Interview

INTERVIEW: Yo La Tengo


30 januari 2013

In januari 2013 ziet het dertiende album van Yo la Tengo het daglicht. Dat is alweer bijna dertig jaar na hun oprichting in 1985 door gitarist Ira Kaplan en zijn vrouw/drumster Georgia Hubley. In de tussentijd is de band uitgegroeid tot haast een heuse cultstatus, en wordt vaak in een adem genoemd met bands als Sonic Youth. Wij spraken met Ira over geïnspireerd raken en blijven, het durven vertrouwen op anderen en kleine vieze tourbusjes.

Jullie zijn inmiddels alweer zo’n dertig jaar bezig; hoe blijf je na al die jaren geïnspireerd?
“Ha ha! Ik heb geen idee, we zijn het gewoon! Het blijft leuk en spannend… Soms hebben we na een jamsessie nog steeds zoiets van: ‘wow, where did that come from?!’. Het helpt misschien dat we niet zo’n traditioneel pad hebben bewandeld. De eerste twintig jaar waren we niet een band die een album maakte, op tour ging, nog een album maakte, weer toerde, etc. Ons pad meanderde meer. Wanneer we voelden dat het tijd was voor een nieuw album, maakten we een nieuw album. Er is wel veel druk, maar die komt vooral uit onszelf.

We schrijven vooral voor elkaar (de drie bandleden, red.), niet voor iemand anders. Natuurlijk is het geweldig als iemand ons verteld dat hij onze muziek op zijn bruiloft heeft gedraaid, of dat hem door een moeilijke periode heeft geholpen, maar dat is niet waarom we schrijven. We proberen elkaar muzikaal te ‘pleasen’. En dan denk ik vaak: zo bijzonder zijn wij niet. Als deze muziek goed klinkt in onze oren kan iemand anders er vast ook wel wat mee.”

 

 

Is er een thema in het nieuwe album te vinden?
“Hmm, door de manier waarop we nummers schrijven is het antwoord denk ik nee. Nummer ontstaan vaak tijdens jamsessies, verdeeld over grote periodes tijd. Tijdens die sessies zijn we niet over thema’s of iets aan het nadenken. Maar de woorden komen meestal pas veel later, als de muziek al af is. Vaak is een nummer al helemaal opgenomen en schrijf ik dan pas de teksten, Doordat de teksten dus wel in een kortere periode geschreven worden kan het zijn dat daar wel meer thematiek in te vinden is. Als je er een thema in zoekt kan je het in ieder geval vast vinden. Verder wil ik hier nooit teveel specifieks over zeggen… Mensen mogen het interpreteren zoals ze willen. Ik hoef bijvoorbeeld ook niet te weten wat Bob Dylan met de titel “Blonde on Blonde” bedoelde.”

Dit is de eerste keer dat jullie met producer John McEntire werken. Hoe zijn jullie bij hem uitgekomen?
“We kennen John al een lange tijd. In 1992 hebben we een tour door Europa gedaan samen met de band waar hij toen in drumde. Als je beide bands en crewleden bij elkaar optelde waren we met acht man, en we toerden in een busje waar je comfortabel met z’n vijven in zu passen. We hebben elkaar (te) goed leren kennen in die vier weken, ha ha. In de jaren daarop hebben we vaak gespeeld met bands waar hij in drumde. We kennen hem dus al lang, en hadden altijd al een goede klik. Toen we begonnen te denken aan de opnames van de nieuwe plaat opperde iemand dat we hem misschien konden benaderen.

We hadden daarvoor alleen maar met hem gewerkt als muzikant, niet als producer. Maar we hadden er toch vertrouwen in. We spelen soms shows tijdens Chanoeka, waarbij we ook gastmuzikanten op het podium hebben, eigenlijk zonder te oefenen van tevoren. Als we weten dat iemand zijn instrument goed bespeelt hebben we er altijd vertrouwen in dat het in ieder geval interessant wordt. Met John hadden we een beetje datzelfde. We mogen hem erg graag en dachten dat een samenwerking tussen ons vier wel iets interessants moest opleveren.”

 In 17 maart spelen jullie voor een show in Paradiso. Hoe benaderen jullie live-shows ten opzichte van een album?
“Oh, de show zal niet klinken als het album! We weten nog niet hoe het gaat klinken, want we hebben de nummers nog niet echt live gespeeld. Het blijft dus nog even open wat we precies gaan doen. We gebruiken vast wat geluiden die we niet zelf maken, zoals van een iPad of een drumcomputer. Maar het resultaat zal in ieder geval niet klinken als het album! Het zijn natuurlijk wel dezelfde nummers, maar de uitvoering bedoel ik. We hebben nooit opgenomen en ons daarbij afgevraagd hoe we dat live gingen doen, of andersom. We proberen op beide momenten de nummers gewoon zo sterk mogelijk te presenteren.”