiden: ‘Meen je dat serieus? Lachen man, dan ga je zwaar af! Dan komen we wel kijken!’ Maar we kregen applaus en toen dachten we ‘hé, hier moeten we mee doorgaan’.”

 

 

Transformatie
Twee albums later neemt The Black Marble Selection zichzelf nog steeds vooral niet te serieus. “We maken pas vijf jaar muziek, dus we zijn daar voorzichtig mee”, vertelt Malenzie. “Wij hebben niets uitgevogeld wat anderen nog niet weten. We doen gewoon ons best en zijn dankbaar”, blijft hij bescheiden. Maar dat de groep zich heeft ontwikkeld, is duidelijk te horen op Greener Than The Other Side. “We hadden deze plaat ook niet anders kunnen maken, net zoals dat voor de vorige gold. Die eerste was wat harder omdat we niet echt anders konden. N zijn we allemaal meer melodische dingen gaan luisteren, maar dit is onze sound, we hebben alleen weer wat bijgeleerd. We zitten continu op de limiet van wat we kunnen. We groeien mee met onze muziek.”

 

“Wij waren die guys die vooral live leuk waren om naar te kijken, waar je bier kon gooien en zo. Maar nu zijn de muziek en de samenstelling anders en willen we dat niet meer zijn.”

 

Die transformatie betekent dat The Black Marble Selection ook live niet helemaal meer is zoals je de band kende, waarschuwt Malenzie. “We moesten onszelf toch even opnieuw uitvinden. Ik had altijd het idee dat we bekend stonden als… Noem het maar voorzichtig ‘feestband’. Wij waren die guys die vooral live leuk waren om naar te kijken, waar je bier kon gooien en zo. Maar nu zijn de muziek en de samenstelling anders en willen we dat niet meer zijn. Dat wil zeker niet zeggen dat we nu als stijve planken op het podium staan, maar we zijn daarin wel veranderd.”

Verkering
Nog even over die veranderde samenstelling. Zanger Jean Paul (JP) Lilipaly verliet de band vorig jaar, een maand voordat de opnames voor album twee zouden beginnen. Een moeilijk, maar ook onvermijdelijk besluit, legt Erik uit. “We hadden al wat liedjes liggen, en als we in de oude samenstelling door hadden kunnen gaan, hadden we dat sowieso gedaan. We waren begonnen als vrienden en dat zijn we nog. Maar wij waren supergemotiveerd en wilden door, en hij kon dat door privédingen niet meer opbrengen. Dat snapten wij, en hij begreep dat we dan niet met hem door konden.”
Tom: “Het voelde een beetje als een verkering waarbij je allebei eigenlijk al weet dat het over is, maar iemand moet dan toch de knoop doorhakken.”

Maar de studio was geboekt, dus moest de draad snel worden opgepakt vertelt Malenzie. “Wij waren er, de studio was er: let’s do this! Het was zuur dat het ‘uit’ was, maar het was nu eenmaal zo en daarmee was het ook meteen afgesloten. Daarin helpt het wel dat je elkaar al zolang kent, dan weet je wat je aan elkaar hebt.” Het is ook daarom dat de band de vacature voor frontman liever intern wilde oplossen, vertelt Erik. “We hebben in principe alle opties open gehouden, hoor. Maar eerst zijn we om beurten achter de microfoon gaan staan om te kijken of dat zou werken. En toen kwam ik er als beste uit. Ik moest er even inkomen, maar ik deed altijd al tweede stem en schrijf de meeste melodieën, dus dat scheelt.”

 

 

Superteam
Dat was niet alleen voor de band een opluchting. Ook producers Marcel Fakkers (The Madd) en Dave von Raven (The Kik), in wiens nieuwe PAF! Studio het album ook werd opgenomen, moeten hem vast even hebben geknepen. Tom: “De studio was al geboekt, maar zij hadden natuurlijk geen idee hoe wij met een andere zanger zouden klinken. Dat was dus wel even spannend.” Malenzie kan het moment nog precies terughalen. “Toen Erik meteen een hele take vol zong, keken wij elkaar aan. ‘Wow, gebeurt dit echt? Is het nu gewoon opgelost?’ Dat hij daar random ging staan en verdomme ook nog de stem had, dat was heel gaaf. En toen Marcel en Dave elkaar aankeken en tegelijkertijd knikten, wisten we helemaal zeker: dit wordt ‘m.”

 

“Dan kan het zijn dat er iets niet helemaal klopt en wij horen die ‘foutjes’ ook nog wel, maar het klinkt daardoor wel meer ‘mens’ en wat minder machine.”

 

‘Marcel en Dave’ speelden volgens Erik een belangrijke rol in de totstandkoming van Greener Than The Other Side. “Ze waren echt een superteam voor ons. We zaten zo op één lijn dat we ze volledige vrijheid hebben gegeven om te doen wat ze wilden met die tracks.” Daar komen dus die theremins, fluiten en toetsenpartijen voor het grootste gedeelte vandaan. “Het is wat meer aangekleed, inderdaad. Wat ‘volwassener’, misschien. Maar verder wilden we het wel zo dicht mogelijk tegen ‘live’ aan houden. Daarom hebben we het meeste tegelijkertijd opgenomen, we hebben het echt als een momentopname benaderd. Dan kan het zijn dat er iets niet helemaal klopt en wij horen die ‘foutjes’ ook nog wel, maar het klinkt daardoor wel meer ‘mens’ en wat minder machine. Dat hebben we altijd al gedaan trouwens.”

Gers Pardoel
Sommige dingen veranderen dus niet. Zo blijft ook het skaten onlosmakelijk verbonden aan The Black Marble Selection, al hebben ze daar steeds minder tijd voor volgens Tom. “Muziek heeft het een beetje overgenomen, maar we proberen het nog steeds één keer per week te doen.”

“Maar door het skaten hebben we wel ons netwerk”, zegt Erik. “Die scene is in Tilburg heel klein en hecht. Iedereen doet iets anders, maar er is wel veel waardering voor elkaar. Daar kennen we dus ook de Tilburgse helft van The Kik van, maar bijvoorbeeld ook Gers Pardoel. Wist je trouwens dat we in zijn clip spelen?” Malenzie veert op. “Ja! Echt waar! In die clip van Met Mij! Gerwin (Gers, red.) had ons als figuranten uitgenodigd, gewoon omdat ‘ie ons toevallig kent. Nou, dat leek ons wel vet. Op het einde van de clip komt hij op een soort afterparty, en ergens achterin, tussen al die zwoele R&B-chicks, staan wij dus als vijf van die klaplopers, haha!”“Maar dat is nog niet het mooiste”, lacht Tom. “Wij hadden nog niet gegeten, en na zo’n lange filmdag krijg je honger, dus Erik had een pizza besteld. Die werd alleen precies tijdens het filmen van dat shot bezorgd. Het laatste dat je in die clip ziet, als je goed oplet, is Erik die een stuk pizza in z’n gezicht duwt.”

Dat dat gewoon kan, dat is dus typisch Tilburg, benadrukken ze nog eens. En daar gebeuren dus echt de raarste dingen als je de juiste mensen kent. Wie met The Black Marble Selection praat, moet ze wel gelijk geven; het gras kan onmogelijk aan de overkant nog groener zijn dan in hun Brabantse betonnen blokkendozenparadijs.

Op vrijdag 12 mei speelt de band een show in Podium Asteriks in Leeuwarden. Als lid van The Daily Indie maak je kans op vrijkaarten! Nog geen lid, voor een tientje per jaar word je lid en maak je gebruik van alle ledenvoordelen.

WEBSITE ASTERIKS | FACEBOOK-EVENT

 

Het lijkt wel gisteren dat we nog van kroeg-naar-venue en van kapper-naar-gallerie gingen om het nieuwste, muzikale talent van Nederland te ontdekken tijdens Popronde. En dan staat ‘The Class of 2017’ dus alweer de deur te kloppen om van 14 september tot en met 25 november door het land heen te reizen. 

Met niet minder dan 144 (!) acts die dit jaar in 41 (!) steden gaan spelen, is er echt ongelooflijk veel te ontdekken dit najaar. Onze hoofdredacteur zat voor de derde keer in de selectiecommissie, dus wij hebben al een beetje een idee wat voor jaar het gaat worden. Wij kunnen je verzekeren: dat is een prima lichting. Schrik overigens niet van de duizelingwekkende lijst aan acts en namen, maar wij gaan je er de komende maanden doorheen loodsen, door de beste bands aan je voor te stellen. Als we die natuurlijk nog niet hebben behandeld.

De bands en artiesten die aan Popronde 2017 mee gaan doen zijn…
Aïcha Cherif, Aischa x Yuno Who, Alaska Pollock, Alcuna Wilds, Amartey, Amber Gomaa, Amerildo de Krijger, Assorted Travellers, Baby Galaxy, Bagdaddy, Banner., Baskar, Batobe, Beaux, Benjamin Fro, Bjarke Ramsing, Black Acid, Blue Marble, Bring on the Bloodshed, Bungalow, Camp High Gain, Certain Animals, Charlie & the Lesbians, Ciel, Colin Waters, Cookhouse, Cosmo V, Cutta Crêpe X Makkie, Dakota, Dandelion, Dansu, Das bisschen Totschlag, Dawn Brothers, De Kat, Distillator, Dock 83, Dooxs, Ed Bahonie, Eelke Ankersmit, Electropoëzie, EUT, Fata Boom, Feiertag, Figgie, Find Us In Slumberland, Five Years Later, Flecha Moon & The Confused, Foes, Forever Saturday, Francis Moon, Frank Valenza, Fusus, FUZ, Ginton, Grim Tim, GUS, Harry Femer, Hebe, Hibakusha, Hunter Complex, Inge van Calkar, Jagd, Jan Terlouw Junior & The Nightclub, Jellephant and the Phantoms, Jermain Bridgewater, Jolene, Joost Dijkema, Jowners, Juan Calderon, K1 Kerbusch, Kasper, Kauw, Kieff, Kiki Mettler, Kimonomandem, Kinoo, Kitty Kitty Tuna, Korfbal, L’Enfant, Laura Palmer, Lghtnng, Life’s Electric, Lil MG, Lisa Nora, Logue, Los Paja Brava, Lukas Batteau, Mantra, MARCH, Massi, Maurice van Hoek, Mexican Surf, Moon Moon Moon, Nausica, Niko, Nimbus 3000, Obese, OGI, Okke Punt, Olivier Alexander, Panenkov, PaPa GoNi, Peer, Pieter Holkenborg, Pip Blom, Pizza Knife, Pros\pect, Quibus, Sean Gascoigne, Semimo, Severin Bells, SoulTrash, Spill Gold, Stopcontact, Super Ego, Sured, The Avonden, The Cinema Escape, The Curious Incident, The Gwoof, The Hazzah, The Howlin, The Hubschrauber, The Irrational Library, The Little Years, The Muff, The Silverfaces, The Ultraverse, The Visual, The World of Dust, Tom Tukker, Tony Clifton, Traudes, Treehook, Tusky, Veline, Vic Willems, Voltage, Wakki, Waltzburg, Willie Darktrouses & de Splinters, Woot, Writist & Yasmine.

De selectiecommissie:
De acts die mee mogen touren met de Popronde worden geselecteerd door een selectiecommissie, die bestaat uit onafhankelijke professionals die artistiek-inhoudelijk werkzaam zijn in de muzieksector. In 2017 werd deze commissie uitgebreid naar 136 leden, onder wie 3FM DJ Angelique Houtveen, Norbert Pek van de Volkskrant, schrijver en muzikant Aafke Romeijn, Jessica van Amerongen van De Wereld Draait Door en WORM-directeur Janpier Brands. Alle leden van de selectiecommissie zijn te vinden op www.popronde.nl/selectiecommissie.

Popronde 2017: 41 steden in elf weken
Popronde vindt dit jaar plaats in 41 steden gedurende de periode van 14 september t/m 25 november. Naar verwachting zullen tenminste achthonderd podia deelnemen en ruim zestienhonderd optredens worden gegeven door de geselecteerde artiesten. Popronde 2017 trapt traditiegetrouw af in ‘thuisstad’ Nijmegen en reist daarna door naar Alkmaar, Almere, Amersfoort, Apeldoorn, Arnhem, Assen, Breda, Delft, Den Bosch, Den Haag, Deventer, Dordrecht, Eindhoven, Emmen, Enschede, Gouda, Groningen, Haarlem, Harderwijk, Heerlen, Hengelo, Hilversum, Hoorn, Leeuwarden, Leiden, Maastricht, Meppel, Middelburg, Oss, Roermond, Rotterdam, Sittard, Tilburg, Utrecht, Wageningen, Venlo, Venray, Zutphen en Zwolle. Op 25 november wordt de tour spetterend afgesloten met een groots eindfeest in de Amsterdamse Q-Factory.

WEBSITE POPRONDE