Soms ontdek je nieuwe muziek die perfect past bij de tijd van het jaar. Hoewel het misschien voor de hand ligt om, nu de goedheiligman ons land weer heeft verlaten, de nieuwste kersthit te introduceren, kunnen we je geruststellen: we laten je kennismaken met een Nederlandse band genaamd Electric Forest.
Een naam die goed past bij de sfeer van de muziek: een combinatie van lome, dromerige composities – waarbij je jezelf zo door een herfstig boslandschap ziet struinen – en gelaagde elektrische gitaren en synths. Een ideale soundtrack voor het zachte najaar van 2019.
Als Lotte Masman en Raymon uit de Bulten elkaar in 2017 vinden in het schrijven van indiemuziek, vormen ze de basis van Electric Forest. Met haar prachtige stem neemt Masman de zang voor haar rekening en Uit de Bulten richt zich op het spelen van mooie, heldere gitaarpartijen. In 2018 vindt het tweetal in Jeroen de Haas zijn tweede gitarist en begin dit jaar completeert drummer Thomas Berendsen de huidige formatie.
Prachtige luchttaferelen In deze formatie brengt de band eerst de single Delusional uit, waarin de karakteristieke sfeer van Electric Forest uitstekend naar voren komt. In de clip wordt deze sfeer nog eens ondersteund door beelden van verre stadsgezichten (veelal ’s avonds), kleurrijke bossen en time-lapses van prachtige luchttaferelen. Maar misschien is het beste nummer van deze jonge band wel zijn laatste: These Bright Lights.
In dit nummer van bijna zes minuten, neemt de band alle tijd om de liedstructuur volledig tot zijn recht te laten komen. Doordat de kraakheldere stem van Masman na enige tijd wordt aangevuld door de backings van De Haas, krijgt het geheel ook een heel warm karakter. Maar vooral de uitgesponnen gitaarpartijen aan het einde van These Bright Lights, maken de song tot de meest interessante van Electric Forest tot nu toe. De beelden uit de clip zijn afkomstig uit de korte film Get Lost, van de Amerikaanse regisseur Graham Uhelski. Hierin zien we zijn vrouw, die in haar vrije tijd graag aan ballet doet. Gedurende drie jaar legde Uhelski vast hoe een danser zichzelf kan verliezen in het beoefenen daarvan. Hoewel Uhelski voor deze korte film zelf koos voor muziek van Becks album Morning Phase, blijkt het sfeervolle These Bright Lights ook uitstekend bij de elegante beelden van Get Lost te passen.
We klikken dagelijks wat in de rondte en opeens is er een lijst met veertien nummers van veel artiesten waar wij ook nog nooit van gehoord hadden. Onze playlist van 3 december op Pinguin Radio staat helemaal bol van de verrassingen.
We beginnen met een oude bekende van ons: Bombay Bicycle Club, de band die 17 januari met een nieuw album komt en waarvan de singles door een ringetje te halen zijn. Andere favorieten zijn Bull, Jerskin Fendrix, een nieuwe track van Flyying Colours, maar vooral veel nieuwe bands als Silverbacks, The Hanged Man, HANYA en Ducks Unlimited. Duik er vooral eens lekker in tijdens deze mistige dagen.
Bombay Bicycle Club – Everything Else Has Gone Wrong
Bull – Bedroom Floor
C.Y.M. – Capra
Doon Kanda – Dio
Ducks Unlimited – Anhedonia
Flyying Colours – Goodtimes
HANYA – Dream Wife
Jerskin Fendrix – Black Hair
Marrón – FUTUR.
Nature TV – Side Eye
Quiet Hollers – Loup (Hide It Away)
Rosie Alena – Mixed Messages
Silverbacks – Sirens
The Hanged Man – Good Dreams
Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!
Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!
De hype rond black midi kan je haast niet ontgaan zijn. De band is overal, maar had tot voor kort geen materiaal op streamingsplatforms. Vorige week kwam daar eindelijk verandering in met Crow’s Perch: een magistrale debuutsingle. We zagen de toekomst van de postpunk al op ESNS en horen die nu door onze speakers knallen. Je begrijpt dat deze dus niet kon ontbreken tijdens ons wekelijks uurtje op Pinguin Radio.
Meer goed nieuws kwam uit het kamp van Beck en Cage The Elephant, de twee Grammy-winnaars treden samen lichtjes buiten de eigen comfortzone in het muzikale huwelijk Night Running. Binnenkort verschijnt het nieuwe album van Cage The Elephant waarmee de band zijn elektronische en harde kant lijkt op te zoeken.
Verder waren ook nieuwe nummers van King Gizzard & The Lizzard Wizard, White Denim, Bedouine, Plague Vendor en Foxygen te horen. We maakten het je alvast zo makkelijk mogelijk en verzamelden alle nummers in een playlist die zoals altijd te vinden is op Spotify.
Bedouine – Bird
black midi – Crow’s Perch
Cage The Elephant ft. Beck – Night Running
Doug Tuttle – I’ll Throw It All Away
Drugdealer – Honey
Foxygen – Face The Facts
JAWS – Please Be Kind
King Gizzard & The Lizzard Wizard – Boogieman Sam
Mikal Cronin – Undertow
Kevin Morby – Nothing Sacred / All Things Wild
Plague Vendor – New Comedown
Slowthai – Gorgeous
Sorry – Jealous Guy
The Tallest Man On Earth – I’m A Stranger Now
White Denim – Small Talk (Feeling Control)
Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!
Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!
Als we ons op de sound baseren, kunnen we Low Land Home in het rijtje plaatsen met grote namen als The National, Archive en The XX. De Belgische band bestaat uit drie psychologen en een zelfverklaard filosoof en vormt daarmee de perfecte schuilplek voor melancholie. Vandaag brengt de band de nieuwe single There met bijbehorende videoclip via ons in première.
Eind februari verscheen Out Of My Mind, het debuutalbum van de Gentse formatie. Bij onze zuiderburen worden ze overal getipt als ‘band om in de gaten te houden dit jaar’ en wij begrijpen alvast waarom. Een warme, intieme sound met een donker randje, een viertal dat zich buigt over het leven op de tonen van de muziek. Het soort muziek waar we het liefst de hele dag naar luisteren met de regen die tegen het raam tikt.
Om de intieme factor te benadrukken krijgen we een soort vlog-achtige videoclip. De kijker/luisteraar duikt met de band mee de studio in, een kijkje achter de schermen. Hoe het er achter de schermen écht aan toegaat, wilden we wel eens weten. Daarom stuurden we de band een aantal vraagjes op.
Wat houdt je op dit moment allemaal bezig? Jo Geboers: “Ik moet zeggen dat ik het nieuws an sich minder en minder volg. Ik probeer wel via alternatieve kanalen zoals De Correspondent bepaalde thema’s mee te krijgen. Ik hou mij liever bezig met enkele belangrijke thema’s, zoals het klimaat, strijd tegen armoede, ontzag over the war on drugs… Dit in tegenstelling tot het mee-hoppen van nieuwsfeit naar nieuwsfeit, aan elkaar gelijmd door heen-en-weer verwijten en kinderachtige discussies. Dat heb ik een beetje gehad. Verder ben ik me vooral aan het voorbereiden op onze aankomende optredens, dat brengt best wel wat werk met zich mee. Maar niet getreurd: het is vooral een boeiend en spannend proces, waar ik enorm veel voldoening uit haal.”
Kun je ons iets meer vertellen over het schrijf- en opnameproces van jouw debuutalbum? Jolien Bové: “Jo zit aan de motor van ons schrijfproces. Hij levert concepten en ideeën aan, meestal piano-akkoorden met tekstfragmenten waarin iedereen gaat hakselen, losmaken en kneden. Als je met zijn vieren bent is dat soms een getrek en gesleur om tot iets te komen dat iedereen kan ‘voelen’. Het album zien we als de start van de band, aangezien elk van ons even veel zijn ding heeft kunnen inbrengen. Totaal anders dan bij de EP. De EP is soloproject Jo, waarbij de rest uitvoerde wat zo dicht mogelijk aanleunde bij zijn oorspronkelijke ideeën. In de studio gaf dat ook een totaal andere dynamiek.”
“Bij de EP, hakte Jo alle knopen door en luisterden we braafjes naar Jo die ons dirigeerde. Bij het album was ieders eigenheid even hard aanwezig. Elk kon zijn ding doen vanuit zijn vonk wat resulteerde in loslopend wild, gelukkig onder toeziend oog van producer Nicolas Delépine. Deze is meester in elke kracht zijn plek te geven, om het op de juiste momenten te laten knetteren. Hij lokt ons volledig uit ons kot, dan gaat hij ons temmen, en zo wordt alle energie zuinig ingezet en verdeeld tot een afgewerkt geheel. En zo kregen we vuur! Dank u, kapitein Nicolas. Mastering gebeurde door Gert Van Hoof, die een glanslaagje toevoegde tot het blonk.”
De plaat komt bijna uit, waar ben je het meest blij mee? Geboers: “Ik word enorm gelukkig als ik zie waar de nummers vandaan komen en wat ze zijn geworden op de plaat. Ze hebben allemaal zo een groei meegemaakt en dat allemaal op hun eigen manier. Sommige nummers speelden we al eens live en vanaf dat moment zijn ze een eigen leven beginnen leiden. Ik ben trots op wat we samen als band gemaakt hebben. Sommige nummers waren in mijn hoofd niet meer dan samenraapsels van akkoorden en woorden. Ik vind het heerlijk om te zien hoe de songs gegroeid zijn, en hoe ze exact wat ze nodig hadden ook gekregen hebben. Dit alles door een enorm dynamische en natuurlijk aanvoelende samenwerking tussen de band en de producer Nicolas Delépine.”
Pieter-Jan Jordens: “Het is een flinke tijd geleden dat we de opnames deden. Tijdens het maakproces zit je zo dicht op de nummers, op details, dat je snel overzicht verliest welke indruk het geheel nalaat bij de luisteraar. Ik ben blij, na enkele maanden het album niet gehoord te hebben, om nu te weten dat ik eigenlijk wel fan zou zijn van mijn eigen band.”
Muriel Boulanger: “Dat is ook hoe ik het aanvoel. Het is leuk om te merken dat het na een paar maanden nog steeds erg goed klinkt. Daar zijn we super blij om!”
Vandaag gaat de single There in première bij ons, waar gaat die voor jou over? Geboers: “There gaat voor mij over een plek vinden in de massa en alle twijfels en onzekerheden die hiermee gepaard gaan. Het gaat over een zoekproces en het besef dat het oké is om je soms alleen te voelen, ook al heb je zoveel mensen rondom jou. Het gaat over een gebrek aan verbinding.”
De verwachting zijn hooggespannen voor dit jaar, hoe ga je 2019 aanpakken? En wanneer kom je Nederland veroveren? Jolien Bové: “2019 is het jaar van onze wereldtournee voorbereiden en daar zou Nederland misschien wel tussen kunnen zitten.”
Op basis van de nieuwe single van FEET vinden we dat Britse weer nog niet zo erg. Vorige maand zagen we de band nog op ESNS en hoewel de bandleden zelf beweren zichzelf niet al te serieus te nemen, moeten we dat met hun muziek hoogstwaarschijnlijk wel doen. Het debuutalbum van de Britse indierock-band die het levenslicht zag op Coventry University verschijnt dit jaar.
Eind januari verscheen de nieuwe single English Weather en gezien het huidige weer, dient die toch nog even onder de aandacht gebracht te worden. Het nummer klinkt ietwat nostalgisch en gelukkig niet zo neerslachtig als je zou verwachten bij de titel: English weather, you better pack an umbrella.
Een strakke drumpartij zet het refrein in, waarna de vocalen weer de bovenhand nemen. Toch klinkt het nummer heel anders dan voorgaande singles Petty Thieving en Macho Macho. Of de band hiermee zijn veelzijdigheid wil tonen of nog zoekende is naar een eigen identiteit is niet geheel duidelijk. Met English Weather krijgen we alvast een nummer dat zich door de catchy sound snel in je hoofd nestelt.
Popronde Den haag 17 november 2018
Popronde duikt zijn laatste volledige weekend in, waarmee het het eindfeest op 24 november al in zicht is (waar wij overigens kaarten voor weggeven). In diverse steden vind je dit jaar ook een The Daily Indie-podium, waar je de acts ziet spelen waarvan wij vinden dat ze wel wat meer in de schijnwerpers mogen staan. Op donderdag 15 november vind je ons tijdens Popronde Den Haag, waar we Carina Nebula, Smudged Toads en Elsa Lester aan je voor gaan stellen!
Elsa Lester is het alter ego van Lisa van Kampen, die dit jaar met haar garage en indierock langs verschillende Popronde-steden heeft gereisd. Ze begon in 2016 en een jaar later volgde al haar debuutplaat Stress Relief, en inmiddels de EP Dinner Party.
Hoi Lisa! Jij vertelde al eens bij The Daily Indie dat je via Bandcamp op garagebands stuitte en toen wist dat je ook die richting op wilde met je eigen muziek. Welke paden heb je daarvoor bewandeld? “Toen ik zeven jaar was, ben ik eerst begonnen met pianoles. Op mijn dertiende kwam daar het spelen van gitaar bij en toen ik achttien was ben ik een metalband gaan spelen. Daar luisterde ik destijds veel naar. Later kwam daar nog basgitaar bij en ik speel cello in een orkest. Die metal is dus inmiddels verschoven naar indie, zo ervaar ik muziek op twee compleet verschillende manieren. Elsa Lester is wel echt mijn eigen project.”
Wilde je graag iets dat helemaal van jou is, in plaats van alleen onderdeel zijn van een band? “Zeker! Ik was dertien en ontdekte de muziek buiten de Top 40. Op dat moment wist ik: dat wil ik eigenlijk ook wel. Zelf nummers schrijven, maar ook zingen. Dat heb ik heel lang uitgesteld omdat ik het niet durfde. Ik dacht dat ik dat niet zou kunnen, ik wist niet eens hoe ik klonk. Want ook al was ik alleen thuis en stond de muziek keihard, ik durfde simpelweg niet te zingen. Maar omdat ik toch echt muziek wilde schrijven, heb ik mezelf geforceerd. Nou, daar moest ik wel even goed inkomen. Vooral de eerste keer dat ik voor iemand anders ging zingen vond ik erg lastig. Nu vind ik het helemaal best hoor, gelukkig. Ik heb mij erover heen kunnen zetten.”
Focus je je ook extra op je lyrics? “Ja, best wel. Ik heb het idee dat ik een liedje verpest als de tekst niet goed is. Daarin ben ik vrij perfectionistisch. Ik heb weleens dat ik naar artiesten luister die ik zelf goed vind, de tekst hoor en denk: ‘als ik dit had geschreven, had ik het dan zo gelaten, was ik er tevreden mee geweest?’ Vaak is het antwoord ‘nee’. Ik vind Courtney Barnett bijvoorbeeld ontzettend goed, maar zelf schrijf ik totaal niet zo. Zij is veel directer dan ik. Ik ben daar denk ik niet goed genoeg voor. Daar komt sowieso bij kijken dat Engels niet mijn eerste taal is en voor haar wel, zij heeft een veel bredere woordenschat. Ik vind het prettiger om dan wat vager te blijven. Of bijvoorbeeld Come For Me van Twin Peaks: ‘Well, I could be ordering sushi / Well, I might as well be ordering you. Of Crush van Cigarettes After Sex: ‘I wanna fuck your love slow’.”
“Het is zeker niet zo dat ik deze nummers niet leuk vind. Ik luister ze ontzettend graag, maar als ik dit zelf zou hebben geschreven, zou ik het een soort van ongemakkelijk vinden om het te zingen. En waarschijnlijk voor mezelf niet goed genoeg. Vooral die van Crush vind ik te cringy, haha.”
Je krijgt vaak het label DIY op je jas gespeld. Wil je dat blijven doen? “Het is niet alsof ik per se DIY wil zijn en die stempel wil hebben. Misschien ben ik over vijf jaar ‘ooit begonnen als DIY-artiest’ en ben ik geswitcht. Het is gewoon makkelijk omdat ik eraan kan werken wanneer ik wil, en omdat het minder geld kost. Ik weet niet of ik het bij een volgend album of EP nog allemaal zelf ga doen. Ik sta er best wel voor open om bijvoorbeeld de drummer die live al meespeelt ook de drumpartij te laten inspelen. Ik weet niks van drums en gebruik nu gewoon software, waardoor de mogelijkheden ook beperkter zijn. En met jongens uit de band nadenken over riffjes en solo’s lijkt mij leuk om te doen. Maar ik wil nog steeds zelf de muziek maken, zingen, schrijven en gitaarspelen.”
Hoe is de Popronde tot nu toe voor jou geweest? “Best wel goed, de reacties zijn ook heel goed. We hebben wel erg gemengd publiek, hoor. Onze show in EKKO in Utrecht was superleuk, met fijn publiek dat meedoet. Maar in Roodkapje in Rotterdam kregen we weinig respons, mensen klapten niet eens. Kijk, in Almere stonden we in een studentenkroeg, dus dan ben je een beetje achtergrondmuziek terwijl iedereen bier drinkt. Maar op een plek waar mensen speciaal voor de muziek komen, verwacht je wel iets meer. Klap gewoon joh, haha! Maar dat was het enige, verder was het top. Ik hoop vooral dat er mensen waren die ons voor het eerst zagen en dachten: ‘hé, dit is cool, dat wil ik nog een keer zien’. En dat dat ons weer naar nieuwe plekken brengt.”
Nog op zoek naar een vet kerstcadeau? Leg The Daily Indie Magazine onder de boom! Bestel onze issues hier: http://etsy.me/2cs4niv
Voor fans van de indie-cultuur is het vanaf maandag 14 september een week lang feest. Dan vindt er in Tilburg het Incubate Festival plaats, dat vanuit de underground een breed aanbod presenteert aan interessante theatervoorstellingen, films, discussiepanels en heel veel muziek die een breed scala aan genres omvat. Een opmerkelijk veelzijdig en grensverleggend programma dat een spannende ontdekkingstocht vormt langs meer dan twintig verschillende locaties in de Noord-Brabantse stad, waar ruim driehonderd (!) artiesten uit buiten- en binnenland op zullen treden. Wij zetten in deze special onze grootste tips op een rij. (Deel 1 lees je hier!)
Incubate Zero
Na het succes van de eerste editie vorig jaar, is er besloten om het gratis programmaonderdeel Incubate Zero door te trekken. In zeven verschillende venues spelen twintig opkomende bands in minstens zo veel soorten genres. In het weekend van het festival – 19 en 20 september – kun je in de namiddag lekker rondstruinen door Tilburg, op plekken die speciaal voor Incubate Zero zijn geselecteerd. Wij doken in de programmering en hebben daar een aantal fijne verrassingen voor je uit weten te vissen. Zo zijn de snerpende gitaren, intense zangpartijen en zenuwachtige drums van TV Wonder – die we laatst nog voor de camera hadden van ons videoteam – op zaterdag te horen in Bar Babbus.
Een andere niet te missen act op het affiche is Piquet, de band rondom Lien Moris. Ze zal in koffiebar Buutvrij een aangename mix van harde, zweverige en meevoerende psychedelische nummers voorschotelen. Op de zondag kom je tussen de lunch en het avonddiner helemaal tijd te kort. Dan speelt namelijk Nairobi Golf Kid, een sophisticated band die neo-psychedelisch, indierock en zeker experimenteel mag noemen. Zeer prettige band om in Kim’s Kroeg de kater weg mee te spoelen en nieuwe energie op te doen.
Doortrekken kan bij Goodnight Moonlight, de wacky Rotterdamse band die de lusten van Mac DeMarco-fans op deze Tilburgse zondag zal verzadigen in Café Joris. Luchtig tussendoortje is Moon Tapes, dat geheel in de lijn van DIIV en Beach Fossils hun deuntjes af zal draaien in Stadscafé De Spaarbank. Wil je vervolgens opgezweept de avond in gaan, loop dan zeker langs platenzaak Sounds om het intrigerende The Sweet Release Of Death mee te pakken. De Rotterdamse noiserockers balanceren angstig lekker in een curieus schemergebied van duistere pop en rock.
Incubate Craft Beer Fest
In de hemel is geen bier, daarom drinken we het hier! Dat weten ze in het zuiden als geen ander, wat we vast niet uit hoeven te leggen. Ook als Incubater in Tilburg kun je als bierliefhebber bijzonder goed aan je trekken komen. De goudgele rakkers met licht tintelende en gistende schuimkragen liggen overal voor het grijpen en zullen traditioneel weer voor flink veel leven in de brouwerij gaan zorgen tijdens het festival. Op de zondag wordt er van 13:00 tot 18:00 uur zelfs een speciaal bierevenement georganiseerd, in samenwerking met alcohol speciaalzaak T Drinks. De Tilburgers gaan deze middag zeer exclusieve biertjes schenken en iedereen mag aanschuiven na aankoop van een glas en een aantal munten. Deze intense hopsensatie is niet het enige wat op het program staat. Op deze benevelde zondag zal er ook uit een ander vaatje getapt worden door De Hopmannen, die hun verrassende en bijzondere brouwsels meenemen naar het festival. En dat is toch zeker geen klein bier.
Losse muzikale tips
Tussen de honderden bands is het dagelijks haast onmogelijk om keuzes te maken, maar om je op weg te helpen bij het doorhakken van muzikale knopen, hebben we nog wat artiesten die Incubate op zijn kop zullen zetten. Te beginnen bij Wand op maandag, de band die onder de vleugels van onder meer Ty Segall naar steeds hogere hoogtes weet te klimmen. Een psychedelische toverbal die alle kleuren van de regenboog uit zijn instrumenten weet te toveren. De dinsdag staat bol van een aantal Nederlandse bands dat er niet om liegt, zo maken Tamarin Desert, Nouveau Vélo en Rats On Rafts hun opwachting. Verder in de week kun je je lol op met bands die geen vrienden komen maken, maar je op donderdag wel omver komen blazen. YAK, waarmee je in deze issue een interview kunt lezen, slaat live wild om zich heen met rauwe nummers waarvan je biertje spontaan zal gaan schuimen.
Tegelijkertijd speelt Spectres, een stelletje gekke Britten dat het publiek opvreet tijdens hun gig en je daarna weer de zaal uit zullen spugen. Rustig wegdromen na al deze heerlijke herrie, kan bij Death And Vanilla. Filmische psychedelica waar Jacco Gardner persoonlijk fan van is. Op vrijdag gaan we het weekend in met de Schotse electropunkers van Errors. Rare en harde gitaarfunk die van elke ruimte een dansvloer maakt. Halverwege de avond is het tijd voor de ‘feedback galore’ van het Amerikaanse Destruction Unit, psych-noise uit de dorre woestijn gemengd met buitenaardse drones. De dames van LaLuz, die hun net door – heb je ‘m weer – Ty Segall geproduceerde plaat ‘Weirdo Shrine’ uit hebben gebracht. Een bonte mix van surf, garage, girl group doo wop en frivole synthesizers zal diep in de nacht de kleurige sixties tevoorschijn toveren in Tilburg. Dan zitten we alweer in het weekend, waarin het helemaal los gaat. De prachtige Sóley opent onze volgeplande avond, muziek die net zo schitterend is als een IJslands landschap de naam van de venue waar ze speelt: De Muzentuin.
Direct door kun je naar Jaakko Eino Kalevi, een van de grootste favorieten van ons deze week. De in Berlijn wonende Fin maakt zulke fascinerend lekkere muziek, met een tempo dat voor elke gemoedstoestand gemaakt lijkt te zijn. Eens even flink de cirkelzaag aanzetten, doen de heren van Bad Breeding. Liefhebbers van Eagulls, pak deze band mee! Of wat te denken van The Holydrug Couple! Een Chileense band die zich op een eigen psychedelisch niveau kan meten aan de onovertroffen heerlijkheid van de duizelingwekkende kant van Tame Impala. Recht voor je raap de dag afsluiten gebeurt uiteraard met Those Foreign Kids, een verwoestend en furieus strak duo uit Haarlem waar je de afgelopen jaren regelmatig over hebt kunnen lezen bij ons. Met gitaargeluiden die je nog nooit gehoord hebt, detonerende drums plus dito vocalen, blaas je vol een lange, Tilburgse nacht in. De zondag heb je het wel verdiend om even wat rustiger aan te doen, maar het ziet er niet naar uit.
Er wordt nog even een blik bands opengetrokken waardoor je de maandag rustig vrij kunt nemen. Het begint in de middag al met Vision Fortune, een bizarre band met een willekeurig maar vooral intrigerend geluid dat je – tenzij je deze band al kent – nog niet eerder gehoord zult hebben. Daarna gooit PC Worship er nog een schepje bovenop met een ijskoude New Yorkse attitude. Freaky punk die uitstekend in de oren klinkt bij Sonic Youth en Parquet Courts-fans. Artistieke punk om nog even voor op de benen te blijven. Iets rustiger en poppier zal het er bij Lusts aan toe gaan. De Britten blijven de ene indieknaller na de andere uit hun hoge hoed toveren, muziek die klinkt als de gekleurde, kleine spotjes van een discobal die oplichten tegen een mysterieuze muur die is gehuld in het duister. En dan, last but not least, is het tijd voor Happyness! Fuzzy en aanstekelijke indierock die wordt verweven met bizarre teksten en titels – als Regan’s Lost Weekend (Porno Queen) – die worden gebracht alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Fijne weirdness om een week lang Incubate mee af te sluiten. Een week vol ervaringen en openbaringen om nog een flinke tijd op te kunnen teren.
In de vorige editie van TDI MAG pikten we de art-popsingle To Die In L.A. van Lower Dens al op omdat we er zo van ondersteboven waren. Nu staan we stil bij het derde album van de band uit het Amerikaanse Baltimore ‘Escape From Evil’, dat net is uitgebracht en waar deze single van afkomstig is. Dat ook modebladen als Vogue dit nu doen is opmerkelijk en bevestigt dat we met een markante plaat te maken hebben. De productie ervan lag in handen van zangeres Jana Hunter samen met producer Chris Coady, die ook productiewerk deed voor o.a. Beach House en Future Islands.
Voordat je deze plaat opzet, mag je eerst wel een bezoekje aan de kapper brengen om je haren glad in model te laten strijken. De stijlvolle songs zouden zomaar de nostalgische soundtrack van een legendarische, licht-dramatische bioscoopfilm kunnen zijn. Of een memorabele huilvideo op VHS-band. De synthesizer, gitaar, drums en de heldere stem van zangeres Jana Hunter ademen een sfeer die op een eigentijdse wijze de uitstraling van klassiekers uit de popmuziek van de jaren tachtig vertegenwoordigt. De songs vormen het album rijkelijk tot een compleet werkje dat klassiek popgeluid uitstekend terugbrengt naar de tegenwoordige tijd en waarin vernuftige melodieën en nadrukkelijk aanwezige zanglijnen de aandacht weten te trekken.
Vanuit hun vorige album ‘Nootropics’ dat enorm positief werd ontvangen, is de band in een mooie lijn doorgegaan in een genre dat ze zelf als ‘entropics’ omschrijven. Wie door de ‘air’ die om Lower Dens heen hangt niet meer dan enkel pretenties veronderstelt, raden we aan het album eens goed te beluisteren om te ontdekken dat de band de hoge verwachtingen absoluut waarmaakt.
Op 10 en 11 april wordt Rotterdam weer omgetoverd tot één groot muzikaal en cultureel feestterrein tijdens Motel Mozaïque. De programmeurs van het festival hebben opnieuw een prachtige line-up samengesteld! Een weekend lang zullen bands als Bad Breeding, Villagers, BC Camplight, Kovacs, Ibeyi, Kate Tempest, Purity Ring, Jessica Pratt, Låpsley, Kovacs, The Indien, Menace Beach, The Mysterons, Tweak Bird, Rats On Rafts en Will Butler op de mooiste plekjes van Rotterdam te zien zijn. Daarnaast krijgen ook niet-muzikale creatieve geesten een plekje in de vorm van theater, beeldende kunst en film.
Tekst Ricardo Jupijn & Mabel Zwaan
Menace Beach Menace Beach is een pixelig computerspelletje uit de jaren negentig, met in de hoofdrol een onbekommerde skateboarder die allerlei sores moet ontwijken om bij een meisje te komen. Luisterend naar hun debuutplaat ‘Ratworld’ wordt duidelijk dat het geen onlogische keuze was van Ryan Needham en Liza Violet uit het Britse Leeds om diezelfde naam aan hun band te geven. Samen met onder meer leden van Hookworms, speelt de band fuzzige surfrock-indiepop waarvan je klakkeloos zou kunnen geloven dat het in de jaren negentig is gemaakt. De band doet een vette knipoog naar de nineties, maar laat professioneel horen dat ze wel degelijk een eigen pad uitstippelt. De plaat is noisy en fuzzig genoeg om niet te poppy te worden, poppy genoeg om niet te noisy te worden en bevat een grote berg verrassend pakkende hooks om dit alles lekker mee aan te kleden. MB is een absolute must tijdens MM!
Villagers Villagers, onder artistieke leiding van Conor O’Brien, staat altijd garant voor bloedstollend prachtige liedjes. Met het debuut ‘Becoming A Jackal’ als perfecte introductie en opvolger ‘Awayland’ als bevestiging. Op 13 april komt eindelijk de derde Villagers-plaat – ‘Darling Arithmetic’ – uit van O’Brien, die hij zelf schreef, opnam, produceerde en mixte in zijn huis in de kustplaats Malahide ten noorden van Dublin. Opnieuw een intieme en mysterieuze plaat die verlangen, lust en eenzaamheid muzikaal onder weet te dompelen in de uniek filosofische manier die we gewend zijn van O’Brien. Met de nieuwe plaat ‘Darling Arithmetic’ op zak gaat ook Motel Mozaïque ongetwijfeld voor de bijl met de hemeltergend mooie liedjes.
Jessica Pratt Prachtige jaren seventies-folk, daarmee verraste folkzangeres Jessica Pratt in 2012. Haar zelfgetitelde debuutplaat werd een onverwacht internationaal succes. De oude ziel van de 27-jarige Pratt uit Californië is er dan ook eentje uit duizenden. Haar nieuwe album ‘On Your own Love Again’ staat vol met pareltjes die terug lijken te zijn gevonden op een zolder van een oude platenbaas die nog een doos vol onuitgebracht werk uit de jaren zeventig heeft liggen. Midden april komt de unieke en markante muzikante Rotterdam opluisteren met haar nostalgisch en meanderende muziek. Zeer aan te raden voor fans van Nick Drake, Linda Perhacs en Joni Mitchell. Hieronder is een goed voorbeeld van de overweldigend mooie stem en liedjes van Pratt tijdens een KEXP-sessie van de muzikante.
Will Butler Will Butler besloot ongeveer een jaar geleden een solo album op te nemen en heeft dit ook meteen met flair gedaan. Debuutalbum ‘Policy’ wordt goed opgepakt en Will Butler knalt er meteen een tour achteraan. Uit het schrale aantal livevideo’s dat inmiddels is verschenen, blijkt dat energiebom Butler moeite heeft achter de microfoon te blijven staan en niet weer in de stellages te klauteren zoals hij dat vol overtuiging deed tijdens de Arcade Fire-shows. Kijken of hij zich kan bedwingen op Motel Mozaïque. Wij hopen van niet!
Ibeyi In de achttiende eeuw verplaatste de taal Yoruba zich via slaven vanaf Nigeria naar Cuba. Afgelopen jaar verplaatste de bloedmooie tweeling Lisa-Kaindé en Naomi Diaz zich vanaf de underground van Parijs naar honderden blogs, duizenden nieuwe liefhebbers en tientallen festivals. Zo ook naar Motel Mozaïque. Wat hebben deze twee gegevens met elkaar te maken? Ibeyi (ee-bey-ee) spreekt de inheemse taal vloeiend. Zij mengen deze in hun muziek met Engels. Door de magische combinatie van deze twee talen is de sfeer rondom hun live-performance een mengeling van een traditioneel stamfeest in de Afrikaanse woestenij en James Blake, King Krull en FKA twigs. Intrigerend op z’n minst.
Purity Ring Een ‘purity ring’ doet nu nog het meest denken aan de religieuze ring die onder andere werd gedragen door Miley Cyrus en de Jonas Brothers, maar niet lang meer. Dit Canadese, elektronische duo is zowel grafisch als muzikaal bijster interessant. Zo ontwierp toetseniste Megan James de website, de albumcover en de outfits waar zij live in optreden. Zo zijn er naast de fijne popliedjes nog tientallen andere reden om het duo te gaan checken op Motel Mozaïque. Al is het maar voor de laatste modetrends!
Rats On Rafts Begin april is hij daar dan eindelijk: album numero twee genaamd ‘Tape Hiss’ van Rats On Rafts! De jongens (mannen, inmiddels) zijn al een decennium aan de weg aan het timmeren en zijn bijzonder zuinig met werk uitbrengen. Maar als dit gebeurt, dan is het menens. Het album is analoog opgenomen en klinkt veel meer zoals de band live klinkt. Daarbovenop heeft de band een eigen label opgericht: Kurious Recordings. De mannen zijn dus op vele vlakken gegroeid, zeker ook live. See for yourself!
B.C. Camplight Veel beloftes van het begin van de 21e eeuw zijn ondergesneeuwd. Maar niet Brian Christinzio (AKA. BC. Campfight.) Ja, we waren hem even een tijdje kwijt (8 jaar) maar platenlabel Bella Union heeft Christinzio weer opgegraven en daar zijn wij maar wat blij mee. Zijn nieuwe album, ‘How To Die In The North’, is weer als vanouds heerlijk poppy met daaronder diepe gronden. Hij heeft de donkere onderwerpen even achterwege gelaten en het derde album van B.C. Camplight klinkt zowaar zonnig. Inclusief surfpopaspectjes en een psychedelische ondertoon. Brian Christinzio belooft een behoorlijk verrassende show ter gehore te brengen.
The Indien The Indien, voorheen onder de naam Ryan, tourde afgelopen najaar niet onverdienstelijk met de Popronde en stond op Noorderslag begin dit jaar. Op hun nieuwe EP ‘Cologone’ is maar al te duidelijk te horen waarom! De band put inspiratie uit bands als Jefferson Airplane, Fleetwood Mac en Tame Impala en weet met zijn eigen muzikale visie een geluid te maken dat binnen Nederland ontzettend welkom is. Jazzy, vol met soul, psychedelica en garage-uitstapjes, is The Indien zowel op plaat als live een band om niet te missen.
Bad Breeding
Voor het eerst kwam deze band bij ons op de radar toen zij als support van Eagulls door ons land tourde. De band, Bad Breeding, komt uit een mini-dorpje boven Londen, en net zoals vele mini-dorpjesbewoners voor hen (Drenge, bijvoorbeeld) brengen zij uitstekende garagerock voort. Bad Breeding heeft dan ook geen debuutalbum of een EP nodig om een van de grootste beloftes van Motel Mozaïque te zijn. Twee kneiterharde singles zijn al meer dan genoeg om de adrenaline door je aderen te voelen suizen met 45km per uur. The place to be voor een goede moshpit!
Het is inmiddels alweer de achttiende editie van TDI MAG. Onze redactiebureaus puilen uit van net-niet-omvallende-stapels-promo’s en ons digitale mapje ‘TO LISTEN ALBUMS’ slokt langzaam alle vrije harde schrijf-geheugen op. Het was een periode waarin de releases je om de oren vlogen en de poppodia weer goed gevuld waren door het hele land. The Daily Indie reisde stad en land af en vulde een extra dikke april-editie van maar liefst 56 pagina’s.
Zo zijn we naar Rotterdam gegaan om een van Nederlands beste bands, Rats On Rafts, te interviewen en spraken we met Tobias Jesso Jr., dé ster van morgen waar inmiddels onze hele redactie en de hele blogosphere verliefd op is. Een a; gevormde ster die een tijd niet heeft geschenen is Jamie T, de Britse sensatie die na jaren weer terug is met een overweldigend en ontzettend goed ontvangen nieuwe plaat. Tijdens zijn show in de Tolhuistuin zochten wij hem op, om te vragen hoe het gaat met de artiest die al jaren lijdt aan onder andere heftige paniekaanvallen.
Voor diepe en duistere lagen zit je goed bij het uitgebreide interview met The Soft Moon, wat weer kleurrijk wordt gecontrasteerd door de white boy soul stars van de Britse band Peace. Precies tweeënhalf jaar na ons eerste interview met de band, spraken we dezelfde frontmannen op dezelfde locatie over hetzelfde onderwerp. Namelijk: Balthazar over hun nieuwe album, deze keer ‘Thin Walls’ getiteld. Binnen de Nederlandse grenzen is er de laatste jaren een ruime keuze aan toffe bands om voor te stellen en te interviewen, deze keer gingen we voor de Haagse boys van The Womb. Die bloedstollende psychedelica maken en op 1 mei met hun debuutalbum komen via Suburban Records.
Niet alleen voor de achtergrondverhalen zit je deze editie geramd, ook de categorie New Music is over zes pagina’s uitgesmeerd met de beste, nieuwe nummers en ook een column van Elias Elgersma (YukoYuko, TheHomesick), die zijn nieuwe muzikale aanwinsten deelt met ons. Harde keuzes moesten er worden gemaakt voor TDIRadar, maar we zijn na nachten wakker liggen tot vijf bands gekomen die je écht eens zou moeten luisteren. Met onder andere Mini Mansions, Floris Bates en PrettyVicious. Tussen al deze rubrieken kom je onderweg ook nog langs een special over het aanstaande LondonCalling Festival in Paradiso op 24 en 25 april en vroegen we vier artiesten naar hun platencollectie in een feature over Record Store Day dat op 18 april weer plaatsvindt over de hele wereld. Zo vertelt Corto van Mozes and the Firstborn onder andere over zijn elpee-rangschikking, doet Carsten van John Coffey een duit in het zakje door zijn laatste gekochte en favoriete zomerplaat met ons te delen, vertelt Mark van traumahelikopter over zijn favoriete nachtplaat en heeft Brian van PAUW nog een mooie anekdote over zijn zwangere moeder en Pink Floyd.
Nog lang niet alles hoor, want achterin het blad vind je verse Album Reviews van bands als Lower Dens, Courtney Barnett, Purity Ring, of Montreal, Clarence Clarity, Roy Santiago, The Afterveins, Krill, Will Butler en Modest Mouse. Om af te sluiten kom je terecht bij een dikke Concertagenda waarmee je jezelf weer heerlijk kunt gaan verheugen op allerlei toffe shows. Dat – en nog veel meer – in deze extra vette editie van TDI MAG!
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
