St. Vincent verstopt zich op MASSEDUCTION tussen twee lagen

Elk groot popgenie maakt op een bepaald punt in zijn of haar carrière een min of meer pure popplaat, waarop ieder refrein raak is, ieder haakje een natural high teweegbrengt en elke zin nog dagen nazingt tussen je trommelvliezen. Voor David Bowie was het Let’s Dance, voor de Bowie van onze tijd is die bloeiperiode nu aangebroken. Met MASSEDUCTION maakt St. Vincent al het kleurrijke nog kleurrijker, al het grote nog groter en al het absurde nog absurder.

Het album volgt voor Annie Clark op een logisch moment. In 2015 werd haar naamloze album genomineerd voor een Grammy. Sterker nog, St. Vincent won. Toen daarna ook nog een relatie kreeg met supermodel Cara Delevigne was het definitief: de ietwat schuchtere songwriter van weleer moest maar wennen aan de status van superster. Op MASSEDUCTION representeert ze die wereld, maar reflecteert ze er tegelijkertijd op. Zoals vaker het geval is als geloofwaardige muzikanten een popalbum maken, is MASSEDUCTION een meta-plaat die popmuziek bevat over de popcultuur waarvan hij onderdeel uitmaakt.

De bizarre campagne die Annie Clark in aanloop naar haar nieuwe album uitrolde bevestigde dat alleen maar meer. Van felgekleurde latex laarzen tot net zo felgekleurd vinyl en van eigen Instagram-interviews tot vraaggesprekken met journalisten die plaatsvonden op massagetafels of in roze kubussen: St. Vincent nam haar cynisme bloedserieus. MASSEDUCTION is daardoor een sterk maar soms verwarrend album, waarop St. Vincent nooit helemaal uit lijkt te durven komen voor haar liefde voor popmuziek. Niet slechts door de more is more-productie van Jack Antonoff, doet MASSEDUCTION meerdere malen denken aan Lorde’s Melodrama. Gebruikte de Nieuw-Zeelandse dat album eerder dit jaar om een twist te geven aan haar popmuziek, gebruikt Annie Clark popmuziek om haar twisten toegankelijker te maken.

 

Ironische popplaat
Dat concept slaagt op MASSEDUCTION maar half. Te vaak lijkt Clark zich vooral aan het bombast vast te klampen als aan een soort veiligheidsmechanisme. Om haar geloofwaardigheid geenszins in gevaar te brengen lijkt het alsof ze de deur open heeft gehouden om MASSEDUCTION af te kunnen doen als een soort grap, een ironische popplaat waarop ze à la Arcade Fire eigenlijk alleen maar kritiek wilde leveren op globaal kapitalisme en andere kwaden.

De zelfverzekerdheid die St. Vincent aan de oppervlakte tentoonspreidt, lijkt een soort onzekerheid te verhullen: veel minder dan haar eerdere albums kent MASSEDUCTION een rode draad of auditief thema. Larger than life-anthems en bitterzoete ballads kunnen natuurlijk best samen op één project, maar op deze plaat voelen de overgangen van de een naar de ander te vaak vreemd. Nummers vervallen al vrij vlug in herhalingen die het gevolg lijken van ideeën-armoede maar die toevallig goed passen binnen het verhaal van het album. Natuurlijk kent MASSEDUCTION – vooral in de vorm van de al vooruitgesnelde singles – ook hoogtepunten: op een bepaalde manier biedt Annie Clark hier het beste van beide werelden. Desondanks – of misschien juist daardoor – is haar vijfde album het nét niet.