Satan’s Graffiti or God’s Art?: de ambitieuze achtste plaat van roemruchte garage-weirdo’s The Black Lips, is vooral God’s Art

Een goed gestructureerd album met een heuse ouverture en finale, vijfenvijftig minuten lang, geproduceerd door John Lennon’s zoon Sean en met gastvocalen van Yoko Ono – The Black Lips pakt het serieus aan op zijn achtste studioalbum en zo’n serieus album Satan’s Graffiti or God’s Art? noemen maakt alles nog een beetje interessanter. De hamvraag: blijft de roemruchte garage-weirdness van de band tussen al die ambitie overeind?

We beginnen met de tracklist: daar staan titels tussen als Rebel Intuition, Squatting in Heaven, oftewel de hemel koloniseren, en Interlude: Elektrik Spiderwebz. En hoewel dat maar titels zijn, zijn het toch goede voortekenen. Bij beluistering blijkt namelijk dat het album, al leunt het minder op de classic garagerock van voorheen, vol staat met raar vervormde vocalen, de bekende schreeuwerige zang – nu bijna een parodie op zichzelf -, fuzz en ‘laten we deze er voor de lol in doen’-geluidseffecten.

Wat dat betreft is er dus niet veel veranderd en daar mogen langdurige fans zeker tevreden over zijn. The Black Lips zou immers The Black Lips niet zijn zonder de anarchistische trekjes (lees: provocerende en onvoorspelbare optredens, een fuck you-mentaliteit in het algemeen) en de willekeurigheid van hun albums. Toch hebben de Amerikanen wel degelijk andere stappen gezet. Dat komt in eerste instantie door de terugkeer van oud-gitarist Jack Hines op Satan’s Graffiti, maar ook door de toevoeging van een saxofonist en een drummerwissel. Voeg daar de galmende maar frisse productie aan toe, het popgehalte dat hoger is dan ooit  – ze coveren notabene It Won’t Be Long van The Beatles, op hun eigen manier natuurlijk  – én de semi-conceptuele indruk die het album maakt en je hebt een totaal andere Black Lips.

Oftewel: ook voor de fans die het oude geluid een beetje zat waren redenen om tevreden te zijn en voor aspirant -luisteraars een goed moment om op deze trein te stappen en eens te zien of er vanuit Satan’s Graffiti or God’s Art een weg naar de lofi-platen van de Lips te vinden is. De band bewijst in ieder geval van de honderden (semi-)psychedelische garagerockbands op de planeet, momenteel een van de interessantste en spannendste te zijn.

 

Wij kiezen voor God’s Art.