Wat hebben we nu weer voor je in de aanbieding? Iets heel zelfs moois kunnen we je vertellen! We laten vandaag namelijk de nieuwe single van de Parijse psychrockers Holy Oysters in première gaan. Fan van bands als Childhood, Glass Animals en Swim Deep? Dan ga jij dit leuk vinden!
Just So You Know heet ‘ie, de single die op de band zijn tweede EP Egonomy komt te staan en op 8 september verschijnt. Vorig jaar kwam de zelfgetitelde debuut-EP van Holy Oysters uit, waarmee de frisse Fransen nog een indiestreaminghitje boekte met Take Me For A Ride.
Mocht je in de tussentijd trouwens stiekem die video al aangeklikt hebben en denken: ‘huh, volgens mij hebben die luitjes van The Daily Indie de verkeerde video in dat artikel geplakt!’ Neen, het is een regelrechte mindfuck van jewelste. Een tien voor de uitvoering en chapeau petje af voor die rappers!
Om wat verwarring weg te nemen, legt frontman Max Tribéche de videoclip nog even voor ons uit: “Het concept is dat de Heilige Oesters de hangers zijn en niet de mensen die zij dragen. De rappers verpersoonlijken dus de Heilige Oesters. Daarmee wilden we een contrast maken tussen de video en de muziek om ervoor te zorgen dat mensen zich verward voelen tijdens het kijken en zich afvragen waar dat door komt.”
Doorspekt met Britse invloeden uit de jaren tachtig en negentig, glijdt Holy Oysters heerlijk gesuikerd en soepel naar binnen. Satijnen psychpop die zindert onder de oppervlakte als Broken Bells en Temples. Naar beneden druppelende en robotachtige drums, slippende basjes, vibrerende synths en zelfs scratchgeluiden: alles kan in het universum van Holy Oysters. Een oester die pas net open is geschoten en het licht ziet; hier gaan we nog veel plezier aan beleven.
Op het nieuwste album Greener Than The Other Side gaat The Black Marble Selection op zoek naar het paradijs. Niet via de rechttoe-rechtaan garagerockroute van het debuut, het vijftal bewandelt na het afscheid van zanger JP Lilipaly (“Het voelde als een verkering die uitging”) vaker de kronkelende bospaadjes van melodieuze psychedelica. Maar wat blijkt? Zoals de titel ‘Greener Than The Other Side’ al doet vermoeden, is het ware paradijs gewoon thuis. In Tilburg.
Oké, de Textielstad ziet er met zijn vele blinde muren en rechthoekige flatgebouwen (door Tilburgers cynisch ‘blokkendozen’ genoemd) op het eerste gezicht niet uit als de ‘Garden Of Delight’ waarover op het nieuwe album wordt gezongen. Dat zien de mannen zelf ook. “Maar je moet je niet doodstaren op die lelijke gebouwen”, vindt bassist Malenzie Mac-Donald. “Tilburg moet je méémaken, je moet er de juiste mensen leren kennen.” Daar is drummer Tom van Berkel het mee eens. “Tilburg heeft veel kunstenaars, muzikanten… Veel absurdisten. Die lachen ook om de ‘lelijkheid’ van de stad, maar ze zitten hier wél. Je hebt hier alle ruimte voor muziek en kunst, maar je moet het wel zelf doen.” Dat is misschien wel juist het mooiste aan de stad, vindt hij. “In Amsterdam weet je dat er ’s avonds 113 expo’s, veertien bandjes en vijf clubavonden zijn. Dan ga je ergens heen, je wordt vermaakt en de mensen zijn knap.” Erik Bus, gitarist en tegenwoordig frontman, valt hem bij. “Als je hier een avond niets te doen hebt, is het ‘Fuck… Wat gaan we doen?’ Dan word je ook gepusht om iets te gaan maken.”
Lid van The Daily Indie? Dan maak je goede kans op vrijkaarten voor de show van The Black Marble Selection in Asteriks op 12 mei. Meer informatie vind je hier.
De plaatstelijkse sjoelvereniging
Malenzie schiet in de lach. “Vrienden van mij belden laatst of ik kwam sjoelen, want een van die guys had nog een sjoelbak staan. En ja, wat ga je anders doen behalve zuipen in de stad? Dus iedereen nam z’n vrienden mee en ze zijn een avond gaan sjoelen. Een maand later hadden ze een sjoelvereniging opgericht en stonden ze in het Brabants Dagblad en werden ze uitgenodigd in talkshows om erover te vertellen. Dát is Tilburg. De raarste dingen gebeuren hier en het gebeurt snel.”
“De burgemeester zou ons eens moeten horen, zo trots als we op Tilburg zijn.”
Zo vliegt in het hippe koffietentje (Fritz Kola, ingewikkelde lattes, industrieel interieur; je kent het wel) in het Tilburgse centrum de ene na de andere anekdote voorbij. Hier zit geen band die een heel serieus album te verkopen heeft en wil praten over persoonlijke groei, hier zit een ontspannen vriendengroep in zijn natuurlijk habitat lekker te leuten. Met oprechte liefde voor hún stad. “Het klinkt misschien een beetje beperkt, maar mijn wieg stond hier en ik wil hier nooit meer weg”, zegt Malenzie. “Ik moet alleen m’n vriendin, die komt uit Arnhem, nog overtuigen.” Tom grinnikt: “De burgemeester zou ons eens moeten horen, zo trots als we op Tilburg zijn.”
Deze gasten laten je vanzelf geloven dat in deze stad echt alles mogelijk is. Hun eigen verhaal is ook al zo’n voorbeeld. Als een groep vrienden die elkaar kent van het skateboarden en in de overige vrije tijd een paar akkoordjes had geleerd, vonden ze het op een dag een tof idee om muziek te gaan maken in de stijl van de sixtiesnummers die vaak onder skatevideo’s worden gemonteerd. “We maakten net een maandje muziek en toen hebben we tegen onze vrienden gezegd: ‘dan en dan spelen we in de Hall Of Fame’”, vertelt Malenzie. “Zij zeiden: ‘Meen je dat serieus? Lachen man, dan ga je zwaar af! Dan komen we wel kijken!’ Maar we kregen applaus en toen dachten we ‘hé, hier moeten we mee doorgaan’.”
Transformatie
Twee albums later neemt The Black Marble Selection zichzelf nog steeds vooral niet te serieus. “We maken pas vijf jaar muziek, dus we zijn daar voorzichtig mee”, vertelt Malenzie. “Wij hebben niets uitgevogeld wat anderen nog niet weten. We doen gewoon ons best en zijn dankbaar”, blijft hij bescheiden. Maar dat de groep zich heeft ontwikkeld, is duidelijk te horen op Greener Than The Other Side. “We hadden deze plaat ook niet anders kunnen maken, net zoals dat voor de vorige gold. Die eerste was wat harder omdat we niet echt anders konden. N zijn we allemaal meer melodische dingen gaan luisteren, maar dit is onze sound, we hebben alleen weer wat bijgeleerd. We zitten continu op de limiet van wat we kunnen. We groeien mee met onze muziek.”
“Wij waren die guys die vooral live leuk waren om naar te kijken, waar je bier kon gooien en zo. Maar nu zijn de muziek en de samenstelling anders en willen we dat niet meer zijn.”
Die transformatie betekent dat The Black Marble Selection ook live niet helemaal meer is zoals je de band kende, waarschuwt Malenzie. “We moesten onszelf toch even opnieuw uitvinden. Ik had altijd het idee dat we bekend stonden als… Noem het maar voorzichtig ‘feestband’. Wij waren die guys die vooral live leuk waren om naar te kijken, waar je bier kon gooien en zo. Maar nu zijn de muziek en de samenstelling anders en willen we dat niet meer zijn. Dat wil zeker niet zeggen dat we nu als stijve planken op het podium staan, maar we zijn daarin wel veranderd.”
Verkering
Nog even over die veranderde samenstelling. Zanger Jean Paul (JP) Lilipaly verliet de band vorig jaar, een maand voordat de opnames voor album twee zouden beginnen. Een moeilijk, maar ook onvermijdelijk besluit, legt Erik uit. “We hadden al wat liedjes liggen, en als we in de oude samenstelling door hadden kunnen gaan, hadden we dat sowieso gedaan. We waren begonnen als vrienden en dat zijn we nog. Maar wij waren supergemotiveerd en wilden door, en hij kon dat door privédingen niet meer opbrengen. Dat snapten wij, en hij begreep dat we dan niet met hem door konden.”
Tom: “Het voelde een beetje als een verkering waarbij je allebei eigenlijk al weet dat het over is, maar iemand moet dan toch de knoop doorhakken.”
Maar de studio was geboekt, dus moest de draad snel worden opgepakt vertelt Malenzie. “Wij waren er, de studio was er: let’s do this! Het was zuur dat het ‘uit’ was, maar het was nu eenmaal zo en daarmee was het ook meteen afgesloten. Daarin helpt het wel dat je elkaar al zolang kent, dan weet je wat je aan elkaar hebt.” Het is ook daarom dat de band de vacature voor frontman liever intern wilde oplossen, vertelt Erik. “We hebben in principe alle opties open gehouden, hoor. Maar eerst zijn we om beurten achter de microfoon gaan staan om te kijken of dat zou werken. En toen kwam ik er als beste uit. Ik moest er even inkomen, maar ik deed altijd al tweede stem en schrijf de meeste melodieën, dus dat scheelt.”
Superteam
Dat was niet alleen voor de band een opluchting. Ook producers Marcel Fakkers (The Madd) en Dave von Raven (The Kik), in wiens nieuwe PAF! Studio het album ook werd opgenomen, moeten hem vast even hebben geknepen. Tom: “De studio was al geboekt, maar zij hadden natuurlijk geen idee hoe wij met een andere zanger zouden klinken. Dat was dus wel even spannend.” Malenzie kan het moment nog precies terughalen. “Toen Erik meteen een hele take vol zong, keken wij elkaar aan. ‘Wow, gebeurt dit echt? Is het nu gewoon opgelost?’ Dat hij daar random ging staan en verdomme ook nog de stem had, dat was heel gaaf. En toen Marcel en Dave elkaar aankeken en tegelijkertijd knikten, wisten we helemaal zeker: dit wordt ‘m.”
“Dan kan het zijn dat er iets niet helemaal klopt en wij horen die ‘foutjes’ ook nog wel, maar het klinkt daardoor wel meer ‘mens’ en wat minder machine.”
‘Marcel en Dave’ speelden volgens Erik een belangrijke rol in de totstandkoming van Greener Than The Other Side. “Ze waren echt een superteam voor ons. We zaten zo op één lijn dat we ze volledige vrijheid hebben gegeven om te doen wat ze wilden met die tracks.” Daar komen dus die theremins, fluiten en toetsenpartijen voor het grootste gedeelte vandaan. “Het is wat meer aangekleed, inderdaad. Wat ‘volwassener’, misschien. Maar verder wilden we het wel zo dicht mogelijk tegen ‘live’ aan houden. Daarom hebben we het meeste tegelijkertijd opgenomen, we hebben het echt als een momentopname benaderd. Dan kan het zijn dat er iets niet helemaal klopt en wij horen die ‘foutjes’ ook nog wel, maar het klinkt daardoor wel meer ‘mens’ en wat minder machine. Dat hebben we altijd al gedaan trouwens.”
Gers Pardoel
Sommige dingen veranderen dus niet. Zo blijft ook het skaten onlosmakelijk verbonden aan The Black Marble Selection, al hebben ze daar steeds minder tijd voor volgens Tom. “Muziek heeft het een beetje overgenomen, maar we proberen het nog steeds één keer per week te doen.”
“Maar door het skaten hebben we wel ons netwerk”, zegt Erik. “Die scene is in Tilburg heel klein en hecht. Iedereen doet iets anders, maar er is wel veel waardering voor elkaar. Daar kennen we dus ook de Tilburgse helft van The Kik van, maar bijvoorbeeld ook Gers Pardoel. Wist je trouwens dat we in zijn clip spelen?” Malenzie veert op. “Ja! Echt waar! In die clip van Met Mij! Gerwin (Gers, red.) had ons als figuranten uitgenodigd, gewoon omdat ‘ie ons toevallig kent. Nou, dat leek ons wel vet. Op het einde van de clip komt hij op een soort afterparty, en ergens achterin, tussen al die zwoele R&B-chicks, staan wij dus als vijf van die klaplopers, haha!”“Maar dat is nog niet het mooiste”, lacht Tom. “Wij hadden nog niet gegeten, en na zo’n lange filmdag krijg je honger, dus Erik had een pizza besteld. Die werd alleen precies tijdens het filmen van dat shot bezorgd. Het laatste dat je in die clip ziet, als je goed oplet, is Erik die een stuk pizza in z’n gezicht duwt.”
Dat dat gewoon kan, dat is dus typisch Tilburg, benadrukken ze nog eens. En daar gebeuren dus echt de raarste dingen als je de juiste mensen kent. Wie met The Black Marble Selection praat, moet ze wel gelijk geven; het gras kan onmogelijk aan de overkant nog groener zijn dan in hun Brabantse betonnen blokkendozenparadijs.
Op vrijdag 12 mei speelt de band een show in Podium Asteriks in Leeuwarden. Als lid van The Daily Indie maak je kans op vrijkaarten! Nog geen lid, voor een tientje per jaar word je lid en maak je gebruik van alle ledenvoordelen.
Een videoclip voor een track als Promises laat je het liefst op zonnige zondagen als deze in première gaan. De Utrechtse band Boyle vertrok afgelopen zomer naar een bijzonder landhuis in de buurt van de stad, om twee speciale live-video’s op te nemen.
De band heeft dus alle expertise in huis. Desondanks is het opbouwen van een studio op locatie een behoorlijke uitdaging, vooral als alles in één dag moet gebeuren. Er zijn uiteindelijk twee video’s opgenomen, waarvan Promises – van debuutplaat Release – de eerste is. Het resultaat is een magnetiserend nummer dat visueel vastgelegd is door Lotte van Leengoed en Harold van de Kamp, de audio werd gedaan door Studio Arkansas. Meer info vind je onder de video, die je nu eerst maar eens moet bekijken!
Het opnemen van de clip verliep allemaal gesmeerd, aangezien toetsenist Matthijs Thomassen eigenaar van de eerder genoemde Studio Arkansas is en toetsenist Lotte van Leengoed daarnaast ook filmmaker is. Van Leengoed vertelt ons wat meer over de opnames: “We hadden deze locatie op het oog en hebben de bewoner simpelweg gevraagd of wij daar op konden nemen. En dat vond hij goed! Bizar, want we hebben het hele huis op z’n kop gezet. De bibliotheek werd een controlekamer, de woonkamer werd een studio en alle meubels moesten er uit”, vertelt Van Leengoed. “Ik kan mij voorstellen dat de bewoner er op die dag toch wat minder blij mee was, maar uiteindelijk was iedereen trots dat we dit in een dag voor elkaar hebben gekregen.”
What’s next
Boyle werkt de komende tijd aan nieuwe muziek om een nieuw album . Er staat ook een split-release op stapel met een Britse artiest die dit jaar nog uit moet komen. Houd de band hier in de gaten.
Precies een week voor het uitkomen van Meandering, het debuutalbum van The Mysterons spreekt The Daily Indie met Peter Peskens (basgitaar) en Sonny Groeneveld (drums) in The Q-Factory in Amsterdam. De band is vernoemd naar de jaren zestig-poppenserie Captain Scarlett And The Mysterons, waarmee de band knipoogt naar de tijdsperiode waar alle bandleden een zwak voor hebben. Toch laat de muziek van The Mysterons zich niet gemakkelijk omschrijven. Peskens: “In een eerder interview hebben we gezegd popnoir. Dat vond ik wel nice. Maar ik weet niet of dat nu ook echt nog zo is…”
Groeneveld vult aan. “Ik denk dat ons geluid met het nieuwe album wel minder donker is geworden. Het is meer de pop-kant opgegaan. We proberen nieuwe kanten van onszelf te ontdekken en op die manier een andere insteek te vinden om popmuziek te maken. Maar dat is geen doel op zich. We hebben allemaal wel een soort idee van wat het specifieke geluid moet zijn. Op het moment dat we aan het spelen zijn, weten we wel wat ‘Mysterons is’ en wat ‘niet Mysterons’ is. Er zijn geen duidelijke regels voor, maar het is wel een duidelijk gevoel.”
Nieuwe bandleden The Mysterons is een band, er is geen frontvrouw of bandleider, ieder heeft zijn aandeel en is gelijkwaardig verantwoordelijk voor het geluid. De vijf bandleden kennen elkaar van het Amsterdamse conservatorium en ieder heeft een ander muzikaal verleden. Doordat alle bandleden hun talenten en muzikale achtergronden inbrengen, ontstaat er een originele mix van invloeden. Na de laatste EP is gitarist Brain Pots uit de band gestapt om zich volledig te concentreren op PAUW, waarvoor Jordy Sanger in zijn plaats kwam. Het is een bewuste keuze geweest om met Pots af te sluiten voordat de band aan het nieuwe album begon. Hierdoor heeft Sanger zijn eigen inbreng gehad en bracht zijn komst een andere sound mee. Dat werd ook wel als verfrissend ervaren. “Brain was heel erg soundgericht, Jordy gaat dieper op de partijen in, hij probeert alles passend te maken”, aldus Peskens. “Door zijn manier van lijntjes bedenken zijn we een stuk ritmischer gaan denken. Het ene is niet beter dan het andere, maar de rol van Jordy is – zoals hij nu is – passend bij The Mysterons op dit moment.”
Verzameling jams en soundchecks De totstandkoming van het debuutalbum is vooral te danken aan een verzameling opnames van jams en soundchecks. Als het eigenlijk niet hoeft, komen er ineens de beste ideeën. Sold My Medicine, de recente single, is ook op deze manier ontstaan. “Dat was een soundcheck. Dan spelen we wat en dan zegt iemand: ‘wacht, dit moeten we even opnemen’ en dan zet hij zijn iPhone aan. Als we het dan terugluisteren, is het nog best wel lastig te ontcijferen wat we precies deden”, zegt Peskens lachend. Groeneveld: “De volgende stap is dan om het in te kleuren en er een verhaal van te maken. Als band vinden we het belangrijk dat het geen standaard, saai voor de hand liggend ding wordt. We houden ervan om verschillende dingen binnen een nummer en binnen het album te proberen.”
Zo heeft iedereen zijn eigen inspiratiebronnen: van Wu Tang tot Portishead en Asia Boleh. Peskens: “Meestal zijn we ons niet heel bewust waar de inspiratie vandaan komt en zit het ergens in een onderbewuste laag. De baslijn van de track Meandering is daarentegen wel geïnspireerd op de basloop van Burn The Witch van Radiohead, dat vond ik zo vet dat ik dat idee ook wilde gebruiken. Uiteindelijk is het wel heel anders geworden, maar het zit wel ergens in de genen van het nummer.”
Meandering komt op 10 februari uit via Excelsior. Misschien is de band met hun geluid daar een beetje een vreemde eend in de bijt, voor Peskens voelt het als een persoonlijke overwinning. “Het zijn goede gasten en het label heeft vertrouwen in ons. Het past misschien niet bij de vibe die we tegenwoordig van Excelsior kennen, maar het zijn smaakmakers en ze hebben een duidelijk beeld van wat ze vet vinden. Dus ik ben erg trots dat ons album op dat label uitkomt.”
Totale wereldoverheersing De band is momenteel druk met repeteren voor de komende clubtour. Dat werpt een heel ander licht op het album: er gebeurt muzikaal een hoop en er zijn tempowisselingen die op het album goed werken, maar live wat minder praktisch zijn. “Wij willen ook graag dat je live een andere ervaring hebt dan wanneer je de plaat luistert”, geeft Groeneveld aan. “Dat je als publiek ziet dat we samen muziek aan het maken zijn en iets aan het creëren zijn in plaats van dat we de plaat aan het naspelen zijn. Dat er zichtbaar iets ontstaat op het podium en dat je muziek kunt uitbouwen op het moment zelf. Wat op de plaat waarschijnlijk veel te lang zou duren. Het is live sowieso allemaal een stukje rauwer en uitvergroot. Het is de bedoelding dat de energie van het album ook terug te zien en te voelen is in de show. Maar dan wellicht nog net even wat sterker.”
Na de clubtour is het nog even afwachten, in Frankrijk is de band een samenwerking aangegaan met een van de meest toonaangevende agents op het gebied van indiemuziek, voor de Duitstalige landen zijn er gesprekken met een agent en ook vanuit Groot-Brittannië zijn de eerste voorstellen binnen gekomen. De band hoopt voor de toekomst ook op grote festivalshows, uiteraard een wereldtournee en om de grote zaal van Paradiso uit te verkopen. Groeneveld: “Ik verwacht niet dat we ineens een soort van ontploffen als het album uit is. Het is ook juist fijn om er te blijven bouwen en steeds een beetje verder te komen.” Peskens vult aan: “Maar we gaan zo ver als het maar kan. Wereldoverheersing.”
Het is de periode van het jaar waarin we eens rustig terug kunnen kijken op wat we allemaal gedaan hebben en wat er gebeurde in de scene. Begin dit jaar interviewden we bijvoorbeeld Bombay, de band die jaren een vaste waarde in het Nederlandse circuit is. Ondanks de roerige ontwikkelingen in de bandbezetting (frontman en oprichter Mathias Janmaat is de enige overgeblevene van de originele band) bracht Bombay dit jaar het goed ontvangen Show Your Teeth uit, waarop de band het lo-fi two man band-geluid verruilt voor een toegankelijker en tegelijkertijd intensere sound.
Dit interview verscheen in The Daily Indie | Issue #22 (voorjaar 2016) Bombay cureert op 30 december het ‘Show Your Teeth’ in Paradiso. Lees hier onze uitgebreide preview van die avond, onderaan deze pagina vind je een speciale prijsvraag waarbij je kaarten kunt winnen én de nieuwe singles op 7″-vinyl!
Janmaat startte Bombay Show Pig samen met Linda van Leeuwen en Christian Kratzch op het Conservatorium van Amsterdam. Kratzch stapte vlak voor de release van debuutplaat Vulture / Provider in 2012 op. Niet lang daarna spraken we de overige twee bandleden voor de allereerste issue van The Daily Indie. Vier jaar, een nieuwe bandnaam, een rits bandleden (drummer Van Leeuwen stapte op, Lisa Ann Jonker en bassist Gijs Loots sloten aan) en een album later schuiven we weer aan bij Bombay, om te praten over verleden, heden en toekomst.
Over de grens Vier jaar kunnen razendsnel gaan of voorbij kruipen. Daar weet Janmaat alles van. In 2012 boog TDI zich al met het duo Bombay Show Pig over een bord pasta-pesto, at kaasvlinders in een tourbus en sprak over de eerste verandering in de bezetting, de debuutplaat en de droom om door te breken in het buitenland. “Zeker qua doorbraak in het buitenland hebben we flinke stappen gezet”, zegt Janmaat. “We zijn naar allerlei landen gegaan, terwijl we nog helemaal niks bereikt hadden. Nu hebben we in Frankrijk een goede boeker, met wie we al een tijdje samenwerken. De plaat komt daar nu ook uit. We speelden bij de Franse DWDD. Het is allemaal dus echt een level verder dan hoe we die vorige plaat hebben uitgebracht. Ook Duitsland begint nu lekker te lopen. Dat was wat toentertijd het doel, maar nu wil ik weer veel verder. Het zou ook vet zijn om dingen in Amerika of Engeland te doen. Misschien dat het later nog gaat gebeuren. Bij deze plaat, of bij de volgende.”
Van rocky naar nasty Naast de naam en bezetting kreeg ook het kenmerkende geluid van Bombay een update. Minder rocky, meer nasty: popnummers met een rauw sausje. Hiervoor werden de opnames door een ouderwets cassettedeck geslingerd, wat het opnameproces niet makkelijker maakte: “Het zorgde ervoor dat het fucking lang duurde. We namen eerst op met de computer en daarna weer op tape. We moesten de hele tijd heen en weer, dus dat was vooral voor Simon (Akkermans, producer, red.) heel veel werk. En voor mij heel veel wachten. Het was niet de meest interessante tijd van m’n leven. Maar telkens, als het na wat gedoe af was, dan was het wel van: dit is precies wat we willen. Het heeft zoveel karakter.” De tijd dat Bombay met Blood Red Shoes en PJ Harvey vergeleken werd, is voorbij. Een nieuw geluid vraagt om nieuwe inspiraties: “Qua drumsound waren we best wel into die nieuwe Unknown Mortal Orchestra. Die een beetje tapy klinkende drumsound. Ook de zang van Deerhunter was een eyeopener: met nasty vocalen kun je best wegkomen. Dat waren grote inspiraties.”
Antireactie
Het album ligt in de winkels, de releaseshow was uitverkocht. Tijd om vooruit te blikken. Janmaat is ondanks de veranderlijke formule van Bombay zeker van zijn zaak: “Deze plaat heb ik net als de vorige voornamelijk zelf gedaan, dus dat was altijd de werkwijze al. Maar nu hebben we laatst nog met z’n drieën allemaal nieuwe dingetjes zitten uitproberen. Dus het voelt nu ook wel wat meer alsof we echt een band vormen. Het proces is veranderd en ik vind het heel cool om te zien dat het werkt. Het lijkt me best vet om de volgende plaat, als antireactie op het langdradige, stroperige proces, gewoon als een band in te spelen. Een paar overdubs en klaar. Wel goed klinkend en echt zo uitgewerkt dat je die toffe sound krijgt, maar niet weer maanden erover doen. Dat zou heel leuk zijn een keertje, snel wat uitbrengen. Dus hopelijk gaat dat gaat wel het nieuwe ding worden.”
2020
Bij een band die zo spontaan het roer om kan gooien, mogen we dus niet te veel gewend raken aan de huidige gang van zaken. In vier jaar kan erg veel gebeuren. “Ik denk dat we nooit platen gaan uitbrengen die hetzelfde klinken als de vorige”, besluit Janmaat. “Dus het zal zeker wel weer veranderen. Maar er zijn ook aspecten waarvan ik wel weet dat ze constante factoren zijn vanaf nu. Ik heb vrij sterk het gevoel dat we het eind van dit jaar weer wat af zouden kunnen hebben, als we door blijven gaan op deze manier. Of zelfs het tempo iets kunnen opvoeren. Dus ik hoop dat er in 2020 een veel uitgebreider repertoire van Bombay is dan wat we de afgelopen jaren hebben opgebouwd.”
PRIJSVRAAG! Nu je weer alles weet over het reilen en zeilen van het Bombay-universum, is het tijd om nog één keer te knallen dit jaar! Op vrijdag 30 december organiseert de band namelijk een eigen feestje in Paradiso Amsterdam met allerlei te gekke bands als Cocaine Piss, Jo Goes Hunting, EUT en Canshaker Pi. Onze volledige preview lees je hier, kaarten winnen voor de show plus de nieuwe singles op 7-inch doe je hieronder!
Winnen?! We hebben 2 x 2 kaartjes liggen en vier 7″-inches die je op mag halen in Paradiso voor de gelukkige prijswinnaars. Als je mee wilt doen, stuur dan een leuk mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl waarom je naar de speciale avond van Bombay wilt gaan op 30 december en wie weet ga je met een vriend of vriendin lekker naar de Amsterdamse poptempel om het jaar muzikaal goed af te sluiten. Deadline: 28 december.
De mierzoete verslaving die Gengahr heet, heeft onze oeverloze zucht naar nieuw materiaal wederom beantwoord. De Britse indiepoppers kwamen afgelopen maandag onaangekondigd met een mini-EP op de proppen, nog geen vier maanden na de release van debuutalbum ‘A Dream Outside’.
En daar zijn wij blij mee. ‘Tired Eyes’ bestaat uit drie onuitgebrachte live-favorieten en met een flinke tournee door Europa op komst, is de EP hoofdzakelijk een voorproefje voor de fans. Maar op dat voorproefje prijkt wel de naam van Nicholas Vernhes, producer van onder anderen The War On Drugs en Deerhunter. De weidse en quasi-weemoedige sound, die voornamelijk op de titeltrack overheersend is, lijkt een vast gegeven te zijn. De kopstem en het nerdgehalte van de Pokémonfans – de band is immers vernoemd naar de spookpokémon Gengahr – is onveranderd. Dit komt ook terug in track drie dat is vernoemd naar een Marvel-superschurk. Dat maakt van ‘Tired Eyes’ een onweerstaanbaar tussendoortje.
Het verhaal van het Londense indiepopduo Oh Wonder is een bijzondere. Drie jaar geleden bezochten Josephine Vander Gucht en Anthony West het concert van Sigur Rós in de HMH, dit bleek het laatste puzzelstuk in de zoektocht naar hun eigen sound. Het bandconcept Oh Wonder werd geboren. Toen het muzikaal klikte tussen de twee muzikanten, besloten ze om elke maand een single uit te brengen. Nu ze dat al een jaar lang hebben gedaan zijn de singles – logischerwijs – samengevlochten tot een album.
Op het titelloze debuutalbum staan zwaar geproduceerde popliedjes met een licht elektronische invloed. Onlangs bekende het duo al veel naar James Blake te hebben geluisterd, dat hoor je dan ook zeker terug op deze plaat. Het is makkelijk luisteren naar het album. Misschien wel iets té makkelijk. Gaandeweg het zesde nummer van de plaat kom je erachter dat het qua opbouw van de liedjes allemaal wel erg op elkaar lijkt, ook in de teksten is weinig verdieping te vinden. Het sterkste nummer – Technicolour Beat bijvoorbeeld – begint met elektronische klanken die het hele nummer de boventoon zullen voeren, gevolgd door de piano van Vander Gucht en de steeds groter wordende elektronischere sound tegen het eind van de bekendste single.
Echt vernieuwend is Oh Wonder niet. De samenzang is weliswaar prettig, maar kent geen enkele variatie, de nootjes worden keurig binnen de lijntjes gezongen. De licht elektronische invalshoek is dan ook zeker welkom, dit zorgt ervoor dat debuutplaat ‘Oh Wonder’ zich nét onderscheidt van anderen. Dit alles neemt niet weg dat het gewoon fijne muziek is om naar te luisteren. Ook live, in bijvoorbeeld de nu al uitverkochte kleine zaal van Paradiso, zal dit gevoel overheersen.
Ahhh, de Popronde trekt de komende maanden weer door het land! Daar kijken we al een tijdje naar uit als we eerlijk zijn. Dit jaar worden er maar liefst 38 steden aangedaan, zijn er ruim 135 bands geselecteerd en is het nog altijd geheel gratis te bezoeken. Deelnemende podia zijn in elke stad anders en variëren van platenzaken, cafés, galeries, theaters, clubs en keren. Dit jaar heeft TDI-hoofdredacteur Ricardo Jupijn plaats mogen nemen in de jury van het grootste, reizende festival van Nederland en heeft daarom het kaf al behoorlijk vroeg van het koren gescheiden. Wat viel ons op, waar krijgen we het warm van en bij welke bands zijn wij vooraan te vinden de komende maanden? Je leest het (eerste deel) hier!
Santa Fé
Wij worden nog steeds opgewonden van een goede garageband, na al die jaren mag het inmiddels ook geen hype meer worden genoemd. De stroming wordt steeds breder, diept zich uit en komt steeds origineler uit de hoek. Een van de bands die dat weet te doen is het onvolprezen Santa Fé. Laat je niet voor de gek houden wegens allerlei gekke EP-titels (‘Die Maneki Neko’ bijvoorbeeld), de muziek van Santa Fé broeit al veel te lang onder het oppervlakte, de band barst uit elkaar van goede songs. Dit jaar te zien in de betere steden van het land.
Voor fans van: Jackson Scott, Wampire
Tamarin Desert
Bands met potentie; de line-up van de Popronde kent er weer genoeg. Een band waar we al eerder met veel plezier over schreven, is het ‘spacepopping psychrock outfit’ Tamarin Desert uit Eindhoven. Goed in elkaar stekende en pittige psychrock die meteen overtuigt, hun single Fool’s Last Stand nestelde zich direct in ons achterhoofd en springt zo nu en dan nog steeds eens op. Een band met talent, die weet wat het wil. Dat komt wel goed!
Voor fans van: Pond, King Gizzard, PAUW
Lookapony
Rauw voor je donder, krijg je hem deze Popronde van Lookapony! Tijdens het selecteren was er geen enkel greintje twijfel en was de knop ’toevoegen’ al aangeklikt voordat ik er benul in had. Lookanpony bestat uit vier kekke boys uit Eindhoven die een aantal toffe EP’s op hun naam hebben staan (check hier de Bandcamp). De band is inmiddels al bijna vijftien keer geboekt door het hele land, missen is geen optie.
Voor fans van: Drenge, Cosmonauts, Ty Segall
TV Wonder
Als laatste kunnen we het niet laten om nog twee vurige noise-bands te tippen. TV Wonder is inmiddels kind aan huis bij ons. Niet zo gek ook als je naar de intense en machtige EP ‘Bird Sounds’ luistert van deze Haarlemse/Amsterdamse combinatie. Nóg spannender zal het haast niet worden tijdens de Popronde.
Voor fans van: Women, No Age
The Lumes
Of het noisy en postpunkende The Lumes uit Rotterdam dan, dat er anders ook wel raad mee weet! De muziek wringt, schuurt en schurkt en je kunt er niet los van komen. Het zuigt je helemaal op in de meest spannende noiselandschappen vol ruis, haperingen en verslavende loops. Wat kan noise bloedmooi zijn!
Voor fans van: Viet Cong, Protomartyr
Losse tips
Er is zoveel moois dat we niet alles kunnen tippen, maar bands die je ook zeker mag omcirkelen in je schema zijn: ALUMNA, Alexi Lalas, Echo Movis, Breaking Levees, The Homesick, our Minor fall, Moon Tapes, Crying Boys Cafe, The Brahms, Nancy Acid, Longen, BLUE CRIME en Lookapony.
We duiken in onze rubriek eens dieper in het Nederlandse muzieklandschap. En wat komen we daar zoal tegen? Bijvoorbeeld de band die begin september de show van DRINKS (de samenwerking tussen Tim Presley van White Fence en Cate le Bon) op mag leuken als supportact.
We hebben het hier over de band YEAR, een pico bello band die bestaat uit leden van Jacco Gardner band en Lola Kite. Twee sowieso niet misselijke bands waarbij een optelsom/mengsel van de twee haast niet mislukken kan. De sound die het oplevert is niet heel erg onverwacht, maar wel heel erg prettig. Sixties lo-fi gitaartjes, gemoedelijk tempo en een meeslepende zang in de mix.
Voor fans van: Jacco Gardner, Naive Set, The Feelies
De band is al geboekt voor Incubate in september, wat erg goed nieuws is. Want het valt ons op dat Death And Vanilla tot nog toe weinig in de picture is geweest. Jacco Gardner liket de band op Facebook en dat is een prima indicatie voor deze dromerige, psychedelische muziek.
De Zweden draaien op hun laatste plaat – To Where the Wild Things Are – rond in een surrealistische, Californische kosmos, gevuld met allerlei hallucinerende beelden die zich achter je oogleden opwerpen. Op je rug liggen luisteren naar een plaat is zelden zo lekker geweest. En met een licht lugubere ondertoon blijf je onbewust op je hoede.
Met Nothing From The Monkey Is Free maakt de neo-psychedelische rockband La Horse uit Londen een aangename sixtiesrocksong, die klinkt als een vintage klassieker die vijf decennia met zorg werd bewaard voor nu.
De band is niet zuinig geweest met orgels en doorspekt de song met vette gitaarriffs. Het ademt de sfeer van de muzikale omslag die Arctic Monkeys onder begeleiding van Josh Homme maakten bij het maken van de duistere plaat ‘Humbug’. Tot op heden leek la HORSE geheim gebleven, maar daar kan zomaar eens verandering in komen met deze song.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
