Rake observaties en afwisselend melancholisch en venijnig: Tell Me How You Really Feel is Courtney Barnett op haar best
23 mei 2018
Maar weinig artiesten klinken op hun debuutplaat al fully formed – compleet en onmiskenbaar als zichzelf. Courtney Barnett lukte dat op Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit (2015) ogenschijnlijk zonder moeite. De Australische goot op dat album een wagonlading aan invloeden samen tot een eigenzinnige mengeling van indie- en slackkerrock, afwisselend heerlijk loom of gierend uit de bocht vliegend. De vele rake observaties en grappige one-liners in de teksten waren de kers op de taart. Het voelt een beetje raar om haar tweede soloplaat Tell Me How You Really Feel al te bestempelen als “classic Courtney”
Toch is dat echt de meest treffende beschrijving. Barnett zag – gelukkig – niet de noodzaak om het wiel helemaal opnieuw uit te vinden voor haar tweede worp, maar ze heeft haar sound wel verfijnd. Met als gevolg een plaat die op vrijwel alle punten net iets beter is dan haar debuut, zonder die plaat compleet te overschaduwen. De lome, melancholieke songs zijn nog net wat mooier, de venijnige songs weer net wat venijniger en de rake observaties in de teksten zijn net wat, je raadt het nooit, raker.
In ieder nummer is wel minstens één intens memorabele zin of woordspeling te vinden. Zo is de venijnige tekst van leadsingle Nameless Faceless – en dan in het bijzonder de zin over een kom met alfabetsoep – al tot in den treure besproken, zo ook op deze site. Dat dat tekstueel bij lange na niet het interessantste nummer is, zegt wel genoeg. Neem bijvoorbeeld de statige opener Hopefulessness, wiens tekst (sleutelzin: “You know it’s okay/to have a bad day”) je op kan vatten als Barnett die voor therapeut speelt bij een ander of juist zichzelf bemoedigend toespreekt.
In een kleine vijf minuten is de song net zo gelaagd als de langere tracks op Sometimes I Sit… Een trucje wat meer nummers op Tell Me How You Really Feel flikken, hoewel ze geen van allen de vijf minuten overschrijden. Zo switcht City Looks Pretty halverwege op een prachtige manier van een voortjakkerend rocknummer naar een veel trager en melancholiekere sound, die de inherente eenzaamheid van het nummer – “the city looks pretty when you’ve been indoors for 23 days…” – nog eens extra benadrukt.
Meer over dit album weten? Lees dan vooral nog eens het interview dat we onlangs met Barnett hadden!
Dat alles wil natuurlijk niet zeggen dat Barnett opeens moeilijk is gaan doen, heerlijke rechttoe-rechtaan nummers zijn ook nog steeds ruim voorradig. Hoogtepunt op dat gebied is Crippling Self Doubt And A General Lack Of Confidence, zowel qua titel als tekst waarschijnlijk het meest typische Courtney Barnett-nummer op de hele plaat. “I don’t know, I don’t know anything” klinkt het over een heerlijk stuwende riff, terwijl een tweede stem haar vrolijk de titel van de plaat toeschreeuwt. Ook lekker recht voor zijn raap is I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch, waarop de singer-songwriter in minder dan twee minuten woedender dan ooit klinkt.
Het enige probleem zit hem soms in de verdeling van de tracks. Doordat die twee laastgenoemde songs, samen met Nameless Faceless en het eveneens stuwende Help Your Self achterelkaar voorbij komen, krijg je als luisteraar in tien minuten wel erg veel gitaargeweld op je kiezen. Zeker in verhouding met de rest van de plaat. Hierdoor komt het afsluitende een-tweetje aan rustige songs Walking On Eggshells en Sunday Roast ook niet helemaal tot zijn recht. Zonde, aangezien dat twee van de mooiste nummers zijn die Barnett ooit schreef. Een klein smetje op een hele goede plaat dus, maar het zegt ook wel weer genoeg dat we alleen wat te zeuren hebben over de tracklisting. Tell Me How You Really Feel is Courtney Barnett op haar allerbest.