INTERVIEW: Real Estate

Donkere wolken vliegen voorbij gedurende de treinreis naar waar ik Real Estate, de koning(en) van de jangle pop,  ga ontmoeten. Onheilspellend op z’n minst én in opzienbarend contrast met de klanken van Real Estate’s immer zonnige nieuwe album ‘Atlas’. Hoewel ik totaal niet bijgelovig ben, leken de klanken van het album de wolken doen wegdrijven. Eenmaal binnen was de gniffelende bassist Alex Bleeker grappen aan het maken met gitarist Matt Mondanile. Na een korte voorstelronde werd ik door de glimlachende Bleeker meegenomen naar een berg eten en een zachte bank om een aantal vragen te stellen.

Het vorige album ‘Days’ is gebaseerd op het contrast tussen jullie jeugd in ‘the suburbs’ en de nieuwe wereld in Brooklyn waar jullie nu wonen. ‘Atlas’ is een naam die zeer tot de verbeelding spreekt.

Wat was de gedachte achter die specifieke naam?
“Het is niet echt iets wat we van te voren hadden besloten. Martin (Courtney red.)heeft de meeste teksten geschreven op het album, dus vroegen we hem om te kijken naar iets wat uit die teksten zou springen. Eerst dachten we aan ‘the Navigator’, aangezien dat één van de rode draden door het album is. Voor ons gaan de nummers namelijk grotendeels over plaatsen, of beter gezegd, over de fysieke, geografische ruimte waarin wij ons verplaatsen. In ons leven is op tour zijn, veel reizen en daarmee weg zijn van de mensen waar je om geeft overweldigend. Wat zwaar is voor Martin, die net getrouwd is met zijn zwangere vrouw. Daarnaast is ‘Atlas’ voor ons ook een mentale verschuiving van het schrijven over het verleden, naar het heden en de angsten voor de toekomst. Het gaat dus om een metafysische atlas, oftewel: waar ga ik naar toe met mijn leven?! What’s the plan, what’s the road, what’s the map, what’s the ‘Atlas’.”

Na het luisteren naar de plaat de laatste paar weken, kwam ik tot de conclusie dat ‘Atlas’ de bekende warme en rijke geluiden heeft van Real Estate, alhoewel de nummers gedetailleerder zijn geworden. Hoe zie jij die verandering?
“Ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Het is iets dat heel organisch is ontstaan. De compositie van de nummers, niet zozeer de structuur, is steeds complexer geworden met verschillende melodieën en tegenpartijen. Alhoewel het nog steeds geen prog-rock of math-rock is!” lacht Bleeker. “We zijn ouder geworden en daarmee ook enigszins beter in het spelen van onze instrumenten én dus ook in het schrijven van nummers.”

Heeft het toevoegen van drummer Jackson Pollis geleid tot die verandering in aanpak en de verrijking van het geluid?
“Nou, Jackson was meer een deel van het schrijfproces dan de vorige keer, omdat hij er bij ‘Days’ natuurlijk niet bij was! Dit keer hadden we een aantal maanden vastgelegd voor repetities, puur om nieuwe muziek te schrijven. Soms met z’n vieren en soms slechts twee van ons, maar iedereen was altijd betrokken. Het was een open en creatieve tijd.”

“Maar wat écht cool is aan dit album, is dat we de basistracks, zoals drums, gitaar en bas, live hebben opgenomen. Slechts de toetsen, vocalen en wat kleine versieringen hebben we later opgenomen! Dat is de eerste keer dat we zoiets hebben gedaan. Het was ongelofelijk leuk en bevrijdend, want we konden ontzettend snel werken. We hadden vier nummers af in één middag en ze klonken al direct als een ‘echt’ nummer. It was fucking amazing!”

Ondanks de lo-fi-beginselen van Real Estate hebben jullie ‘Atlas’ opgenomen in één van de werelds meest begeerde studio’s! Hoe surrealistisch was het om op te nemen in Wilco’s loft?
“Het was te gek, aangezien we allemaal Wilco-fans zijn! Gelukkig niet zó erg dat we ‘starstruck’ waren door Wilco. Wilco is geweldig, begrijp me niet verkeerd, maar er zijn andere bands waarvan ik letterlijk verlamd van angst zou worden!” buldert Bleeker lachend uit.

White Denim’s album in Wilco’s loft viel voor mij lichtelijk tegen, misschien omdat ze zelf met Jeff Tweedy werkte. Was dit voor jullie de reden om niet met hem persoonlijk te werken?
“Inderdaad! We hebben heel duidelijk aangegeven dat we met producer Tom Schick wilden werken en Jeff Tweedy niet bij het proces wilden betrekken. Hoewel het een enorm privilege is om met hem te werken, zouden we dan té zelfbewust zijn geweest. Overigens wilden we ook niet dat het een ‘Jeff Tweedy presenteert Real Estate’ plaat zou worden! Ook al is Tweedy niet direct aanwezig op de plaat, zijn geluid is wel overal te horen, want ‘Atlas’ verdrinkt bijna in het geluid van zijn spullen. Ik voelde me net een kind in een snoepwinkel met een overvloed van absurd mooie gitaren, versterkers en microfoons! We waren misschien niet met stomheid geslagen door Wilco, maar wel door de enorme hoeveelheid en kwaliteit van hun spullen: het was geweldig.”

Real Estate is de laatste paar jaar enorm gegroeid. Hoe denk je dat Real Estate zich heeft ontwikkeld? En hoe zijn jullie binnen Real Estate ontwikkeld?
“Als je twee punten op de Real Estate tijdlijn pakt: ééntje in 2009, de andere ergens deze week en je zet ze naast elkaar dan is er echt een overweldigend verschil van ervaring! We waren een band, een jonge band, die zich nergens van bewust was. We zouden geen flauw idee hebben gehad hoe we ons in een situatie als deze moesten gedragen. Zeker als je nu de band ziet die net begonnen is met een best wel flinke perscampagne op een behoorlijk groot label. Nu ik het hard op zeg lijkt het een krankzinnig verschil! We zijn aardig gegroeid als band, maar de grap is dat ik me nog steeds precies hetzelfde voel als in het begin. Als je punt A en B naast elkaar legt lijkt het verschil enorm, maar voor ons was het heel geleidelijk en vooral heel natuurlijk.”

“Ik heb nooit het gevoel dat alles uit de hand is gelopen. Martin, Matt en ik zijn veel te goed in het voorkomen van dat soort problemen met zinnetjes als: ‘Yo dudes, we’re a fucking band, we have to get our fucking shit together!’ Maar tegenwoordig moeten we daar wel mee uitkijken. We hebben nu een manager en een hoop andere mensen om ons heen. Het zijn geweldige mensen die we natuurlijk ook vertrouwen, maar voor hun blijft onze band hun werk. Voor ons is Real Estate alles: we zijn hier op tournee, dit is alles wat we hebben, dit is alles wat we willen, dit is alles wat we moeten doen. “