De zeventiende editie van het Rotterdamse stadsfestival Motel Mozaique gaat aankomend weekend los en daarmee is het ook direct de zeventiende keer dat Harry ‘MoMo’ Hamelink als artistiek leider het festival dirigeert. The Daily Indie spreekt de Rotterdamse smaakmaker over de komende editie en hoe de stad het festival uit zichzelf spannend en uitdagend houdt. 

Op een terrasje in het populaire Hoogkwartier wacht Hamelink ons op. Op het moment van spreken is er nog anderhalve week te gaan tot het festival, maar Harry zit er uiterst relaxed bij. “Nee, geen stress”, zegt hij. “Het loopt eigenlijk allemaal heel goed en ik heb ontzettend veel vertrouwen in mijn team.”

Puur stadsfestival
Voor de editie van 2017 staan de bezoeker naast de vele gidsentochten en het slaapproject bijna tachtig muziek-, performance- en kunstacts te wachten. Waar begint zo’n zoektocht naar een nieuwe editie? “Er is altijd wel een bepaald thema dat we naar voren laten komen of dat we achter de schermen gebruiken als inspiratiebron voor het programma. We hebben weleens ‘de zachte stad’ als thema gehad, in de jaren dat Rotterdam bekend stond als een rauwe, harde stad en het alleen maar over zaken als onveiligheid en criminaliteit ging. Dan wilden wij juist graag de andere kant laten zien, door bijvoorbeeld CocoRosie te boeken en gidstochten uit te zetten naar alle mooie en contrasterende plekken in de stad.”

 

“Nu Rotterdam ineens bovenaan allemaal lijstjes staat en alleen maar hip, happening en halleluja lijkt, laten we ook de andere kant zien, want de armoede is nog net zo groot als toen.”

 

Het imago van de stad lijkt honderdtachtig graden gekanteld de laatste jaren, wat merkt Hamelink daarvan? “Ja, nu is het natuurlijk andersom als je het vergelijkt met tien jaar geleden en staat Rotterdam ineens bovenaan allemaal lijstjes en lijkt het alleen maar hip, happening en halleluja. Dan laten we dus ook weer de andere kant zien, want de armoede is nog net zo groot als toen”, vertelt Hamelink. “Dat zie je dan bijvoorbeeld terug in de expositie van Stacii Samidin in WORM, die met zijn camera een rauw kijkje achter Rotterdamse voordeuren neemt, maar ook lokale bendes fotografeert. Tegelijkertijd brengt hij dat naar voren in de gidstocht die hij dit jaar heeft, waarin hij een oud-bendelid verhalen laat vertellen en de bezoekers naar plekken meeneemt waar je normaal niet snel zou komen.”

 

 

Onderscheidend vernieuwen
Met een snel veranderende stad, begint de zoektocht naar de thematiek elke editie weer ergens anders. “Je kijkt ieder jaar naar wat je zelf wilt doen en welk gevoel je hebt bij de stad, maar ook hoe Motel Mozaique zich verhoudt tot andere festivals. Dat is wel een enorm verschil met toen we begonnen, toen waren we een van de weinige festivals die dit soort line-ups boekte. Nu zijn ze bijna niet meer te tellen en zitten ze zelfs nog in dezelfde periode als wij. Het is nog belangrijker geworden om je te onderscheiden, maar dat is alleen maar goed lijkt mij”, zegt Hamelink. “Wij zijn een jaar geleden bijvoorbeeld al begonnen met het brainstormen over de programmering van deze editie en over onze gidstochten en het slaapproject. Dit jaar willen we een rauwere kant opgaan en dan bedenk je hoe je dat terug wilt laten komen in alle lagen van het festival: van de artiesten tot en met het artwork. Ik denk dat al die onderdelen mooi samen zijn gekomen dit jaar.”

 

“Rotterdam is nooit saai. We moeten al zeventien jaar lang elke editie naar andere locaties uitwijken.”

 

De drie h’s van Rotterdam
We hadden het eerder al over het ‘hip, happening en halleluja’ van Rotterdam. Valt dat nou allemaal wel mee of hoe zit dat volgens Hamelink? “Er is wel echt gigantisch veel veranderd in de stad de laatste jaren. Soms zelfs in een maand. Maar ik denk niet dat we het moeten overdrijven. Uiteindelijk hoor ik al vanaf de eerste editie hetzelfde verhaal van bezoekers en dat is de ontzettende gastvrijheid en vernieuwingsdrang die zij ervaren in de stad. Die is er altijd al geweest” zegt hij. “Wat dat betreft, en dat bedoel ik een beetje cynisch, is Rotterdam ook nooit saai. Want we moeten al zeventien jaar lang elke editie naar andere locaties uitwijken. Omdat het verbouwd wordt, failliet gaat of wegens een andere vervelende reden. Op een gegeven moment heb ik ook besloten om mij daar niet meer druk om te maken, want dat is Rotterdam. Dat vind ik ook interessant aan dit jaar, we hebben bijna alleen maar nieuwe locaties. Van de Arminius tot WORM, maar ook het Ro Theater, KINO en Plaza Mozaique op het Eendrachtsplein.”

Dat ene weekend
Uiteindelijk komt al het (denk)werk samen in één weekend, waarin Motel Mozaique voor eventjes de stad overneemt. Heeft de artistiek directeur nog een beetje tijd om zelf het festival te bezoeken en te ervaren? “Ja, gelukkig wel. Ik heb een ontzettend goed team, waardoor ik in staat ben om lekker rond te kijken tijdens het festival”, vertelt Hamelink. “Want je kunt wel onderscheidend willen programmeren, maar je weet pas of dat geslaagd is als je de reactie van de bezoekers ziet, de artiesten spreekt en de sfeer proeft. Daarom doe ik ook altijd mee aan het slaapproject, want na een jaar brainstormen wil je alles meemaken”, vertelt de directeur enthousiast.

 

“Niemand weet wat er gaat gebeuren, dat is fantastisch.”

 

GrensGeluid
Het programma leent zich uitstekend voor de fanatieke cultuur-grasduiner. Want van alle performances, optredens en shows: waar staat de artistieke directeur nou echt op de eerste rij komend weekend? “Bij Zebra Katz. Daar ben ik echt ont-zet-tend nieuwsgierig naar. Net als naar Shame overigens, die band uit Engeland. Volgens mij hebben we die single nu inmiddels ook al duizend keer op kantoor gehoord”, lacht Hamelink. “Een ander onderdeel van het festival is verbinding en het samenbrengen van mensen, plekken en sferen. Op performance-gebied kijk ik daarom erg uit naar Blaudzun, die in een bouwput zijn nummer Rotterdam speelt naast een heimachine en publiek met bouwhelmen.”

Het kernwoord ‘cross-over’ zit in de genen van het festival: in welk programmaonderdeel komt dat goed naar voren? “Dit jaar staat ook GrensGeluid weer op het programma, waarbij we in samenwerking met De Brakke Grond en het Brusselse AB een Nederlandse en een Vlaamse muzikant bij elkaar zetten en hen de vrije hand geven om iets te maken. Zolang ze maar iets presenteren wat zij graag willen maken, wat dat dan ook is. Niemand weet wat er gaat gebeuren, dat is fantastisch.” Dan zegt Hamelink ineens dat het tijd is om te gaan, want hij heeft nog een verrassing voor ons…

 

 

Achter de lange directeur lopen we richting Crooswijk, op ontdekkingstocht naar iets compleet onbekends. We duiken eerst een achteraf gelegen straatje in naast allerlei naoorlogse flats, als we toch verkeerd blijken te zijn. Toch een straatje verder, waar ineens Tonnie ‘broeder’ Dieleman opduikt met zijn altijd stralende grijns. Het laat zich raden waar we gaan kijken, want broeder Dieleman en Wannes Cappelle (van het Zesde Metaal) zijn dit jaar uitgekozen voor het GrensGeluid-project. In een oude, verlaten school komen via betonnen trappen en sleetse gangen staan we plots op een klein podium waar de heren aan het repeteren zijn. Of we een voorproefje mogen horen? Uiteraard. Tip van ons: op vrijdag en zaterdag speelt het duo in KINO:  omcirkel dat in je programmaboekje.

 

 

 

Meer informatie
WAAR EN WANNEER: vrijdag 7 & zaterdag 8 april 2017, diverse locaties in Rotterdam
TICKETS: passe-partout á €60 (7 & 8 april) of festival-dagticket á € 37,50
HET LAATSTE NIEUWS: dat vind je in het Facebookevent

Nog even lekker luisteren wat er allemaal op het festival komt? Check dan snel onze MoMo-mixtapes!