INTERVIEW: Woman’s Hour

Op een zonnige middag zitten zus Fiona Jane Burgess en broer William Burgess op het terras te wachten om te spreken met The Daily Indie. Zij een watertje, hij een La Chouffe. Fiona gaat even naar de wc en het gesprek begint snel met het speciaalbier. William werkt in Engeland in een kroeg en weet er dus wel wat van. Voor ons een zeldzame keer dat we een Engelse jongeman aan iets anders zien zitten dan een schuimloze, lauwe halve liter. Fiona Jane keert terug en vraagt of we niet naar binnen kunnen gaan. Daar is het wat rustiger. Nadat we zo’n drie verschillende plekken hebben geprobeerd (teveel vliegen, teveel geroezemoes) kan het dan echt beginnen.

Vertel eens, wie is Woman’s Hour eigenlijk?
Fiona Jane: “Onze namen weet je waarschijnlijk wel maar Nicolas (Graves) en Josh (Hunnisett) zitten nu nog in Londen. Met zijn vieren vormen we sinds drie jaar Woman’s Hour.’’

Oké, laat ik het anders proberen: wat is Woman’s Hour?
William: “Ha, ja goede vraag! Wij houden er niet zo van om ons zelf te omschrijven. We vinden dat een luisteraar van onze muziek er blanco in moet gaan en dan zelf een oordeel mag vellen over de muziek.”
Fiona: “Nou ja, het is niet zo dat we ons niet willen omschrijven. Ik vind het zelf gewoon erg moeilijk. Iemand die zijn hele leven metal luistert en vervolgens metal gaat maken kan makkelijk het label metal op zijn muziek plakken. Ik heb dat zelf niet erg. Ik hou van Beyoncé, maar bijvoorbeeld ook van Wild Beasts. Daarnaast luisteren we alle vier naar andere muziek. Al die verschillende invloeden komen voor ons samen in Woman’s Hour, maar ik zou niet zozeer kunnen omschrijven wat dat dan moet zijn.’’

Dus de interpretatie van jullie muziek moet geheel vrij zijn. Jullie vinden het niet belangrijk om een bepaalde context mee te geven aan jullie muziek?
William: “Nee daar zijn we niet echt op uit. We zijn volgens mij unaniem van mening dat niets hoeft af te leiden van onze muziek. Het maakt weinig uit wie we zijn, wat we doen of waarom we het doen. Als mensen dat dan tof vinden is mijn doel in ieder geval bereikt.”

Toch lijkt jullie image wel goed doordacht. Alle foto’s zijn bijvoorbeeld zwart-wit, evenals jullie clips en artwork. Waarom is dat dan?
Fiona: “Ik vorm samen met Oliver Chanarin een klein kunstenaarscollectief genaamd: Frank and Jane. Hiermee zijn we een tijd geleden begonnen met het uitpluizen van oude instructieboekjes, we zoomden in op de foto’s om er beelden uit te halen die helemaal niet zo bedoeld worden. Neem bijvoorbeeld de hoes van onze single Our Love Had No Rhythm. Iedereen die de foto ziet denkt dat het om een dansend stelletje gaat, die romantisch elkaars handen beethouden. Terwijl het een stukje is van een foto waarop een vrouw mogelijk wordt verkracht of vermoord. Het is een foto uit een oud handboek voor vrouwen om zich te verweren tegen ongewenste intimiteiten. Het leek me tof om mijn twee bezigheden te combineren en daar zagen de drie jongens geen enkel probleem in.’’

Nu schiet me ineens iets te binnen. Werden jullie op basis van die single in 2011 al niet gehyped in Engeland als de beste nieuwe band van dat moment?
William: ‘’Ja, dat klopt. Toen zijn we onmiddellijk naar de achtergrond getreden. We waren toen nog maar een paar maanden bij elkaar en wisten helemaal niet welke kant we muzikaal op wilden en of we überhaupt samen verder gingen. We werden enorm gehyped als de beste nieuwe band uit Cumbria terwijl de band is ontstaan in Londen. Alleen maar omdat ik en mijn zus daar zijn geboren werd meteen aangenomen dat, dat onze muzikale roots waren maar ik durf te garanderen dat we zonder de verhuizing naar Londen hele andere muziek hadden gemaakt. Daarom hebben we gewacht tot de hypestorm was overgewaaid en zijn we vervolgens langzaam maar zeker aan het album gaan werken die we nu op ons eigen tempo kunnen uitbrengen met de steun van Secretly Canadian.

Nooit bang geweest dat de hype jullie shot-to-stardom is geweest en dat jullie nu hard moeten werken voor enige erkenning?
Fiona: ‘’Nee, absoluut niet! Als ik hier nu niet had gezeten met mijn broer namens Woman’s Hour dan had ik je later dit jaar wel gesproken over een ander muzikaal project waar ik mee bezig was geweest.”