10 april staat Weval in een uitverkocht Paradiso. En dat is niet zomaar. Het duo is al lang geen onbekende meer en weet met zijn gebalanceerde, donkere elektronica zowel de techno liefhebber als de indie enthousiast mee te slepen. In 2017 verscheen voor het laatst iets nieuws van de mannen. Nu, twee jaar later, is het nog even wachten op het nieuwe album, maar in de tussentijd vermaken we ons met nieuwe single Are You Even Real. 

Harm Coolen en Merijn Scholte Albers ontmoetten elkaar in 2010 op de HKU. Een liefde voor synthesizers bracht de twee samen en na drie jaar was daar de eerste EP. Na nog eens drie jaar later en enkele EP’s verscheen het gelijknamige debuutalbum Weval. Een album vol minimale, donkere elektronica met een enorme bak galm en dromerige, herhalende vocals.

Weval werd in Nederland goed ontvangen, maar ook in het buitenland bleef het album niet onopgemerkt. Pitchfork bekroonde het debuut met een dikke 8. Het Amsterdamse duo stond op festivals als Lowlands, Best Kept Secret, Down The Rabbit Hole, PITCH, REC en tourt al geruime tijd zo’n beetje de hele wereld af. Weval timmert duidelijk hard aan de weg en negen jaar later is de vlam nog lang niet opgebrand. Onder Keulens label Kompakt brengt het duo op 1 maart album The Weight uit.

Are You Even Real is na Heaven, Listen de tweede single van de nieuwe plaat. Het nummer is dromerig en donker, maar tegelijk een stuk meer poppy dan wat we van Weval zijn gewend. Een weeë zanglijn (die in de verte doet denken aan Thom Yorke), de minimale elektronica, de lo-fi drummachine en warme analoge synths gaan hand in hand. Samen is het een langzaam voortkabbelende, maar solide soundscape, die gekenmerkt wordt door echoënde zang: ‘Are you even real?’.

Vandaag stellen we je voor aan Woezels, de band met een van de origineelste websites: een openbare Google Drive Spreadsheet. Dan voel je hem direct al een beetje aankomen, want de Nederlandstalige elektropop van Woezels is inderdaad behoorlijk absurdistisch en houdt wel van een vette knipoog. Aan ons vandaag de eer om de nieuwe single plus video van Zijn Spullen Plekken Tijd uit te brengen.

‘Wij zijn Woezels, we komen uit Amsterdam en we maken Nederlandstalige elektropop met humor, absurdisme en af en toe een snik. Klinkt als Fakkelbrigade, Lucky Fonz III en de JVT in de blender, wij noemen het ‘dansbare Nederlandse levensliederen’, aldus het bericht dat wij ontvingen van de Amsterdamse band. Bovendien vertelden ze ons dat ze een heel album gemaakt hebben waar ze ‘rete-trots’ op zijn en speelde Woezels onder meer op festivals als Noorderlicht, MadNes en Jazz in de Gracht. Ondertussen werd de band door de VPRO omschreven als de hedendaagse J.J. Voskuil, maakt Woezels intro-tunes voor podcasts van diezelfde omroep en schreef frontman Wisse Beets de Hard//hoofd-zomerhit.

Dat zijn behoorlijk wat wapenfeiten, maar laten we voor nu eens inzoomen op die nieuwe single. Normaal ratelen we altijd door over klankkleuren, instrumentarium, vergelijkingen en overgangetjes, maar dit is een single waar wij ook even met open mond naar hebben zitten luisteren (en kijken). Een goed teken wat ons betreft, maar als we het in één zin moeten proberen: ‘Het muzikale voorvochtkindje van Lucky Fonz en Kenji Minogue‘. Om toch nog wat meer over de band te weten te komen, besloten we een paar vragen de kant van zanger Beets op te sturen.

Waar zijn jullie allemaal mee bezig op het moment?
“We zijn de afgelopen twee jaar vooral bezig geweest om toffe elektronische muziek te maken die we ook live kunnen spelen en waarin ruimte is voor leuke teksten, chaos, vrolijkheid, twijfel, hiphop, electro, synths, keytars en ballads. Daar is nu een album uit ontstaan. Het is een fijne en aparte mix geworden waar we erg blij mee zijn. Ook live is het een feestje nu. Het is ook echt een leuke band om in te zitten.”

Hoe is die VPRO x Woezels-link eigenlijk ontstaan?
“De VPRO plaatste drie jaar terug een oproep. De omroep was namelijk op zoek naar makers voor reisprogramma’s. We ontdekten dit pas een dag voor de deadline, dus knutselden we in een dag een vreemd reisfilmpje in elkaar met Google Streetview en Paint. Het gaat over wonen in Huancabamba, Peru. Dat landde goed: we hebben sindsdien verschillende animatiefilmpjes, interviews en intro tunes mogen doen. Via-via leidde het ook nog tot een vaste wekelijkse taalpuzzel (het Woordgraptogram) in de Volkskrant. Huancabamba heeft de televisie trouwens nooit gehaald, we zijn verslagen door iets professionelere reisprogramma’s zoals Langs de oevers van de Yangtze. Gelukkig maken we liever muziek dan reisprogramma’s, dus dat is oké.”

Waar gaat de single over voor jou?
“Het lied begon in eerste instantie een stuk aardser. Ik wilde eigenlijk eens flink wat levensdilemma’s en wereldproblemen aankaarten in het lied. Maar dat werkte in eerste instantie echt heel matig, het werd nogal ongepast belerend, cliché en in ieder geval kuttig. Ik merkte dat ik het veel fijner vond als ik het abstracter maakte. Toen ik met toetsenist Bart uit de oefenruimte naar huis fietste, hadden we een lekkere vibe te pakken, waarbij we om beurten een soort grootse oerwoorden riepen: Zijn! Bestaan! Alles! Zooi! Leven! Momenten! Het voelde echt alsof we het lied der liederen aan het bedenken waren. Een alleslied, bijna religieus. Met de rest van de band – Herman en Gertjan – hebben we daar toen Zijn Spullen Plekken Tijd van gemaakt.”

Hoe is de video tot stand gekomen?
“We wilden er een allesomvattende video bij maken: botsende planeten, ontploffende zonnestelsels, het ontstaan van tijd, zijn, dat soort dingen. Omdat het te duur is om echt de ruimte in te gaan hebben we alles voor een groen scherm opgenomen en die beelden erachter geprojecteerd. Net echt, toch? Door te suggereren dat het hele bestaan ook maar een museumruimte is, relativeren we ook nog onze eigen grootheidswaanzin.”

Wat zijn de plannen met de band voor de komende tijd?
“We hebben twaalf nummers opgenomen. We gaan hierna nog een clip opnemen voor de volgende single en dan in het voorjaar een presentatie-tour voor het hele album doen. Dat zijn we nu met een agency aan het bedenken allemaal. Dat is ook nieuw voor ons en echt heel leuk. Deze winter gaan we veel repeteren en wat kleine shows doen tussendoor om dingen uit te kunnen proberen. In maart is in ieder geval de albumpresentatie in Amsterdam.”

The Daily Indie Presents… Vive La Fête
Vrijdag 26 oktober

Potverdomme, de Vlaamse elektropoppers Vive La Fête zijn alweer twintig jaar bezig sinds hun debuut Je Ne Veux Pas in 1998 verscheen. En verleerd zijn Els Pynoo en Danny Mommens het nog zeker niet, ze lijken eigenlijk alleen maar beter te worden. Het nieuwe album Destination Amour kickt er dan ook hard in, de plaat die de band op 26 oktober in Poppodium 013 komt presenteren tijdens een The Daily Indie Presents-show.

Ben je lid van The Daily Indie? Dan maak je dikke kans op vrijkaarten voor de show van Vive La Fête in Tilburg eind deze maand.

Wij bellen alvast met Mommens, gitarist en vocalist van de Vlaamse band die over de laatste twee decennia over de hele wereld tourde. Wat is hij allemaal aan het doen voordat wij ‘m aan de lijn hebben? “Ik ben de loodgieter aan het uithangen op het moment, want ik ben een wasbak aan het repareren. Dat is een soort wiskunde met die linkerdraad, die rechterdraad”, vertelt hij. “Tussen de shows ben ik vooral op mijn boerderij te vinden, daar is altijd wel werk te doen. Je kunt ook niet continu met muziek bezig zijn, dat is niet goed volgens mij. Als het weer slechter wordt ga ik wel weer bezig.”

Hoe houd je het fris?
Inmiddels al meer dan twintig jaar bezig, is Vive La Fête nog altijd een band om rekening mee te houden. Het is niet eenvoudig om na al die jaren nog vol energie door te rocken, maar dat flikt de band toch nog steeds. Wat is het geheim? “Ja, dat is moeilijk uit te leggen. Misschien komt het omdat we niet echt een band zijn, maar omdat Els en ik Vive La Fête uitgevonden hebben met zijn tweeën. Ik kan begrijpen dat als je een groep met zijn vieren of vijven begint en er iemand wegvalt, dat je dan een andere naam moet kiezen of dat er iets verandert in het DNA van de band. Wij hebben ondertussen drie bassisten, vijf drummers en een paar keyboardspelers gehad; alles kan”, vertelt Mommens. “Die relatie tussen mij en Els is natuurlijk wel belangrijk. Een paar jaar geleden zaten we misschien wel even in een dip en moesten we alles verfrissen om op nieuwe krachten te komen. Maar op een of andere manier komen we altijd weer bij elkaar.”

Maar wat is er nou veranderd sinds het begin van de band en waar Vive La Fête op dit moment is? “We zijn toch wel wat professioneler geworden in de tussentijd, vroeger namen we het zo nauw niet. Ondertussen heb ik ook wel gezocht naar een andere stijl, maar ik heb toch wel ondervonden dat het het beste is om te blijven bij de stijl waarmee je begint. In plaats van altijd maar angstvallig te veranderen of te blijven zoeken, kun je beter één ding goed doen en daar beter in worden. We zijn gebleven bij de setup die we hebben met gitaar, bas, synths en drum. Dat werkt nog altijd voor ons.”

Destination Amour
Het album is nu iets meer dan een halfjaar uit, terugkijkend op Destination Amour: wat wilden Mommens graag doen met het album? “Niet te veel, want we houden het graag alternatief. Voor mij is het tijdens het schrijfproces wel al belangrijk hoe nummers live werken. We maken een soort muziek die je niet op de radio hoort, maar die je toch over moet brengen op het publiek. Er staan dikwijls mensen in de zaal die ons niet kennen en die wil je meenemen in jouw verhaal. Live lukt ons dat altijd het best”, vertelt de gitarist. “Dynamiek vind ik verder erg belangrijk, goed opbouwen, wat softer gaan, wat feller en dan naar het einde met een climax. Al liggen echt langzamere nummers mij niet zo, maar omdat Els die graag wil horen, hebben we die erop gezet. Verder neem ik vooral alle muziek zoveel mogelijk zelf op. Als je dat met een hele band samen moet doen, dan is dat een heel vermoeiend proces. Het is nu zo dat ik alles opneem en we muzikanten hebben die alles naspelen. Daar hebben ze het geduld ook niet voor, die willen lekker spelen, feestvieren en achter de vrouwen aanzitten”, lacht Mommens.

Mommens is al sinds de jaren negentig met zijn band bezig, heeft hij van Brazilië tot Spanje gespeeld en heeft de gekste dingen meegemaakt.  Zijn er dan nog dingetjes die hij graag weleens zou willen doen? “Dat vind ik moeilijk om te zeggen. Ik zou nog wel een keer op Lowlands willen spelen, al is dat meer voor nieuwe bandjes, niet? Wij hebben daar vroeger een paar keer gespeeld en ja, dat vond ik nou echt een tof festival. Verder zien we wel wat er op ons afkomt, je kunt het allemaal toch niet forceren.”

WEBSITE POPPODIUM 013 | FACEBOOK-EVENT

Indiestadt Festival
Woensdag 19, 20 & 21 september

Nandi Rose Plunkett, voorvrouw van electro-indiepopband Half Waif, ergens aan het andere eind van de wereld. Ze pendelt haar dagtraject: New York en terug, Brooklyn en terug. In 2018 verschijnt haar derde plaat Lavender, een nachtelijke ode aan vragen zonder antwoord, het dagelijkse onderweg naar nergens en het leven van haar oma. Nu houdt ze tijdens Indiestadt even halt in Amsterdam.

Deze feature verschijnt in het officiële Indiestadt-magazine dat tijdens het weekend wordt uitgedeeld.

Op haar eigen Instagram schrijft ze: ‘I lead a band called Half Waif’. Zo kan het dus ook. Verder te zien: Lavendel-tatoeage, dromerig op een bed zitten, dromerig op een pier, mist op het wateroppervlak, Nandi in een broekpak. Het alledaagse en het mistige op een tijdlijn. Luister naar Half Waif, het duidelijke en onduidelijke nemen elkaars plaats in.

Lavendel
Wie is Nandi Rose Plunkett? Amerikaans, Indisch, Iers, Zwitsers, Mens. Waar het één begint en het ander ophoudt, is niet zo belangrijk. De zaak verandert als het over Asha Chand gaat, Nandi’s grootmoeder. Niet meer op aarde, al maakte ze de aanloop naar het album nog mee. Ze verschijnt in herinneringen, in de plaattitel: Lavendel. Herinnering: oma die lavendelthee stookt op het fornuis, en dat de geur door het huis trekt. Lavendelthee. Nu de geur van afwezigheid en herinnering.

Citaat
In een interview zegt ze: “She knew I was calling the album Lavender”, zegt Plunkett. “Two weeks before she died, she sent a card to me because I was moving to a new house. She signed it: Love, Granny, with lavender in her heart.”

Dit lichaam
Gelukkig gaat de schoonheid verder dan een triestig stilzitten bij een kaarsje. Waar het één begint en het ander ophoudt is niet zo belangrijk. Over onrustige geluiden op de laatste track van het album, Ocean Scope, zingt ze: ‘I don’t wanna know how this ends / In the grand scope of things.’ ‘This’ als een onbepaald ‘dit’. Deze mensen, deze muziek, deze beweging, deze zee, dit lichaam, deze grootmoeder.

Half Waif: De bedachtzaamheid van Weyes Blood, de sirene van Natalie Prass, de afstand van St. Vincent. De schoonheid van Half Waif is complexer dan bot verdriet en pleisters, daarvoor zijn haar muzikale constructies te mooi; te voorzichtig, de herinneringen te scherp neergezet op bijvoorbeeld een liedje als Lavender Burning: ‘Watching my grandmother walk in her garden / She’s lost her hearing, does not notice the cardinal’.

Half Waif speelt tijdens Indiestadt op donderdag 20 september in Paradiso.

WEBSITE INDIESTADT | FACEBOOK-EVENT | KOOP JE INDIESTAD-PAS

Lucas Moura en Felipe Augusto ontmoetten elkaar jaren geleden in João Pessoa in Brazilie. Sindsdien maken ze samen mooie popliedjes die rechtstreeks uit je Alice in Wonderland-achtige dromen lijken te komen. Als je de facebookpagina van dit duo bekijkt zul je bij de genre omschrijving de woorden Feel free zien staan. En dat is misschien nog wel de beste manier om het geluid van deze jongens onder woorden te brengen.

Ze brachten in 2015 hun eerste self-titled album uit en binnenkort komt de tweede plaat waar we nu al twee voorproefjes van hebben uit. Met een bandnaam als Glue Trip, een albumcover van een wazige zonsondergang en een schare zweverige liedjes is het makkelijk te raden welke vibe de jongens willen overbrengen. En hoewel elk nummer op het eerste album compleet anders klinkt, zijn ze allemaal op hun eigen manier even psychedelisch.

Met hun nieuwe singles blijven ze trouw aan wat ze het beste doen. Time Lapses begint als een catchy indie-tune maar neemt ons al snel mee op een reis naar het onbekende. Iets wat in de muziekvideo nog meer versterkt wordt.

De laatste single Between Jupiter and Mars is een stuk elektronischer en gaat ook wat meer richting de pop dan eerder werk, maar blijft toch vasthouden aan de relaxte vibe die we van Glue Trip gewend zijn. Het komende album belooft weer een heleboel variatie, maar ermee wegdromen kun je zeker.

De nieuwe plaat Sea at Night komt in september uit.

Houd de website van de zangeres in de gaten voor alle live-data.