INTERVIEW: Iceage

Deense punkband Iceage bestormde twee jaar geleden de punkscene met hun eerste album ‘New Brigade’. Onlangs brachten ze op Matador Records hun tweede album uit, ‘You’re Nothing’ getiteld. Een sombere titel voor een album vol harde, strakke nummers met donkere teksten. Wij spreken frontman Elias Bender Rønnenfelt na een optreden in Area51 in Eindhoven over hoe een groepje adolescente jongens uit het keurige Kopenhagen zulke duistere muziek kan maken.

Hoe is jullie nieuwe album tot stand gekomen?
“We hebben het opgenomen op een Deens eilandje, even helemaal weg van alles. Je zou rust misschien niet zo snel met onze sound associëren, maar we vonden het juist fijn om alleen te zijn zonder afleidingen. Het enige wat we daar deden was muziek maken en opnemen.”

Was het niet lastig om op zo’n rustige locatie de energie van jullie live-shows op plaat te krijgen?
“Dat hebben we ook helemaal niet geprobeerd. Ik zie optredens en opnames als twee totaal verschillende dingen. Bij het opnemen probeer je je kunst een passende lijst te geven. Live-shows zien wij als een manier om direct te communiceren met het publiek.”

Maar als frontman lijk je juist afstandelijk te doen ten opzichte van het publiek door in de verte te kijken. In welke zin communiceer je dan met het publiek?
“Als ik naar een optreden ga, hou ik er niet van als de frontman tussen de nummers door allerlei bullshit en saaie anekdotes verkondigt. Ik doe het zelf daarom ook niet. Onze nummers gaan vaak over persoonlijke dingen, dan is het toch raar als ik tussendoor over koetjes en kalfjes ga lullen? Dat voelt voor mij erg onnatuurlijk aan.”

Is de band veel veranderd sinds het eerste album?
“Jazeker, al vind ik het heel moeilijk te verwoorden. Als band zijn we samen in zekere zin gaan bloeien. Als vrienden zijn we alleen maar naar elkaar toegegroeid en als muzikanten zijn we strakker op elkaar ingespeeld. We mogen blij zijn dat we elkaar hebben gevonden.”

Jullie vonden elkaar op de middelbare school in Kopenhagen. Hoe heeft die stad jullie beïnvloed?
“Als pubers maakten we deel uit van de kraak- en punkbeweging daar, maar dat is inmiddels achter ons. Nu hebben we een grote vriendengroep vooral bestaande uit muzikanten. We komen vaak bijeen bij onze hangout ‘Mayhem’ in Capenhagen. Daar spelen we samen met andere bands als Lower, Zero Figure en Red Fish. We liggen erg op één lijn met die bands.”

Jullie muziek en live shows lijken erg veel woede te bevatten, waar zijn jonge mannen uit het iddylische Kopenhagen dan boos op?
“Onze muziek zit zeker vol met agressie. Maar ook veel een scala aan andere emoties.”

 

Punk verzet zich vaak tegen iets, zijn jullie echt ergens tegen?
“Ik ben geen grote fan van onze samenleving, maar daar vecht ik niet tegen met muziek. Onze laatste album is niet politiek beladen maar juist heel persoonlijk. Het beschrijft bijna alleen maar gebeurtenissen, interactie en emoties binnen onze vriendengroep.”

Is het niet wat aan de negatieve kant allemaal?
“Vrolijk is onze muziek inderdaad niet. Maar we proberen zoveel mogelijk van onszelf erin te stoppen. Dat is dan nu toevallig wat negatief is. Maar zo simpel zijn menselijke emoties niet te beschrijven. Het is een stuk complexer.”

Welke muziek luisteren jullie zelf naar gedurende deze tour?
“Alles van punk naar folk en van industrial naar klassiek. Alles wat het luisteren waard is. De laatste tijd veel Lee Hazlewood, Exploited, Death In June, Venom P. Stinger, The Gun Club, Charlie Feathers.”

Jullie zijn die accusaties natuurlijk beu dat jullie racisme of zelfs nazisme zouden propageren met jullie muziek. Maar jullie muziek is wel provocatief. Wat willen jullie provoceren?
“Of het provocerend is, hangt heel erg van de luisteraar af. Wij zijn meer van mening dat iemand zich laat provoceren in plaats van dat wij anderen provoceren. Provoceren of shockeren is voor ons nooit een doel geweest. Als mensen op zoek gaan naar een onderliggende betekenis in onze muziek, dan vinden ze het uiteindelijk wel. Dat hoeft niet te betekenen niet dat dat het onderwerp of de bedoeling van onze muziek is.”

Als je alles zo somber in ziet, waar maak je deze muziek dan voor?
“Hopelijk kunnen wij als muzikanten met veel goede koppen bij elkaar mooie dingen maken. Verder hebben we veel vrienden om ons heen en genieten we van het leven. Meer kun je eigenlijk niet doen. Je kunt je wel zorgen maken over al het verschrikkelijke in de wereld, maar waarom zou je? Wij proberen met onze muziek en onze levensstijl ons te verheffen boven de alledaagse misère van tegenwoordig. Bovenal geniet ik wel gewoon van het leven. Ik ben geen groot fan de wereld waar ik in leef, maar wij zijn er erg goed in om het beste ervan te maken.”