DZ Deathrays zweeft al een tijdje rond op onze TDI-radar. In 2014 stond de band op het Workers-podium van Metropolis, waar de jongens explosief door hun set banjerden. Voor sommigen van ons was dit Australische duo de vetste ontdekking van die editie van het festival (en het was nog wel het jaar dat Twenty One Pilots en Bear’s Den ook op de festivalposter stonden).

Nummers uit die vroege jaartjes waren vooral schreeuwerig (Dinomight) en gelaagd met distortion (Reflective Skull). Onstuimig. Goor. Een band die een toeschouwer zou uitnodigen om op het podium een biertje uit zijn schoen te drinken.

Toch lijkt het op de nieuwe plaat Positive Rising, Pt. 1 allemaal een stuk gemoedelijker te zijn. De gewoonlijk schorre stem van Shane Parsons klinkt opeens een stuk hoger en een beetje poppunk op nummers als Hi Everyone en Hypercolour, wat voor DZ Deathrays best wel bubblegum is. Begint DZ Deathrays nu binnen de lijntjes te kleuren?

Nee, dan liever Still No Change, een echte uitschieter op de nieuwe plaat. Het refrein slaat de spijker op de kop: ‘You wanted a change out of me but nothing feels quite right.’ Het is best mooi om bands te zien groeien en ontwikkelen, maar soms is het nog fijner om gewoon een flink bord met the same old stuff voorgeschoteld te krijgen. Met Still No Change put DZ Deathrays uit een succesvolle formule. Het lukte met Pollyanna en nu weer: een aanstekelijk beuknummer met een meezingrefreintje. Een no-nonsense single van DZ Deathrays.

King Gizzard & the Lizard Wizard blijft maar verrassen: kregen we 2017 we maar liefst vijf studioalbums voor onze kiezen, zo bleef het heel vorig jaar stil qua nieuwe releases. In februari was daar dan ineens Cyboogie, een bijna zeven minuten durende discopopplaat met een bijpassende retro jaren zeventig-videoclip, waarin de bandleden los gingen op synths in rode pakken.

Het verbaast ons dan ook niet dat de nu aangekondigde titeltrack van het aanstaande album Fishing For Fishies is hier een compleet ander antwoord op is: een voortkabbelende, psychedelische track, waarbij de vegende drums, de rustige fingerpicking riffs op de elektrische gitaar en de rustgevende stem van zanger Stu Mackenzie de boventoon voeren. En natuurlijk ontbreekt de typische King Gizzard-mondharmonica niet. Al zou het nummer een perfect nummer zijn om op te vissen, de songtekst vertelt je juist dat de vissen veel liever in de zee zwemmen, en de verteller hier ook blijer van wordt: ‘I don’t want to be fishing for fish, I just want to let them freely swim’.

Het is weer een typische King Gizzard-song, en als we één ding kunnen concluderen uit Fishing For Fishies en voorganger Cyboogie is dat we wederom een zeer diverse plaat van de Australische band kunnen verwachten op 26 april. Dat wordt dus genieten in het zonnetje. Al dan niet al vissend.

Rolling Blackouts Coastal Fever brengt al een paar jaar ready steady catchy indie-poprock uit, met grote kans op verslaving. De nieuwe single In the Capital is geen uitzondering. Vanaf het zomers aandoende intro zouden we het liefst op een Vespa over een door palmbomen omzoomde boulevard cruisen.

Dat is niet zo gek, als je lyrics als ‘Silent, witness by the sea‘ en ‘Step lightly, let the river take you‘ zachtjes mee-neuriet na de eerste keer luisteren. Met roots in Australië ligt het dus redelijk voor de hand dat Sydney de inspiratie voor deze single is geweest. Terwijl de regen nog regelmatig tegen de ramen beukt aan onze kant van de wereld wekt deze plaat eerder een zwoel zomers gevoel op waardoor je meteen naar het strand wil.

Het catchy gitaargeluid dat we van Rolling Blackouts zo goed kennen stuwt voort als de Tasmanzee aan de Australische kust. Altijd energiek, nooit hysterisch. Je hoeft dankzij deze plaat niet naar Australië om zin te krijgen in de zomer, maar het mag wel. Met In the Capital op repeat.

Ho eens! We hebben regelmatig leuke prijsvragen, maar deze is toch wel heel erg lekker. De Australische boys van Jagwar Ma komen zondag 18 mei naar Paradiso en The Daily Indie mag kaartjes weggeven! Oh yeah!

WINNEN
De Madchester sound op album ‘Howlin’ is ongeëvenaard en stond bij een aantal redactieleden bovenaan de lijst van beste albums van 2013. En terecht, want de aanstekelijke muziek van van de band is extravagant lekker! Maar goed, genoeg geklets voor nu, want hoe win je die kaarten?! Simpel, stuur een kort en leuk mailtje naar prijsvraag@thedailyindie.nl en wie weet groove je zondag op de soepele beats van Jagwar Ma!

De winnaars krijgen op uiterlijk zaterdag 17 mei bericht!

Als honderdduizenden vleermuizen uit de lucht komen vallen betekent het waarschijnlijk dat de muzikale dampen zo heet zijn dat het voor de arme beestjes niet meer uit te houden is. Reden genoeg voor The Daily Indie om een virtuele backpack vol te laden met de beste Australische bandjes.

Door Wymer Praamstra & Rob Verkerk

The Hollow Bones
Als drummer uren voor je eerste single release-party je enkel flink blesseren, is niet het meest fijne wat een muzikant kan overkomen. Toch liet dit trio zich er niet van weerhouden om een superstrakke show neer te zetten en zich daarmee officieel te vestigen in de Australische muziekscene.

De uit Sydney afkomstige band The Hollow Bones maakt lekkere garage-punk en hint qua sound naar bands als The Stooges, of (wat recenter) Ty Segall.  Een EP is onderweg en een Australische tour staat al in de planning. Een Europese tour zal volgens de band snel volgen zodra hier voldoende belangstelling voor bestaat. Dat zal niet uitblijven, want de eerste single Hot Press klinkt alvast naar meer! Veel meer!

De bijbehorende clip van Hot Press geeft vast een voorproefje van hoe een liveshow er uit zal zien,

Bloods

Bij het lezen van de naam Bloods denk je waarschijnlijk aan gevaarlijke bendeleden met rode bandana’s. Leuke twist is het dan als het een vrolijk drietal uit Sydney blijkt te zijn die ietwat zoetige garagepunk maken.

Bloods is typisch zo’n bandje die het gewoon heeft. Leuke nummers, toffe clips, ga zo maar door. Toen de drie de band formeerden, ontbrak er een drummer. Hierop nam oorspronkelijk gitarist Dirk Jonker de stokjes in handen en liet zijn gitaar voortaan links liggen. Deze werd gretig opgepakt door frontvrouw (en de van origine bas spelende) MC, die op haar beurt de bas kon afstaan aan Sweetie. Laatste heeft hierop haar viool maar hij het grof vuil gezet.

En of dat nou een beetje lekker klinkt mag je natuurlijk zelf bepalen.

Slow Chase
Slow Chase is een rockduo dat live de hulp van een bassist inschakelt om de nummers grond te geven. Grond die lekker stevig staat voor de vuige riffs en lekkere drumpartijen die even simpel klinken als dat ze briljant zijn. Zanger/gitarist Adam Gretsy en drumster Emily Shaw richtten Slow Chase op in 2010 maar de band speelde twee jaar later pas hun eerste show.

Onder het motto: ‘haastige spoed is zelden goed’ heeft de band in zijn vierjarige bestaan nog maar één EP met drie nummers voortgebracht. Nieuws over een album is er nog niet, maar hopelijk volgt dat snel. Slow Chase maakt rock zonder enige pretentie die door een groot publiek zal worden gewaardeerd. Single You’ll Never See Me Coming maakt bovenstaande nog eens duidelijk.

Check You’ll Never See Me Coming daarom hier.

The Walking Who
Dat opnamestudio’s anno 2014 overbodig zijn, bewijst het psychedelic rocktrio The Walking Who terdege. Enkele maanden geleden heeft de band de EP ‘Mansions’ uitgebracht. De titel refereert aan de plek waar dit heerlijke plaatje is ontstaan. Een onbewoond ‘mansion’, gebouwd in de jaren zestig in de plaats Wollongong, heeft de laatste jaren dienst gedaan als artistieke uitlaatklep voor studenten en kunstenaars. De drie mannen van The Walking Who brachten veel tijd door in dit spookachtige huis. Dit resulteerde in een EP met toegankelijke, sfeervolle muziek die tussen Pink Floyd, Allah Las, Velvet Underground en Darker My Love doorwiegt maar wel eigen blijft. Het huis is inmiddels gesloopt, maar de band heeft een stukje van zijn historie vast weten te leggen op deze mooie plaat.

Hoe het er daadwerkelijk uit zag kun je ook zien in deze video die hoort bij het nummer Take My Picture.

Black Fox
Eighties new wave met een rocksausje. Dat is misschien wel de beste manier om de band Black Fox (Melbourne) te omschrijven. Sterke invloeden van bands als The Cure en The Smiths in combinatie met af en toe een kleine doorschemering van het Australische accent, gedreven door prettige basloopjes en strakke drums zorgen voor een erg prettige debuutplaat. ‘Line Of Sight’ is een album waarmee de lat hoog is gelegd door deze vijfkoppige band. Opvallend aan deze plaat is het vocale bereik van zanger Dane Robertson, die elk nummer over een andere stem lijkt te beschikken. ‘Line Of Sight’ is een album dat het waard is om van voor tot eind te luisteren, en daarmee een goed zoethoudertje totdat de tweede plaat uitkomt.

Dat vrouwen van bloemen houden, laat Dane zien in de video voor het nummer Beatles Party.

Jacco? Is that you? Kijk, het zou mij niks verbazen als Jacco Gardner stiekem muziek uitbrengt onder een andere naam of bandjes produceert aan de andere kant van de wereld. Die jongen reist door zoveel landen dat de NSA en Facebook het samen niet eens meer bij zouden kunnen houden. Maar kennelijk komt deze band, Violet Swells, toch uit Australië. En dan ook nog van Tasmanië. Ja hoor! Het moet allemaal niet veel gekker worden.
 
 
Brian Wilson/Pink Floyd
De Californische heuvels  weerspiegelen zich in de muziek van Violet Swells, terwijl de sixties echoën in elke noot van de band. Zowel op het wat stevigere Jupiter’s Garden als op het dromerige, glinsterende en schitterende Only. De mellotron wordt flink aangezwengeld en klinkt lieflijk en dreigend tegelijkertijd, terwijl de fuzzy space-rock gitaarlijnen en de heldere drums de nummers body geven.

Violet Swells is een bijzondere band; een klein pareltje om te koesteren. Zo’n band waarvan je blij bent dat je ze hebt ontdekt. In welk obscuur hoekje van het internet je een band uit Tasmanië dan ook tegengekomen bent.

Als honderdduizenden vleermuizen uit de lucht komen vallen betekent het waarschijnlijk dat de muzikale dampen zo heet zijn dat het voor de arme beestjes niet meer uit te houden is. Reden genoeg voor The Daily Indie om een virtuele backpack vol te laden met de beste Australische bandjes.

Door Wymer Praamstra & Rob Verkerk

Wax Witches
Deze eenmansband heeft al wat meer naamsbekendheid, niet in de laatste plaats omdat Alex Wall met zijn andere project Bleeding Knees Club al behoorlijk wat exposure heeft gehad. Waar deze laatste band voornamelijk op het randje van pop en punk balanceert (lees: beetje pussy-punk), pakt hij het met zijn solo-band wat harder en puntiger aan. Zijn buren zullen een hekel aan hem hebben, want vrijwel alle instrumenten werden los van elkaar opgenomen in zijn eigen huis voordat ze in de studio aan elkaar werden geplakt.

De gitaarpartijen op dit laatste album zijn lekker hardcore-punky, de vocalen nonchalant en snotty en de drums doen door de matige kwaliteit van opnemen soms bijna machinaal aan. Geboekt worden voor het (nu al) legendarische Burgerama Festival, naast de grootste garagebands op aarde, is een teken dat Wax Witches niet alleen down under potten weet te breken.

The Living Eyes
Deze jongens van The Living Eyes zijn al eerder voorbijgekomen op The Daily Indie, en met een reden. Eén van de betere platen van het afgelopen jaar was het self-titled debuut van het viertal uit Geelong. Hun Australische label Anti-Fade Records heeft behoorlijk voet aan de grond gekregen in de garage-scene door lokale bandjes op te pikken en hun albums de wereld in te slingeren. In Amerika pakte Gooner de broekies op, zodat een relatief groot publiek werd bereikt.

Muzikaal is het niet het meest vernieuwende werk, maar door op een slimme manier surf, garage, pop en punk-invloeden te combineren wel verrekte catchy en behoorlijk gevarieerd. En dat is toch eigenlijk waar het allemaal om draait?

Bad Vision
Voor mij persoonlijk een top tien album van vorig jaar, de titelloze debuutplaat van Bad Vision. In de rijke underground-scene van Melbourne kwamen de vier bandleden in contact met elkaar. De verschillende andere bandjes werden even op een lager pitje gezet en Bad Vision kwam na een reeks 7’, demo’s en EP’s steeds meer op de voorgrond. Kroon op het werk is dus hun debuutalbum van november vorig jaar. Bij vlagen lekker agressief en hard terwijl de proto-punk invloeden de snelle hoekige basis van veel nummers verzorgen. Bovenal gewoon heel sterke en lekker korte nummers, waardoor het album met veertien nummers in 34 minuten al snel drie keer op repeat staat.

Woollen Kits
Vriendjes met wat bekendere bands uit Australië als Eddy Current Suppression Ring en Royal Headache en net als deze bands tapt ze uit de wat oudere muzikale vaatjes. Waar deze twee echter meer met de garagerock revival bezig zijn, heeft Woollen Kits een breder spectrum. De heerlijk achteloze manier van spelen, die we ook kennen van bijvoorbeeld Black Lips, maakt het bovendien rauwer en ‘eerlijker’.

Hoewel ze al een tijdje wat minder actief zijn, lijkt nieuw materiaal, een 7” er aan te komen. De twee albums in 2012 zijn echter nog steeds meer dan vermakelijk, vandaar ook dat ze in Amerika door Trouble In Mind zijn uitgebracht.

I’lls
Ook op de grens van electro en pop is genoeg te beleven in Australië. Niet voor niks komen veel bekende acts op dat gebied daar vandaan. Denk bijvoorbeeld aan Jagwar Ma, Cut Copy en Empire of the Sun. Waar deze bands nadrukkelijk op de voorgrond treden, gebeurt er ook in de underground genoeg op dit gebied. Neem bijvoorbeeld I’lls, spreek uit als Isles. Indien je weet hoe je dat uit moet spreken. Niet de best gekozen bandnaam misschien, maar de pulserende, dromerige, synthy electropop is behoorlijk lekker. Het heeft wel iets van chillwave acts als Washed Out, met het verschil dat I’lls meer richting de ambient electrokant neigt. De laatste EP is bijvoorbeeld heerlijk om bij regenachtig weer mee uit het raam te kijken, dat idee.

Ik heb ook echt geen idee, maar af en toe kom ik me toch langs een partij lekkere nummers en bands waar je nog nooit van gehoord heb. Neem The Living Eyes, een bandje uit Zuidoost-Australië en wel uit Geelong om precies te zijn. Je verzint ’t niet. En zomaar uit het niets slaan ze je dan voor je spreekwoordelijke bek met een nummer als Ways To Make A Living.

Garage kicks
De eigenaardige, knauwende en knarsende zang worden dodelijk effectief gemengd met simpele en lomp effectieve drums, die tussendoor alle kanten opgegooid worden door de sloppy gitaarpartijtje en surfende reverb-klanken. Dit nummer staat op hun eerder uitgebrachte zelfgetitelde album, die je hier kunt luisteren via Bandcamp. Een verdomd lekker nummer en een heerlijke introductie in The Living Eyes. Go check it out for your filthy garage kicks!

The Murlocs kenden we nog niet bij The Daily Indie, en hebben we al die tijd gemist zonder het te weten.  Space Cadet smaakt na vijf seconden namelijk al naar meer. Gelukkig dat we deze band dan toch nog laatst tegenkwamen in een of ander raar internet-krocht.

The Murlocs komt uit het zuid-oostelijk gelegen plaatsje Geelong in Australië en verveelde zichzelf daar te pletter naar eigen zeggen. Maar dat bracht deze gasten er wel toe dat een authentiek Nuggets-sound hebben gevonden waar veel bands jaloers op zullen zijn. Psychedelische sixties R&B van een niveau dat je tegenwoordig zelden nog tegen het lijf loopt. Vanaf de opening met de mondharmonica zit je er helemaal in. Enjoy!

Na het succes van debuutalbum ‘Bliss Release’ in zowel thuisland Australië als Europa, besloot Cloud Control zich te vestigen in Londen. Goede keuze als het ons Nederlanders betreft, ze traden hier vaak op met een uitverkocht Bitterzoet en Doornroosje als hoogtepunt. Opvolger ‘Dream Cave’ is hier, en de naam geeft de essentie van de plaat perfect weer.

Druilerige Engelse dag
Track nummer één, Scream Cave, bestaat uit de samenzang van de hele band die in een grot staat, wat later aangevuld wordt met in echo ondergedompelde instrumenten. Het album wordt afgesloten met Dream Cave, waarin ook samenzang in een grot centraal staat, maar dan dromeriger dan tijdens de opening. De ingrediënten van ‘Bliss Release’ zijn nog steeds aanwezig, de manier waarop Cloud Control deze toepast is wel veranderd. Of de verhuizing naar Engeland een indirect resultaat hiervan is… who knows. De andere sfeer op de plaat is hoe dan ook meteen duidelijk. Ter vergelijking: ‘Bliss Release’ is als een zwoele Australische zomerdag, ‘Dream Cave’ is meer een druilerige Engelse dag met wat motregen.

Subtieler en gelaagder
Singles Dojo Rising en Scar gaven een goed idee waar ‘Dream Cave’ staat ten opzichte van zijn voorganger. Subtieler, lager tempo, minder zomers, meer gelaagdheid en meer emotie. Of dit een goede of slechte ontwikkeling is valt over te discussiëren. In wezen is het album precies als een grot. Alles ziet er hetzelfde uit, en waarom het geheel nou zo mooi is weet je niet precies. Maar dat je hier met iets moois te maken hebt, dat staat vast.
Door Wessel van Hulssen