LIVE REVIEW: Kliko Fest (16-07, Patronaat)

Bijna twintig bands op één avond in een poppodium, het lijkt onmogelijk. Patronaat in Haarlem organiseert in samenwerking met het label van de Nederlandse band De Kliko’s het vuigste feest van het jaar: Kliko Fest. Ondanks het concurrerende weer, zomerfestivals en vakanties bleef het festival, wat normaliter in het voorjaar plaatsvindt, goed staande. The Daily Indie was er vanzelfsprekend bij en doet verslag van de beste bands van de avond. 

Patronaat is net vijf minuten geopend wanneer de eerste act van het festival begint. Het resultaat: een halflege kleine zaal voor een van Nederlands beste export-bands Mozes and the Firstborn, die zijn set opent met het catchy Nowhere Bound. Het publiek knikt braaf mee op de poppy garagesongs, maar echt dansen zit er nog niet in. Er is duidelijk nog niet veel bier verkocht. Desondanks houdt de band zich meer dan goed staande en krijgen de jongens uit Eindhoven halverwege het optreden nog wel de aandacht die zij verdienen. Want wat maar weer blijkt: Mozes and the Firstborn is een steengoede band. De vier muzikanten gaan ieder op in hun eigen spel en maken ontzettend veel plezier op het podium, wat ons elk optreden weer blijft boeien. De afwisseling tussen oud en nieuw werk blijft spannend wat betreft het behouden van de aandacht, maar in het kleine uurtje wat de band speelt komt eigenlijk al het uitgebrachte werk aan bod (inclusief een onuitgebrachte versie van de Pokémon-themesong). En hoe!

 

 

Allah-Las
De vintage band die geen vintage genoemd wil worden. Allah-Las heeft geen introductie meer nodig: sinds hun titelloze debuutalbum staat de uit Los Angeles afkomstige band al bekend om goeie liedjes die zorgen dat je na hun optreden gelijk het eerstvolgende vliegtuig naar een zonnig eiland wil pakken. De grote zaal van het Patronaat is het daar zeker mee eens: Allah-Las is de meest zonnige band van de avond. Ook het nieuwe werk van de band belooft veel goeds: alles gaat wat meer buiten de lijntjes van de normaliter sixties pop, wat het optreden veel dynamiek geeft. Wanneer bij een van de laatste nummers Nick Waterhouse de tamboerijn bespeelt, gaat het publiek eindelijk los. Bij het laatste nummer Catamaran horen we wat aarzelend meezingende mensen. Na een dikke vijftig minuten is het optreden weer klaar. Voor ons had het nog wel een keer gemogen.

 

Yung
Terwijl Allah-Las nog in de grote zaal speelt, staat er al een klein groepje in het café te wachten tot de Deense postpunkers van Yung het podium komen verbouwen. Even lijkt het heel rustig te worden, maar al gauw is het zaaltje goed gevuld. De band barst van de energie en vooral drummer Frederik Nybo Veile wekt indruk met zijn razendsnelle aanslagen. Nummers als Uncombed Hair en Nobody Cares halen hun kracht uit sterke melodieën en melancholische akkoorden, en bij het nummer God (waar wij bij het Haarlemse Geertruida nog een hele toffe livesessie van hebben opgenomen) wordt er ook nog een beetje op losgebeukt. Aan het eind van de set gooit de frontman, stylish gekleed met een witte blouse in een pantalon, nog even wat shirts in het publiek. Ondergetekende haar avond kan niet meer stuk als een van de gelukkige vangers.

 

Tijuana Panthers
Het blijft een uitdaging: als een tamelijk onbekende band in de grote zaal van een poppodium staan wat je eigenlijk niet aankan, tevens tegelijkertijd met de Nederlandse garage helden van The Black Cult die genadeloos het café afbreken. We moeten toegeven, voor ons was het ook een lastige keuze. Er staan pakweg twintig  man wanneer de band hun eerste nummer inzet, maar gelukkig heeft Tijuana Panthers er schijt aan. Het trio speelt elk nummer met volle overgave. Nummers als Cherry Street en Creature of the Night gaan er als pap in bij het schamele publiek.

 

together PANGEA
What to tell? Al eerder dit jaar schreven we een lovende recensie over het optreden van together PANGEA in Rotown. Ditmaal staan ze om drie uur ’s nachts in een verbazingwekkend volle zaal. Al bij het eerste nummer blijkt dat er een groot deel van het publiek hun kaartjes heeft gekocht voor dit viertal uit Californië. Bier vloeit in groten getale, en bij elke versnelling sneuvelt er weer iemand in de moshpit. Zo hoort het ook op Kliko Fest. De sfeer is overduidelijk het best bij dit optreden, en we zien frontman William Keegan oprecht genieten van de aandacht die de band krijgt. Hij geeft zelf toe: hij had niet verwacht dat er rond dit tijdstip nog zo veel mensen zouden komen. Elk nummer dat together PANGEA speelt is strak, klopt als een bus en gaat hard. River, Badillac en afsluiter Snakedog blijven de absolute publieksfavorieten, maar het nieuwe werk maakt ons ook erg nieuwsgierig naar het volgende album van de band.

 

Iguana Death Cult
De vogels beginnen alweer met fluiten, maar in Patronaat is het feest nog lang niet afgelopen. Bezweet doch voldaan druppelt iedereen van de grote zaal naar het café. De Nederlandse band Iguana Death Cult is namelijk de afsluiter van de avond. Momenteel zijn de vier jongens hard bezig met hun debuutalbum, wat absoluut internationaal de aandacht zal gaan trekken. Want als er één band de tent afbreekt vanavond, is het Iguana Death Cult wel. En wie dacht dat men na een uur moshen bij together PANGEA geen energie meer over had heeft het mis: het gaat er zelfs nog harder aan toe. Frontman Jeroen Reek is als een vis in het water op het podium en weet de perfecte balans te vinden tussen lol en muziek maken.