De dagen korten zich en Panda Bear verschijnt met het dwars-zomerse Dolphin. Buiten is het ochtendgrauw nog lang niet opgetrokken, de centrale verwarming slaat aan, en op genius lees ik de lyrics mee: ‘To the sea / To the end of the road / Could it be?’ Geen idee, de weersomstandigheden lenen zich er volstrekt niet naar, maar verrassend is het wel.
Dansbaar is het niet, zomers is het wel. En direct, en bevreemdend los van galm. Bij Animal Collective’s meest recente – abstracte koraalcollage Tangarine Reef – was Noah er niet bij, en nu met reden: Dolphin is de eerste single van het begin 2019 te verschijnen Buoys. Reden voor enthousiasme (reden voor hype).
Dan is Dolphin op zichzelf nog een behoorlijk ingetogen strandwandeling. Aangedreven door een waterdruppel en een moeiteloos als zodanig te herkennen akoestische gitaar. Ruis alsof een golf het strand raakt. Helemaal zorgeloos blijft het niet, als Lennox zingt: ‘And I’ll always find you / knelt upon the knee’. Aanhoudende pose van onderdanigheid. Grauwer wordt het in de tweede helft, de lichte samba houdt aan en verdwijnt met een duidelijk, licht aangeslagen gitaarakkoord.
Panda Bear is terug én met een behoorlijk opgeschud geluid. Reden voor enthousiasme, reden voor hype.
Ik ben oud, klaarblijkelijk. Eerst is er het idee: ‘Ach wat leuk, Panda Bear’s Person Pitch viert een tienjarig jubileum. Wie weet is dat een dankbaar haakje voor een aardig retrospectief.’ Niet veel later volgt het besef; goeie grutten, waar is de tijd gebleven? Sgt. Pepper (1967): historisch artefact, nooit meegemaakt. OK Computer (1997): op de achterbank van mijn ouders stationwagen luisteren naar cassettebandjes van Elly en Rikkert. Person Pitch (2007): jawel, daar was ik zelf bij.
Het Noorden van Nederland, 2007
Het is lente, de frisgroene coniferen staan in lichterlaaie en ik woon bij mijn ouders onder een degelijke tweeondereenkapwoning. In de achtertuin staan een duister konijnenhok en een pergola. De school is twee minuten lopen ver. Ik woon in een dorp. Ik woon in een wereld met het formaat van een ei.
De vriend van vroeger woont in een even degelijke tweeondereenkapwoning, aan de overkant van de straat. We zijn op zijn zolderkamer, waar het warm is. Ik zie een platenspeler en een verzameling CD’s. Uit een doos haalt de vriend een zinderend vinylexemplaar van Person Pitch. Ik zie de plaathoes: de halve ark van Noach in een badkuip. De vriend van vroeger zegt: “Animal Collective speelt binnenkort in Vera. Met Panda Bear. Hier, moet je Bros horen. Twaalf minuten lang, heel anders dan Animal Collective. Geen geschreeuw.”
Tien jaar later. Ik sta in de trein tussen de slapende forensen. Half zes, traject Rotterdam – Dordrecht. Aan de telefoon spreek ik de vriend van vroeger. Hij zegt: “Ja, dat herinner ik mij nog wel. En ik herinner me dat ik over de Friesestraatweg fietste met Person Pitch op mijn iPod Mini. Links en rechts boerderijen en gras. Ik herinner me de geur van gras, zoals het na een hete dag geregend heeft.”
Baltimore, 1981
Panda Bear wordt als Noah Lennox geboren in Charlottesville, Virginia. Moeder doet ballet, vader draait Top 40-muziek in de auto. Als Noah drie is verhuist de familie naar Baltimore, een autorit van drie uur. Er zijn twee honden. Ook is er een broer, Matt. Noah omschrijft Baltimore als zwaar, donker en geïsoleerd. Hij groeit tot zijn eigen geluk op in een huis, vlakbij het bos. Op de middelbare school speelt hij basketbal, piano en zingt in een koor. Op zijn eerste mixtapes tekent Noah panda’s.
Lissabon, 2004 Noah Lennox is zesentwintig jaar, Animal Collective draait op volle touren en in 2004 verhuist Panda Bear van (dan inmiddels) New York City naar Lissabon, Portugal. In zijn liefde voor Portugal staat Lennox niet alleen, want zelfs notoir zuurvat M. Kozelek wijdt er op het dit jaar verschenen (krankzinnig vermoeiende) Common As Light And Love Are Red Valleys Of Blood een ode aan. In Kozeleks woorden: “People living day to day and enjoying the moment. Fado, steak en iced lattes”. N. Lennox trouwt er een modeontwerpster en sticht een gezin.
Het Noorden van Nederland, omstreeks 2004 Het is zomer en ik fiets met bonzend hart naar de lokale magazineboer om de nieuwste OOR te halen. Ik voel mij goed, omdat ik eindelijk m’n achterlijke Trance Energy-periode ben ontgroeid en nu serieuze muziek luister. Het geld dat ik met mijn folderwijk van driehonderdvijftig adressen bijeen schraap zal namelijk gaan naar Travis’ nieuwste: te verkrijgen in de plaatselijke platenzaak voor de monsterlijke prijs van éénentwintig euro, omgerekend bijna vijfenveertig gulden. Oneindig ver buiten mijn bewustzijn verschijnt Sung Tungs van Animal Collective.
Geluidswielen en regenbogen Dan verschijnt in 2007 Person Pitch. In zijn schaarse vrije tijd draait Panda Bear geluid aan geluid en uit de analoge ruis van oude samples en de zon van Lissabon ontstaat het werk. “Pitch being sound and person being a person with person pitch being a sound of a person“, aldus Lennox.
Cat Stevens, Scott Walker, Hans Zimmer, Kraftwerk – ze verdwijnen allemaal in de geluidsspoelen van Lennox en komen er als Bros en Good Girl/Carrots weer uit. Dwars doorheen alle geluidswielen en regenboogfragmenten galmt Lennox, in koor met zichzelf, over familie, vrienden en de stress van alle dag.
Ontdaan van alle galm doet plaatopener Comfy In Nautica bijna banaal aan:
Coolness is having courage /
courage to do what’s right /
try to remember always /
just to have a good time.
Weer verderop, op Carrots gaat het van:
And look in between your moments /
There’s something good happening /
It’s good to sometimes slow it down.
Terwijl het om hem heen gonst van geluid herinnert Noah zichzelf eraan de tijd te nemen, plezier te maken en vooral positief te zijn. Ondertussen draait hij de wereldse hectiek langzaam terug tot een kamerstudio in Lissabon, een krat oud vinyl en een Roland SP-303 sampler.
Golf Ondanks het totale gebrek aan enige verwachting aan Lennox’ kant – I don’t want to sell it short, because I like what I do, but I didn’t think anybody was going to care – blijkt Person Pitch een enorme mijlpaal. Niet alleen voor Panda Bear zelf, maar niet minder voor een bij vlagen onverteerbare vloedgolf aan zolderkamer-artiesten die met sampler en tape hun eigen schuchtere universum aan elkaar draaien: Youth Lagoon, High Places, Doldrums, Neon Indian, Washed Out, Toro Y Moi. Het modeverschijnsel, ofwel non-genre chillwave verschijnt spontaan en sterft weer net zo hard. En het werd 2008, 2009, 2010, de tijd verstrijkt, de golf breekt en Noah Lennox maakt zich stilaan op voor de opvolger van Person Pitch.
De orde van de dingen De zomers volgen elkaar op, Animal Collective blaast Vera omver en ik heb het volledig langs mij heen laten gaan. Het dorp wordt een stad, de folderwijk een supermarktbaantje en de weeïge regenboog van Person Pitch waait over de traag uitdijende geest van mijn zestienjarige zelf. De felgekleurde zomer van Animal Collective’s Feels maak ik vagelijk mee, zij het volledig onder de schaduw van The Bends van Radiohead. Een puistige klasgenote uit de sk8ter boy-achterhoede van Avril Lavigne speelt mij de plaat toe tijdens pauze (zwarte tas met de buttons van Greenday en Simple Plan). De zinderende plaathoes van The Bends maakte diepe indruk. Het is een bijzonder zonnige dag; na het laatste blokuur ben ik volgens mij vrij.
Ik ben oud, klaarblijkelijk; hier raakt het labyrinth van mijn herinneringen de orde van de dingen kwijt. Er blijft één lange, tienjarige zomer over: zinderend, schuchter, uitbundig en hondsnaïef als Person Pitch zelf. Na twintig minuten is het telefoongesprek met de vriend van vroeger afgelopen en schakel ik werktuigelijk over naar de Discover Weekly-playlist van Spotify.
Goeie grutten, waar is de tijd gebleven?
Dat de muziekscene totaal veranderd is de afgelopen twintig jaar, hoeven we je natuurlijk niet te vertellen. De populariteit van streaming zorgt ervoor dat de fysieke muziekverkoop terugloopt. Daardoor moeten artiesten vooral leven van hun concertopbrengsten, wat weer als gevolg heeft dat de prijzen voor veel concerten enorm gestegen zijn. Daarnaast zien we momenteel ook dat de manier waarop muziek nog fysiek gereleased wordt, aan het veranderen is: de EP wint aan populariteit.
Eerst even definiëren: een EP (extended play) is een middenweg tussen een single en een album. Hier staan meestal tussen de drie en de zes tracks en het heeft meestal een speelduur van maximaal een half uur. Er zijn natuurlijk geen vaste regels voor de benaming, het kan dus goed zijn dat een artiest zijn release een EP noemt terwijl het album langer duurt of andersom. Een elpee (LP, long play) is een volledig album en de traditionelere manier van muziek uitbrengen.
Voorganger is de EP-hype was John Mayer, die zijn volledige album The Search For Everything stapsgewijs in verschillende fases uitbrengt. Op de laatste vrijdag van iedere maand worden er vier nieuwe nummers de wereld in geslingerd. Ook in de indiescene wint het kleine broertje van het album aan populariteit, denk bijvoorbeeld aan het recente Myths-project van Mexican Summer of aan Beach van Bartek.
Waarom worden EP’s populairder? Artiesten moeten, mede dankzij Spotify, leven met een afname van de fysieke verkoop. Gelukkig biedt dit ook kansen. Je kunt als artiest namelijk op een veel laagdrempeliger manier muziek uitbrengen. Je gooit gewoon je tracks op Soundcloud zodra ze af zijn. Je publiek kan er toch à la minute bij, aangezien niemand meer naar de platenzaak hoeft te rijden.
Op deze manier is je muziek veel actueler: je hebt geen heartbreak-albums meer die vanwege een lange productietijd pas twee jaar na dato uitkomen en je als artiest de emotie op het moment van de release al lang weer kwijt bent. Het schrijf-, opname- en mixproces worden vanzelfsprekend korter wanneer je minder tracks nodig hebt om een EP te vullen. Tijdbesparing leidt logischerwijs weer tot kostenbesparing, wat ervoor zorgt dat ook kleinere bands makkelijk muziek kunnen uitbrengen.
Aan de kant van de luisteraar valt er ook wat voor deze transitie te zeggen. Er heerst namelijk een vluchtige cultuur, waarbij men – uitzonderingen daargelaten – vaak niet meer de tijd neemt om een uur goed te gaan zitten om echt meegesleept te worden door een album. Het is nu eenmaal laagdrempeliger om even snel een EP’tje van een kwartier op te zetten van een artiest die je nog niet kent dan meteen een volledig 45-minuten durend album te luisteren. Om deze en voornoemde redenen zal de EP-hype naar verwachting vooral zijn intrede doen bij kleinere en onbekendere acts.
Al met al zal de extended play dankzij de behoefte aan lagere productiekosten en meer actuele releases aan de productiekant, en snellere luisterconsumptie aan de kant, nog wel meer aan populariteit winnen aan de komende tijd. De digitalisering van muziek maakt deze overgang makkelijker. De elpee zal zijn waarde wel behouden, omdat je er beter een verhaal op kan vertellen als artiest. Bij bepaalde genres, ook binnen het indiespectrum, waar conceptalbums een grote rol spelen, zal dit argument de transitie in de weg staan.
Conclusie: het volledige album is niet dood, maar wordt wel bedreigd. En Spotify is degene met het geweer in de hand.
Na een paar jaar pauze keert Animal Collective terug met ‘Painting With’. Op deze tiende (!) plaat van de pyschpopgroep laten Panda Bear, Geologist en Avey Tare (vierde lid Josh Dibb aka. Deakin sloeg deze plaat over) zich van hun vrolijkste en energiekste kant horen.
De groep noemt ‘Painting With’ zelf ‘ons Ramones-album’, met nummers die lekker to the point blijven. Vrijwel alle songs blijven inderdaad onder de vier minuten. En zowaar, voor Animal Collective-standaarden is het enorm catchy en toegankelijk, zeker in vergelijking met het voorgaande ‘Centipede Hz.’ uit 2011.
‘Painting With’ klinkt alsof de band vooral veel plezier heeft gehad tijdens het maken ervan. Meer dan ooit ligt de focus op de vocale harmonieën tussen de bandleden, waarbij niet alleen woorden worden afgewisseld, maar soms zelfs lettergrepen om de beurt gezongen worden. Het tempo ligt hoog en de songs lopen over van hyperactieve synthesizers. Hoogtepunten zijn onder andere sterke opener FloriDada en het langste nummer Golden Gal, waarop de serie Golden Girls gesampled wordt.
‘Painting With’ is direct herkenbaar als een album van Animal Collective, maar klinkt toch ook weer compleet anders. Het album heeft een sterke focus en kent eigenlijk geen slechte songs, waardoor het ook geen moment verveelt. Na iedere luisterbeurt wordt de plaat leuker en er zal telkens een ander nummer in je hoofd blijven hangen.
Eerlijk is eerlijk, vier jaar is best een tijd, maar wie wacht, wordt beloond. Animal Collective – de meest creatieve band van Amerika – komt deze week met ‘Painting With’. Met al vijftien platen en bijna twintig jaar actief te zijn klinkt de band nog steeds fris als vanouds.
Liefhebbers van het solowerk van Panda Bear (Noah Lennox) kunnen hun vingers aflikken bij single Lying On The Grass. Deze vertoont namelijk veel overeenkomsten met het werk dat we al eerder van hem hebben gehoord. Gelaagde Beach Boys-achtige koortjes, waarin de melodieën verstopt zitten. Instrumenten die op een eigenwijze manier worden gemengd. Dit nummer laat zich niet in één keer vangen. Er wordt namelijk geen eenduidig spoor gevolgd, het lijkt bijvoorbeeld alsof er steeds een springveer op en neer horen gaan. Laat het maar aan deze heren over om van losse samples iets moois te maken.
Afgelopen weekend verschenen berichten dat het nieuwe album van Animal Collective werd afgespeeld op een vliegveld in Baltimore. Vanaf vandaag kan ook de rest wereld meegenieten met de eerste single FloriDada.
De nieuwe plaat van de indieveteranen Panda Bear, Avey Tare en Geologist, die samen al vijftien jaar Animal Collective vormen (vierde bandlid Deakin heeft deze keer niet mee gedaan) gaat ‘Painting With’ heten en komt uit op 19 februari. De songs op ‘Painting With’ schijnen lekker kort en to the point te zijn gehouden. Op het album zullen ook saxofonist Colin Stetson en John Cale (Velvet Underground) te horen zijn.
De reverb die het viertal voorheen zo veel gebruikte is op de eerste single al zoveel mogelijk achterwege is gelaten. FloriDada laat Animal Collective op zijn meest dansbare tot nu toe horen, met vrolijke melodieën die een hoop van de beste elementen uit het oude werk samenbrengen. De bubbelende synthesizers en fijne Beach Boys-achtige vocale harmonieën beloven alvast veel goeds voor komende februari.
Zo vonden we deze maand onder andere de volgende bands:
Met onder andere: Animal Collective, Anne Soldaat, Ariel Pink’s Haunted Graffiti, Bloc Party, Blonde Summer, Conveyor, Deap Vally, Diamond Rugs, Dum Dum Girls, Fergus & Geronimo, FIDLAR, Grizzly Bear, The History Of Panic, Hooded Fang, How To Dress Well, Jen Schande, Jessie Ware, John Coffey, John Maus, King Tuff, Koko Beware, Mind Spiders, The Minutes, Moon Duo, Niki & The Dove, Opossom, Permanent Collection, Purity Ring, Spector, Spider Bags, Stealing Sheep, The Tenant, Theme Park, Trails And Ways, The Vaccines, Villagers, White Rabbits, Woods, Work Drugs & Yeasyer
Via allerlei random plekken kwamen we ineens aan het onderstaande lijstje aan nieuwe muziek. En daar zitten, nu ik het zo even op een rijtje zet, een hoop fijne dingen tussen. Wat denk je van Animal Collective (vet!) of Prince Rama (lekker! en Stealing Sheep (gaaf!)? Maar ook een nieuwe video van Oberhofer en de nieuwe plaat van Spector op Spotify. Verveling is de rest van de middag dus niet meer aan de orde.
Laten we de week eens lekker beginnen met allerlei nieuwe muziekjes, clipjes en een EP’tje. In de tussentijd kan je via onze Facebook ook op de hoogte blijven van de laatste liedjes, video’s & albums. We’ll catch you on the flip side!
Vandaag hebben we weer een diverse aantal liedjes voor je op een rijtje gezet. Ik zou zeggen: enjoy!
De debuutplaat van DIVV (voorheen DIVE) wordt denk ik wel één van de fijnste platen die uit zal komen deze zomer. Er zijn inmiddels al wat nummers uitgekomen, onder andere ‘How Long Have You Known’ (inclusief videoclip).
YRSS klinkt een beetje als fijne variant van The Cribs. ‘Mob Life’ is een jeugdig, poppy en fuzzy nummertje.
‘Crystallized’ van Melody’s Echo Chamber heeft een randje psychedelica over zich heen hangen die het gevoel van Tame Impala geeft. Eerste single van deze band en hopelijk niet de laatste.
De twee Aussies van DZ Deathrays maken een potje rauwe ‘badass-muziek’ die wij graag willen delen. Het nummer ‘No Sleep’ is afkomstig van het ruige album Bloodstreams.
De feel in dit nummer is fantastisch, samen met de duistere vocalen ademt het nummer een ingetogen en fascinerend donkere sfeer. Heerlijk.
Animal Collective is er met een nieuw nummer: ‘Honeycomb’.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
