Grauzone Festival
Vrijdag 8 februari & zaterdag 9 februari
Den Haag

Van de Amerikaanse noiserock-band Shellac tot het Nederlandse Charlie & The Lesbians, wie het voorbije weekend niet op Grasnapolsky in Groningen te vinden was, moest in Den Haag zijn. Al enkele jaren vormt de stad het toneel voor het multidisciplinaire festival Grauzone en ook dit jaar was de line up om je vingers bij af te likken.

Kunst- en muziekliefhebbers met een duister randje uit binnen- en buitenland vinden steeds vaker de weg naar het Haagse festival Grauzone. Dat bleek wel, want deze editie was dan ook keihard uitverkocht. Ook deze editie kregen we weer een fijn evenwicht tussen gevestigde namen en spannende nieuwkomers.

Zo verschenen voor de camera van Jan Rijk onder meer Blixa Bargeld, voormalig gitarist van niemand minder dan Nick Cave and the Bad Seeds en ook Sonic Youth gitarist Lee Ranaldo was van de partij. Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Wát een naam dropte Rotown in januari. Thee Oh Sees kwam voor een exclusieve show naar Nederland, en dan ook nog eens in de Rotterdamse Maassilo: een onverwachte en spannende plek voor livemuziek. Alsof dat allemaal nog niet feestwaardig genoeg was, bombardeerde het podium de avond tot een heus minifestival. Met vijf Nederlandse acts als voorprogramma, een platenmarkt, burgers en genoeg speciaalbier bij de bar, kon het niet anders dan dat het een goed gevulde avond zou worden.

 

De deuren van de Maassilo openen vroeg: om half 8 staan de eerste bands van de avond al in de startblokken. De aftrappers zijn twee acts van uitersten. Cultheld van Rotterdamse bodem Harry Merry is met zijn weirdo-keyboard pop al vanaf de eerste toon heerlijk vervreemdend. Misschien lijkt het allemaal wel een geïmproviseerd optreden, en zeker met nog een fel schijnend daglicht op het podium is de setting niet helemaal ideaal. Maar wie echt goed luistert naar wat Harry Merry ten gehore brengt, snapt dat deze man een genie is. Ariel Pink heeft al gezegd groot fan te zijn van deze Rotterdammert, we geven hem geen ongelijk.

Aan de andere kant van het doolhof van een pand is Charlie & the Lesbians, vanzelfsprekend, het rookhok van de Maassilo compleet aan het afbreken. De punkers vallen duidelijk in de smaak: als de show voorbij is racet menig bezoeker naar de labelmarkt om bij de stand van het nieuwe label Osso Crosso een cassettebandje van de band op te kop te tikken. Niet veel later wordt er een streep door de prijslijst gezet: uitverkocht!

Op de labelmarkt valt er tussen de shows door ook lekker te cratediggen. De platen speciaalzaak Grey uit Breda heeft een collectie meegenomen, De befaamde Rotterdammer Hans Tweedehands bracht zijn koffer mee, waar Thee Oh Sees frontman John Dwyer ook van lijkt te genieten. Met zo’n vijf platen onder zijn arm verdwijnt hij naar de backstage. Ook zijn naast het label Osso Crosso Mink Records (the Stangs, the Mighty Breaks, the Hazzah) en Coaster Records (Mountain States, Bounty Island, Goodnight Moonlight) aanwezig om hun releases te promoten.

Na een galmende zZz op het hoofdpodium is het de beurt aan Korfbal en J.C. Thomaz & the Missing Slippers. Minpuntje: de supportacts beginnen telkens op hetzelfde tijdstip. Voor veel mensen heen-en-weren dus. De band Korfbal was daar ineens. De band die als een ‘grap’ ontstond uit o.a Yuko Yuko en Creepy Karpis doet het toch beter dan zij in eerste instantie verwacht hadden. De eerste EP getiteld Hitkrant verschijnt dit najaar op cassette bij Subroutine Records, en is de band ook nog eens terecht geselecteerd voor de Popronde dit jaar. De band vult een dik half uur met catchy tunes die van pop naar garage schieten en met veel riffjes uit onverwachte hoeken.

Rond half tien lijkt men genoeg gewacht te hebben: vooraan bij het podium beginnen zich al flinke rijen te vormen om zo veel mogelijk van de de legendes Thee Oh Sees mee te kunnen krijgen. Wanneer om tien uur de drummers Dan Rincon en Paul Quattrone aftikken lijkt die moeite gelijk tevergeefs te zijn: bier vliegt binnen no-time in het rond en een kolkende moshpit weet Rotterdam flink te laten dansen. Thee Oh Sees zegeviert vanavond: met een discografie van bijna twintig(!) studio-albums weet de band rondom John Dwyer wel hoe ze een concert zonder dieptepunten in elkaar moeten zetten. Met bekende nummers als the Dream en Web is het bijna een hitjes-set. Maar nadat de band pakweg anderhalf uur speelt en het publiek anderhalf uur danst kunnen wij wel concluderen dat Thee Oh Sees bij elke show wel zegeviert, maar vanavond heeft het met de industriële setting van de Maassilo nét een tikkie extra.