De Veluwe kleurt wit vandaag, al is het maar voor even. En in de ijskoude trekken wij weer richting de pendelbussen. Je moet wat voor zo’n winterfestival over hebben. Gelukkig is ook het programma van de zondag om over naar huis te schrijven. In de vorm van een liveverslag bijvoorbeeld.
Tekst Ruben van Dijk & Mabel Zwaan
Foto’s Tess Janssen
Het openingssalvo op dag twee is voor Hallo Bandoeng, het gelegenheidsproject rondom Bewilder dat de honderdjarige verjaardag van Radio Kootwijk viert met een ode aan Indonesië. Daar staat sinds 1918 op Java de evenknie van het monumentale zendgebouw, waardoor decennialang het contact met de kolonie werd vergemakkelijkt. Het project, dat ook enkele gastmuzikanten van Indische afkomst kent, ging pas enkele dagen eerder van start en dus is ieder resultaat bewonderenswaardig te noemen. Zoals gezegd staat vooral Bewilder, en daarmee vooral Maurits Westerik (ook Indische roots!), in het middelpunt, waarbij de eilandmuziek van de band dit keer op Java in plaats van Vlieland geënt is. Het resultaat is eclectisch te noemen, blijft soms dichtbij de band met enkel de toevoeging van Indische percussie, maar klinkt net zo vaak vreemd en exotisch. Een door Alex Siegers voorgedragen (en poëtisch nogal mager) gedicht genaamd Mijn Indonesië behoort tot de minder sterke momenten van de show, waarin de haast van het maakproces iets te goed hoorbaar is. Des te indrukwekkender is de experimentele en dynamische rework van de traditionele Bong-Ra, dat de meest meeslepende kant van Westerik toont. Gefragmenteerd is het allemaal wel een beetje met zoveel verschillende ideeën in krap een uur, maar hoogst sympathiek en creatief is Hallo Bandoeng zeker. Wij hopen op een vervolg. (RvD)
In een nogal opvallend lege Annex B wordt de dag vervolgens ingeluid door Petersburg Orderer, een duo dat op het podium over niets meer beschikt dan twee gitaren en een drumcomputer. Een dergelijke setting bij een act die een band-sound ambieert doet de verveling loeren, maar gelukkig ontaarden de songs vaak genoeg in een feedbackfestijn. De songs, die een midden houden tussen een vertraagde versie van Lou Reed’s Transformer en het werk van Daniel Johnston, zijn echter niet de showstelers vandaag. Het is precies het gebrek aan showstelers dat deze, met 25 minuten behoorlijk korte set van Petersburg Orderer zo innemend en hypnotiserend maakt. Er gebeurt niet veel, en dat houdt de zaal overwegend leeg, maar wie de tijd neemt beleeft een subtiele, galmende trip, die je brakke hoofd nog even goed laat na schudden. (RvD)
Als je ‘elektronische popmuziek uit Vlaanderen’ googlet, dan duiken beelden van Bazart op. In het geval van Felix Pallas zit je daar niet ver naast, één bandlid om precies te zijn: Simon Nuytten is de gitarist en tweede vocalist van deze band en de frontman van Felix Pallas. Met dit uit de klauwen gelopen zijproject sprint Bazart linea recta richting 3FM. Zo’n band die technisch sterk en strak is en elk trucje perfect uitvoert, maar allesbehalve gewaagd is: oppervlakkig met een glossy, plastic laagje. Radio Kootwijk zou zomaar ineens kunnen dienen als een zendstation dat met deze zelfbenoemde ‘alien synthpop’ het buitenaards leven laat horen hoe een gemiddeld radiohitje, zoals Rakata, klinkt. Bijster oninteressant, maar catchy genoeg om tot de volgende act in je hoofd te blijven hangen. (MZ)
Wie Charlie & The Lesbians eerder live heeft gezien, weet precíés wat te verwachten. Voor eenieder die dat plezier nog niet heeft gehad, wordt de shtick van het Eindhovense kwartet snel duidelijk. Boegbeeld Charlie Hoeben gaat voor in een set van drie kwartier, die overloopt van de denderende garagepunk met scheutjes speedcore en eist onverdeelde aandacht. Niet met wilde gebaren en rock-‘n-roll-clichés, maar met de looks en de maniertjes van een War Boy uit Mad Max. Even niet opletten, en plots staat hij drie centimeter van je vandaan in je gezicht te schreeuwen. Het is ook niet de vraag of, maar wélke idiote capriolen Hoeben gaat uithalen. Stunt van de dag: via de geïmproviseerde bar van Fritz-kratten bovenop de ingang naar de Annex B klimmen en daar stoïcijns verder blèren. Als een ware exoot te midden van het vrij stijve Grasnapolsky-publiek dreigt de frontman af en toe de aandacht van zijn band íéts te veel af te leiden, maar over het algemeen grossieren de moddervette grooves erbij, met een bezielde cover van The Runaways’ Cherry Bomb als absolute hoogtepunt. (RvD)
Terwijl de zon langzaam achter de gigantische ruiten van de Lange Golf kruipt, zingt de Amsterdamse schattebout Pitou ons toe. Haar eerste EP was twee jaar terug al een voorzichtige belofte voor een doorbraak, maar met haar nieuwe nummers en haar zeer geslaagde optreden op Noorderslag konden we in het blokkenschema met geen mogelijkheid om haar heen. Ze is net uit een dagenlang ziektebed gekropen en kucht haar nummers aan elkaar, maar ondanks dat haar zang naar eigen zeggen ‘iets meer Tom Waits is dan ik wilde’, zingt ze de sterren aan de hemel. De lucht die boven de Veluwe achter haar prijkt, kleurt mee met het optreden. Haar troosteloze emoties die ze in de zaal injecteert, reflecteert zich in de hemel en kruipt richting de nacht. Na haar optreden mogen we ons verzamelen bij onze beste vriendin van het afgelopen uur voor haar 37 lolly’s en uitnodigingen voor haar EP-release in Bitterzoet: we kunnen nauwelijks wachten. (MZ)
Obaro Ejimiwe begint al een voorzichtig bekend gezicht te worden in het Nederlandse circuit: hij heeft onder andere Motel Mozaique en Down The Rabbit Hole al omgetoverd tot een duister walhalla en was op tour met Metronomy en Jamie Woon. In deze zaal in Radio Kootwijk wordt het duidelijk dat Ejimiwe het perfecte alias heeft gekozen: Ghostpoet. In duistere praatzang luidt hij de nacht in, alsof hij communiceert met de geesten die nog rondwaren over deze uitgestrekte velden. Dit doet hij over een fundering van dreunende, dreigende, dravende muziek, waarbij de bas door onze winterjassen heen vibreert. (MZ)
Terwijl met het Blauwe Uur, een reeks spectaculaire projecties op het monumentale gebouw, langzaam afscheid genomen wordt van Radio Kootwijk, begint aan de andere kant van de oprijlaan de afsluiter van de Garage, Mozes and The Firstborn, aan een set met de allure van een zondagheadliner. Plots is de Garage geen garage meer, maar een dampend, stampend stadion en met een dergelijk bereik wordt er ook gespeeld. Raven Aartsen laat van zijn drumkit weinig heel en de schelle stem van Melle Dielesen dringt door tot het diepst van ieders oorschelpen. Nieuwe tracks worden gespeeld als ware het reeds klassiekers en dan staat er ook nog een handvol oudjes op de lijst! Oorwurmen I Got Skills en Seasons hebben hun zesde (!) verjaardag inmiddels al achter de rug en zijn in die tijd al honderden keren gespeeld. Aan impact is echter geen millimeter ingeboet en dus is Mozes vanavond heer en meester en de ideale duizendknaller om Grasnapolsky mee af te sluiten. We kijken nog één keer achterom en dan is Grasnapolsky 2018 voorbij. Volgend jaar zijn we er weer, al hebben we nog geen flauw benul waar. (RvD)