King Gizzard is karikatuur van zichzelf op overrompelende opera Murder Of The Universe

Wat worden ze snel groot hè? Van een bizar bandje met een belachelijke naam is King Gizzard & The Lizard Wizard uitgegroeid tot een van de populairste psychbands in de popwereld. Het duurde overigens wel zes jaar (hetgeen in het geval van de Australiërs gelijk staat aan acht albums) voor dat gebeurde, en dus is het niet meer dan logisch dat het zevental nu het ijzer smeedt terwijl het heet is. Murder Of The Universe is het tweede van vijf albums die de formatie dit jaar uit wil brengen.

Met nog zes maanden te gaan lijkt dat ondoenlijk. Voor een normale band welteverstaan, want voor King Gizzard & The Lizard Wizard is tot nu toe nog niets onmogelijk gebleken. De band brak vorig jaar definitief door met Nonagon Infinity, en verplaatste zich met Flying Microtonal Banana van clubs naar populaire talkshows als Conan. Nu is er dus Murder Of The Universe: niet slechts een normaal album dat snel volgt op zijn voorganger, maar een heuse driedubbeldekker die nog het meest doet denken aan de rockopera’s van bands als The Who. Verhalen over een altered beast, een Balrog en een cyborg worden in drie delen verteld door muzikante Leah Senior, frontman Stu MacKenzie en stemapp NaturalReader (versie “UK, Charles”).

Zoals die beschrijving doet vermoeden, had het septet die concepten wellicht beter kunnen verspreiden over de overige drie albums die dit jaar nog moeten verschijnen. We houden wel van ambitie, maar op Murder Of The Universe overschreeuwt King Gizzard & The Lizard Wizard zichzelf zodanig dat het muzikale materiaal ondergesneeuwd raakt. Op zijn beurt is de muziek, die min of meer klinkt als een vervolg op Nonagon Infinity, slechts bij vlagen sterk genoeg om de aandacht van de luisteraar bij het lopende verhaal te houden.

Het album is ontegenzeggelijk een nieuwe stap voor een van de meest interessante en intrigerende bands van het moment. King Gizzard klinkt door de doldwaze concepten die nergens heen lijken te leiden echter als een karikatuur van zichzelf, die gek doet om gek te doen, niet om zijn luisteraar te verassen of zijn eigen horizon te verbreden. Wie weet blijkt deze plaat aan het eind van het jaar perfect te passen in het totaalplaatje dat de Australiërs in elkaar aan het puzzelen zijn, maar op dit moment lijkt Murder Of The Universe meer een misstap dan een stap vooruit.