The Daily Indie Presents
24 april

 

Het zal de meeste TDI-lezers niet ontgaan zijn: Japandroids is terug en op 24 april presenteert The Daily Indie wij de band in de Melkweg. Maar niet voordat we de band uitgebreid hebben geïnterviewd, want ieders favoriete Canadese rockduo bracht eind januari zijn derde album Near To The Wild Heart Of Life uit: de eerste Japandroids-plaat in vijf jaar.

In die tussentijd heeft zanger en gitarist Brian King het Canadese Vancouver verlaten, dat sinds de begindagen de thuisbasis van de band is. Hij woont nu afwisselend in Toronto en Mexico-Stad, waardoor er voor hem en drummer David Prowse flink wat heen-en-weer gereis nodig was om het schrijfproces te voltooien. Tel daarbij op dat de heren ook niet meer de jonge honden zijn die we ten tijde van Post-Nothing (2009) en Celebration Rock (2012) hoorden en je snapt dat Japandroids anno 2017 zo nu en dan als een herboren band klinkt. Wij voelden Prowse aan de tand over de veranderingen die hij en de band hebben doorgemaakt.

 

Lid van The Daily Indie? Dan maak je kans op kaarten. Lid worden doe je hier!

 

Dat hij en King tijdens het maken van Near To The Wild Heart Of Life in feite een lange afstandsrelatie onderhielden, heeft volgens Prowse zeker een impact of hoe de plaat uiteindelijk is geworden. “We hebben een maand lang een huis kunnen huren in New Orleans, waar we iedere dag konden schrijven en aan onze songs konden sleutelen, maar verder vond het schrijfproces plaats in drie verschillende steden. Wat alles wel een stukje ingewikkelder maakte”, vertelt hij. “Al denk ik dat het uiteindelijk tot een beter eindproduct heeft geleid. Ik weet natuurlijk niet wat voor plaat het had opgeleverd als we alles wel in Vancouver hadden geschreven, maar ik denk dat we dan sneller een zelfde richting als onze vorige twee platen waren opgegaan.”

Meer instrumentale ruimte
Hoewel het album nog steeds moeiteloos herkenbaar is als een Japandroids-plaat, klinkt het nieuwe album op cruciale vlakken wel degelijk anders. Het tempo is gemiddeld wat omlaag gegaan, er staan minder anthems op dan op voorgaande platen en er is meer ruimte gekomen voor instrumenten als akoestische gitaren en synthesizers. De koerswijziging is misschien niet radicaal genoeg om van een geheel nieuwe sound te spreken, maar bij momenten komt het in de buurt volgens Prowse. “We deden absoluut een poging om op een andere manier te schrijven dan we gewend waren. Voorheen schreef Brian een gitaarpartij, dan voegde ik daar wat drums aan toe en was het devies: ‘hoe luider, hoe beter’. Die tijd is nu voorbij. Nu wilden we als eerste zorgen dat ieder nummer zijn eigen identiteit had voordat we het gingen opnemen.”

 

“Ik had nooit verwacht dat we dit in onze mars zouden hebben. Dat was een serieus holy shit-moment.”

 

Als gevolg daarvan is het eindresultaat ook gevarieerder dan vorige platen. Zo is het titelnummer een ‘gewone’ Japandroids-knaller, gaat de band op North East South West meer dan ooit richting de Southernrock en klinkt het met distortion overladen I’m Sorry (For Not Finding You Sooner) als een mix tussen My Bloody Valentine en Death Cab For Cutie. Meest in het oog springend is het zeven minuten durende epos Arc Of Bar, wat vrijwel volledig gebouwd is op een dikke laag synths. Zodra het nummer ten sprake komt, wordt Prowse ook direct enthousiast. “Arc Of Bar! Dat is een van de nieuwe nummers waar we het meest trots op zijn, omdat het zo anders is. Toen we het eindproduct hoorden, hadden we allebei zoiets van: ‘Ik had nooit verwacht dat we dit in onze mars zouden hebben.’ Dat was een serieus holy shit-moment.”

 

 

Kant A en B
Het is ook geen toeval dat dat nummer precies het middelpunt van de plaat is. “Vrijwel iedereen luistert tegenwoordig natuurlijk muziek op zijn telefoon, maar wij denken toch altijd nog in een kant A en B. Daarom besteden we altijd vrij veel aandacht aan de volgorde van de tracks, zo ook bij deze plaat. Het titel- en openingsnummer is nog een vrij typische Japandroids-track. Die staat aan het begin zodat mensen denken: ‘Cool, ik heb al vijf jaar geen nieuwe song van de band gehoord, dit is precies waar ik op hoopte.’ Dan stappen we gaandeweg steeds meer van die sound af, wat zijn hoogtepunt bereikt met Arc Of Bar. Vanaf daar gaan we weer wat meer terug naar onze roots, met als afsluiter uiteindelijk het nummer In A Body Like A Grave. Een nummer dat mensen wat meer van ons gewend zijn. Zo is de cirkel rond.”

Met het album op zak, is het toeren inmiddels weer volop losgebarsten voor de band. Op het moment van spreken zit het duo nog middenin hun Amerikaanse tour, op 24 april brengt hun Europese tour de band naar de Melkweg. Hoewel hij het leven on the road “meedogenloos” noemt, is Prowse toch erg blij om weer terug te zijn. “Ik heb dit echt héél erg gemist. Ik ben dol op live spelen, vooral op de directe verbinding die ik voel met het publiek. Mensen zingen ieder woord mee, klimmen op het podium, crowdsurfen. Dat alles zorgt voor een hele bedwelmende omgeving voor een artiest.”

Op de vraag of hij liever op het podium staat dan in de studio moet hij even nadenken. “Vroeger had ik meteen ja gezegd. Van het opnameproces genoot ik in het begin niet heel erg. Ik miste vooral de onmiddellijke pay-off van wat je aan het doen bent. Op het podium juichen mensen je al toe voor je ook maar een noot gespeeld hebt, terwijl we in de studio overal heel lang bij stil moeten staan, wat lang niet altijd leuk is”, vertelt de drummers. De opnames van de nieuwe plaat zorgden echter voor een omslagpunt. “Dit was de eerste keer dat we echt veel tijd hebben besteed aan de opnames, waardoor we ook veel meer mogelijkheden hadden om te experimenteren en lol te hebben. Daardoor voelde de studio voor mij voor het eerst als een inspirerende omgeving.”

 

 

De angst dat het nieuwe materiaal live vanwege de iets rustigere inslag minder goed zou vallen, bestond natuurlijk ook bij de band. Maar die bleek al snel ongegrond. “Voordat de plaat uitkwam, voelde het altijd een beetje ongemakkelijk om de nieuwe nummers te spelen, maar nu zijn dat juist de songs waar een groot deel van het publiek voor komt.” Dat heeft er ook voor gezorgd dat de band zijn optredens iets anders aanpakt. “Voor deze plaat konden we mensen gewoon om het hoofd slaan met snelle, energieke nummers zodat iedereen totaal van de wereld was aan het einde van de show. Nu bouwen we het momentum ongeveer net zo vaak op als af. Dat zorgt natuurlijk wel voor een andere reactie die je oproept. Ik heb nog niemand zien crowdsurfen op bijvoorbeeld I’m Sorry (For Not Finding You Sooner), maar ik ben al lang blij dat de nummers in de smaak lijken te vallen.”

 

 

WEBSITE MELKWEG
FACEBOOK-EVENT

Nadat de Canadese rockers van Japandroids in 2012 het bescheiden meesterwerk Celebration Rock afleverden, was het láng wachten op een opvolger. Groot was onze vreugde dus ook toen de band vorig jaar het nieuwe album Near To The Wild Heart Of Life aankondigde en de titeltrack daarvan meteen vooruit schoof als single. Dat was weer een heerlijke catchy rocker en ook het tweede voorproefje No Known Drink Or Drug klonk als vintage Japandroids. De hoes van Near To The Wild Heart Of Life lijkt op die van voorgaande albums en er staan geheel volgens traditie weer precies acht nummers op de plaat. Maar wie op basis hiervan denkt dat Japandroids in hun afwezigheid geen enkele groei heeft doorgemaakt, komt bedrogen uit.  

Er hebben wel degelijk enkele veranderingen plaatsgevonden in het muzikale universum van Japandroids. Zo is het tempo een tandje omlaag gegaan. Naast de twee vooruitgeschoven nummers komt namelijk alleen Midnight To Morning in de buurt van de manische energie die de band vroeger kenmerkte. De grootste verandering zit hem in de sfeer, die is een stuk neerslachtiger dan we van de heren gewend zijn. Celebration Rock begon met een opname van knallend vuurwerk en de tekst: “Don’t we have anything to live for? Of course we do!” Op het openingsnummer van deze plaat verzucht Brian King: “I used to be good, but now I’m bad.” 

Dat is misschien even wennen, maar al snel blijkt dat Japandroids op een iets lager pitje nog steeds garant staat voor een arsenaal aan knallers. Zo is het met een dikke bak distortion overladen I’m Sorry (For Not Finding You Sooner) één van de spannendste nummers van de band. Al gaat het zevenenhalf minuten durende epos Arc Of Bar daar al gauw overheen. We horen een synthesizer, een dikke gitaarmuur en eigenlijk geen refrein, maar zodra de band bij de overweldigende climax is aanbeland, wordt dat allang niet meer gemist. Japandroids laat duidelijk zien dat ze nog steeds als zichzelf kunnen klinken als ze hun sound wat aanpassen en dat alleen al maakt Near To The Wild Heart Of Life nu al een kandidaat voor spannendste rockplaat van het jaar.

Japandroids speelt op maandag 24 april in de Melkweg bij The Daily Indie presents: Japandroids, kaartjes kopen doe je hier. 

Tijd om ergens een Canadese vlag vandaan te toveren en flink te laten wapperen, want Vancouver’s finest Japandroids heeft eindelijk weer van zich laten horen, voor het eerst sinds het fantastische Celebration Rock uit 2012. In november kon je de titeltrack van de aankomende plaat Near To The Wild Heart Of Life al horen, No Known Drink Or Drug is single nummer twee. 

En die mag er weer wezen. Niet per se heel veel nieuws onder de zon, deze track, maar wel gewoon die typische Japandroids sound waar je naar verlangde. Een vleugje melancholie en extra catchy door de la la la’s. Benieuwd naar de rest? Near To The Wild Heart Of Life komt 27 januari uit, gevolgd door een tour die de band onder andere naar Amsterdam brengt. Gaan, dus.

 

Japandroids is nooit een heel productieve band geweest, maar we wachten nu toch wel al heel lang op een opvolger van Celebration Rock uit 2012. Gelukkig komt er dan begin volgend jaar eindelijk een nieuwe plaat uit: Near The Wild Heart Of Life!  

Het titelnummer van de plaat is al vooruitgeschoven als single en die hakt er direct stevig in. De kenmerkende Japandroids-sound is gelukkig nog steeds intact. Een flinke bak herrie, aangevuld met geëmotioneerde zang van Brian King. “You got me all fired up!”, zingt hij in het refrein en dat is te horen. Japandroids klinkt nog net zo strak als vier jaar geleden.

En misschien had je het al gehoord, maar op maandag 24 april presenteert The Daily Indie de band in de Melkweg! Op het podium komt de muziek toch het best tot leven en al helemaal als je jezelf overgeeft aan een kolkende moshpit.

 

De geschiedenis van London Calling is er eentje die al neigt naar de status van een legende. Programmeur Ben Kamsma is al sinds het eerste uur de man achter dit voorheen Britse showcase-festival. Sindsdien heeft London Calling een imago ontwikkeld waar je ‘U’ tegen zegt, onder andere door de artiesten die de line-up sierden en inmiddels de wereld hebben veroverd, maar zeker ook om de bijzondere sfeer. Maar dat weet je al en anders kom je er vanzelf achter dit weekend!

Het begon in 1992 met slechts vier bands: Bardots, Some Have Fins, Jennifers (die de naam omdoopte tot Supergrass) en Swervedriver. Lastig voor te stellen met een line-up die nu al enige jaren zo’n 24 artiesten over twee avonden verspreid kent. Er is een hoop veranderd sinds de allereerste editie. De poster groeide met het jaar en in het legendarische jaar 1994 – het jaar met Blur – kwam er zelfs al een verlegen tweede editie om de hoek gluren. In 1995 werd er weer teruggedeinsd, maar vanaf 1996 was London Calling definitief twee weekenden keer per jaar.

 

Langzamerhand werd de line-up van London naar de rest van Engeland gesleept. Hier is de verbijsterende lijst met Kaiser Chiefs, The Darkness, Franz Ferdinand, Editors, Bloc Party, Suede, The Libertines, Placebo, The Veils, The Maccabees, Ash, Metronomy, Foals,  Bombay Bicycle Club, The xx, Florence and the Machine, Wild Beasts,  Two Door Cinema Club, Snow Patrol, Peace, Temples en Klaxons het gevolg van. Vervolgens werd de rest van de UK uitgepluisd, maar tegenwoordig staan er bands vanuit de hele wereld op London Calling.  Want waarom zou je je beperken tot één specifieke regio als er zoveel moois voor het oprapen ligt? Dankzij deze omslag zijn de posters naast Britse beauty’s ook gevuld met bands als Wavves, Grimes, Warpaint, Tame Impala, Jagwar Ma, TOPS, METZ, Japandroids, Foster The People, Ty Segall, Haim en Unknown Mortal Orchestra.

Tame Impala – London Calling 2010 – Foto: Atze de Vrieze

Doordat de kans groot is dat tenminste één van de aanwezige artiesten de wereld verovert, is de naam London Calling inmiddels een begrip geworden. Een begrip van een festival dat steevast geheel of grotendeels is uitverkocht. London Calling is dan ook onmisbaar in de Nederlandse festivalwereld. Alle bands moeten ergens beginnen; maar vele begonnen op London Calling. Wie weet welke bands van deze editie volgend jaar het voorbeeld hebben gevolgd van de honderden acts voor hen? Daarover speculeren we verder aan de bar dit weekend!

 

 London Calling 2007 met The Maccabees, Klaxons, Foals, The Wombats, Blood Red Shoes, Friendly Fires e.v.a.

 

Waar gaan we het nu over hebben? Over een duo uit het zuiden van Londen, dat onder de naam Playlounge door het leven gaat en onlangs een nieuwe single genaamd Grandma Death uit heeft gebracht. Als je het nummer luistert komt de vergelijking met Japandroids al vrij snel opzetten. En dan niet omdat ze een duo zijn, want dat zegt weinig over de muziek, maar vanwege de ‘feel good/recht door zee/vuistje in de lucht en gaan sfeer’ die over het nummer hangt. Het nummer Grandma Death klinkt vies, chaotisch en losgeslagen. En ja: daar houden wij wel van.

 

Reeks Of Effort
Mocht je dat ook doen, dan kun je hieronder het nummer luisteren (downloaden is mogelijk via Soundcloud). Het nummer is overigens een onderdeel van een verzamelaar, samen met YRRS en Birdskulls, en die luister je dan weer hier.

 

 

 




!!!NU IN DE APP STORE!!!

The Daily Indie is een gratis DIT (Do It Together) muziekmagazine dat zich richt op nieuwe, alternatieve muziek. Vol met interviews, muziektips, fotoshoots, prijsvragen, columns en verhalen van de mensen uit de alternatieve/indie-scène.

The Daily Indie | Issue #02

In de tweede editie zijn er interviews te lezen met onder andere DIIV, Tame Impala, Balthazar, Two Door Cinema Club, Jacco Gardner, A Place To Bury Strangers, Amatorski, Best Coast, Cold Specks, Crocodiles, Family Of The Year, Hot Chip, Husky, Japandroids, The Bony King Of Nowhere, The Cribs, The Crookes en We Are Augustines.

Interessante columns komen ditmaal van: Theo Ploeg, Harm de Kleine, St. Paul, Daniël Evers en Admiraal Oosterbroek.

Daarnaast hebben we twee specials in deze editie. De ene staat vol met Nederlands talent dat de afgelopen maanden door heel Nederland trok met de Popronde. De andere special gaat over het indie-festval Incubate, met daarin interviews en live-verslagen.

Verder is er ook een prachtige fotoshoot te vinden van de band APRIL, die we samen met het modeblog Modereporters hebben opgezet. ‘Elf vragen aan…’ David Fagan van Rats On Rafts, het ‘Vriendenboekje’ met Bart Constant en een boeiend gesprek met het New Yorkse indie-label Captured Tracks. Dat, en nog veel meer!

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren, de band/artiest kan liken en volgen op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!




—————————————————————————————————————————————————–

Downloaden & Issuu
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store 

[issuu viewmode=presentation layout=http%3A%2F%2Fskin.issuu.com%2Fv%2Flight%2Flayout.xml showflipbtn=true documentid=121203160159-5a0dff5343a8486fb200e184ec8bb5ab docname=issue2 username=thedailyindie loadinginfotext=The%20Daily%20Indie%20%7C%20Issue%20%2302 showhtmllink=true tag=alternative width=420 height=560 unit=px]


*Android zal later volgen!

—————————————————————————————————————————————————–

Speciaal voor de iPad & iPhone
Het magazine is speciaal ontworpen voor de iPad & iPhone, wat inhoudt dat je het magazine gewoon kunt downloaden, waar ook ter wereld. Momenteel wordt er ook gewerkt aan een versie voor Android, daarover later meer! Daarnaast is het magazine interactief. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ook direct de bijbehorende muziek kunt luisteren, een videoclip kunt bekijken of de band kunt volgen op Facebook.

The Daily Indie Plus
Daarnaast deelt The Daily Indie elke dag nieuwe liedjes op Facebook en houden we een maandelijkse Spotify-lijst bij.

—————————————————————————————————————————————————–

Previews

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 










 










 

 

 

I

Onze fotograaf Dennis Wisse was aanwezig bij het heftige concert van PAWS en Japandroids in Rotown. Net als op Incubate ging de zaal helemaal uit z’n plaat. Los daarvan schoot Dennis nog twee mooie portretten van het bijzonder energieke Canadese duo.

Gallery met PAWS en Japandroids