INTERVIEW: The Spinto Band

Er staat een lange rij voor Paradiso, op deze vroege vrijdagavond staan mensen zich al te verkleumen voor het Amsterdamse poppaleis. The Spinto Band heeft namelijk album nummer zoveel uitgebracht en staat wederom op het podium in de kleine bovenzaal.

Bijna alle wachtenden mogen echter niet naar binnen: ze hebben niet het goede kaartje. Di-rect treedt namelijk op in de grote zaal en tijdens dit optreden komt de rest van The Spinto Band ook de kleedkamer binnengelopen. Ze hebben een stukje bekeken van het optreden van de Haagse band en zijn vooral te spreken over de gitarist (Spike) die naar verluidt twee gitaren over elkaar heen had hangen en deze tegelijkertijd bespeelde. Verder waren ze niet onder de indruk.

Vroeger
Zes jaar geleden stond de band ook eenmaal op dat grote podium in het voorprogramma van The Kooks. 2006 was het jaar van The Spinto Band: ‘Nice and Nicely Done’ was hun eerste album bij een grote platenmaatschappij en deze werd wereldwijd uitgebracht. Dat jaar speelden ze voor het eerst in Amsterdam op het kleine Paradiso-podium, vervolgens het Metropolis-festival en uiteindelijk dus bovengenoemd optreden met The Kooks. The Spinto Band vormde de light-versie van Clap Your Hands Say Yeah die het jaar daarvoor internationaal waren doorgebroken met hun nerveuze, door de jaren ’90 beïnvloedde rammelrock.

We zijn zes jaar verder en vanavond staat de band uit Delaware voor de derde maal in de Paradiso bovenzaal te spelen. De vorige keer (2008) was na de release van ‘Moonwinks’ en dit jaar kwam het ‘derde’ album ‘The Shy Pursuit’ uit. Als we zanger/gitarist Nick Krill na het optreden spreken weet hij zelf eigenlijk ook niet hoeveelste album dit is: “Het is onze zevende of achtste plaat, ik ben eerlijk gezegd de tel kwijtgeraakt. Het is wel weer de eerste plaat na ’Moonwinks’ en ‘Nice and Nicely Done’ waarop wij alles in eigen handen hadden.”

Volgens Wikipedia heeft de band sinds 1996 tien albums uitgebracht. De vraag of het onderhand niet tijd is voor een ‘greatest hits’ van The Spinto Band wordt aanvankelijk weggewuifd, maar later bekent Nick dat het wel interessant zou kunnen zijn om dat te doen met het materiaal dat de band tijdens hun high school four-track days uitbracht: “Onze eerste albums namen we op met een viersporenrecorder en die verspreidden we als cassettebandjes onder onze vrienden. Destijds waren we vooral aan het experimenteren, als je nu die opnames terugluistert hoor je duidelijk dat wij vooral al spelende aan het leren waren. Wat dat betreft was dit laatste album wel een reis terug in de tijd, het was wederom een leerervaring omdat we dit keer alle kennis konden toepasen die we met de vorige twee albums hadden opgedaan in professionele studio’s.”

Eigen studio
“Wij hebben de studio specifiek voor The Spinto Band gebouwd. In de studio’s waar wij voorheen opnamen was er veel meer druk, het was een vreemde plek en het hele proces was aan een bepaalde tijd gebonden. Nu konden wij onze eigen deadlines bepalen waardoor ieder bandlid zich vrijer voelde om zich te laten horen, we gingen meer samenwerken”, vertelt Nick, die zelf recording engineer bij NFL Films is (National Football League), hij houdt zich dus bezig met sportuitzendingen), maar die baan komt op de tweede plaats.

Niet bij iedereen, want sinds 2011 zijn er ook nog maar zes bandleden over: gitarist Jon Eaton verliet de band voor een carrière als leraar Engels. Niet veel bands hebben drie gitaristen in hun gelederen: “Tot dan was het telkens een gepuzzel om drie gitaarriffs elkaar aan te laten vullen binnen de songs. In de studio kunnen we natuurlijk nog steeds zoveel riffs opnemen als we willen, maar op het podium klinken we nu wel meer gestroomlijnd. Bovendien is er nu meer bewegingsruimte!” Toch staan er vanavond even zeven man op het podium: de vader van (gitarist) Joe en (drummer) Jeff is door de band meegenomen en mag ook een nummertje (een bewerking van ‘Brazil’ van onze Venga Boys) meespelen. Nick: “Toen wij opgroeiden was Steve (de vader) altijd een grote steun en invloed. Hij heeft een eigen band, de Sin City Band, en vroeger konden wij apparatuur van hun lenen, overnemen en samen met hun optreden. Hij was nog nooit in Europa geweest dus besloten wij hem dit keer mee te nemen. Wat wij doen en kunnen doen is iets om dankbaar voor te zijn en op deze manier kunnen wij ook iets terugdoen.” Ondertussen ploft Steve zelf neer in één van de stoelen backstage. Hij zal achteraf ook met de band meesjokken door onze hoofdstad op zoek naar een coffeeshop. Nick vervolgt: “We zijn sowieso geen grote partyband. De eerste paar keren dat wij zelf aan het succes konden ruiken ontmoetten we andere bands die helemaal full of themselves waren. Door dit soort dingen te doen houden we juist de boel in perspectief.”

Niettemin zijn ze ondertussen al tien albums verder en begin februari verschijnt alweer album nummer elf: ‘Cool Cocoon’. Met slechts negen maanden tussen de albums kunnen we ervan uitgaan dat de nieuwe werkwijze zijn vruchten afwerpt. Het eerste nummer Shake It Off kan ondertussen al beluisterd worden.