Feature

Night Fishing: een uit de hand gelopen verjaardagsfeest op Eindhovense leest


12 februari 2019

De beste ideeën? Die worden niet vaak geboren achter een bureau, maar juist aan de toog, onder de douche of net voor de slaap je overvalt. In het geval van Gijs van de Burgt en Bob Verhagen ontstond dat idee bij de koffiemachine. Terwijl het hete water door de versgemalen bonen sijpelde op hun kantoor in Eindhoven, bedacht het duo dat ze eigenlijk de twee artiesten – waarvoor ze als boeker een tour in elkaar aan het puzzelen waren – best eens konden combineren.

Met Baptiste W. Hamon en Nathan Kalish stonden de eerste twee artiesten op het bierviltje voor hun eigen festival op 23 februari. Ook de naam was al snel een feit. Night Fishing is simpelweg een combinatie van beide boekingskantoren: Nightbirds en Zwaardvis.  

Van de Burgt en Verhagen delen een kantoorruimte in het Klokgebouw: één van de iconische oude fabriekspanden van elektronicagigant Philips in het stadsdeel Strijp-S. In de jaren negentig van de vorige eeuw trok het bedrijf dat verantwoordelijk is voor een groot deel van de urbane ontwikkeling van Eindhoven zich langzaam terug uit de stad. Het gevolg was dat Strijp-S een stille dood leek te sterven. Tot de stad bedacht dat het industriële erfgoed van onschatbare waarde kon zijn. Sindsdien is het een hip broeinest van creativiteit, fijne eettentjes, koffiebarretjes en winkels en de stad een baken van innovatie en creatie.

Het Klokgebouw, waar voorheen Philite – Philips’ versie van bakeliet – geproduceerd werd, biedt nu plaats aan mensen in de creatieve industrie. Wie meer over de geschiedenis van Eindhoven wil weten – van de opkomst, via het vertrek van Philips naar de wederopstanding als innovatiebolwerk – zou vooral eens Het Wonder van Eindhoven moeten lezen. Of het artikel van NRC Handelsblad, dat de wederopstanding mooi karakteriseert.  

Bij die wederopstanding hoort ook een heroriëntatie op cultuur. Er gebeurt van alles in de stad, waar we al eerder over schreven in het kader van de Dutch Design Week. We spraken met beide boekers over het festival, volgens Van de Burgt bijna een soort uit de hand gelopen verjaardagsfeest. In Eindhoven en omstreken is er namelijk altijd een vaste groep die wel te porren is voor dit soort evenementen.

“Ik wil er voor waken het te eenvoudig neer te zetten, maar liever dat dan te pretentieus te zijn”, zegt hij. “Dat verjaardagsfeestidee slaat ook een beetje op het gegeven dat we zelf kratten bier moeten inslaan”, vult Verhagen aan.

Beide mannen spelen ook met het idee van het nachtelijk vissen. Wie een ticket koopt voor het festival krijgt een visvergunning. Nachtvissen mogen ze zelf dan nooit gedaan hebben, ze hebben wel iets met die sfeer. Verhagen: “Je gaat ergens zitten aan de waterkant en je weet totaal niet wat je omhoog haalt. Die vergelijking maken we met het festival: je kan naar de line-up kijken en niet weten wat je moet verwachten, maar je gaat gewoon naar binnen en dan zie je vanzelf wel wat er aan je hengel hangt.”

“Er zit wel een verloop in de avond, het wordt stilaan wat heftiger. De rustigste act Baptiste zet de avond in. Het is zonde als mensen daar doorheen praten. Bij een band als The Tubs zie ik ook wel voor me dat er vanzelf wat meer gezelligheid ontstaat.”

“Je kan naar de line-up kijken en niet weten wat je moet verwachten. Ga gewoon naar binnen en dan zie je vanzelf wel wat je aan je hengel vindt”

“Het is low-profile. Een bietje buurten, pilske drinken, maar je kunt ook in één keer beet hebben. Opeens word je gegrepen door een liedje of een vette solo. Het is niet de bedoeling dat er geouwehoerd wordt tijdens de intieme shows, maar we willen zeker geen spreekverbod opleggen”, zegt Van de Burgt, die ook nog wel even wat primeurtjes wil weggeven. “Ik denk dat The Old Ditch Riverhoppers een goede sfeermaker zijn. Zij worden een soort van pauze-act en spelen drie keer.”

“Daarnaast is er ook nog een Eindhovens tintje, want Diederik van den Brandt van Aidan & The Wild en Maria & the Bandit gaat meespelen met Baptiste W. Hamon. Hij heeft die jongens leren kennen op Naked Song Festival. Daarna zijn ze samen gaan afpilzen bij de Rozenknop (waar Van den Brandt ook een eigen concertavond organiseert, red.). Ze hebben altijd contact gehouden.”

“Geografisch gezien is het een zeer brede line-up. Ik denk dat Baptiste W. Hamon ook weer een heel andere groep aanspreekt. Misschien ook een wat oudere groep. Er is vooral veel overlap. Bij vorige shows van hem kwam er een heel breed publiek. Inmiddels heeft hij hier een paar keer gespeeld. Op Naked Song, in de Rozenknop en op Misty Fields in Asten, ook in de buurt.”

Emotionele tijd
Via e-mail reageert Baptiste W. Hamon – de man die Franse chansons vervlecht met een americanageluid – op zijn bijzondere band met Eindhoven. “Diederik nam ons mee naar de Rozenknop, waar hij mij de gitaar aan de wand liet zien waar Townes Van Zandt ooit op speelde. Van Zandt is een absolute held voor mij, dankzij hem begon ik met liedjes schrijven als jongeman. Die tijd in Eindhoven was een emotionele tijd voor mij, al hielp de whisky uiteraard mee. Ik was blij enkele maanden daarna terug te komen naar Eindhoven om in diezelfde Rozenknop te spelen.”

“Nederland voelt als mijn tweede thuis”

“Eindhoven heeft een bijzondere vibe. Nederland voelt als mijn tweede thuis en Eindhoven nog eens extra. Met nachtvissen heb ik niet echt ervaring. Überhaupt heb ik nooit fatsoenlijk leren vissen, maar ik heb mezelf beloofd dat ik op een dag overal mee stop. Dan vertrek ik naar Arkansas, Montana, North Dakota of misschien Eindhoven om simpelweg te gaan vissen.”

“Hoe dan ook ga ik op Night Fishing nummers van mijn nieuwe EP spelen. De nieuwe liedjes zijn gevarieerder, met meer arrangementen. Uiteraard heeft het nog steeds een americana-vibe, maar met een wat meer indie-sound. Mijn Franse tour start pas na de Nederlandse, dus jullie zijn de eerste die mijn nieuwe materiaal kunnen ontdekken!”

Niet alleen Hamon is een opvallende naam op het festival. Naast de fijne Vlaamse acts The Tubs, The Bony King of Nowhere en het eerdergenoemde Old Ditch Riverhoppers staat ook de Amerikaan Nathan Kalish op de festivalposter. Kalish ziet eruit alsof hij rechtstreeks is weggelopen uit een film van Quentin Tarantino en zit sinds kort in de stal van Nightbirds, het boekingskantoor van Verhagen.

“Hoe ik er aan kom? Heel simpel. Rolling Stone heeft een item met de vijf meest interessante country-acts van het moment. Dat las ik. Hij viel me meteen op door zijn foto. Het ziet er cowboy-esque uit en deed me denken aan de foto van Daniel Romano op de hoes van zijn tweede plaat. Toen ik het luisterde vond ik het meteen supermooi. Hij wekte de aandacht met zijn uiterlijk, maar de muziek bleek precies te zijn waar ik van houd. Het bleek dat hij ook in Europa heeft gewoond. Zijn vader was missionaris en smokkelde in de jaren tachtig nog bijbels het IJzeren Gordijn over.”

Typisch Eindhoven
Het festival kreeg de ondertitel ‘An easy greasy listening night out’ om zowel het avontuurlijke als het relaxte programma te onderstrepen. De inspiratie voor dat predicaat diepte Van de Burgt op uit een recensie die hij ooit schreef voor KindaMuzik. Easy Greasy was een nummer van de band Goatsnake.

“Het moet vooral een toffe avond worden, een bandjesavond. De meeste festivals zijn ontstaan vanuit het idee om een festival te organiseren. Bij ons lag dat anders. Er hangt geen zweem van snobisme of een elitaire houding boven. Als dat wel zo is moet je het gelijk zeggen. Anderzijds is het ook bloedserieus. We willen wel iets heel gaafs neerzetten”, zegt Van de Burgt.

Mede-organisator Verhagen valt hem bij: “In eerste instantie zocht jij een locatie voor Baptiste Hamon. Het Klokgebouw is ideaal omdat dat vrij in te delen is. In Eindhoven heb je toch een beperkt aanbod aan zalen. Anders waren we hier niet op uitgekomen. Je hebt hier wel zalen zoals de Rozenknop voor 100 man, Wilhelmina voor een man of 200 en dan heb je een tijdje niks en kom je uit bij de Effenaar. Ergens is een gat van een paar honderd man en dat is jammer. Hier kan je die ruimte maken.”

“Samenwerken zit in het DNA van de regio. Mensen weten elkaar te vinden”

“Eindhoven is inmiddels wel een grote stad, maar tegelijkertijd heel overzichtelijk binnen de culturele en muzikale sector. Hoe Bob en ik elkaar ontmoetten is in dat kader leuk om toe te lichten. Ik ging naar een show in Wall Street, een tijdelijk restaurant annex muziekpodium aan het Stadhuisplein. Woody Veneman (van Woody & Paul, Polly & Bruce, red.) was daar verantwoordelijk voor het muziekpodium. Daar speelde toen een band van Bob, Scott Yoder, en toen raakten we aan de praat. De week daarna heb ik Bob aangeboden dat hij hier terecht kon als hij nog kantoorruimte zocht. Van het een kwam het ander.”

Verhagen: “Dat is een ding in Eindhoven, dat mensen elkaar opzoeken vanuit diverse disciplines en genres. Die onverwachte samenwerkingen, dat is typisch Eindhoven. Dat werkt ook goed hier op Strijp-S. Op de een of andere manier komen de ideeën sneller naar boven als je hier zit. Als je naar buiten kijkt, zie je zo veel. Je denkt al snel aan dingen die dicht bij je staan.”

“Dat geldt ook voor de catering op het festival, de aankleding. Het belangrijkste is dat het niet te pretentieus wordt, maar wel leuk. Bob Dieleman, die hier op Strijp-S een winkeltje heeft, doet de aankleding. Hij is een beetje de Jan des Bouvrie van het festival. Leo Hoeksema, Gijs’ collega van Zwaardvis, heeft een goed oog voor wat past bij de aankleding.”

“We hebben wel eens gezegd dat we een week vooraf een rondje rommelmarkt doen. Alle tierelantijntjes maken het leuk. Rechttoe-rechtaan is dan weer het bier uit de fles. Je ziet wel eens dat sommige festivals net iets te bedacht zijn of dat het heel hoogdravend is. Hier is het vooral open: iedereen is welkom. Het maakt niet uit of je nou alto, hiphopper of rocker bent. Dat klinkt heel jaren negentig, maar er is iets voor iedereen. Zonder hokjes.”