INTERVIEW: Jagwar Ma

“The future of the galaxy depends on the Jagwar Ma record”, zei Noel Gallagher dit voorjaar in een interview met het Engelse NME. Afgezien van zijn lichte overdrijving, kunnen we natuurlijk wel stellen dat de beste man wat weet van muziek en dat we bij The Daily Indie zelf ook erg naar de plaat van de Australiërs hebben uitgekeken. Helaas moest de band London Calling in mei afzeggen vanwege een voor de artsen onverklaarbare ziekte, die Jagwar’s main man Jono Ma aan bed gekluisterd hield.

Gelukkig kregen we een herkansing op Lowlands, waar we de frontman, samen met zanger/gitarist Gab Winterfield en bassist Jack Freeman aantreffen in blakende gezondheid: “Alles is weer prima nu ja”, vertelt Ma voor het optreden dat de band die avond in de Charlie zal geven. “We zijn er weer klaar voor. We nemen wel bewust minder hooi op ons vork, zodat ik niet terug in hetzelfde gat val. Het is ook wel interessanter om wat selectiever te zijn en niet alleen maar dag na dag shows rammen… Lowlands is natuurlijk wel te gek.”

Je zei in een interview dat jullie eigenlijk niet van festivals houden?
Jona: “Dat is deels waar, ja. Onze muziek is complex maar op festivals heb je wat minder tijd om je boodschap over te brengen. In clubs heb je meer controle over hoe lang je speelt en over het visuele gedeelte. Vroeger waren we een beetje moeilijk, maar nu weten we dat je festivals wel moét doen, dus doen we ze. Sterker nog, we houden nu van grote massa’s mensen en festivals!”

Klopt het dat jullie van plan waren om Glastonbury met een stand-in voor jou te spelen?
Jona: “Ja, onze vriend Gus, dat klopt. Ik was toen nog ziek, maar er was natuurlijk no way dat we fucking Glastonbury zouden afzeggen. Dus ik heb hem geleerd wat ik doe op het podium en hij heeft twee shows voor me gedaan. Maar een week voor Glastonbury werd ik als een wonder beter en kon ik het zelf doen.”

Zijn jullie allemaal zo vervangbaar? Hoe ‘band’ is Jagwar Ma?
Jona: “Eerlijk gezegd ben ik de enige die vervangbaar is, ha ha. Wat ik doe is het triggeren van samples en machines. Ik kan dus iemand leren wat ik doe. We zijn echt een band, maar niet in de traditionele zin van het woord. We hebben geen live-drums.”
Gab: “Ik hou van het idee om mensen toe te voegen, niet te vervangen. Vorig jaar hebben we bijvoorbeeld een show gedaan met Stella (Mozgawa, van Warpaint, red.) op drums. Dat willen we meer doen: percussie en keyboards toevoegen, manipuleren en je zo ontwikkelen als band.”

Zijn jullie wel een beetje rock ’n roll?
Jona: “We hadden het daar pas over, maar dat cliché spreekt ons totaal niet aan. Dat is ook een reden waarom we die traditionele setup van een live-band vervangen door iets dat interessanter is, maar als het op levensstijl aankomt zijn we geen ’70s hairmetal seks-drugs-en-rock ’n roll band.”
Gab: “Je moet jezelf blijven, en in ons vrije tijd zijn wij heel tam. We zijn nerds. We lezen en luisteren muziek.”

Jullie worden – tot jullie eigen irritatie – veel geassocieerd met de Madchester scene. Die hielden wel van een feestje.
Jona: “O ja, zeker! Maar toch, dat kwam pas nadat de muziek en de creativiteit waren opgebloeid. En om dezelfde reden ging het ook weer kapot. Kijk naar Shaun Rider, die is half hersendood nu.”

Is hij wel een muzikale inspiratie?
Jona: “Absoluut niet. We maakten al muziek met Jagwar Ma voordat we die Madchester-scene kenden. Het is een druppel in een oceaan van inspiratie.”
Gab: “Ik krijg inspiratie van veel jonge artiesten. Wat Tyler, The Creator doet, is geweldig. Het is eigenlijk niet zozeer inspiratie… Het is opwinding. Hij doet iets compleet nieuws. Of Grimes! Ik heb Kate Bush nooit leuk gevonden, maar Grimes is net Kate Bush, maar dan beter. En ze heeft niet eens David Gilmour als producer. Zij is te gek.”

Vertel eens hoe ‘Howlin’ tot stand kwam.
Gab: “Het was geen uitgedacht concept, meer organisch. Jona en ik waren bezig met demo’s van zijprojecten. Ik zong voor hem, hij hielp mij en uiteindelijk begonnen we als één band te klinken. Jona liet me de track Come Save Me horen, ik zong het in, we namen het op en we zeiden: ‘laten we voor deze band gaan’. In Frankrijk hebben we een studio gehuurd en het geheel gefinetuned.”

Afgaand op de songtitels lijkt het wel een breakup-plaat. Loneliness, Let Her Go, Uncertainty…
Gab: “Zonder goedkoop te willen klinken, denk ik dat liefde en eenzaamheid onderwerpen zijn waar je je makkelijk mee identificeert. En omdat onze muziek erg complex is, houden we de tekst expres simpel. Niet te cryptisch, Oscar-Wildy. Een gebroken hart is een fijn onderwerp om over te schrijven. Oh, en ik ging door een verbroken relatie. Dus het is wel authentiek, haha.”

En wat voor effect wil je dat de muziek heeft?
Jona: “Dat is lastig, want we denken daar niet over na. Het is heel primair, instinctief. Als iets goed klinkt, voel je die opwinding, en probeer je het beter te maken.”
Gab: “We willen dat het puur vermaak is, wat dat dan moge zijn. Dat is grappig. We dansen veel op het podium. Maar als ik zelf naar een band ga, ben ik die jongen die achterin een beetje staat te knikken. Ik vind het allebei prima bij ons publiek.”

Wat is nu het plan?
Jona: “De Europese festivals, en dan voor het eerst naar de VS. Spannend, want we hebben geen idee of ze ons daar al kennen. Voorlopig zitten we nog op de golf van succes van ‘Howlin’. De golven zijn onregelmatig, we surfen de ene succesgolf af, terwijl we de andere golf opsurfen, het is als een kruising van succes…” (Jona quote hier tot groot vermaak van zijn mede-bandleden de film ’24 Hour Party People’, red.)

Als je niet geassocieerd wilt worden met de Madchester-scene moet je die film niet quoten.
Gab: “Haha, ik dacht net hetzelfde, ha ha. That backfired pretty quickly.”