Het kleurrijke Dauwpop-festival – dat elk jaar op Hemelvaartsdag de bossen rondom het Overijsselse plaatsje Hellendoorn op zijn kop zet – kon al een feestje vieren voordat de eerste band aantrad. Het festival is namelijk strak uitverkocht. Ons verslag van het festival lees je hier, voor nu zoomen we nog even in op het speciale optreden van Dead Moon.
Op de wolkerig beginnende feestdag doet King Khan & The Shrines met een energieke show een stomende poging het binnenstromende publiek wakker te schudden – het is nog vroeg en het eerste biertje van de dag moet nog even goed vallen. Khan, zoals we hem kennen: “Als jullie niet dansen, komen we nooit meer naar Nederland”. Daarna onder meer, terwijl de zon langzaam begint door te breken, een glanzende show van Foxygen, energieke Afterpartees en Paceshifters die de boel op stelten komen zetten, de Liverpoolse indierockers Circa Waves, psychrockers PAUW en de veteranen Masters Of Reality en dEUS. Halverwege de avond nog even door de vunzige Gloryhole kruipen en daarmee is het festival nog lang niet teneinde, welnee!
Bij het ondergaan van de zon begint namelijk de band waar veel liefhebbers al jaren naar hebben uitgekeken: Dead Moon. Deze legendarische Amerikaanse garagerockers worden speciaal voor Dauwpop naar Nederland gehaald. De drie oude rotten van Dead Moon treden tegenwoordig steeds minder op, dus deze enige show in Europa is voor veel liefhebbers een uitgesproken kans om op songs als ‘I Hate The Blues’ en ’54/40 Or Fight’ uit hun plaat te gaan. De band van Fred Cole viert zijn hoogtijdagen in de jaren negentig, maar het ontstaan van de muziek gaat terug naar de jaren zeventig en tachtig, waarin Cole zich met zijn eerdere bands The Rats en King Bee liet inspireren door The Ramones en zijn eigen geluid ontwikkelde.
Hoewel de band bij het grote publiek onbekend bleef, is het een grote inspiratie voor alternatieve garagebands en weten kenners dat je zo’n band zeker niet mag missen als je de kans krijgt. Alle liefhebbers die toegestroomd zijn, krijgen waarvoor ze gekomen waren: rammelende en meeslepende garagerock, met baspartijen die zo nu en dan totaal niet strak in de maat worden gespeeld en de charme geven aan de dampende sfeer die de doorleefde band live neerzet. Aan de bandleden is duidelijk te zien dat het zware rock-‘n-roll bestaan van de afgelopen decennia zijn tol is gaan eisen, maar vanuit iedere vezel in hun versleten lijf persen ze tot het uiterste van hun kunnen de garagerock de zaal in. En dat wordt gevoeld door het publiek. Na een paar akkoorden ontstaat een dampende pit die tot de laatste noot door blijft denderen en waarin stoere mannen elkaar omhelsen. Uitgeput, zwetend en voldaan begon het publiek zich te realiseren dat de doorleefde band die zojuist in Hellendoorn het podium afliep, een memorabele show heeft neergezet. Laten we hopen van niet, maar dit zou zomaar eens het allerlaatste optreden van Dead Moon in Nederland ooit kunnen zijn geweest.
