Live

Pinegrove zet een stap uit de schaduw in een vergeeflijke Sugar Factory


3 december 2018

Pinegrove heeft op zijn zachtst gezegd een zware tijd achter de rug. Frontman Evan Stephens Hall liet een nogal verwarrend bericht achter op social media waarin hij een korte maar intense relatie met een vrouw (wiens naam anoniem is) beschrijft. Een relatie waarbinnen er sprake zou zijn geweest van verbale seksuele dwang. Het was een bericht dat vooral onrust zaaide, zeker in een tijd met een heftige #metoo-discussie.

De vrouw zou zich volgens de mediator van het duo gedwongen voelen om vreemd te gaan met Hall. Het medium Punk Talks kwam ook in het verhaal terecht, toen de oprichter Sheridan Allen contact opnam met het zogeheten slachtoffer. Zij probeerde een reactie uit te lokken door hem therapie aan te bieden. Achter de schermen werd er eind vorig jaar gewerkt met de zojuist genoemde mediator die tussen Hall en het slachtoffer bemiddelde. Hall ging in behandeling, nam een jaar afstand van de band en probeerde ook zijn emotionele schade te verwerken. Het is een verhaal met twee kanten, waarin veel uit zijn verband is getrokken door een gebrek aan context. Daarom schreef Pitchfork er dit uitgebreide stuk over.

In de tussentijd lag er al tijd ook een album klaar: Skylight. Dat album bleef op de plank, uit angst om schade toe te brengen aan het Run For Cover Records waar de band aan gebonden is en, zoals oud-bandlid Nandi Plunkett verklaarde aan Spin: “Trying to find the best way to re-emerge in a way that feels respectful to everyone involved in the situation.” Op 28 september besloot de band het album onder eigen beheer uit te brengen en om de goede intenties nogmaals duidelijk te maken, alle inkomsten van de verkoop op Bandcamp te doneren aan drie goede doelen die zich onder meer richten op psychische zorg voor muzikanten.

 

‘Gewoon’ genieten
Met de zuinige woorden ‘Thanks for being here’ begint de band te spelen. De opener Rings gaat in op het hebben van onzekerheden in een relatie. En hoewel dit nummer een ruime tijd voor de relatie van Hall geschreven is, voelt het toch even alsof we zijn hoofd inkijken: I draw a line in my life/Singing this is the new way I behave now/And actually live by the shape of that sound.

Alsof het publiek dit gevoel deelt, wordt het nummer, net als eigenlijk ieder nummer, in zijn geheel terug richting het podium gezongen. Er hoeft niet veel gezegd te worden deze avond. Er is al zoveel gezegd over de lastige situatie van Pinegrove. Om de band nogmaals te quoten, vat deze zin uit Metronome de set goed samen: ‘When practically there’s nothing left for me to say or do/It’s only up to you’.

Deze avond speelt de band ‘gewoon’. En het publiek? Dat geniet ‘gewoon’. Wat dan uitzonderlijk is, is de grootse dynamiek van deze band. Om maar een van de vele hoogtepuntjes te noemen en het ene uiterste te noemen: de bluesvocalen, zoals in de track Amulets. De band en zaal helemaal stil (de fotografe durfde haar sluiter niet in te drukken uit angst om de stilte te onderbreken) en Hall in opperste concentratie: geknepen gezicht, gesloten ogen en pure vocale expressie. Het andere uiterste horen we bij een track als Visiting, wat zowaar een wat poppunk-vibe de zaal ingooit. En toch houden ze die country-achtige vibe door de steel-gitaar van Sam Skinner.

 

Beschouwende avond
Vanavond voelt vooral als een beschouwende avond. Dat voornamelijk jonge publiek zingt die pakkende teksten over de moeilijkheden van opgroeien, relaties en vriendschappen mee om tal van persoonlijke redenen. Warme muziek, een knusse zaal en aan het einde van de avond een schorre keel. En die gemengde gevoelens waarmee we gingen? Die verdwijnen de laatste anderhalve uur even, weggeblazen door het talent.

Uiteraard loopt de band voor de laatste twee nummers even weg: “Such a funny formality”, is Halls grappende antwoord op het wat versleten cliché. Veel heeft de band niet meer over. Alle grote klappers: Old Friends, Aphasia en natuurlijk Angelina (waarvan ze de nieuwe versie van het laatste album speelden) hebben ze al gehad. Maar wat wil je: deze band speelde bijna de helft van zijn discografie er doorheen. Het epische Days is een waardig hoogtepunt om af te sluiten met zijn gelaagde zangpartij, drie gitaren en intense drumritmes.

 

Brandstof voor nieuw werk
Als we vertrekken, reflecteren we op deze avond en trekken we de conclusie dat wij weer kunnen genieten van Pinegrove. En de band kennende, hopen we dat al deze tragiek wordt gebruikt als brandstof voor een alleszeggend album. Een album waardoor wij en de rest van de wereld met even warme gevoelens kunnen blijven luisteren naar dit grote indie-talent.

Check de rest van de foto’s van het concert hieronder: