De Friese hoofdstad Leeuwarden was ooit een ietwat slaperige provincieplaats, maar sinds de komst van de Academie Voor Popcultuur (2003) en het typische DIY Podium Asteriks (2010) is hierin verandering gekomen. Er is een levendige popscene in de noordelijke plaats ontstaan en een alternatief muziekfestival kon dan ook niet uitblijven. The Daily Indie is afgelopen weekend afgereisd naar het aan Leeuwarden grenzende natuurgebied De Groene Ster, waar de eerste editie van het kunstzinnige, ecologische en bovenal indie-verantwoorde festival Welcome To The Village werd gehouden.
Foto’s: Gea Bruinsma.
Het door Podium Asteriks georganiseerde Welcome To The Village heeft een sterk concept: een festival in de vorm van een dorp. Op de eerste editie zijn dan ook slechts 2.500 bezoekers aanwezig, waarvan de weekendtickets uitverkocht zijn. Op diverse plekken op het festival ligt stro en de podia hebben namen als ‘Bontebok’ en ‘Baaiduinen’. Wat echter de belangrijkste factor is voor het succes, is de sfeer: op Welcome To The Village staat de beleving van het festival centraal, waardoor het in de voetsporen treedt van het Vlielandse Into The Great Wide Open. Zwemmen met bands, praten met onbekenden of een strogevecht: het is allemaal onderdeel van de beleving van het festival, dat maar liefst 200 vrijwilligers op de been heeft gebracht.
Podium Asteriks brengt sinds 2010 kleine alternatieve bands naar Leeuwarden om op te treden in een ex-gevangenis, geheten De Blokhuispoort. Voor dit eerste festival kosten weekendtickets slechts €50,-, waardoor de organisatie maar een klein programmabudget heeft. Toch heeft het meer dan zeventig nationale en internationale acts weten binnen te halen, met onder andere Reptile Youth en Daily Bread. Door het belevingsconcept en het ontbreken van echte publiekstrekkers dreigt echter natuurlijk wel dat bezoekers vooral komen voor de sfeer en niet voor de muziek. Of dit het geval is, zal blijken gedurende het festival.
Vrijdag
Het evenement begint zeer zonnig op vrijdag 26 juli om 16:00 en deze middag speelt op het hoofdpodium Bontebok direct al een interessante naam: het avant-gardistische, experimentele Pinkuniozu (boven) uit Denemarken. Nu en dan vervalt de band in structuurloos geëxperimenteer, maar met name tijdens de uptemponummers met een sterke ritmesectie en psychedelisch gitaar- en synthesizerwerk blijkt de band een interessante opener voor het festival te zijn. Van avant-garde uit Denemarken naar indiefolk uit België: het talentvolle vijftal Oscar & the Wolf (onder) zet een innemende show neer in festivaltent Grootegast. Door hun folkmuziek aan te vullen met psychedelische synths voegen ze bovendien iets extra’s toe aan het genre. Zanger Max Columbie heeft een uniek stemgeluid en beweegt bij vlagen even zweverig en psychedelisch als Egyptian Hip Hop-frontman Alex Hewitt.
Het crashen van je laptop is iets wat je niet kunt plannen, maar het wordt al helemaal vervelend wanneer dit gebeurt terwijl je aan het optreden bent. Noiseband Tall Ships uit Engeland overkomt het in de Grootegast. Na het spelen van enkele indrukwekkende nummers vol loops begeeft de laptop het en is de band na een iets te lange pauze genoodzaakt zonder de loops – “our gimmick” – verder te spelen, waardoor de vaart helaas wat uit de show verdwijnt.
De Nederlandse troubadour Lucky Fonz III (onder) laat op het hoofdpodium Bontebok echter zien dat je heel anders kunt omgaan met technische mankementen. Wanneer een snaar van zijn gitaar breekt, mompelt hij “dat maakt toch niet uit”, trekt hij deze hardhandig uit zijn gitaar en speelt hij gewoon verder. Met uitspraken als “niet klappen, ik heb geen gevoel voor ritme” en “ik zal jullie nu voorstellen aan mijn imaginaire band” maakt hij zichzelf bovendien onsterfelijk. Hij zorgt daarnaast voor hét festivalmoment, wanneer ene Sytze uit het publiek schreeuwt of de muzikant zijn “tiet” wil likken. Lucky Fonz zegt heel ad rem dat het prima is en dat de jongen maar het podium op moet komen. Sytze staat in no-time onder veel applaus op het podium en de troubadour houdt zich aan zijn woord en geeft de jongen een ferme lik over zijn tepel. Held.
Tijd voor ‘serieuze muziek’: The Future’s Dust uit Leeuwarden staat vervolgens op het kleine podium Ravenswoud en speelt een sterke show vol op The XX en Alt-J geïnspireerde indierock. De band geeft hiermee een perfect voorproefje van diens EP ‘Marrakech’ die in het najaar zal verschijnen. De Schotten van We Were Promised Jetpacks mogen de dag vervolgens afsluiten op het hoofdpodium. Ze brengen een show vol indiepop van het soort dat helaas al jarenlang wordt gespeeld door bands met zeer uiteenlopende namen, maar dikwijls beginnend met ‘The’. Een erg spannende afsluiter is het niet, maar het publiek lijkt het niets te kunnen schelen en dag één is zowel qua muziek, als qua sfeer een groot succes.
Zaterdag
Het contrast zou qua weer niet groter kunnen zijn: na de zon van vrijdag, staat zaterdag in het teken van absoluut noodweer. Waar op het begin van de dag nog lacherig wordt gedaan over de zogenaamde ‘Code Oranje’, wordt al spoedig duidelijk dat het serieus is. Terwijl het grungy Leeuwarder duo Blackboxred (boven) in de tent Grootegast nog maar net begonnen is met zijn set, worden de muzikanten abrupt onderbroken door de festivalleiding, die het publiek verzoekt zich naar de uitgang te verplaatsen en te schuilen op het nabijgelegen dierenpark Aqua Zoo.
Het personeel van het dierenpark zal raar hebben opgekeken van de vele festivalgangers, maar het moet gezegd worden: Welcome To The Village heeft goed geleerd van het drama op Pukkelpop in 2011, waardoor eventueel gevaar direct de kiem gesmoord kan worden. Na het noodweer kan Blackboxred gelukkig wel de zeer memorabele show afmaken. Het is een geslaagd voorproefje van de debuutplaat, die dit najaar uitkomt en vol staat met experimentele, maar dansbare grunge. Enkele andere optredens blijven helaas gecanceld.
Het klaart direct weer op en de muziek van Mr. Wallace (boven) in de Grootegast-tent kan niet beter gekozen zijn: op No Doubt geïnspireerde ska, met een zeer energieke liveshow. Zangeres Renske de Boer laat zien dat je best een uur lang iedere seconde kunt dansen, springen en schreeuwen zonder ook maar een spoor van vermoeidheid te tonen. De zaal verandert al snel in één grote ska-chaos en het optreden wordt terecht beloond met een massaal applaus. Mister and Missisippi volgt op het hoofdpodium met zijn zeer populaire folkmuziek, die live echter tegenvalt. Het moge duidelijk zijn dat Mumford and Sons zijn folksporen heeft achtergelaten in de popmuziek, maar Mister and Missisippi voegt weinig toe aan het overpopulaire genre.
Van een heel ander kaliber is het Nijmeegse Navarone, dat speelt in de Grootegast. Inventieve gitaarsolo’s vol Led Zeppelin-invloeden en het zeer hoge bereik van zanger Merijn van Haren zorgen ervoor dat de groep niet zomaar een ’retrorockband’ is. Hoogtepunt van de show is Van Haren’s hoge uithaal van bijna een minuut. Of we dat even willen nadoen – toch maar niet.
Het meest sterke optreden van dag twee is de show van de band Daily Bread (boven), ex-studenten van de Leeuwardense opleiding ‘Pop & Media’. Ooit begon de groep als orgelpunkband, maar met het tweede album ‘Iterum’ uit 2012 zet het de stap van punk naar wave. Het resulteert live in een meeslepende show, vol sterke songs met jaren ’80-elektronica, op New Order geïnspireerd basgitaarwerk en strakke elektronische drums. Zangeres Kimberly van der Velden is een perfecte frontvrouw en danst mysterieus, waarbij haar gezicht soms verdwijnt achter haar lange, blonde haar. Zoals dat eigenlijk ook hoort bij new wave.
Stukken minder interessant is het – overigens door het eerdere noodweer verplaatste – optreden van het Britse Coasts op het Ravenswoud-podium. De band doet duidelijk verwoede pogingen om cool te zijn. De palmboom op het podium is erg stylish en de zanger kopieert wel heel letterlijk de moves van Happy Mondays’ zanger Shaun Ryder. Maar waar de muziek van de Happy Mondays grensverleggend was, klinkt Coasts als een slap aftreksel van tientallen andere bands uit Groot-Brittannië.
Zondag
Nadat het festivalterrein zaterdagnacht tijdens het DJ-nachtprogramma wederom ontruimd moet worden wegens slecht weer, is er zondag opvallend genoeg niets meer te merken van het slechte weer. Wel van goede muziek, overigens. The Black Atlantic (boven) uit eigen land zorgt in de Grootegast voor een emotionele start van de dag met folk, die in tegenstelling tot de muziek van Mister and Missisippi wel beklijft. Geheime wapen is het prachtige stemgeluid van zanger Geert van der Velde. De muzikale omlijsting doet bovendien dikwijls denken aan het werk van Fleet Foxes of Local Natives.
Op de Bontebok staat vervolgens Fair Ohs uit hipstermekka Oost-Londen. Nadat de band onlangs een naar eigen zeggen – en dit kan uw journalist bevestigen – matige, dronken show speelde in Dalston’s hipstertent Birthdays, verrast het op Welcome To The Village. De flauwe, onlogische grappen blijven beperkt tot het belachelijk maken van The Smashing Pumpkins’ Billy Corgan (“hij is te dik”) en – vooral – zichzelf (“Wij niet. Daarom zijn we niet succesvol.”). Doordat het trio nu nuchter speelt, komen we erachter dat hun muziek klinkt als een eigenwijze no-nonsensemix van afro-beat en post-punk met Pete Doherty-achtige vocalen. Dat is inderdaad een hele mond vol.
Jammer voor de Londenaren is echter dat hun concert direct wordt overtroffen door het veel enthousiastere Reptile Youth (boven) uit Denemarken. Muzikaal slaat de band terug op zeer dansbare punkfunk, een genre dat eigenlijk een beetje ‘uit’ is. Reptile Youth heeft echter alles in zich om het weer ‘in’ te maken. De band speelt erg strak en zanger Mads Damsgaard Kristiansen maakt zijn naam volledig waar. Terwijl hij niet heeft geslapen, weet hij het voor elkaar te krijgen om volledig ‘mad’ een gat in het podium te springen, als een bezetene door het publiek heen te rennen, op de bar te dansen, twee mensen in het publiek te zoenen en vervolgens over een hek te klimmen om te gaan zwemmen in de dichtstbijzijnde poel. Veel festivalgangers achtervolgen hem en het hek begeeft het al snel. Meest memorabele concert van de zondag.
Vervolgens staat de heavy rockband The Deaf (onder) in de Grootegast. Ja, dat is de band van Di-rect’s gitarist Spike. Met zijn nieuwe groep wil hij koste wat kost rock-‘n-roll overkomen. Dat doe je echter niet door een verhaal over poep te houden of door je snot af te vegen aan je toetsenist: dat doe je door het te zíjn. Herman Brood was het, Spike is zoekende. En dat hoor je terug in de bij vlagen platte muziek.
Het festival wordt afgesloten door Ewert and the Two Dragons uit Estland, dat een weinig opzienbarende show speelt met inwisselbare folkpop, die niet blijft hangen. De single (In the End) There’s Only Love weet het geheel helaas niet te redden. Je vraagt je af waarom de organisatie niet heeft gekozen voor een bekendere afsluiter als Daily Bread of Lucky Fonz III. Het zal een beginnersfoutje zijn geweest, want Welcome To The Village is over de gehele linie een geweldig nieuw festival voor Nederland. Om echter volgend jaar meer mensen te trekken uit het hele land, is het verstandig om eventueel de kaartprijs iets hoger te maken om zo meer publiekstrekkers te kunnen boeken. De bezoekers zijn door het ontbreken van bekende(re) namen dit jaar namelijk toch vooral gekomen voor de sfeer. Hierdoor speelden sommige bands voor weinig mensen en was er bijvoorbeeld tijdens Daily Bread bij vlagen meer aandacht was voor een ballonnengevecht, dan voor de muziek. Het zal de meeste festivalbezoekers overigens weinig kunnen schelen, want het evenement heeft de slogan “een plek waar je vooraf al heimwee naar hebt” volledig waar kunnen maken. Wij hebben heimwee naar 18, 19 en 20 juli 2014.
