Popronde Groningen
3 oktober 2019

Volgende week gaat Popronde weer van start! Het grootste reizende muziekfestival van Nederland zal ook dit jaar weer in 41 steden het publiek kennis laten maken met een enorme selectie van aanstormend muzikaal talent. Net als vorig jaar bestieren we met The Daily Indie een eigen podium in een aantal steden.

We zijn met The Daily Indie al jaren trouwe mediapartner van Popronde. Vorig jaar rolden we voor de eerste keer ook een eigen podium uit. Aan de basis daarvan lag het idee dat er in de Popronde-selectie steevast een aantal acts zitten die ontzettend getalenteerd zijn, maar door de opzet van het festival lastig onder de aandacht te brengen zijn; omdat ze minder makkelijk in het gehoor liggen, of gewoon niet beschikken over een handige boeker.

En omdat we met The Daily Indie het tot onze missie hebben verheven om overkeken muzikaal talent een podium te bieden, is dat letterlijk wat we doen op onze eigen Popronde-stage: de verborgen parels uit de selectie vissen zodat jullie, het publiek, toch kennis met ze kunnen maken.

Warhol
Na Nijmegen zijn we op donderdag 3 oktober ook aanwezig in Groningen, en wel in een van onze favoriete zalen van de stad: nachtcafé Warhol. ‘The world fascinates me’, prijkt er boven de ingang aan de Papengang. De nauwe, rauwe, desolate steeg in het Groningse centrum is een vrijstaat op zich en ook in het levensmotto van de naamgever van Warhol kunnen wij ons prima vinden: één en één is twee! En na onze voornamelijk elektronische programma in Nijmegen, pakken we het dit keer anders aan, met twee geweldige, pure band-bands die je echt niet wil missen.

SWEETGODANIMALS (21:15 uur)
Wat zit er toch in het kraanwater van Dokkum? Maar dit keer geen avant-gardistische indie of garagerock: SWEETGODANIMALS maakt dansbare new wave die bij ons onmiddellijk associaties met de sound van bijvoorbeeld The Cure opriep. De band bracht dit jaar het prima album Distant uit, met daarop prijstrack Values, dat ervoor zorgde dat we niet wisten hoe snel we SWEETGODANIMALS moesten strikken voor een van onze Popronde-podia.

The Small Breed (23:30 uur)
Ook terug in de tijd kun je met The Small Breed, de tweede band van de avond, maar dan anders. De band uit Tilburg grijpt terug naar de golden era van de seventies, de tijd dat ‘popmuziek’ nog een puur kwaliteitskeurmerk was en geen vies woord dat we associeren met platgeslagen niemendalletjes en autotune. The Small Breeds muziek staat vol inventieve melodieën en gevarieerde instrumentatie, die volledig in dienst staan van het ultieme doel: het perfecte popliedje. Luister naar de vorig jaar uitgekomen, gelijknamige debuut-EP en je snapt wat we bedoelen.

Je vindt dit jaar een The Daily Indie-stage op de Popronde in Nijmegen (12 september), Groningen (3 oktober), Utrecht (10 oktober), Arnhem (25 oktober), Rotterdam (2 november), Breda (14 november) en Den Haag (16 november). Houd onze site en social media in de gaten voor meer informatie!

Ergens diep in Oost-Groningen, daar waar de wereld bijna ophoudt, ligt Hongerige Wolf. Aan de rand van de Dollard, een buurtschap met nog geen tachtig inwoners. Sinds acht jaar vindt in het buurtschap het Festival Hongerige Wolf (want plaatsnaam, en sowieso al een fantastische naam voor een festival) plaats. De basisbegrippen: aards, weids en cultuur. We waren afgelopen weekend op het festival aanwezig en inderdaad: aardser en weidser dan Oost-Groningen krijg je het niet.

Festival Hongerige Wolf is opgericht door Ruth Weites en Sanne den Adel uit Amsterdam, ter gelegenheid van de dertigste verjaardag van eerstgenoemde. Toen de twee op zoek gingen naar een geschikte locatie voor deze verjaardag, want het moest ‘groots’ en anders dan anders, kwamen ze uit het geboortedorp van Ruth: Hongerige Wolf dus. In de achtertuin en de woonkamer van haar ouders werd een kleinschalig feestje georganiseerd, met muziek en cultuur. Acht jaar later is Hongerige Wolf helemaal niet zo kleinschalig meer, althans afgemeten tegen die allereerste editie: ruim tweeduizend bezoekers weten de weg naar Oost-Groningen te vinden. Ze komen niet louter uit het noorden, maar uit heel Nederland.

Tuinen als kampeerterreinen
Het mooie van het festival is dat naast de honderd vrijwilligers, uit alle windstreken, ook alle inwoners meewerken om het festival tot een succes te maken. Tuinen worden omgetoverd tot kampeerterreinen of bieden plaats aan optredens, terwijl schuren en tuinhuisjes veranderen in gezellige cafeetjes, voorstelling locaties of hotelletjes. Op maar liefst achttien locaties is er iets te beleven of te aanschouwen, waarbij zowel jong als oud aan zijn of haar trekken komt. Het festivalhart is gelegen op een schapenveld, waar de rest van het jaar een paar schapen grazen. Je treft er standjes, terrasjes en eettentjes aan, die een ruime keuze aan exotische versnaperingen aanbieden. De camping ligt even buiten het dorp, richting zeedijk. Hier ontwaak je als campinggast tussen het koren, een bijzondere ervaring.

Kortom: Hongerige Wolf is een festival waarbij de totaalbeleving voorop staat en waar stedelingen hun ogen uitkijken. Naast veel cultuur als theatervoorstellingen, literaire programma’s en installaties is er op Hongerige Wolf ook veel (nieuwe) muziek te ontdekken. Verantwoordelijk voor de muzikale invulling van het programma is Groninger Sjoerd Nijland, ook verantwoordelijk voor Popronde Groningen en in het verleden betrokken bij Oerol. Hij is geboren en getogen in de regio, maar inmiddels alweer een tijd woonachtig in de stad Groningen. “In 2011 leerde ik Ruth Weites kennen. Toen ik vernam dat zij dit aan het opzetten was heb ik gelijk mijn hulp aangeboden. Ik vond het zo vet dat hier iets gedaan werd. In 2012 voegde ik me bij het programmateam en inmiddels ben ik hier sinds drie jaar de muziekprogrammeur”, vertelt Nijland.

Geen grote namen
Op de site viel al te lezen dat je dit weekend geen grote namen hoefde te verwachten op Hongerige Wolf: ‘ontdek de ruwe schoonheid van nieuwe muziek’. Nijland bekijkt het net iets realistischer. “Het budget van dit festival is vrij laag, dus moet je creatief boeken.” Voor Hongerige Wolf heeft hij dan ook gekozen voor veel opkomende, talentvolle acts. De programmeur staat te glunderen wanneer deze opkomende artiesten een puike show neerzetten. Talentvolle acts uit drie noordelijke provincies, waaronder Friese TDI-favorieten Seewolf, Woe Blind Birds en Hilbrandt en Groningers Swinder, Small Town Bandits, The Desmonds en Het Kanaal staan dit jaar op de poster. Hier en daar worden zij aangevuld met enkele nationale ‘toppers’: The Visual, Aafke Romeijn, Umeme, Rey Tranquilo en De Kift. “De Kift is momenteel met een film bezig” zegt Nijland. De band voer dit jaar met een boot door Nederland en bezocht zo veel kleine gehuchten. Volgens Nijland wilde de band ook op Hongerige Wolf filmen. “Toen hebben we gezegd: dat kan zeker, maar wees dan ook welkom om op te treden op ons hoofdpodium.”

Naast De Kift springt ook de naam van het Duits-Canadese Sea Moya in het oog, een relatief grote vis waarmee de programmeur erg blij is. “Ik zag toevallig dat ze een klein gaatje in hun speelschema hadden,” legt Nijland trots uit, heb ze toen aangeschreven en ze wilden graag komen spelen. Niet alleen de organisatie is in z’n nopjes met het trio, ook bij het publiek vallen band en muziek goed, voor het podium wordt er lustig op los gelachen en gedanst en ook de bands zelf hebben het naar hun zin. Het reflecteert de gemoedelijke sfeer van dit festival. Hongerige Wolf mag dan klein van omvang zijn, het is een groots festivals wat betreft de sfeer. Beveiligers zijn niet of nauwelijks te bespeuren, alles gaat hier nog in goed vertrouwen, en dat wordt ook niet geschaad. Wie dacht dat Groningers stug en stijf waren, komt bedrogen uit. Festival, maar ook het dorp Hongerige Wolf is een en al gastvrijheid.

Het is de derde week van januari en dat betekent dat we weer afreizen naar Groningen, steevast hét epicentrum van de Europese muziek: showcasefestival Eurosonic/Noorderslag. Van woensdag tot zaterdag spelen letterlijk honderden bands uit heel Europa op tientallen locaties in de stad. Een ware uitputtingsslag, waarbij de hele muziekscene de nieuwe grote acts van het komende jaar wil spotten. Hoe vlieg je dat als bezoeker in godsnaam aan? The Daily Indie geeft een introductiecollege, plus een hoop muziektips.

Tekst Bart Breman, Reinier van der Zouw, Midas Maas & Robin van Essel
Coverfoto Oscar Anjewierden

Eerst maar eens wat cijfers. Op ‘ESNS’ spelen meer dan 350 bands op 62 verschillende podia. Er komen meer dan veertigduizend bezoekers op af, waarvan ongeveer twintig procent werkzaam is in de muziekindustrie. Eurosonic is een Europees showcasefestival dat loopt van woensdag tot en met zaterdagmiddag. Overal in de stad staan aanstormende acts geprogrammeerd. Allemaal willen ze opvallen en allemaal hopen ze op een doorbraak, of interesse van buitenlandse boekers of labels. Hordes mensen uit de muziekindustrie slepen zich van kroeg naar kroeg om bands te bekijken, en om te borrelen en te netwerken natuurlijk. Deze boekers, platenlabels, pers en allerlei andere insiders zoeken naar de nieuwe bands die het in 2019 moeten gaan maken in de clubs en belangrijker: op de zomerfestivals. Naast de optredens zijn er allerlei Europese awardshows, borrels en conferenties, waar de muziekpro’s bij lezingen en paneldiscussies de trends uit de industrie bespreken. Kortom: op Eurosonic wordt grof gezegd bepaald welke muziek jij het komende jaar gaat zien.

Klinkt als een incrowd-feestje? Klopt helemaal, maar dat maakt het niet minder interessant voor jou, gewone sterveling. Dit is namelijk hét festival om de bands van morgen te zien. Franz Ferdinand, Dua Lipa, IDLES, Shame: ze braken allemaal door op Eurosonic. Hoewel het festival elk jaar stijf uitverkoopt, kun je er prima bij, als je maar op tijd je kaartjes haalt. Het is wel zo dat de professionals met voorrang de verschillende zalen in mogen. Het is als betalende bezoeker soms heel frustrerend om iemand met het juiste polsbandje snel naar binnen te zien wandelen, terwijl jij drie kwartier staat te wachten om uiteindelijk vijf minuten van het optreden van jouw favoriete bandje te zien. Het is part of the game. Je kunt je erop voorbereiden door een strak schema te volgen en op tijd bij bepaalde locaties te zijn. Zo maar binnenwandelen gaat je bij de populaire bands of de grote zalen gaat echt niet lukken: vooral de wachtrijen bij poppodium Vera zijn berucht.

Tsjechië en Slowakije
Elk jaar is er een focus: de organisatie kiest één of meerdere Europese landen die wat extra aandacht krijgen. Geinig, want het zorgt ervoor dat je acts uit Europese landen voorbij ziet komen waar je normaliter live niet snel mee in aanraking komt – en dat is vaak best de moeite waard. Dit jaar ligt de focus op Tsjechië en Slowakije. Wat komt daar dan zoal vandaan? Een naam die een belletje doet rinkelen is The Ills, een bloedserieus instrumentaal postrockkwartet uit Bratislava. De band speelde al eens eerder op Eurosonic en werd afgelopen jaar door de collega’s van Consequence Of Sound als favoriet bestempeld.

Ook enkele Tsjechische zendelingen zijn de moeite van het checken waard, zoals de weirde outsidermuziek van Lazer Viking en de dreampop van Manon Meurt. Het fijne aan een showcasefestival als ESNS is dat het aan de ene kant doorgaans goed is in het vatten van de tijdsgeest: ook hier zat poppy potentie, al dan niet op weg naar de Europese stadions. Zo is er bijvoorbeeld de catchy indiepop van Nvmeri, de weidse elektronica van LASS of Avec en grimy hiphop van Hellwana.

Aan de andere kant is de line-up breed en is er ook veel ruimte voor obscuurdere en experimentelere acts. Lonker See maakt onnavolgbaar vage freejazz, de industriële noise van Tittingur lijkt de moeite ook meer dan waard, net als Bohemian Cristal Instrument, futuristische orkestrale ambient met naar verluid een zeer trippy liveshow. En ten slotte gaan we zeker langs bij Isama Zing, een nevelen gehulde, experimentele producer die in zijn eigen land Slowakije het DJ-collectief annex platenlabel Mäss aanvoert dat achter diverse clubnights zit.

Hypes en must-sees
Maar elk jaar zijn er toch vooral een handjevol internationale acts die al goed en wel Groningen lijken ontstegen voordat ze er spelen. De BBC –trouwens ook aanwezig met een eigen showcase – publiceert elk jaar een lijstje met artiesten van wie zij verwachten dat ze het gaan maken. Dat gebeurt meestal ook wel.  Boy Azooga ken je al als je ons trouw volgt, Rapper Octavian speelt met het genre en is al goedgekeurd door Drake en ook Mahalia is er eentje om in de gaten te houden. De uiterst hippe R&B van de jonge Engelse doet wel wat denken aan Erykah Badu en het kan niet anders dan deze dame het ver gaat schoppen. Ook is er een hypeje rond Black Midi, ook al uit Engeland en al op sleeptouw genomen door Shame. Slechts één liedje staat er online, een liveopname van een mathematisch dwars, kriebelend postpunkliedje met wat vreemde zang. In hetzelfde straatje past Fontaines D.C. uit Ierland, met hun even dwarse als toegankelijke gitaarpop, en de catchy liedjes van Sports Team.

Wie ook maar een beetje naar België keek afgelopen jaar, kon eigenlijk niet om het Antwerpse hiphopduo blackwave. heen. Elusive stond maar liefst vier weken op de nummer een van De Afrekening, dé hitlijst van Studio Brussel: old school rapflows, soulvolle passages en jazzy melodieën zonder elektronische poetsmiddeltjes. Het duo stond bovendien op Rock Werchter, Paaspop en de Lokerse Feesten, en wel met een band van zes muzikanten om de sound live volledig tot zijn recht te laten komen.

Maar, zoals we al zeiden: naast de hypes is er zat te ontdekken dat de moeite waard is. Of ronduit weird. Alien Tango nam in keukens, slaapkamers en tal van andere plekken in zijn geboorteland Spanje geluiden op van ontstemde instrumenten, zijn lichaam en cartoons. Dat resulteerde in bijzonder dansbare glampop die The Line of Best Fit omschreef als een combinatie tussen Bee Gees, The Rocky Horror Picture Show en The Beatles. Het absurdisme houdt niet op bij de sound: de teksten zijn op zijn minst zo bijzonder.

Ook kunnen we geen chocola maken van het nogal mysterieuze backstory dat aan het Wit-Russische Weed & Dolphins wordt toegeschreven, maar wat we wel weten is dat single Mortal Kola heerlijk strak klinkt. De combinatie van het heerlijk zeurderige riffje met de droogkomische vocalen maakt het tot een instant oorwurm, die als we deze gekke Oost-Europeanen goed inschatten vast nog een stuk explosiever wordt op het podium. Feestje gegarandeerd, neem je opblaasdolfijn mee.

Tijdens de duursport die ESNS is, wil je ook gewoon regelmatig om je oren geslagen worden met venijnige riffs. Op ESNS kunnen onder andere de Fransozen van The Psychotic Monks daarvoor zorgen. Denk King Gizzard & The Lizard Wizard on steroids en met net wat meer aandacht voor het liedje en je bent er ongeveer wel. Iets minder hemeltergend zijn de uitbarstingen van landgenoten MNNQNS (‘mannequins’). Songtitels als Bored In This Town geven al aan dat je voor originaliteit hier niet echt hoeft te zijn, maar dat wil niet zeggen dat dit sterk op elkaar ingespeelde viertal niet enorm lekker uit de speakers knalt. Net als het voor eenderde uit Litouwen afkomstige Petrol Girls: feminisme, nationalisme en gender-issues zijn allemaal relevante thema’s die deze band gierend aansnijdt. De muzikale omlijsting daarbij is grotendeels wat je verwacht, al is ook de vergelijking die in de bio wordt getrokken met, jawel, Björk niet geheel uit de lucht gegrepen.

Randprogramma
Dacht je dat we er al waren? Think again, ESNS is nog groter. Want als je geen zin hebt om (toegegeven: veel) geld uit te geven aan een duur kaartje, is er een gigantisch randprogramma, waarvan een groot gedeelte gratis toegankelijk is. Veel van de bands die in het reguliere programma spelen kun je ook gratis zien op één van de vele feestjes en optredens. Het is te veel om hier allemaal op te sommen, dus halen we een aantal krenten uit de pap.

The Sounds of Young Holland-showcase van platenlabel Subroutine is al jaren één van leukste én meest relevante onderdelen van het festival met de beste bands uit de Nederlandse underground, zoals dit jaar The Avonden en The Sweet Release of Death. Ook leuk is de Garage van Klaas: in een café vlak buiten het centrum zie je dit jaar onder andere Canshaker Pi, Ploegendienst en Mark Lada’s Golden Arches. Ook kun je het hele weekend terecht in De Drie Gezusters op de Grote Markt bij Altersonic, inmiddels omgedoopt tot Pinguin Radio Showcases.

Op vrijdag is verder de showcase van Grasnapolsky X On Track Agency X Cloudhead in EM2 de moeite waard, met onder andere Anemone, The Mighty Breaks, De Likt en Indian Askin. Zaterdag wordt het rennen: Platosonic heeft steevast een enorm programma en ook de Day Party van onze collega’s van Subbacultcha! is altijd favoriet (want gratis bier!). Ook bijzonder is de expo en show rond Indie Academy in Brouwerij Martinus, het fotoboek van fotografe Jorah Terwisscha en Excelsior Recordings. Terwisscha fotografeerde afgelopen tijd diverse Nederlandse bands die ook zullen spelen, zoals Pip Blom, KIEFF, Scram C Baby en – zijn ze weer – Canshaker Pi.

Noorderslag
En dan culmineert het feest naar de zaterdagavond in De Oosterpoort voor Noorderslag. Dat is een stuk overzichtelijker, want de hele avond vindt plaats onder hetzelfde dak van dit inmiddels wat verouderde concertzalencentrum. Waar Eurosonic nog wel enigszins voor de liefhebber is, lijkt tijdens Noorderslag zo ongeveer heel Nederland in al zijn soorten en maten naar Groningen te zijn afgereisd. Je krijgt dus ook een dwarsdoorsnede van wat er speelt op Nederlands popgebied en het gaat letterlijk alle kanten op. Je ziet mega-acts als Douwe Bob, vlogster gone popster Famke Louise of de zomerse pop van Kenny B. Ook voor aanstormend talent is het the place to be, zoals voor namen als S10, Idaly en Rimon. Maar je kunt ook terecht bij TDI-favorieten als Lewsberg, Donna Blue, Thomas Azier, The Visual, Karel, Ploegendienst en Feng Suave.

Noorderslag draait losjes om de uitreiking van de Popprijs, bedoeld voor de act die het afgelopen jaar ‘het meest voor de Nederlandse pop heeft betekent’. Vorig jaar was ‘ie voor Kensington. En dit jaar? Wende Snijders? Ronnie Flex?  Eén ding is zeker. De winnaar krijgt geen bierdouche. Jarenlang was het de gewoonte om de winnaar te bekogelen met bier, een ’traditie’ die ooit was ontstaan toen 2 Unlimited werd uitgeroepen als winnaar en het publiek zich daar niet in kon vinden. In de jaren daarna werden winnaars, wat meer goedmoedig dan destijds, ook onthaald met zo’n bierdouche. Sinds enkele jaren is dat voorbij: artiesten en Giel Beelen hielden er niet van en de traditie werd beëindigd.

Maar met bier wordt er nog genoeg gegooid. Zo rond een uur of drie ’s nachts bijvoorbeeld, als iedereen dronken door de gangen van De Oosterpoort zwerft en er altijd nog wel een punkbandje te vinden waar je kunt crowdsurfen en een moshpit bij starten. En als het dan tegen vieren toch echt klaar is, wordt het feestje gewoon doorgezet bij de legendarische Kroeg van Klaas of café De Knarie. Sluitingstijden, daar doen ze niet aan in Groningen, en zeker niet aankomende, steevast véél te lange weekend.

The Daily Indie is vanzelfsprekend het hele weekend aanwezig in Groningen en doet elke dag op deze site verslag.

Dit zijn altijd leuke berichten om met de wereld te mogen delen: we hebben namelijk een hele mooie lijst met nieuwe namen voor Grunnsonic, het showcasefestival dat Gronings talent een gezicht geeft. 

Georganiseerd door POPgroningen, vindt het festival dit jaar plaats van 16 tot en met 18 januari op meerdere plekken door heel Groningen en dat doet Grunnsonic in samenwerking met Eurosonic Noorderslag, het grootste showcasefestival van Europa. Alle locaties en timetables vind je op de website van Grunnsonic, dan gaan wij ondertussen verder met alle nieuw aangekondigde acts die half januari een mooie thuiswedstrijd voor (inter)nationaal publiek gaan spelen. 

Het is een flinke lijst met acts, variërende van pop tot rock, americana, folk, hiphop en singer-songwriters. Daarom lopen we ze lekker één voor één met je door en laten we je horen waar het allemaal om gaat: de muziek.

Audio Adam
Audio Adam is een indie-trio met inmiddels twee albums op zak. De band speelde meerdere keren bij DWDD, heeft een UK-tour achter de rug en speelde onder meer in Mezz, Luxor Live, Hedon en Paradiso. Waar het vorige album in het teken stond van reflectie en de zoektocht naar identiteit, is het nieuwe werk geïnspireerd op het vaderschap en de mooie dingen in het leven.

Meadowlake
Meadowlake is een jonge band die we goed kennen bij The Daily Indie (onder andere van meerdere premières en een interview)! De krachtige mix van robuuste indiesongs, gewikkeld in dikke dekens van gitaar en echo, beloven nog een hele hoop voor de toekomst. De band klinkt bij vlagen zweverig mooi als Beach House en dan weer intens als The National. In de gaten houden deze!

70 Mile House
70 Mile House staat voor catchy pop- en rocknummers met hybride punk-invloeden en energieke live-optredens. De eerste single Wintersleep, kwam uit in april dit jaar en gaf de band de juiste kickstart. 

The Monroes
Een plaat opnemen in New York en openen voor The Black Keys, Holly Golightly, The Detroit Cobras en nog veel meer van hun inspiratiebronnen: The Monroes deed het. De band deed daarnaast tours door Duitsland, Frankrijk, Engeland en Italië en staat half januari weer eens lekker in Groningen.

MAARIS
Deze jongeheren en dame zijn goed op weg en laten regelmatig lekker van zich horen. Variërend van onder meer optredens tijdens de Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort, het Bevrijdingsfestival tot het verzorgen van de voorprogramma’s van onder meer Hans Dulfer, Lee Fields en Sven Hammond.

Marlene Bakker
Marlene Bakker is een opvallende verschijning in het Groningstalig circuit. Haar prachtige stem en eigen werk bezorgen haar een geheel eigen plekje binnen de Nederlandse muziekscene. Marlene haar debuutalbum RAIF is landelijk inmiddels al veelgeprezen (check hier ons interview met haar) en ontving een vijfsterren-recensie in het Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant. 2019 belooft een mooi jaar te worden voor de talentvolle Bakker, met Grunnsonic als goed begin.

Oes
Op het podium weet deze energiebom je dag net ietsje meer glitter te geven. Sexy moves en knallende choreografieën spetteren je tegemoet waardoor het bijna onmogelijk wordt om niet mee te dansen. Het is Oes en hieronder hoor je wat je kunt verwachten!

Small Town Bandits
De lokale Groningers van Small Town Bandits staan ondertussen bekend om hun catchy popsongs die zich kenmerken door onweerstaanbare vocale harmonieën die een mengeling tussen pop en folk zijn. En hoe dat dan klinkt? Dat hoor je hieronder!

Hollow Men
Begin 2015 besloot de jonge singer-songwriter Joris J. Mellema dat hij nooit meer alleen op een podium wilde staan. De liedjes moesten groter, ruiger én meerstemmig worden. Als Hollow Men houdt zich vast aan dat idee en aan dat andere plan: om in het voorjaar van 2019 nieuwe muziek uit te brengen.

Waiting For The Sun
Waiting For The Sun bestaat al tien jaar, maar ging in de loop van de tijd onder meerdere bandnamen door het leven, gevolgd door net zoveel muziekstijlen. Momenteel richt het vijftal zich onder de nieuwe naam op  werk in de richting van Novastar, Sufjan Stevens, Elliot Smith en Neil Young.

Martijn van der Zande
Martijn van der Zande schrijft muziek vanuit zijn hart, uit het leven gegrepen. De liedjes gaan over liefde, het verstrijken van de tijd, intieme momenten, eenzaamheid en vluchtige ontmoetingen. De melodieën zijn pakkend, troostend warm en hij speelde eerder in zalen als Carré, TivoliVredenburg, Paradiso en de Oosterpoort.

The First Wolf
The First Wolf is een folkduo uit Groningen, bestaande uit Melle Leijten en Suze Commandeur. Hun melancholische en soms sinistere folksound wordt gecreëerd door het gebruik van verschillende traditionele snaarinstrumenten, gecombineerd met een nauwe samenzang en is geïnspireerd door artiesten als Tom Waits, Gregory Alan Isakov en Gillian Welch.

Lesley Baker
Sinds hij op de muziekschool voor het eerst een blokfluit in zijn handen gedrukt kreeg, is Lesley Baker zijn muzikale hart gaan kloppen. Na een turbulente tijd als gitarist en vocalist in Animal Antics scheidden hun wegen in 2016 en ruilde hij het bandleven in voor een eenzaam bestaan als solomuzikant. De songwriter is hoorbaar geïnspireerd door absolute titanen uit het de folk: je ontdekt het hieronder.

Wederom verdween Santa Fé weer even van onze radar. Iets minder dan een jaar geleden spraken wij de band over de nieuwe sound en de nieuwe drummer (Jan) bij de première van de single Way Too Soon. Er zou zelfs een nieuw album aankomen. We zagen de band wel terug bij de Popronde-selectie en gelukkig wordt de stilte nu verbroken met het nieuws dat er wederom een nieuwe single is: Voodoo Doll.

Naast het feit dat wij die graag in première brengen, kunnen wij ook alvast verklappen dat het nieuwe album er nog steeds komt. De nieuwe single sluit qua sound volledig aan bij Way Too Soon. Zoals we die vorig jaar beschreven is die te vergelijken met Ariel Pink, Connan Mockasin en Floris Bates. De clip zit zoals we gewend zijn van de band op het randje van ongemakkelijkheid. Nu de band weer terug is op de radar, vonden wij dat reden genoeg om de band te vragen naar de nieuwe drummer, de aankomende plaat en uiteraard deze verse single.

Vertel ons eens wat meer over de videoclip: hoe kwam deze tot stand?
“De clip hebben we laten maken door Marc van der Holst. De beelden komen uit een oude aerobics instructievideo.”

Waar gaat het nummer voor jullie over?
“Het nummer gaat over voodoo, valkuilen en yin en yang.”

Ongeveer een jaar geleden vertelden jullie ons dat er zo’n tien nummers klaar waren voor het nieuwe album en dat dat in 2018 zou komen. Hoe staat het nu met het album?
“Vertraging natuurlijk! Zoals dat hoort bij het maken van een goede plaat. We hebben de nummers van destijds verder uitgewerkt en veel nieuwe nummers toegevoegd. Ook heeft onze zanger een tuinhuisje gebouwd en dat is uitgedraaid op een megalomaan project. Maar we kunnen nu wel opnemen in dat huisje.”

Wat voor iets gaat dat worden?
“Een te gek album! We hebben Henk Koorn van Hallo Venray betrokken bij het mixen en daar werd het alleen maar freakier van. In 2019 verwachten wij het album af te kunnen ronden.”

Vorig jaar vertelde jullie ons ook dat jullie eindelijk een nieuwe drummer hebben. Hoe gaat het bindingsproces met het nieuwe bandlid?
“De transitie verliep soepel. Het is iedere keer een feestje om met hem te spelen. Hij heeft killer-drumpartijen ingespeeld tijdens de opnames.”

Wat houdt jullie op het moment nog meer bezig?
“Naast muziek en tuinhuisjes? Er blijft weinig tijd over. We draaien momenteel wel mee met Popronde.”

De band live zien? Dat kan! Hij is 11 oktober te zien in Utrecht tijdens de Popronde. 

Door André Rozendaal en Bart Breman
Foto’s: Oscar Anjewierden

Met meer dan driehonderd bands in vier dagen tijd is Groningen dit lange weekend weer voor even het epicentrum van de Europese muziek. De 31ste editie van Eurosonic/Noorderslag is uitverkocht. In praktisch elk kroegje of zaaltje in het centrum van de stad is wel een band geprogrammeerd, die zich in de kijker van het grote publiek wil spelen. De woensdag is zo’n beetje een ‘opwarmdag’, waarop het speuren naar nieuwe muziek nog enigszins overzichtelijk is. Op de eerste avond zijn er ‘maar’ dertien podia open, waar in totaal 49 bands spelen.

In de voormalig jazzcafé De Spieghel wordt afgetrapt door de The Courettes, een Deens duo met gitaar, drums en sixties-georienteerde garageliedjes. Het duo heeft niet alleen de gitaarriffjes, maar ook de branie en de maniertjes van The Hives overgenomen. Hoogtepunt is de tongzoen die de twee uitwisselen tijdens het laatste nummer over – uiteraard – de liefde. Het is het soort gekte dat je even aan The Cramps doet denken, iets waar de garagepunkliedjes van de Denen natuurlijk ook al volop naar knipogen. Dat de muziek verder niet heel veel nieuws biedt mag de pret niet drukken. (BB)

Hoewel de shoegazerevival alweer over het hoogtepunt heen is, gaat een vijftal introverte Belgen genaamd Newmoon aan de haal met de muzikale erfenis van My Bloody Valentine en Slowdive. Zoals dat hoort bij shoegaze, staat het volume oorverdovend hoog. Het geeft de drie gitaristen de kans om indruk te maken met fraai verweven en melodieuze gitaarlijnen, vooral wanneer ze samen naar een climax toewerken. Volledig wegzweven op de dromerige klanken lukt echter niet, daarvoor blijft de zang te veel in het degelijke hangen. (AR)

Alleen al de soundcheck van Gli Sportivi uit Venetië is al een feest om naar te luisteren. In zangerig Italiaans worden de geluidstechnische zaken afgestemd. Als dat gedaan is, kan het duo muzikaal om zich heen schoppen. Bij de opgejaagde garageblues gaat het niet zozeer om het liedje maar om de groove. Je krijgt hamerende drums, gebroken ritmes en een overstuurde gitaar. Ook is er een zelfgebouwd slide-instrument, dat voor een extra bak herrie zorgt. Vooral in het begin is rommelig, maar hoe langer de twee spelen, des te meer krijgen ze het te pakken. Sterker nog, tegen einde is stomende bluespunk zo enorm meeslepend en overtuigend dat je er niet stil bij kunt blijven staan. (BB)

Dat het altijd harder kan, bewijst het zevental geschifte Finnen van Teksti-TV 666. De band speelt een combinatie van powerpop en bubblegumpunk, maar dan met vijf gitaristen en motorikdrums. Het gevolg is een verzengende maalstroom van repetitief gitaarlawaai, waarin liedjes met meezingrefreinen toch gewoon overeind blijven. Rock-‘n-roll-poses, flessen drank die van hand tot hand gaan en samenzang in het Fins verhogen de feestvreugde. Het geluid staat zo hard dat het wettelijk toegestane aantal decibellen meermaals overschreden wordt. De band weigert in te dammen en moet het concert op last van de organisatie halverwege afbreken. Dát is een uniek moment op Eurosonic. (AR)

Wat bedeesder gaat het er aan toe bij Exmagician uit Belfast. Het bier in Groningen smaakt een stuk beter dan thuis, vindt gitarist James Smith, en hij neemt een flink slok. De prop- en propvolle zaal kan er wel om lachen. De band speelt galmende britpop met de nodige sixties- en surf-invloeden. Op zijn best levert dat een paar catchy liedjes op, die leentjebuur spelen bij The Shins. Maar niet alles is even sterk, het is soms wat langdradig en liedjes kabbelen te makkelijk voort (BB).

Ook Beach Beach is nog geen hoogvlieger. De vier studentikoos ogende Spanjaarden spelen jangy gitaarpop zoals je die in de jaren 80 hoorde. Als ze even het gas intrappen doen ze wel wat aan Parquet Courts denken, maar hoe sympathiek het ook is, echt indruk maken doet het niet. Daarvoor zijn de liedjes te standaard, te onaf en te weinig onderscheidend. (BB)

Giunglia is een jonge muzikante uit Italië. Ze maakt electropop met disco- en waveinvloeden. Gewapend met gitaar en omringd door loop- en sample-apparatuur staat ze moederziel alleen op het podium. De bas staat te hard afgesteld en werkt al gauw op de zenuwen. Ze doet haar best met kekke danspasjes en de nummers zijn in aanzet best aardig. Toch is de quasi-sexy zang zeurderig en blijft het geheel vaak in muzikaal gekeutel hangen.

Ook solo op het podium zit Mario Batkovic. Hij groeide op in Bosnië waar hij accordeon leerde spelen. Nu is hij woonachtig in Zwitserland, waar hij zich ontwikkelde tot een veelzijdig componist. In de Der Aa-kerk, een oase van rust en experimentele muziek, tovert hij prachtige geluiden uit zijn instrument. Soms zwaar aangezet, soms lichtvoetig, maar altijd beeldend en onderhuids. Met fladderende melodielijnen doet het bij momenten denken aan de muziek van Philip Glass. De dynamiek in het spel maakt grote indruk. (AR)

Eind jaren zeventig stikt het in Engeland van de punk- en wavebands die maatschappelijk onbehagen in muziek omzetten, zoals The Fall en Gang of Four. Een stel snotapen uit Londen noemt zich Shame en de band neemt je op niet mis te verstane wijze mee terug naar die dagen. Zanger Steen overgiet zich met bier, kijkt verwilderd, hangt aan lichtbalken en schreeuwt alle frustraties van zich af. Vergezeld van dreinende zaaggitaarriffs en hamerdrums is elk nummer een adrenalineshot zonder weerga. Shame maakt muziek omdat het moet en veegt op rauwe wijze de vloer aan met alle bands van de woensdag.
(AR)

Goat Girl is een jonge band uit Engeland en speelt een soort van slackerpop met quasi-verveelde zang, waarin de jaren 90 weer tot leven komen. Een soort van PJ Harvey meets Pavement. Hoe leuk dat ook klinkt, live komt er niet helemaal uit. De vier dames spelen erg veel van hetzelfde en dat gaat wat vervelen. (BB)

Nee, dan Gurr uit Berlijn. Niet dat die nou iets nieuws doen, maar de liedjes zijn een heel stuk levendiger. De drie dames en heer klinken alsof The Bangles hebben besloten om garagerock te spelen. Je krijgt enthousiaste, zoetige popliedjes in een punkjasje, met af en toe een uitstapje naar de postpunk. Het viertal heeft de grootste lol en vooral de twee zingende en gitaarspelende frontvrouwen zijn blikvangers van jewelste. Hun afwisselende zang maakt het spannend en het gedreven spel doet de rest. Met een serie sprankelende popliedjes en een grote dosis plezier zorgt Gurr sowieso voor het vrolijkste, maar ook voor één van de beste optredens van de avond. (BB)

Terwijl wij onder het genot van een ventilator en koude biertjes de nieuwe editie van the Daily Indie zitten te lezen op een zonovergoten balkonnetje, missen we eigenlijk muziek die perfect aansluit bij het zomerse weer. Laat daar nou net nieuwe werk zijn van Santa Fé, afkomstig uit muziekfabriek Groningen.

Vorig jaar maakte de band nog indruk met de EP Maneki Neko, die volstond met catchy muzieklijntjes en mistroostige teksten en wij nog een zeer lovende recensie over schreven.

En nu de nieuwe EP: Get Well Soon heet ‘ie, en is wederom uitgebracht op het welbekende Purple Noise Record Club. Uniek aan Santa Fé is en blijft dat de band een melancholieke sfeer mee kan geven aan zijn songs, die net zo goed in een zonnige strandtent gedraaid kunnen worden. De songs gaan wat meer de diepte in dan op de vorige EP’s, wat een prettige vooruitgang is. Get Well Soon is een dik kwartiertje met vijf heerlijke songs, die stuk voor stuk potentiële hitjes zijn. Aan te raden met een parasol, een koud biertje en een portie zwaarmoedigheid.

We hebben weer wat uit Groningen, het zal weer eens niet zo zijn. En het is nog garagepunk ook. OOO spreek je uit als Out Of Order en de band opende in Vera al voor Knots, Peach Kelly Pop en Chastity Belt. De eerste single van de band heet 1, 2, 3 en gaat vandaag in première op uw favoriete muziekplatform.

Dankzij de eerder genoemde voorprogramma’s maakt OOO momenteel snel naam in de Groningse scene, en dus nu ook daarbuiten, als het aan ons ligt. De songs van de drie dames van OOO zijn kort, fel en no-nonsense, denk Bleached als voornaamste referentiepunt. Een EP van het trio is in de maak, voor nu moeten we het even doen met de single 1, 2, 3. Simpele titel? Het dekt de lading, luister zelf maar.

Garagerock uit Groningen: we kunnen er moeilijk genoeg van krijgen. Nu onze vrienden van The Black Cult het pad naar wereldfaam buiten het hoge noorden inmiddels hebben gevonden, draagt de volgende Groningse band zich alweer aan. Aan The Daily Indie de eer om de nieuwe single van Ten Years Today in premiere te laten gaan!

Ten Years Today won Global Battle Of The Bands, waardoor de band vorig jaar mocht aantreden op het Haagse Parkpop. Belangrijker dan de trofeeën op de schoorsteen van deze Groningers is het feit dat ze, net als de grote broertjes van The Black Cult, gewoon onweerstaanbare uptempo garagepop spelen. Party!

Overigens wel een party met een boodschap: Hold Me Tight gaat over over Munchausen-by-proxysyndroom, waarbij ouders hun eigen kinderen opzettelijk ziek maken om mishandelen om aandacht te krijgen. Jawel, u leert wat bij The Daily Indie op woensdagmiddag. Hieronder de kersverse video van Hold Me Tight, check it out!

Meer info over Ten Years Today vind je op de Facebookpagina van de band.

Uit het niets kwamen eind vorig jaar de eerste singles en bijbehorende videoclips van het duo Ohslo uit. Waar je bij Groninger acts vaak de gitaren als eerste hoort, is de aanpak van Ohslo net even wat anders.

Sluimerende synthesizers en vage samples voeren de boventoon, terwijl de zalvende zang van Nanne Hil er soepel overheen glijdt. Nieuwe single Islands heeft opnieuw een hypnotiserende videoclip waarin goud en zilver de boventoon voeren. De erg sterke, zelfverklaarde, bedroom-r&b klinkt hier nog een stuk beter en intenser dan op het eerdere werk. De Healthy Animal EP, uitgebracht door het immer betrouwbare Purple Noise Record Club, is inmiddels te beluisteren op Spotify.