Noisepunktrio Girls In Synthesis steekt een muzikale middelvinger op naar Brexit en populisme

Als een band bekend staat als vriendjes van Fat White Family, mag het niet als verrassing komen als dat hand in hand gaat met maatschappijkritiek, ontregelende sonische chaos en een livereputatie waar menigeen blozende wangetjes van zou krijgen. Dat is niet anders voor het uit Londen afkomstige Girls In Synthesis.

Girls In Synthesis omschrijft zichzelf als ‘An obtuse punk trio, […] formed to aurally represent the noise and violence of the modern world’. De maatschappijkritiek die daarin doorklinkt vangt de band in meerdere aspecten. Dubbeldebuut The Mound/Disappear bestaat uit twee verwringend rauwe noisepunktracks met laag gestemde gitaar en uitgespuugde vocalen, die je in een donker hol in het Grey Brittain van de begin jaren 80 doen wanen.

Desondanks verzandt de band niet in clichématige muren feedback en vocoderzang. Nee, Girls In Synthesis vangt oprechte emotie in zijn songs, maar dan aangekleed met pure agressie. Bij vlagen doet de muziek denken aan de Britse punk van weleer, met duidelijke invloeden van bands als The Sex Pistols en The Damned.

In de videoclip bij The Mound zien we de band in de setting van zo’n met graffiti bedekte, regenachtige industriestad, waar de hoofdrolspeler met ontbloot bovenlijf doorheen rent, ongetwijfeld ingegeven door dezelfde achtervolgingswaan als er uitgaat van het nummer.

In des te schriller contrast staat de onlangs verschenen video voor Disappear. Zo mogelijk een nog jagender song, maar met een video waar de bandleden bedekt worden in iets dat nog het meest lijkt op de kinderfeestje-variant van pek en veren. Vrij ironisch, aangezien de tekst van het nummer verhaalt over hoe huis en haard zoals je ze ooit kende ten onder gaan aan het geweld en bullshit die de moderne samenleving en specifieker, de politiek, over ons normale burgers uitstort.

Ook wetenswaardig: Girls In Synthesis bestaat nog geen jaar, maar na shows met onder andere Cherry Glazerr en Fat White Family-zijproject Revenue snelt de reputatie de band vooruit. We horen verhalen over compleet ontregelde optredens, waar de band meer tussen publiek dan op een podium staat, waar de muziek wordt verweven met audio-opnames van speeches, Orson Welles-films, zelfmoordvideo’s en Koude Oorlog-instructiefilms van de regering Thatcher.

Jep. Dat klinkt intens, thank you very much. En afgaande op de eerder genoemde link met Fat White Family (de band die na de dood van Thatcher door de straten liep met een spandoek met ‘THE BITCH IS DEAD’) zijn die referenties ook vast niet kritiekloos bedoeld.

Maar wie weet moeten we wel. Brexit, populisme: de tijd vraagt meer dan ooit om een band die met furieuze muziek en teksten eens goed orde op zaken komt stellen. Wat dat betreft zit je met Girls In Synthesis wel goed. Er staan vooralsnog geen shows buiten het Verenigd Koninkrijk op het programma. Als dat verandert, hoor je het uiteraard.