Album Review

Kane Strang voert op veelzijdig Two Hearts And No Brain vingeroefening voor grootsheid uit


2 juli 2017

Steeds meer nieuwkomers in de muziekwereld komen uit Nieuw-Zeeland, zo lijkt het. Misschien wel de meest opvallende Kiwi van dit jaar is Kane Strang, een jongeman die zich nog amper hoeft te scheren maar zich stiekem heeft ontwikkeld tot een van de meest veelbelovende songwriters van het moment. Met zijn inmiddels langverwachte tweede plaat Two Hearts And No Brain stelt Strang zich voor aan wie het genoegen nog niet had gehad.

Vorig jaar debuteerde de zanger uit Dunedin namelijk al met het verdienstelijke Blue Cheese, dat hem een deal bij label Dead Oceans opleverde. En terecht, want op Two Hearts And No Brain blijkt eens te meer dat Kane Strang veel in zijn mars heeft. Het album baseert zich op het beste van zestig jaar gitaarmuziek (van The Kinks tot The Strokes en van Elliott Smith tot Interpol), maar biedt de Nieuw-Zeelander ook ruimte om zijn eigen zegje te doen.

Dat doet Strang doorgaans in introspectieve, (auto)biografische teksten die vaak veel intelligenter zijn dan ze op in eerste instantie lijken: ‘Kill me now, I want to die / There’s a chance at an afterlife / I might not get in, but at least I won’t be living’, zingt hij op de al vooruitgesnelde single My Smile Is Extinct. De kracht van Kane Strang is dat hij dergelijke depressieve buien combineert met een aantal van de zonnigste rockriffs die we dit jaar hoorden. Kane Strang barst hoorbaar van ambitie, maar probeert nooit te veel te doen en hangt geen moment de gekwetste muzikant uit.

Sentiment en cynisme gaan hier als het ware hand in hand, net als emotie en energie. Two Hearts and No Brain is een genuanceerd document van een artiest die zich door zijn adolescentie heen laveert en daarbij danst alsof zijn leven er vanaf hangt. Te genuanceerd misschien wel, want wat na meerdere malen luisteren beklijft zijn niet alleen de meeste liedjes, maar ook het gevoel dat Strang nog veel spannender kan dan dit. Eigenlijk is zo’n belofte het beste dat een album in zich mee kan dragen, en misschien is het toekomstbeeld dat de enorm talentvolle Kane Strang voor zichzelf uittekent op Two Hearts And No Brain wel meer waard dan de tegenwoordige tijd.