INTERVIEW: Mikal Cronin

De zomerse powerpop van Mikal Cronin is de ideale soundtrack van de zomer dit jaar. Wanneer 27-jarige gitarist uit San Francisco geen dikke riffs blaast als live-bassist van Ty Segall of met andere side-projects bezig is, schrijft hij zijn eigen nummers. Op zijn zelfgetitelde debuutplaat is zijn songwriter potentie al goed te horen, op ‘MCII’ heeft hij zijn draai compleet gevonden en begeeft hij zich met tijdloze en pakkende songs op een nieuw niveau van Californische psych-pop.

Diep onder de grond hangt Cronin moe, maar tevreden uitziend, achterover in de backstage. Het toeren en het gemis van Californië lijken hem parten te spelen: “I’m pretty good. We zitten aan het einde van een korte toer hier en daarna weer terug naar huis. Ik mis mijn vriendin en het strand wel heel erg.” Ondertussen lopen bandleden in en uit en zit Cronin vooral een beetje onrustig om zich heen te kijken: “Zullen we ergens anders gaan zitten?” Uiteindelijk zoeken de bandleden hun heil ergens anders en praat hij weer rustig verder: “Het is wel erg leuk om hier te zijn in Europa. Het was een korte toer, maar we komen in juli en augustus weer terug voor een paar weken.” Tijdens de laatste korte toer deed de band wel, ook naar eigen verbazing, De Wereld Draait Door aan: “Haha, dat was echt raar. Het was wel leuk. Ik ken de show natuurlijk helemaal niet, maar het schijnt door veel mensen bekeken te worden. Gelukkig kregen we wel negentig seconden, wat dan wel weer aardig was van ze. In plaats van die normale zestig seconden.”

 

 

Ontwikkeling
Niet alleen in Nederland krijgt de garage-rocker steeds meer bekendheid, ook in Brighton (waar we dit interview doen) staat er al een lange rij voor de deur om de powerpopper zijn nieuwe nummers live te horen: “Ik zag het! Daar ben ik wel redelijk verbaasd over eigenlijk, haha.” Is het valse bescheidenheid of heeft hij echt niet door dat zijn nieuwe plaat ijzersterk is: “Nee, echt! We zijn hier eigenlijk ook nog niet zoveel geweest, het is pas de tweede keer dat we in de UK zijn.” Later tijdens de show staat de forse zaal inderdaad helemaal vol en is het buiten ‘one in, one out’ bij de deur. Cronin speelt met zijn bedreven en constant toerende bandleden een strakke set, waarbij de nieuwe nummers al volledig ingesleten zijn. Nummers van een plaat die voor de songwriter heel anders waren om te maken: “Het voelde voor mij meer ontspannen om deze plaat te maken, want ik had veel meer tijd om het op te nemen. De vorige plaat heb ik in één week tijd opgenomen tijdens een voorjaarsvakantie toen ik nog studeerde.”

 

 

Cronin studeerde en haalde in de afgelopen jaren namelijk zijn BFA (Bachelor of Fine Arts) in de richting muziek. Een uitstekende mix tussen het zelf aankloten met allerlei bandjes sinds zijn vijftiende, en de theoretische kant van het muzikale componeren. Dat, en de factor ‘tijd’ zijn de sleutel tot zijn nieuwe nummers: “Deze plaat heb ik wel op meerdere momenten tussen het toeren opgenomen, maar ik ben wel een aantal maanden met het proces bezig geweest en dat voelde een stuk natuurlijker. Waardoor de plaat ook volledig ontwikkeld is voor mijn gevoel en dat het ook allemaal veel meer gefocust klinkt en overkomt. Volgens mij hoor je dat er veel meer aandacht in de nummers en de sound is gestoken.” Daar is Cronin inderdaad niet de enige in, zeker de balans in de nummers is erg sterk. De sound is heel erg puur, exact afgewogen en spatzuiver, waarbij de nummers haarscherp en onberispelijk zijn: “Ik wilde graag meer dynamiek in de nummers. Meer contrast.” Op nummers als Weight, Shout It Out en Change is dat uitstekend te horen.

Introverte versus extravert
Het strand zou zomaar de beste plek om naar deze plaat te luisteren, maar Cronin raadt zelf een compleet andere plek aan: “Alleen in je eigen kamer. Met een koptelefoon op. Maar mijn ervaring is ook compleet anders dan hoe anderen het beleven merk ik. Voor mij is het heel introvert en best wel duister, maar sommigen vinden het een heel zomerse plaat. Daar snap ik echt helemaal niks van. Maar goed, prima als mensen deze plaat meenemen naar het strand of zo, voor mij voelt het in ieder geval niet zo.” Ook de manier waarop Cronin zijn nummers schrijft en opneemt is erg solitair: “Ik schrijf muziek als ik helemaal alleen ben en de tijd ervoor kan nemen, ik doe het niet even tussendoor of op tour. Het opnemen van de plaat heb ik voor het grootste gedeelte ook zelf gedaan, er kwamen wel regelmatig vrienden langs die beter op drum of gitaar zijn bijvoorbeeld. Ik vind het op die manier veel makkelijker omdat ik mijn gedachten niet telkens hoef te vertalen naar andere mensen. Ik heb nogal specifieke wensen, zeker wat betreft muziek en ik ben heel erg gefocust en tegelijkertijd redelijk koppig, dus dat kan wel eens lastig zijn voor anderen. Waarschijnlijk ben ik inderdaad niet zo makkelijk om mee te werken nee, haha.”

 

 

Vertaling naar de band
Maar dan komt toch het moment dat Cronin al zijn ideeën omgezet heeft naar een plaat, die hij vervolgens wel met een hele band moet gaan spelen. Hoe gaat die omslag, is het zo van: ‘nou, dit is de plaat en dit zijn de partijen’? “Mhoi, wel een beetje. Maar ik wil wel dat iedereen zijn eigen interpretatie aan de nummers geeft en de muziek op hun eigen manier speelt of zelfs partijen toevoegt. Ik zie live en studio dan ook echt als twee verschillende dingen, in de studio is alles natuurlijk super gecontroleerd en wordt overal op gelet, live is het veel harder en is het gevoel anders omdat je met een hele band speelt waardoor het een andere energie heeft. Beide kanten hebben hun ups en downs, maar ik denk dat ik de studio-kant stiekem iets leuker vindt.”

Populariteit
De bekendheid en populariteit van psychedelische muziek en met name garage is de laatste paar jaar ongelooflijk gegroeid. Een ondergeschoven genre dat op het moment zijn hoogtijdagen lijkt te vieren in Nederland. Bandjes van de west coast zijn ook bijna niet aan te slepen, waar komt dat toch ineens vandaan? “Ik heb echt geen flauw idee, joh. Dit soort muziek maak ik al mijn hele leven en ik ben ook niet anders muziek gaan maken dan ik deed. Maar goed, het is wel echt te gek om te zien dat het zo opgepikt wordt natuurlijk. Ik snap ook echt niet hoe dat werkt, dat mensen ineens naar een bepaalde stroming terechtkomen.” Cronin surft tegenwoordig ook op wat grotere golven dan voorheen. Waar zijn debuut nog bij de kleinere platenmaatschappij Trouble In Mind Records uitkwam, maakte hij met ‘MCII’ een overstap naar het grote indie-label Merge Records: “Het is natuurlijk een groter label, maar het gevoel dat ik van hen kreeg was gewoon heel erg goed. Ik kende ze eigenlijk helemaal niet, maar het is een behoorlijk legendarisch label, haha. Ik hou echt intens veel van sommige platen die zij uitbrengen. Dus toen ze mij benaderden moest ik er wel over nadenken, maar ik was vooral vereerd en redelijk verbaasd dat ze mij vroegen. Ik vond het wel een beetje eng of zo, omdat het toch meer een ‘groot label’ is. Maar het is heel erg relaxed en het zijn echt muziekliefhebbers op de eerste plaats. Het was een mogelijkheid die ik echt niet links kon laten liggen. Ik merk ook wel dat het album erg goed en veel breder opgepikt wordt en dat is altijd fijn natuurlijk.”

 

 

Consequenties
Het vele toeren en het succes van zijn tweede plaat beginnen ook weer zijn tol te eisen, namelijk het gemis van zijn geliefde San Francisco: “Ja, ik mis thuis altijd. Het is best lastig om niet zo vaak met mijn vriendin te kunnen spreken bijvoorbeeld. Ik heb het best wel eens moeilijk tijdens een tour, maar goed, de shows maken het allemaal goed.” Het interview zit er bij deze ook op, want The Great Escape moet aan Cronin gaan geloven. Hij pakt zijn gitaar die naast hem staat, duwt hem onder zijn arm en duikt direct door de betonnen gangen van de backstage heen. Op weg naar het podium om nog meer Europese powerpop-harten te stelen.