Interview

The War On Drugs: “Ik voelde me alleen, depressief, had paniekaanvallen”


13 juni 2014

Afgelopen maart kwam ‘Lost In The Dream’ alweer uit uit, het derde volwaardige album van The War On Drugs. De band uit Philadelphia is na het vertrek van Kurt Vile in 2011 min of meer het vehikel van Adam Granduciel. The Daily Indie praat met hem over de lastige weg die hij aflegde voor die fenomenaal goede, nieuwe plaat: over eenzaamheid, paniekaanvallen en alleen maar muziek maken.

Adam Granduciel zit er ontspannen bij. The Daily Indie is interviewer nummertje acht en de voorman van The War On Drugs heeft nog minstens hetzelfde aantal te gaan. Maar café De Pont aan het IJ, de populaire  Amsterdamse locatie voor persdagen, maakt een aangename setting. “I don’t feel like a piece of cheese sliced on a board just yet”, lacht de spraakzame 34-jarige. Mooi, want er is veel om over te praten: ‘Lost In The Dream’ is een voorlopig hoogtepunt in de discografie van The War On Drugs.

Paniekaanvallen
Al lag dat gegeven na het ook al prima ontvangen ‘Slave Ambient’ (2011) niet voor de hand. Granduciel had moeite met het succes van de plaat: “’Slave Ambient’ was moeilijk. Heel interactief, met recorders, tapemachines, effecten. Ik was naïef en dumbstruck door het succes. Maar het was in essentie een plaat voor en door een groepje vrienden. Ik had het gevoel dat mensen wel wat met de band hadden, maar niks met mij of mijn songs. Ik ben een enorme Dylan-fan omdat hij verhalen vertelt. Je begrijpt wat hij heeft doorgemaakt. Dat wil ik ook. Bij ons was iedereen wel vol lof, maar ik had niet het idee dat ik echt iets bijdroeg aan de muziekgeschiedenis. Nu weet ik dat dit lag aan hoe ik was. Het klonk wel zo, maar ik liet niks persoonlijks zien.”

Het persoonlijke leven na twee jaar toeren, vormde ook geen ideaal uitgangspunt voor een meesterwerk. Platen maken gaat Granduciel normaliter al niet makkelijk af, maar ‘Lost In The Dream’ was een emotionele tour de force: “In de herfst van 2012 kwam ik thuis en had ineens zeeën van tijd. In het verleden was dat anders: muziek maken was een uitlaadklep nadat ik op mijn werk de hele dag contact had met mensen. Nu had ik ineens geen idee meer wat mijn voormalige vrienden bezig hield”, vertelt Granduciel. “Ik dealde met emoties waar ik niet eerder mee te maken heb gehad. Ik vond het lastig om inspiratie te krijgen, zat thuis en hoefde niks anders dan muziek maken. Ik voelde me alleen, depressief, had paniekaanvallen.”

Persoonlijke noot
Die gesteldheid vond zijn weg naar de muziek. ‘Lost In The Dream’ is geen conceptplaat, maar in Granduciel’s, opvallend Dylan-esque verhalende manier van muziek maken, klinkt in alles een persoonlijke noot door. De meeste songs werden dan ook geschreven in een behoorlijk kwetsbare staat: “Vooral bij Disappearing was ik erg ver heen. Ik kan me niet eens herinneren dat ik de gitaarpartij heb ingespeeld. Maar toen ik het terughoorde vond ik het awesome. En Eyes To The Wind schreef ik in één keer, dat is me nog nooit gelukt.”

Dat de persoonlijkere lijn die op ‘Slave Ambient’ werd ingezet op ‘Lost In The Dream’ wordt doorgetrokken, is iets wat Granduciel geen slechte ontwikkeling vindt: “Voor dit album had ik geen idee hoe ik wilde klinken, maar ik wist dat ik me meer open wilde stellen, een verhaal vertellen waar mensen zich persoonlijk mee konden identificeren. ‘Slave Ambient’ was een momentopname van Adam die leert om een plaat op te nemen. ‘Lost In The Dream’ is een momentopname van Adam die zichzelf vragen stelt over liefde, de dood, vriendschap en eenzaamheid.”

“Na een maand had ik de basis voor zo’n zeven songs en daar leefde ik zo’n beetje een jaar mee. Ik nam ze mee naar de band, maar ze hielden altijd het ‘hart’ dat ze bij mij thuis hadden gekregen.”  The War On Drugs is niet zozeer een soloproject, volgens Granduciel: “Dit is meer een soloplaat die door een band wordt gespeeld. Ik ben gelukkig in een unieke positie: alle mensen die hebben meegedaan, zijn vrienden en geweldige muzikanten. Ik kan voor elke song de meeste geschikte persoon vragen. Ik zou niet zomaar een pure soloplaat maken, maar als ik het deed, denk ik niet dat iemand zich beledigd zou voelen.”

Donker maar uplifting

Granduciel noemt ‘Lost In The Dream’ zijn donkerste plaat, maar niet deprimerend: “Het is muzikaal uplifting, ik ben heel bewust bezig geweest met het klankpalet. Ik heb nooit van heftige dynamiek in songs gehouden.” Opvallend aan het album is dat de meeste nummers boven de zes minuten klokken. Het heeft te maken met de manier waarop de songwriter het schrijven aanpakt: geïmproviseerd, door lang dezelfde akkoorden te spelen over één doorlopende drumtrack: “Bij het terugluisteren van die ruwe songs, raakte ik eraan gehecht. De emotie gaat nog minutenlang door na de laatste vocalen. Ik wilde dat niet afbreken. Het was toeval, ik had niet gepland dat Under The Pressure bijna negen minuten lang zou worden. Er was gewoon veel ruimte op het canvas, zeg maar.”

“Ik ben goed in dingen weggooien, want dat nummer was eerst dertien minuten lang. Het is voor mij wel lastig om te stoppen met bijschaven. Pretty much the deadline, yes, haha. Ik heb alles begin november 2013 ingeleverd, maar ik kon er lang niet naar luisteren zonder alleen maar de onvolkomenheden te horen. Ik heb bij de platenmaatschappij twee maanden geprobeerd om het van de persen af te laten halen. Pas sinds twee weken kan ik accepteren wat het is. Ik ben er nu heel erg blij mee.”