INTERVIEW: Royal Blood

Even een quiz-vraagje: wat heeft ervoor gezorgd dat Pearl Jam bekend is geworden? Juist, Kurt Cobain van Nirvana, die shirts van de band ging dragen tijdens gigs. Deze poples brengt ons naar de hardrock van het duo Royal Blood uit Brighton. Sinds Arctic Monkeys-drummer Matt Helders namelijk een shirt van die band droeg is het behoorlijk snel gegaan met Royal Blood. The Daily Indie spreekt zanger/bassist Mike Kerr en drummer Ben Thatcher in de kleedruimte van Paradiso voor hun optreden op London Calling.

Het verhaal van Royal Blood is er een van one in a million. Terwijl de band nog maar een dik jaar bestaat, werd het nu al genomineerd voor de BBC Sound of 2014, gaf het een show op SXSW en staat het deze zomer op het programma van zowel Lowlands als Glastonbury. Het laatstgenoemde popfestival was precies waar Kerr en Thatcher zich bevonden toen ze hoorden dat de Arctic Monkeys-drummer met een shirt van hen rondliep. “We waren daar gewoon als bezoeker”, vertelt Kerr. “En we kunnen je vertellen dat we enorm dronken zijn geworden toen we dat nieuws te horen kregen.”

De vraag is natuurlijk: hoe heeft het zo snel kunnen komen? Kerr legt het bestaan van de band uit: “Ben en ik speelden eigenlijk al samen sinds we zestien zijn, maar telkens in andere bands. Ik ben vervolgens een jaar weggegaan om te gaan reizen naar Australië.” Thatcher vult hem op ironische toon aan: “Ik bleef thuis en wachtte de dagen af tot Mike terug zou komen. Toen hij kwam, haalde ik hem van het vliegveld en besloten we een band te beginnen.” Het was hun idee om iets fris en nieuws te beginnen en ze besloten dat in eerste instantie als duo te doen, met het idee om later misschien nog meer bandleden toe te kunnen voegen.

Niet dat dat er ooit van gekomen is: “Onze muziek klonk als duo al zo groots dat we de bezetting zo hebben gehouden”, legt Kerr uit. In plaats van de elektrische gitaar koos Kerr er in Royal Blood voor om basgitaar te gaan spelen: “Ik was benieuwd hoe ik de bas zo groots mogelijk kon laten klinken. Naar de top, als het ware. Slechts met een basgitaar werken vind ik een goede toevoeging. Zo geven we onze muziek een eigen handtekening.”

Zodra het duo vijf tracks geschreven had, besloot het de studio in te duiken: “Het koste ons vijfhonderd euro voor een paar dagen opnemen bij een vriend en geld om onze nummers te masteren hadden we niet,” illustreert Kerr de do it yourself-begindagen van de band. Nadat de band zijn muziek online had gezet, duurde het slechts een maand voordat de muziekindustrie de nummers opmerkte en kregen de leden een droomaanbod om fulltime met deze band bezig te gaan. Royal Blood staat nu getekend bij Warner Bros. Records: “Het was echt een uitkomst,” blikt Kerr terug. “Als je een gewone baan hebt, ben je erg beperkt in de tijd die je in een band kunt stoppen. Dit gaf ons dus de mogelijkheid om in alle rust songs te schrijven. Deze recorddeal is eigenlijk wat ons heeft gebracht tot waar we nu zijn.”

In een rommelige studio een paar tracks opnemen, een bekende rockster die je T-shirt draagt en opgemerkt worden door een grote platenmaatschappij: eigenlijk is het allemaal erg klassiek rock-‘n-roll. Net zo klassiek als de seventies-hardrock van het duo in feite klinkt. Over hun invloeden zijn de bandleden het snel eens: “Led Zeppelin, Queens of the Stone Age”, begint Thatcher. “Maar ook Jeff Buckley en alle zijprojecten van Jack White”, vult Kerr hem aan. Zie je de personen van Kerr en Thatcher als vaste bezoeker van de lokale classic rockbar in Brighton voor, dan ben je niet alleen. Niets is echter minder waar: “We gaan eigenlijk alleen naar discotheken”, begint Thatcher meteen. “Als we bandjes gaan kijken, gaan die op een gegeven moment namelijk teveel op elkaar lijken,” vult Kerr aan.

Het zegt iets over hun kritische houding tegenover Britse rockbands anno 2014. Als we Kerr vragen naar zijn mening hierover, antwoordt hij dan ook: “do you know any?” Dat andere duo uit Brighton, Blood Red Shoes, kenden ze bovendien niet eens. “Ik had wel van ze gehoord”, vertelt Thatcher. “Maar ik wist simpelweg niet wat voor muziek ze maakten en dat zij überhaupt ook een band met twee leden waren.” Kerr concludeert: “Weet je, het duo-element is bij ons ook eigenlijk vrij irrelevant, want wij willen klinken als een vierkoppige band.”