Tactisch was het misschien niet de handigste zet, he? Na een stilte van meer dan vijf jaar bracht Dirty Projectors plotseling twee totaal verschillende albums uit. Een soort tweeluik. Nadat zijn band uit elkaar viel en zijn relatie strandde ging het even wat minder met Dave Longstreth. Maar nu lees je het overal; het gaat weer goed met hem. Hoewel de ambitieuze gastenlijst van Lamp Lit Prose iets anders doen vermoeden, is het de minst pretentieuze plaat uit de Dirty Projectors-discografie geworden. Het is misschien niet de beste, wel de leukste plaat tot nu toe. Een ultieme nazomerplaat. En Dave is weer verliefd. “Just hanging out, all Julian Casablancas“, zingt hij over zijn nieuwe vlam in het ongecompliceerde Break-Thru. “Hij is gewoon cool, vind je niet?”
Vorig jaar spraken wij Dave trouwens ook nog, dat interview lees je hier terug.
In het vorig jaar verschenen Meet Me In The Bathroom van Lizzy Goodman, een oral history van de New Yorkse indiescene tussen 2001-2011, speelt de Brooklynse indiescene rond 2009 een grote rol. Ezra Koenig en Longstreth woonden in die periode in hetzelfde huis, waar ze vaak pasta aten met leden van Grizzly Bear. In het boek vertelt Koenig liefdevol over de eindeloze, nerdy muziekdiscussies die hij samen met Longstreth voerde. Koenig vertelt Goodman grappend: ‘After you interviewed Dave, I can annotate his answers; untrue, false.” Even checken of Longstreth dit citaat nog kent. “Hmmmm. Oooooh. Oooooh! Ik weet niet waarom Ezra dat zei, waarschijnlijk ging het over een specifiek moment in onze vriendschap. Er is een mate van self mythologizing in dat boek. We deden interviews met deze journalist, die echt een goede schrijfster bleek te zijn, en toen schreef ze dit boek, waar ze een lange, lange periode aan werkte.”
Instinct volgen
De vriendschappen met andere muzikanten, die blijven ook terugkomen op Lamp Lit Prose. Onder meer Robin Pecknold van Fleet Foxes, Rostam, Empress Off en Haim werkten mee aan de plaat. Een geluidsfragment van een krekel die Björk hem whatsappte eindigde ook op de plaat. Toch springt de naam van The Internet’s Syd er misschien wel het meeste uit. “She is amazing”, zegt Longstreth meteen enthousiast. “Een van de beste zangeressen die op dit moment rondloopt. Haar manier van denken, haar spirit, is geweldig. Dat schijnt door haar muziek heen, heel heel helder. Ze is een speciaal talent. Ik houd ook van de nieuwe Internet-plaat, it’s cool.”
“Muziek is een taal die taal vertaalt. Het kan verschillende gemeenschappen bij elkaar brengen en het is prachtig als dat gebeurd”
Longstreth volgt zijn instinct, schrijft zoals geen ander en staat daarmee midden in de muziekwereld. Toen Dirty Projectors even op non-actief stond, schreef hij in een extreem productieve bui achter de schermen mee met artiesten als Solange, Kanye West en Paul McCartney. Op Cupid Deluxe deed Blood Orange zelfs een stapje opzij en zong Longstreth de leadvocals op No Right Thing. Het was opvallend, maar niet verrassend. “Muziek heeft geen regels”, reflecteert Longstreth. “Er wordt veel gedacht in termen als ‘indie’ en ‘urban’, maar het is allemaal samengekomen. Muziek is een taal die taal vertaalt. Het kan verschillende gemeenschappen bij elkaar brengen en het is prachtig als dat gebeurd.”
Die taal is universeel. Op de website van Solange beschreef hij zijn liefde voor D’Angelo’s Voodoo. Dat is wat Longstreth in de eerste plaats is: een muzieknerd met een groot hart voor muziek. Tijdens ons interview blijft hij zijn recent ontdekte liedje zingen, omdat hij de naam van de band vergeten is. Closer To You blijkt van Amo Amo te zijn, een jong bandje uit Los Angeles, onder de hoede genomen door Jim James van My Morning Jacket. Het heeft iets tijdloos. Net als Voodoo. En net als Bitte Orca, dat even fris en tijdloos klinkt als in 2009. “I have no thoughts about Bitte Orca at all, it was a moment in time. De muziek die ik nu maak, bouwt voort op de muziek van toen. Daarom vind ik het nu beter, maar mensen wegen ook je geschiedenis en biografie mee in hun oordeel. Dat oordeel wordt continu herzien.”
David zijn stijl
Inderdaad. Als we het publiek in de Tolhuistuin mogen geloven dan doen de nieuwe liedjes het zelfs wat beter dan de oudere. Little Bubble is een tranentrekker, terwijl That’s A lifestyle, I Feel Energy en Cool You Heart prachtige, zomerse popliedjes zijn. Wonderbaarlijk daarom dat je dit feel good-optreden niet op een Nederlands zomerfestival kunt zien. “Ik bemoei mij niet met waar ik speel. Ik ga gewoon waar ik heen word gestuurd. Waar vind jij dat ik moet spelen? What was it again? Le Guess Who? Mount Eerie deed daar zijn beste show? Pharoah Sanders?! Wow. A-mazing. Come-on. Dat is geweldig om te horen, dat mensen zo de muziek van een Pharoah Sanders kunnen ontdekken, op een festival. Hij heeft een album uit 1968, die heet Karma, die moet je checken. Via zijn muziek kun je geweldige dingen ontdekken. Alice Coltrane, Don Cherry, Ornette Coleman.”
Artiesten die je bij uitstek op vinyl moet luisteren, volgens Longstreth, die de meest obscure feitjes, jaartallen en songtitels oplepelt uit zijn encyclopedische geheugen. “You’ve got to. Dat is de manier waarop ik muziek consumeer. Ik luister naar albums. Ik luister graag naar hetzelfde tot ik het helemaal heb kunnen doorgronden. Dat is mijn stijl. Ik houd ook niet van streamen. De eindeloze mogelijkheden zijn crippling. Hoe vaak heb je Spotify wel niet geopend en gedacht: ‘Uhm, waar zou ik naar luisteren?’ Zal ik maar naar de nieuwe Nicki Minaj luisteren? Oh ja, Wiz Khalifa heeft een nieuwe plaat. Het is fijn om uit te zoeken welke muziek je wil vinden.”
Nieuwe dingen leren
Dat uitzoeken, nieuwe dingen leren, past goed bij Longstreth. Voor elke vraag die ik hem stel krijg ik een tegenvraag terug. Uit algemene interesse. Geen wonder dat Friedrich Nietzsche in een van zijn albumhoezen te vinden is. “Ik las veel Nietzsche toen. Dat doen mensen van vijfentwintig. Twilight of the Idols (Afgodenschemering in het Nederlands, red.) was het waarschijnlijk. Ik weet niet of ik je in 2018 nog Nietzsche aan zou raden. Er zijn meer interessante dingen die je aan het nadenken zetten. Laatst las ik My Year of Rest and Relaxation van Ottessa Moshfegh. Dat is heel anders geschreven, fictief, maar het verhaal is echt op een originele manier geschreven.”
Longstreth maakt een vrolijke en frivole indruk. Nog even over die plaat van vorig jaar, je kleedde je opeens wel heel anders, hè? “Damn. It’s true. Weet je, toen ging ik niet op tournee. Ik neem mijn mooiste kleren niet mee op tournee. Dan draag ik broeken met verfspatten of schoenen waar tandpasta-resten op te vinden zijn. Het gaat om het live spelen. I’m just playing around.” Hoe hij aan het jacket uit de Cool Your Heart video komt? “Dat is een geheim. Ik zweer bij geheimen.” Dave glimlacht, plagend ondeugend.
